ตัวประกอบแรงค์ EX — 0012

4. เส้นทางเพลเยอร์ (3)

* * *

สกิลการต่อสู้พื้นฐานของย็อมจุนยอล คือศาสตร์แห่งเพลิง

‘จุดระเบิดทางไกล’ เป็นสกิลที่ย็อมจุนยอลดัดแปลงและพัฒนาต่อยอดจากศาสตร์แห่งเพลิงของตน

ตามชื่อของมัน ‘จุดระเบิดทางไกล’ คือสกิลที่สามารถจุดไฟจากระยะไกลด้วยเชื้อไฟที่ซ่อนเร้น

เป็นสกิลที่เหมาะมากสำหรับใช้เล่นงานพวกที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับเหรียญเงิน

‘ในช่วงการทักทายที่น่ารำคาญ เราแอบฝังเชื้อไฟเอาไว้จนทั่ว’

แค่เชื้อไฟเล็กๆ ก็มากพอที่จะลุกไหม้เหรียญเงินบริสุทธิ์ จนกระทั่งโถงจัดงานกลายเป็นทะเลเพลิง

“อ๊าาา!”

“อ๊าาา! มือฉัน! มือฉัน!”

เสียงกรีดร้องดังระงม

คงเพราะกำแน่นเกินไป ตราประทับของซีเดเลนเที่ยมและอีกาบนเหรียญ จึงฝังลึกอยู่บนฝ่ามือของพวกโลภมาก ราวกับว่านั่นคือการตีตรา

การเผาไหม้คือความเจ็บปวดที่รุนแรงที่สุดจากบรรดาความรู้สึกของมนุษย์

ผู้คนมากมายที่แต่งกายด้วยทักซิโด้และชุดเดรสราตรี กำลังทุกข์ทรมานเพราะความเจ็บปวดเหล่านั้น

พวกเขาโยนศักดิ์ศรีทิ้งไป เอาแต่แหกปากเกลือกกลิ้งบนพื้นอย่างน่าสมเพช

“ร…รถพยาบาล! เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!”

“เจ็บ… อ๊ากกก”

“ฮึก… มือ… มือฉัน!”

ต้องไม่ลืมว่า การสื่อสารของที่นี่ถูกตัดขาดโดยสมบูรณ์

จึงทำอะไรไม่ได้นอกจากแหกปากคร่ำครวญพลางดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด

‘ถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ยอมปล่อยอีก?’

ระหว่างนั้น มีผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงจำนวนไม่น้อย พยายามห่อเหรียญเงินไว้ในผ้าเช็ดหน้าหรือชายเสื้อ แล้วก็ยัดไว้ในอก

ไอเท็มเกรด SR+++ ที่สามารถปิดปากคนได้ มีมูลค่าสูงขนาดนั้นเชียว?

“มังกรแดงน้อยย็อมจุนยอล! เป็นฝีมือของนายใช่ไหม!”

แน่นอน ฝีมือฉันเอง

‘เพราะนอกจากฉัน ไม่มีใครทำแบบนี้ได้อีกแล้ว’

ตอนนี้สกิลจุดระเบิดทางไกลของฉันคือ Lv.10

การจะตรวจหาเชื้อไฟที่ซ่อนอยู่ จำเป็นต้องใช้สกิลตรวจจับ Lv.10 ขึ้นไปเท่านั้น

เพลเยอร์ที่มีสกิล Lv.10 ไม่มีความจำเป็นต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงเดนสังคมแบบนี้ และไม่มีเหตุผลที่ต้องรับงานเฝ้ายาม

บุคคลเดียวที่สามารถตบตาแขกทุกคนภายในงานประมูลมายา คือฉันที่กลายเป็นย็อมจุนยอลเท่านั้น

นี่อาจเป็นสกิลของย็อมจุนยอลก็จริง แต่เจ้าตัวในตอนนี้ก็ยังพัฒนาไปไม่ถึง Lv.10

“ใช่ ฝีมือฉันเอง”

ไม่มีเหตุผลที่ต้องปกปิด ฉันจึงตอบไปตามจริง

บรรดาเวรยามและเพลเยอร์ต่างเหงื่อแตก ราวกับกำลังกัดฟันทนความเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีใครล้มลง

พวกเขาลังเลสักพักก่อนจะตะโกน

“เฮ้ย! ไอ้เด็กเปรต!”

