บทที่ 60 หลี่หราน ข้าจะฆ่าเจ้า!

ซ่งชิงซงมองไปที่หลี่หรานด้วยสายตาหวาดกลัว

ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส การบ่มเพาะของเขาถูกทำลาย เขาเป็นเหมือนปลาบนเขียง

“ข้าถูกบังคับ! ปีศาจเข้าควบคุมร่างกายของข้า ข้าไม่รู้อะไรเลย!” เขาอธิบายด้วยความตื่นตระหนก

ความจริงแล้วเขาเป็นคนหัวใสมาโดยตลอด และเขาก็ริเริ่มที่จะแบ่งปันพลังปราณให้เถาอู้...

อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

หลี่หรานพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากจะฆ่าข้าก่อนหน้านี้?”

หัวใจของซ่งชิงซงบีบรัด “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว มันจะเป็นไปได้ยังไง! ข้าจะกล้าโจมตีเจ้าได้อย่างไร!”

“งั้นหรือ?” หลี่หรานมองไปที่เขา “ข้ามีโอกาสมากมายที่จะทำให้เจ้าถูกคัดออก เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้”

“ทำไม?” ซ่งชิงซงมีลางสังหรณ์ที่เลวร้าย

“เพราะการถูกคัดออกมันสบายเกินไปสำหรับเจ้า ข้าต้องตักตวงผลประโยชน์ในตัวเจ้าให้หมดก่อนแล้วค่อยส่งเจ้าไปตาย” หลี่หรานยิ้ม

ซ่งชิงซงรู้สึกราวกับว่าเขาได้ตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

“เจ้าฆ่าข้าไม่ได้! ข้าเป็นผู้สืบทอดสายตรงของพระราชวังเต๋าสูงสุด อาจารย์ของข้าคือท่านฮ่าวเยว่ ถ้าเจ้าฆ่าข้า เจ้าจะพบจุดจบที่เลวร้ายอย่างแน่นอน!” เสียงของเขาแหบแห้ง

เยว่เจียนหลี่ก็พูดขึ้นเช่นกัน “หลี่หราน เจ้าฆ่าเขาไม่ได้”

คิ้วของหลี่หรานกระตุก “เจ้าพิศวาสซ่งชิงซงใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้ายืนหยัดเพื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“ไร้สาระ!” เยว่เจียนหลี่พูดด้วยความโกรธว่า “ข้าจะพิศวาสไอ้ขยะแบบนี้ได้ยังไง!”

นางโกรธราวกับว่านางถูกดูหมิ่นอย่างมาก

หลี่หรานพ่นลมออกทางจมูก “ใครจะรู้ อาจมีบางคนชอบขยะแบบนี้ก็ได้”

“ข้าไม่ใช่หนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน ข้าพอใจในสิ่งที่ข้ามี!”

“แล้วทำไมเจ้าต้องเสียงดังขนาดนั้น?”

…

ซ่งชิงซงพูดไม่ออก

เมื่อได้ยินทั้งสองคนโต้เถียงกัน เขาก็แทบกระอักเลือด

“เจ้าไม่ได้ปฏิบัติต่อข้าเหมือนมนุษย์จริงๆ...”

อย่างไรก็ตาม ตราบเท่าที่เขาสามารถรอดออกไปได้ การถูกเหยียดหยามจะนับเป็นอะไร?

เมื่อเขากลับไปที่นิกาย เขาจะทำให้ทั้งสองต้องชดใช้อย่างแน่นอน

‘เมื่อถึงเวลานั้น คนที่ข้าฆ่าทั้งหมดจะถูกโยนให้ที่หลี่หราน จากนั้นข่าวที่เขาได้รับมรดกของจักรพรรดิอมตะก็จะถูกเผยแพร่ออกไป... ฮี่ฮี่ ผู้บ่มเพาะในเส้นทางอันชอบธรรมจะไม่ปล่อยให้เขาเติบโต!’

‘สำหรับเยว่เจียนหลี่… อาชญากรรมที่ร่วมมือกับเซิงจื่อแห่งนิกายปีศาจและทำร้ายสหายบนเส้นทางเดียวกัน นางจะไม่สามารถหลบหนีได้อย่างแน่นอน!’ ซ่งชิงซงเย้ยหยันอยู่ในใจ ดวงตาของเขาดูรังเกียจยิ่งขึ้น

—

หลี่หรานขมวดคิ้ว “ในเมื่อเจ้าเกลียดเขา เหตุใดเจ้าจึงหยุดข้า?”

เยว่เจียนหลี่จ้องมาที่เขาและพูดว่า “ซ่งชิงซงเป็นศิษย์สายตรงของพระราชวังเต๋าสูงสุด วิญญาณของเขาถูกผูกไว้กับหยกศักดิ์สิทธิ์ หากเจ้าฆ่าเขา พระราชวังเต๋าสูงสุดจะรู้เรื่องนี้ในไม่ช้า!”

