บทที่ 59 เสี่ยวเล่ยกง!

กรรรจ์! กรรรจ์!

หลังจากได้ยินการยั่วยุของหลี่หราน เถาอู้ก็โกรธมาก มันปล่อยเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนพื้นดินออกมา

ร่างของมันใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็พังเพดานเป็นชิ้นๆ

ต่อหน้าปีศาจขนาดกว่าสิบเมตร พวกเขาเป็นเพียงก้อนกรวดเล็กๆที่ไม่สลักสำคัญใดๆ

ใบหน้าที่น่าเกลียดของมันเต็มไปด้วยจิตสังหารที่ชั่วร้าย

“……”

เยว่เจียนหลี่กลืนน้ำลาย “เราจะทำยังไงกันดี?”

หลี่หรานเกาศีรษะของเขา “มันคลั่งเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำ ความอดทนของสหายคนนี้ค่อนข้างเลวร้ายเลย”

“ร่างกายของมันแข็งแกร่งเกินไป และสายเลือดของมันก็ให้ภูมิคุ้มกันต่อทักษะเต๋า แล้วเราจะฆ่ามันได้ยังไง?” เยว่เจียนหลี่ขมวดคิ้ว

หลี่หรานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “ปีศาจมักจะกลัวทันฑ์สวรรค์ ดังนั้นเราจึงสามารถใช้สายฟ้าโจมตีพวกมันได้”

“โจมตีด้วยสายฟ้า?”

เยว่เจียนหลี่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “แม้แต่ในเวลาเช่นนี้เจ้าก็ยังต้องการให้สวรรค์คุ้มครอง?”

“ข้าค่อนข้างเชี่ยวชาญเกี่ยวกับสายฟ้า ข้าไม่ต้องการสวรรค์” หลี่หรานพูดอย่างจริงจัง

“อา?”

เยว่เจียนหลี่ตกตะลึง “เจ้ารู้วิธีเรียกสายฟ้า? เรื่องตลกอะไร...”

กรรรจ์!

เถาอู้เงยหน้าขึ้นและคำราม มันยกฝ่ามือขนาดมหึมาขึ้นและฟาดลง

ทั้งสองคนถอนตัวออกมา

บูม!

ทั้งห้องโถงสั่นสะเทือนและเศษหินชิ้นใหญ่กระจัดกระจายไปทั่ว หลี่หรานพูดอย่างเย็นชา “ออกไปจากที่นี่ ข้าจะจัดการมันเอง!”

“ว่าไงนะ?” เยว่เจียนหลี่ตกตะลึง

หลี่หรานถือหอกสีเงินไว้ในมือ หอกเปล่งประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ที่พุ่งไปไกลถึงสามฟุต ขณะที่เขาเดินไปหาปีศาจ

ต่อหน้าปีศาจตัวนี้ เขาเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ

“หลี่หราน ระวัง!” หัวใจของเยว่เจียนหลี่บีบรัด

อย่างไรก็ตาม ฉากต่อมาทำให้นางตกตะลึงอย่างมาก หลี่หรานร่ายคาถาในมือและก้าวเข้าสู่ความว่างเปล่า

“ผู้พิทักษ์สามอาณาจักร ข้าขอต้อนรับจักรพรรดิทั้งห้า” เสียงอันเยือกเย็นดังก้องในห้องโถง ตามมาด้วยความผันผวนของพลังงานไร้รูปร่างที่ทำให้ทั้งห้องโถงมืดลง

มองจากเพดานที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมฆดำทะมึนรวมตัวกันบนท้องฟ้า

นางเงยหน้าขึ้นและมีร่องรอยของความกลัวฉายชัดอยู่ในดวงตาสีครามขาวของนาง

“สมัชชาแห่งทวยเทพ มอบการควบคุมสายฟ้าให้ข้า!”

เมฆดำราวกับถูกหมุนวนโดยมือไร้รูปร่าง ก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่อย่างช้าๆ

บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดัน

กรรรจ์!

เถาอู้ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติและหันหลังหนี อย่างไรก็ตาม แรงกดดันจากสวรรค์และโลกได้กดมันไว้กับพื้น ทำให้ไม่แม้แต่จะยกนิ้วขึ้นได้!

“ความหวาดกลัวของปีศาจ จิตวิญญาณที่แตกสลาย” เสื้อผ้าของหลี่หรานปลิวไสว ทั้งตัวของเขาถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทอง ราวกับสุริยันที่เจิดจ้าบนท้องฟ้า

เมฆดำทะมึนที่อยู่เหนือเขาปล่อยแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวออกมา และเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องอยู่ในหัว พร้อมกับสายฟ้าฟาดที่โอบล้อมพวกเขาไว้!