“อย่าคิดว่าแกจะรอดกลับไปได้…!”

ทุกคนยกอาวุธขึ้นและเตรียมจู่โจมฉันด้วยสกิล แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครลงมือ

แม้จะมีจำนวนมากกว่า แต่ก็ต้องเตรียมใจไว้ด้วยว่า สิบกว่าคนแรกที่กรูเข้ามาอาจต้องกลายเป็นตอตะโก

ก็ตามคุณภาพ พนักงานบริษัทรักษาความปลอดภัยชั่วๆ ที่ยอมทำงานกับคนสกปรก กับเพลเยอร์สวะที่เข้าร่วมงานต่ำทราม คงไม่ได้มีความเป็นมืออาชีพมากมายอะไรนักอยู่แล้ว

“อีกไม่นานผู้คนก็จะแห่กันมา คิดคำแก้ตัวไว้ให้ดีล่ะ”

ฉันยั่วยุบยอนซุนโฮอย่างเปิดเผย

ถึงจุดนี้ บยอนซุนโฮใคร่ครวญสักพักก่อนจะระเบิดความโกรธ

“เหลวไหล! ไม่มีใครมาที่นี่หรอกน่า! การสื่อสารทั้งหมดถูกตัดขาด ไม่มีใครแจ้งตำรวจได้! หรือถ้ามีใครเรียกมา เวรยามนับร้อยก็จะจับแกเป็นตัวประกัน!”

〈ท่านใช้แสงประทานของตัวละคร, อัญเชิญมังกรแดง〉

〈ท่านใช้สกิลของตัวละคร, จุดระเบิดทางไกล〉

พรึบ!

สิ้นการตวัดมือ ม่านกำมะหยี่ทั้งหมดที่กางคลุมหน้าต่างพลันลุกไหม้

เปลวไฟที่แผดเผาผ้าม่าน สว่างขึ้นและดับลงในพริบตา

แต่เมื่อผ้าม่านหายไป ทุกคนจึงได้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านหลัง

เสาเพลิง… ไม่สิ ม่านเพลิงอันโชติช่วงที่กำลังล้อมกรอบตัวอาคารไว้ทั้งหมด

“ไม่…!”

เมื่อฉันใช้แสงประทานอัญเชิญมังกรแดงออกมา จุดระเบิดทางไกลรวมถึงสกิลทั้งหมดของย็อมจุนยอล จะถูกเสริมแกร่งทั้งพลังและขอบเขต

ก่อนจะเข้ามาในศูนย์ประชุม

ฉันมองไปรอบๆ พลางฝังเชื้อไฟไว้ในนอกเขตตรวจตราของเวรยาม

“หลายครอบครัวยังตื่นอยู่เพราะกำลังจัดปาร์ตี้ปีใหม่ เป็นธรรมดาที่จะมองเห็นกำแพงไฟ ซึ่งกำลังลุกโชนอยู่บนโรงแรมลอยฟ้าริมแม่น้ำฮัน ป่านนี้สถานีดับเพลิงคงได้รับรายงานเพลิงไหม้ไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง”

ใบหน้าบยอนซุนโฮขาวซีดทันที

มันเองก็เริ่มมองออกว่า คนที่แจ้งข่าวไฟไหม้ไปยังสถานีดับเพลิง อาจไม่ใช่ใครนอกจากรปภ.ข้างนอก

ตอนนี้ศูนย์ประชุมกำลังถูกหุ้มด้วยม่านเพลิงบางๆ

‘แต่ถ้ามองจากภายนอก ควันดำและประกายไฟจะทำให้ดูเหมือนอัคคีภัยครั้งใหญ่’