“ในสิบคนที่เข้าสู่อาณาจักรลับ เก้าคนมาจากนิกายฝ่ายธรรมะ มีเพียงเจ้าซึ่งเป็นคนของนิกายปีศาจเท่านั้นที่สามารถฆ่าเขาได้อย่างไม่ต้องสงสัย!”

“พระราชวังเต๋าสูงสุดจะไม่ปล่อยเจ้าไป!” แม้ว่าความแข็งแกร่งของซ่งชิงซงจะธรรมดา แต่เขาก็มีชื่อเสียงไม่น้อยในโลกการบ่มเพาะ เนื่องจากเขาปรากฏตัวบ่อยครั้ง

ถ้าตอนนี้เขาตายด้วยน้ำมือของปีศาจร้าย มันก็เหมือนกับการตบหน้าพระราชวังเต๋าสูงสุด!

แม้ว่าวิหารโหยวหลัวจะทรงพลังมาก แต่พระราชวังเต๋าสูงสุดก็ไม่ได้อ่อนแอ

นอกจากนี้ หากนิกายชั้นนำมุ่งมั่นที่จะจัดการกับผู้บ่มเพาะขอบเขตแก่นทองคำคนหนึ่ง คนๆนั้นคงไม่สามารถหนีไปไหนได้!

หลี่หรานคงไม่สามารถซ่อนตัวอยู่ในนิกายได้ตลอดไป จริงไหม?

หลี่หรานลูบคางแล้วมองไปที่นาง “งั้น... เจ้าก็เป็นห่วงข้า?”

“คะ-ใครเป็นห่วงเจ้ากัน? เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าติดหนี้บุญคุณเจ้าอย่างเห็นได้ชัด...” ยิ่งนางพูดนางก็ยิ่งไม่มั่นใจ

หลี่หรานมองนางด้วยความสนุกสนาน “มีใครบอกไหมว่าบางครั้งเจ้าก็ทำตัวน่ารัก?”

“ขะ-ข้าน่ารัก?!” ใบหน้าของเยว่เจียนหลี่เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“ขะ-ข้าไม่ได้น่ารัก! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ท่าทางลุกลี้ลุกลนของนางทำให้หลี่หรานหัวเราะ

“แน่นอน” เขาอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเยว่เจียนหลี่ “เจ้าคือเฟิงอ้าวเทียน เจ้าไม่ได้น่ารักเลย ใช่ไหมล่ะ?”

[TL: 凤傲天(เฟิงอ้าวเทียน) ทางอิ้งไม่ได้เขียนคำอธิบายไว้ ไปดูต้นฉบับก็ไม่เข้าใจว่าสื่อถึงอะไรเหมือนกัน]

“……”

ราวกับว่าเยว่เจียนหลี่ถูกสกัดจุดไว้ นางยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่า ติ่งหูของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็กัดฟันด้วยใบหน้าแดงก่ำและพูดว่า “หลี่หราน ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“โอ้ ข้ารู้ๆ”

“……”

—

หลี่หรานยืนขึ้นขณะที่เขามองไปที่ซ่งชิงซงซึ่งนอนอยู่บนพื้น

“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่เจ้าปล่อยข้าไป ข้ารับประกันว่านิกายจะไม่สร้างปัญหาให้เจ้า!” ซ่งชิงซงยิ้มอย่างบิดเบี้ยว

หลี่หรานพยักหน้า “ข้าก็กลัวปัญหาจริงๆนั่นแหละ”

ซ่งชิงซงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ขอบคุณมาก เซิงจื่อ...”

ปัง!

ทันใดนั้นหอกสีเงินก็แทงทะลุหน้าผากของเขาและตอกเขาไว้กับพื้น

ดวงตาของซ่งชิงซงยังคงเต็มไปด้วยความสุขจากการรอดชีวิต รูม่านตาของเขาค่อยๆขยายออกก่อนที่แสงในดวงตาของเขาจะมืดสลัว

เยว่เจียนหลี่ถอนหายใจ

“สถานะของผู้อาวุโสฮ่าวเยว่นั้นสูงมากและเจ้าฆ่าศิษย์ของเขา เรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี”

“ใครบอกว่าข้าฆ่าเขา?”

หลี่หรานหัวเราะ “เห็นได้ชัดว่าเขาตายด้วยน้ำมือของปีศาจ เกี่ยวอะไรกับข้า?”

เยว่เจียนหลี่ส่ายหัวของนาง “ถ้าเช่นนั้นเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเป็นคนเปิดเผยมันหรือไง? หรือเจ้าจะฆ่าข้าด้วย?”

“ไม่จำเป็น มันไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้น” หลี่หรานกล่าวต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าเจ้ากล้าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะบอกพวกเขาเกี่ยวกับชุดชั้นในสีชมพูของเจ้า”

เยว่เจียนหลี่พูดไม่ออก “……”

“หลี่หราน ชักกระบี่ของเจ้าออกมา!” นางค่อยๆชักกระบี่ออกมา

“เอ๋?”

“ข้าจะสู้กับเจ้าจนตาย!”

“……”

//////////