“มันคืออะไร...” เยว่เจียนหลี่มองไปที่ร่างสีทอง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตกตะลึง

หัวใจของปีศาจถูกฉีกกระชาก ราวกับว่าท้องฟ้าทั้งมวลโถมทับลงบนร่างกายของมัน เลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ดอย่างต่อเนื่อง

“สายฟ้าอยู่ในตัวข้า เทพเจ้าสายฟ้าอยู่ทุกหนแห่ง!” หลี่หรานคำราม หอกสีเงินของเขาชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า

สายฟ้าควบแน่นภายในกระแสน้ำวนสีเทาทะมึน และกลิ่นอายแห่งจิตวิญญาณบรรพกาลก็ปกคุลมไปทั่วท้องฟ้าและปฐพี!

กรรรจ์!

“คำสาปสายฟ้าสีทอง – การสูญสิ้น!” คาถาโบราณดังก้องอยู่ในห้องโถง

ทันใดนั้น สายลมก็หยุดพัดและโลกก็เงียบสงบ

กระแสน้ำวนหมุนอย่างรวดเร็ว สายฟ้ารวมตัวกันและผ่าลงมา

เส้นผมสีดำของหลี่หรานปลิวไสวท่ามกลางพายุ ราวกับเทพเจ้าบนสรวงสวรรค์

สวรรค์และปฐพีไร้ความรู้สึก และทุกสิ่งก็ถูกลบหายไป

สายฟ้าที่ผ่าลงมาจากสวรรค์ได้ปกคุลมปีศาจไว้

กรรรจ์! กรรรจ์! กรรรจ์!

เถาอู้ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ขณะที่สายฟ้าฟาดผ่านร่างของมัน ย่อยสลายทุกอณู

ร่างกายของมันเริ่มแตกสลาย กระจัดกระจายออกไปราวกับทรายละเอียดในสายลม

ปีศาจสลายหายไป

มันหายไปแล้วจริงๆ

ร่างกายของมันถูกสลายเป็นอณูที่เล็กที่สุดโดยสายฟ้าจากสวรรค์ ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้แม้แต่น้อย

หลี่หรานก็ตกตะลึงเช่นกัน

‘นี่คือความสามารถของทักษะจากหีบสมบัติระดับสุดยอด?’

‘พลังของมันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!’

……

หลี่หรานลงมาจากท้องฟ้า ใบหน้าของเขาซีดเล็กน้อย เยว่เจียนหลี่จ้องมองที่เขาอย่างว่างเปล่า “มันคือทักษะประเภทไหนกัน?”

สื่อสารกับปฐพีและเรียกสายฟ้าจากสวรรค์?

นี่เป็นทักษะที่ผู้บ่มเพาะขอบเขตแก่นทองคำสามารถใช้ได้?

หลี่หรานยักไหล่ของเขา “ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้า หลี่หราน ถูกเรียกว่าเสี่ยวเล่ยกง ข้าเชี่ยวชาญในการใช้สายฟ้า”

[TL: เสี่ยวเล่ยกง – เทพเจ้าสายฟ้าตัวน้อย]

“……” เยว่เจียนหลี่ลดศีรษะลง สีหน้าของนางขมขื่น

‘ถ้าเขาต้องการฆ่าข้า ข้าคงจะตายไปแล้ว? ช่างน่าหัวเราะเสียจริงที่ข้าอยากจะเอาชนะเขา...’

นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจแห่งกระบี่ที่นางภูมิใจได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้

หลี่หรานแข็งแกร่งเกินไป แข็งแกร่งจนชวนสิ้นหวัง

นึกย้อนกลับไปถึงรูปร่างที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรของเขาในตอนนั้น มันคือคนๆเดียวกับที่หยอกล้อนางก่อนหน้านี้จริงๆหรือ?

นางอดไม่ได้ที่จะกลายเป็นโง่งมเล็กน้อย

……

สายฟ้าสลายไปและห้องโถงก็รกร้าง ซ่งชิงซงนอนอยู่บนพื้นด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย เขาไอเป็นเลือดตลอดเวลา

เขาโดนพลังส่วนใหญ่ของคำสาปสายฟ้าสีทอง แต่เขาก็สามารถเอาชีวิตรอดมาได้

อย่างไรก็ตาม อวัยวะภายในของเขาเกือบทั้งหมดถูกไฟฟ้าเผาไหม้ ร่างกายของเขาไหม้เกรียม และอาการบาดเจ็บก็สาหัสมาก

หลี่หรานเดินไปหาเขาและย่อตัวลง ถอนหายใจและพูดว่า “ข้าไม่แม้แต่จะฆ่าเจ้าได้ โชคของเจ้าช่างดีจริงๆ เจ้าเครื่องมือ”

//////////