แถมการสื่อสารภายในก็ถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง เป็นธรรมดาที่รปภ.ด้านนอกจะเข้าใจผิด คิดว่าสถานการณ์กำลังฉุกเฉิน

แต่มันก็ฉุกเฉินจริงๆ นั่นแหละ

“แม้การสื่อสารภายในจะถูกตัดขาด แต่คนข้างนอกต้องขอความช่วยเหลือได้แน่”

การจะป้องกันมิให้โลกนี้เกิดแบดเอนดิ้ง แค่เอาชนะ ‘ม่านดำ’ อย่างเดียวยังไม่พอ

แบดเอนดิ้งของโลก เกิดจากการซ้อนทับกันอย่างยุ่งเหยิงของจิตมุ่งร้าย ความกระหาย เคราะห์กรรม ความผิดพลาด ความบังเอิญ และความเข้าใจผิด

‘เราจะไม่พึ่งพาแค่แสงประทานและสกิล’

เพราะแม้จะได้รับแสงประทานที่แข็งแกร่งอย่าง ‘เส้นทางเพลเยอร์’ แต่สักวันก็ต้องเผชิญขีดจำกัด

เช่นเดียวกับหมากรุก ไม่ว่าควีนจะทรงอำนาจเพียงใด แต่ก็ไม่มีใครชนะกระดานได้ด้วยควีนตัวเดียว

ฉันโดดเรียนเพื่อนำเวลาไปค้นคว้าโลกนี้ให้มากขึ้น จุดประสงค์คือการเพิ่มเบี้ยในมือ

ฉันพยายามค้นหาสิ่งที่สามารถหยิบจับมาใช้ได้ ไม่ว่าจะเป็นโลกทัศน์ ประเพณี และระบบกฎหมายที่ไม่ได้เขียนไว้ในหนังสือเซตติ้ง

และในวันนี้ ฉันตัดสินใจใช้ประโยชน์จากหนึ่งในสิ่งที่พบระหว่างการสืบค้น

‘บนโลกปัจจุบัน การตอบสนองต่อเหตุอัคคีภัยจะแบ่งเป็นหลายระดับ’

เชื่อได้ว่าอาจมีผู้เสียชีวิตเป็นเลขสองหลัก

เชื่อได้ว่าอาจใช้เวลาสิ้นสุดสถานการณ์นานเกินแปดชั่วโมง

อัคคีภัยข้างต้นถูกจัดอยู่ในระดับกลาง ซึ่งต้องตอบสนองในระดับที่สอง

เมื่อเข้าสู่ระดับที่สอง สถานีดับเพลิงในเขตที่ดูแลจะเรียกทีมโปรเพลเยอร์ที่ทำสัญญากันไว้ มาช่วยแก้ไขสถานการณ์ด้วยพลังพิเศษ

“อีกไม่เกินห้านาทีจะมีหน่วยดับเพลิงกว่าสี่ร้อยคนถูกส่งมา โปรเพลเยอร์อีกไม่ต่ำกว่าสองทีม ไม่เพียงเท่านั้น นี่คือเหตุอัคคีภัยใหญ่ครั้งแรกของปี นักข่าวจะต้องแห่มาที่นี่อย่างแน่นอน”

เพื่อตอบสนองต่อแสงประทานของย็อมจุนยอล มังกรแดงขนาดมหึมาโผล่ออกจากรอยแยกมิติ

มังกรแดงที่หมุนรอบตัวฉันอย่างเชื่องช้า นำปลายจมูกพาดลงบนหัวไหล่ฉัน พลางพ่นลมหายใจเปลวเพลิง

ด้วยพรคุ้มครองจากราชันเทพมังกร ‘ไฟของข้าจะไม่แผดเผาเจ้า’ ดังนั้นอย่าว่าแต่จะถูกเผ่า แค่ร้อนยังไม่ร้อนเลย

หว๋อ—!

เสียงไซเรนจากรถดับเพลิงทั้งภาคพื้นดินและทางอากาศ ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วศูนย์ประชุม ผสมปนเปกับเสียงโหวกเหวกของแขกผู้ร่วมงาน

“เริ่มจะเข้าใจสถานการณ์ของตัวขึ้นมาบ้างหรือยัง”

ทั้งที่ยั่วยุเพิ่มเข้าไปแล้ว แต่ทั้งบยอนซุนโฮและเวรยามต่างก็ไม่กล้าขยับตัว

เมื่อฉันกระโดดขึ้นเวที บยอนซุนโฮผงะเล็กน้อยก่อนจะรีบถอยออกห่าง

“ได้เวลาเก็บค่าแสดงโชว์มังกรแล้ว”

ฉันกวาดกล่องไอเท็มและหยิบการ์ดมาใส่มือทีละใบ

ซ่า!

เมื่อใช้ไฟละลายกล่อง การ์ดด้านในก็กลายเป็นของฉันทันที

บยอนซุนโฮแทบจะลมจับเมื่อได้เห็นฉากนี้ แต่เขาไม่กล้าเข้ามาใกล้เพราะรอบตัวฉันยังมีมังกรแดงลอยวนเวียน

〈ท่านได้รับ ‘พัดเรียกลมตะวันออก’ 〉

〈ท่านได้รับ ‘เลนส์ส่องประตูผี’ 〉

〈ท่านได้รับ ‘หยดน้ำเจือลมหายใจนางเงือก’ 〉

〈ท่านได้รับ ‘เทียร่าของอัศวินขุนนาง’ 〉

〈ท่านได้รับ ‘พู่ห้อยพัดของเซียนตาบอด’ 〉

…

…

…

รายการไอเท็มแสดงขึ้นทีละบรรทัด

ท่ามกลางเสียงเตือนจากระบบ การ์ดทยอยหายเข้าไปในหน้าต่างไอเท็มของเมนู

“คึฮะฮะฮะ!”

ฉันหัวเราะขณะจ้องหน้าบยอนซุนโฮ

อย่างที่คิด การได้ตลบหลังคนชั่วนี่มันรู้สึกดีจริงๆ

‘แม้แต่ในเกม ฉันเคยมีความสุขมากขณะได้ปล้นงานประมูลมายา’

สำหรับอีเวนต์งานประมูลมายาภายในเกม ฉันสามารถกอบโกยไอเท็มได้มากมายหลังจากเดินรื้อทีละชิ้น

แต่ตัวฉันในปัจจุบันไม่เหมือนกับในเกม ยังเป็นเรื่องยากที่จะบุกจู่โจมหอคอย ดันเจี้ยน ปราสาท และสวนของต่างโลก ไอเท็มเหล่านี้จึงเปรียบดังเงินทุนและทรัพยากรที่มีค่า

“ห…หัวขโมย!”

“กำลังแนะนำตัวอยู่หรือ”

ฉันอารมณ์ดีพอที่จะเล่นสนุกทางวาจากับบยอนซุนโฮ

สินค้าประมูลส่วนใหญ่จะเป็นไอเท็มที่เกี่ยวข้องกับต่างโลกหรือพลังพิเศษ

‘แถมยังมีอันที่เปลี่ยนเป็นการ์ดไม่ได้’

ยิ่งได้เห็นสมบัติที่ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นการ์ด ฉันก็ยิ่งขมวดคิ้ว

บยอนซุนโฮ… ไอ้เวรนี่เป็นหัวขโมยของแท้

“ทำไมที่นี่ถึงมีมรดกแห่งชาติที่ถูกบันทึกว่าสูญหายอยู่ด้วยล่ะ? ขโมยมาเยอะเลยนะเนี่ย ฉันขอยึดคืนก็แล้วกัน”

ฉันจะนำสมบัติพวกนี้ไปวางไว้ที่หน้าพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ หรือไม่ก็สำนักงานทรัพย์สินทางวัฒนธรรม

เมื่อนำไอเท็มยัดใส่ในหน้าต่างเมนู ปรากฏว่าสมบัติที่ไม่ใช่การ์ดก็ถูกเก็บไว้ได้เช่นกัน

ได้เห็นภาพดังกล่าว บยอนซุนโฮโกรธมาก แต่ไม่ได้แปลกใจอะไร คงคิดว่าฉันกำลังใช้สกิลเก็บของ

เมนูพิเศษก็ถือเป็นสกิลเหมือนกัน หลักการนั้นไม่ได้ผิดเสียทีเดียว

บยอนซุนโฮตะโกนด้วยน้ำเสียงราวกับจะอาเจียนเป็นเลือด

“แกคิดว่าเผ่าหมีจะอยู่เฉยรึไง…!”

แน่นอน ฉันคำนึงถึงเผ่าหมีไว้แล้ว

“คิดว่าเผ่าหมีไม่รู้เรื่องที่กำลังเกิดขึ้น? ที่พวกเขาไม่เข้ามาแทรกแซง เพราะเห็นว่ากำลังน่าสนุกต่างหากล่ะ”

หลังจากแยกกับซาวอลเซอึมคราวก่อน

ทันทีที่กลับถึงโถงงานเลี้ยงและเปิดหน้าต่างสถานะของผู้คนเพื่อตรวจ ฉันสังเกตเห็น

มีหน้าต่างสถานะของเผ่าแท้ซ่อนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนจำนวนมากที่ ‘ไม่ได้ลงทะเบียนในฐานข้อมูล’

สายตาของเธอคนนั้น อัดแน่นด้วยความเบื่อหน่ายเสียเต็มประดา

ดูเหมือนจะไม่สนใจงานประมูลมายาที่กำลังจะเกิดขึ้นเลย

‘แค่เห็นท่าทางก็รู้ได้ทันที เธอวางตัวเป็นเพียงคนขายและผู้ชม’

ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเธอจะไม่แยแสหากฉันทำลายงานประมูลนี้ทิ้ง

“แกจบเห่แล้ว”

คล้ายกับเข้าใจคำพูดฉัน สายตาบยอนซุนโฮเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังทันที

“อ๊าาาาา!”

บยอนซุนโฮที่เสียสติไปแล้ว ปรี่เข้าหาฉันโดยไม่ลังเล

แต่ในวินาทีที่กำลังจะพุ่งชนมังกรแดงและกลายเป็นก้อนถ่าน

ผัวะ!

“อ๊ากกก!”

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ ไอ้หมูโสโครก!”

เวรยามผู้หญิงที่ลุกขึ้นหลังจากคลายตัวเองออกจากพันธนาการ เตะใส่ท้องของบยอนซุนโฮเต็มแรง

ดูเหมือนว่าเธอจะเคลื่อนข้อต่อเพื่อให้หลุดจากมัดได้เอง จากนั้นก็แสร้งไม่กระดุกกระดิกและรอโอกาสมาตลอด

ผัวะ! ผลั่ก!

“อ๊ากกก อั่ก!”

เธอกระทืบหน้าอกและท้องของบยอนซุนโฮที่ล้มลง

บยอนซุนโฮไม่เหมือนกับเธอ เขาแหกปากกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนกับหมูถูกเชือด

“ฉันยอมเป็นหนูมากกว่าเป็นหมูอ้วนโสโครกแบบแก!”

ระหว่างที่เธอกระทืบบยอนซุนโฮ ฉันใช้มังกรแดงละลายแม่กุญแจกรงนกที่ขังซาวอลเซอึม

แกร่ก!

ทันทีที่ประตูเปิดออก ซาวอลเซอึมรีบถอดกุญแจมือพลางเดินโซเซไปหาซาวอลเซมิน

ซาวอลเซมินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แทบจะลืมตาไม่ขึ้นท่ามกลางสถานการณ์ที่วุ่นวาย

“คุณอา…”

เซอึมเดินไปนั่งนั่งลงข้างเซมิน และช่วยกันพยุงอีกฝ่ายขึ้นนั่ง

“คุณอา… ผมผิดไปแล้ว… ผมจะไม่เข้าเรียนอีก… อย่าตายนะ”

ขณะซาวอลเซอึมเอาแต่ก้มหน้าพลางพึมพำคล้ายกับสวดมนต์สำนึกบาป เซมินบรรจงลืมตา

ท่ามกลางสติอันเลือนราง เมื่อได้เห็นดวงตากระจ่างใสของเซอึม เซมินได้สติกลับมาทันที

เซมินกะพริบตาถี่ราวกับไม่อยากเชื่อ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส

“เซอึม… ปลอดภัยสินะ ดีจริงๆ”

เซมินสัมผัสเซอึมด้วยแขนข้างที่ไม่หัก

ได้ยินคำพูดดังกล่าว เซอึมยิ้มทั้งน้ำตา

ด้านหลังพวกเขา เสียงไซเรนดังเข้ามาใกล้ทุกขณะ

‘จบสักที’

ตอนนี้ฉันได้ไอเท็มมาหมดแล้ว ไม่เหลือธุระอะไรให้ทำอีก

แค่รอให้หน่วยกู้ภัยมาถึงก็เป็นอันเสร็จ แต่คงเป็นปัญหาแน่ถ้ามีใครมาเห็นฉันในสภาพนี้

ตัวตนของซาวอลเซอึมก็เช่นกัน

‘ไม่ได้’

ซาวอลเซอึมคือลูกหลานของผู้ส่งสารในปัจฉิมราชวงศ์ มีหน้าที่ป่าวประกาศพระราชดำรัสของกษัตริย์ไปทั่วโลก

สักวันหนึ่ง เขาจะได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน

‘แต่ไม่ใช่ตอนนี้’

ยังไม่ถึงเวลาที่จะพาซาวอลเซอึมซึ่งยังอ่อนแอ ออกสู่แสงสว่าง

“หนีกันเถอะ”

เพล้ง!

มังกรแดงพังกระจกอาคารตามคำสั่งของฉัน

ฉันใช้ปลายนิ้วสัมผัสหน้าผากของเซอึม เซมิน และรปภ.หญิงนิรนาม เพื่อแบ่งพรคุ้มครองให้เล็กน้อย จะได้ไม่ถูกไฟของมังกรแดงแผดเผา

การแบ่งพรคุ้มครองให้คนอื่น จะทำให้ระยะเวลาของแสงประทานสั้นลง แต่ฉันก็ไม่คิดจะหนีไปตามลำพัง

“พวกนายได้พรคุ้มครองจากฉันไปแค่สิบนาที รีบขึ้นมาเร็วเข้า”

ฉันยังเป็นย็อมจุนยอลได้อีกประมาณครึ่งชั่วโมง

ต้องรีบแล้ว

เมื่อเห็นฉันขึ้นขี่มังกรแดง ทั้งสามช่วยประคองกันและตามขึ้นมา

เพื่ออำพรางตัวและป้องกันภัย ฉันสร้างเปลวไฟขึ้นมาห่อหุ้มทุกคนรวมถึงฉันเอาไว้ จากนั้นก็สั่งให้มังกรแดงทะยานขึ้นไปบนผืนนภายามราตรี

พรึบ!

ในเวลาเดียวกัน กำแพงไฟที่เคยล้อมศูนย์ประชุมพลันดับมอด

หากมองจากภายนอกจะดูเหมือนกับว่า กำแพงไฟเหล่านั้นหลอมรวมเป็นหนึ่งแล้วพุ่งขึ้นไปบนฟ้า

ขณะที่พวกเรากำลังบินเหนือก้อนเมฆ แสงจันทร์ที่สว่างไสวกว่าปกติ พยายามแทรกเข้ามาตามช่องว่างเปลวไฟ

“บ้านอยู่ไหน?”

“ข…เขตซอแดมุน ย่านยอนฮี…”

ซาวอลเซอึมตอบโดยไม่ลังเล

ก็ชอบอยู่หรอกนะที่เชื่อใจ แต่เป็นเรื่องดีแล้วหรือที่ลูกหลานผู้ส่งสารแห่งกษัตริย์ จะบอกที่อยู่ตัวเองง่ายๆ แบบนี้?

‘อ้างอิงจากข้อมูลในเกม อย่างน้อยเราก็ยังพอจำได้ว่าย่านยอนฮีอยู่แถวไหน’

ด้วยคำสั่งของฉัน ไม่นานมังกรแดงก็มาถึงย่านที่ซาวอลเซอึมบอก

มีทางเข้าซ่อนอยู่ตรงมุมหนึ่งของสวนสาธารณะในย่านกุงซึ่งติดกับย่านยอนฮี

“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้! คุณคือย็อมจุนยอลใช่ไหม?”

“ฉันไม่ใช่ย็อมจุนยอล”

ย็อมจุนยอลตัวจริงกำลังปาร์ตี้ที่โรงแรมลอยฟ้าร่วมกับ ‘สิงโตแดง’ และทีมพันธมิตร รวมถึงนักการเมืองและนักธุรกิจระดับ S

เป็นคนที่มีข้อแก้ต่างสมบูรณ์แบบ และฉันจงใจเลือกใช้คนใหญ่คนโต เพราะกลอุบายต่ำช้าของงานประมูลมายาทำอะไรเขาไม่ได้

นอกจากนั้น

‘ที่ทำไปวันนี้ ส่วนหนึ่งก็เพื่อช่วยย็อมจุนยอล’

เพราะหนึ่งในแขกของงานประมูลมายา ในภายหลังได้เข้าไปอยู่ในรัฐสภาในฐานะส.ส.บัญชีรายชื่อ

ส.ส.คนนั้นคือหนึ่งในต้นตอที่ทำให้ย็อมจุนยอลเสียชีวิต

“ช่วยทำเป็นไม่ได้อยู่ที่นั่นและไม่ได้เห็นอะไรด้วยนะ… คุณรปภ.ก็เหมือนกัน ช่วงนี้อย่าเพิ่งกลับบ้าน ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน”

“ทำไมล่ะ? แต่ไอ้หมูโสโครกพวกนั้น…!”

“เขาจะถูกลงโทษตามกฎหมาย ไม่ว่าจะหลักฐานในที่เกิดเหตุ คำบอกเล่าของเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่ไปถึง การยืนยันจากโปรเพลเยอร์และสื่อมวลชน… หลักฐานคามือขนาดนี้ ท่ามกลางพยานจำนวนมาก เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องถึงมือคุณ”

ไม่ใช่แค่นั้น ฉันยังกรุยทางไว้เรียบร้อยแล้ว

ด้วยการยั่วยุให้บยอนซุนโฮสติแตก

‘บยอนซุนโฮจะมีปากเสียงกับคนที่เขาไม่ควรแตะต้อง’

ได้ยินคำอธิบายของฉัน รปภ.สาวพยักหน้ารับอย่างสุขุม

ทางด้านซาวอลเซอึมคงไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้ว ตอนนี้ทำได้แค่ประคองร่างกายที่อ่อนเพลียเพราะร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลานาน

ซาวอลเซมินที่ฝืนลืมตาด้วยความยากลำบาก เปล่งเสียงแผ่วเบาเฮือกสุดท้ายเพื่อขอบคุณ

เซอึมพูดกับฉันที่เตรียมจะจากไปพร้อมกับมังกรแดง

“…ขอบคุณมาก ผมสัญญาว่าจะตอบแทนบุญคุณในวันนี้อย่างแน่นอน”

ตอบแทนสินะ

ในวันนี้ ฉันได้ลบอีกหนึ่งปัจจัยที่จะเกิดแบดเอนด์ออกไป

ไม่เพียงเท่านั้น มูลค่าของการ์ดไอเท็มที่ได้รับจากการปล้นบยอนซุนโฮ ก็น่าจะสูงกว่าหลักพันล้านวอน

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

ฉันบอกกับซาวอลเซอึมที่รอฟังคำตอบ

“ไม่ต้องตอบแทนหรอก แค่ลองทบทวนเรื่องที่จะเลิกสอบเข้าโรงเรียนแสงเงินดูใหม่ก็พอ”

หากเป็นโลกในเกม แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ซาวอลเซอึมที่ได้รับการช่วยเหลือ ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนแสงเงินสมใจอยาก

เขามีความสุขกับสังคมโลกภายนอกอย่างมากจนทำตัวไม่ถูก

มุกตลกที่ครูยิงในห้องเรียนเป็นระยะ

การคุยเล่นกับเพื่อนคนอื่นในช่วงพัก

กินเมนูประจำวันของโรงอาหารเหมือนกับเพื่อนฝูง

ทุกครั้งที่ปรากฏตัวในโหมดเรื่องราว เขามักจะพูดเจื้อยแจ้วเหมือนกับนก ทั้งที่เนื้อหาไม่น่าจะสนุกได้ขนาดนั้น

ซาวอลเซอึม—ลูกหลานของผู้ส่งสารแห่งกษัตริย์—เป็นเพียงเด็กธรรมดาที่ยิ้มเก่งและมีความสุขกับเรื่องเล็กๆ

ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์นี้ทำให้เขากลับไปอยู่ในกรงอีกครั้ง

“ถ้าคิดจะเข้าเรียน ให้ติดต่อหัวหน้าฝ่ายธุรการ—จูกัดแจกอล—โดยตรงได้เลย พวกนายไว้ใจเขาได้”

ฉันพูดขณะบอกรหัสอุปกรณ์ของจูกัดแจกอล

ยังมีครูอีกสองสามคนที่ไว้ใจได้ แต่ฉันเพิ่งมีเบอร์ติดต่อแจกอลแค่คนเดียว

‘แสงประทานใกล้หมดเวลาแล้ว’

เมื่อส่งรหัสอุปกรณ์เสร็จ ฉันปีนขึ้นมังกรแดงทันที

และฝากคำพูดทิ้งท้ายให้กับซาวอลเซอึมที่กำลังแหงนมอง

“เจอกันที่โรงเรียน”

* * *

เรื่องราวส่วนใหญ่จะคล้ายกับเนื้องอก

สำหรับเนื้องอกที่ไม่อันตราย แม้จะน่ารำคาญ แต่ถ้าไม่ใหญ่เกิดไปก็ไม่ต้องไปกังวลกับมันมากนัก

ปัญญาอยู่ที่เนื้องอกประเภทอันตราย เช่นมะเร็ง

ยิ่งปล่อยมะเร็งไว้นาน มันก็ยิ่งกัดกินเรื่องราวและทำให้ตัวละครป่วยตาย

‘แต่ถ้าเอาก้อนมะเร็งออกในคราวเดียว เราอาจจะได้เจอมะเร็งตัวใหม่ที่ไม่คาดคิดมาก่อน’

ข้อสงสัยจึงผุดขึ้น

แล้วจะให้ปล่อยมันไว้?

นั่นคงไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย

บนโลกใบนี้ มีเซลล์มะเร็งร้ายแรงที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องกำจัดให้ได้อยู่

ฉันจึงตัดสินใจทำการแลกเปลี่ยนสุดอันตราย เพื่อให้ได้มาซึ่งวิธีกำจัดมะเร็งก้อนนั้น

"เจ้าหนุ่ม มาตรงเวลาดีนี่"

แปดเซียนแห่งเผ่าแท้ (หมี) ผู้ถูกขนานนามว่าแข็งแกร่งที่สุดในเผ่าหมี

หนึ่งในนั้น—อุงเนียจอมคร่ำครวญ—กำลังรอฉันอยู่

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (4/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel