ตอนที่ 19-15 ตัวเลือก
บีบียังคงจ้องมองทิศทางที่บุรุษชุดม่วงหนีไปอย่างไม่พอใจ น่าเสียดายที่ความเร็วของบุรุษชุดม่วงปกติจะเหนือเขาตั้งแต่แรก หลังจากใช้พลังมหาเทพเขายิ่งมีพลังเหนือบีบีมากขึ้นไปอีก บีบีทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูเขาหนีไป ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาช้ากว่าบีบีคงไม่ใช้ทักษะเทพธรรมชาติจากระยะสองสามร้อยเมตรเป็นแน่
“ถือว่าเจ้าโชคดีก็แล้วกัน!”
บีบีเหลือบมองพื้นที่โดยรอบจากนั้นจึงหันหลังพุ่งกลับไปหาลินลี่ย์เหมือนธนู
“พี่ใหญ่, ท่านปลอดภัยหรือเปล่า?” บีบีถามด้วยความกังวล
ลินลี่ย์ลืมตาและเหลือบดูพื้นที่โดยรอบ “การต่อสู้ที่เพิ่งเกิดขึ้นอาจจะดึงดูดความสนใจของคนอื่นได้ บีบี! รีบไปก่อน ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง!” บรรดาผู้บัญชาการของสมรภูมิมหาพิภพลินลี่ย์นับได้ว่ายังเป็นผู้บัญชาการระดับต่ำ ขณะที่บีบีอย่างมากก็นับได้ว่าระดับกลาง ทั้งสองไม่มีพลังพอจะเผชิญพบเจอความท้าทายจากคนอื่นได้!
“ควั่บ!” ทั้งสองกลายเป็นร่างเลือนรางหายไปจากท้องฟ้า
ครู่ต่อมาหลังจากพวกเขาจากไปมีเงาร่างคนชุดดำปรากฏอยู่ในกลางอากาศทันทีเขาหยุดอยู่ที่นี่ครู่หนึ่งเหลือบมองไปรอบๆ และจากนั้นค่อยจากไป
ในสมรภูมิมหาพิภพมีแต่ผู้บัญชาการระดับสูงถึงจะกล้าบินในอากาศ เนื่องจากพวกเขามีความมั่นใจว่าสามารถสู้กับศัตรูคนใดก็ได้ ที่สำคัญคือเรื่องที่คนบนพื้นจะมองเห็นพวกเขาในกลางอากาศได้ ตัวอย่างเช่นลินลี่ย์และบีบีเพียงแต่เคลื่อนไหวอยู่ตามพื้นเท่านั้น
หลังจากซ่อนตัวอยู่ในถ้ำลึก ลินลี่ย์และบีบีค่อยถอนหายใจโล่งอก
“บีบี! เจ้าไม่สามารถตามเขาได้ทันหรือ?” ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ
“ไม่! เจ้านั่นซ่อนตัวอยู่ห่างไกลจริงๆ พี่ใหญ่ เมื่อท่านแผ่สนามพลังศิลาดำ เขาก็รีบหลบหนีออกไปทันที ข้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติแล้ว แต่ข้าไม่สามารถไปถึงตัวเขาได้ทันเวลา” บีบีพูดอย่างไม่พอใจ “เจ้านั่นเลวร้ายจริงๆ เขาซ่อนตัวอยู่ไกลเมื่อตอนที่เขาโจมตี เขาไม่กล้าเฉียดเข้ามาใกล้!”
ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ “นี่คือสมรภูมิมหาพิภพ ไม่ใช่เวทีประลอง แผนการของทุกคนล้วนแตกต่างกันไป! นอกจากนี้ ยังมียอดฝีมืออีกมากที่นี่ทั้งที่เป็นฝ่ายโลกธาตุมืดและโลกธาตุแสง แม้แต่ยอดฝีมือที่ร้ายกาจจากพิภพอื่นที่ตัดสินใจเข้าร่วมสนับสนุนฝ่ายหนึ่ง ดังนั้น...ยอดฝีมือที่นี่มีทั้งที่มากจากสี่พิภพชั้นสูงและเจ็ดโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์ นี่คือสนามรบที่น่ากลัว สมแล้วที่ทุกคนจะต้องระวังตัวไว้ให้มาก!”
ตอนนี้บีบีรู้สึกกดดันเช่นกัน
นอกจากสมรภูมิมหาพิภพแล้ว สถานที่อื่นที่จะดึงดูดสุดยอดฝีมือเหล่านี้ไปรวมตัวกันอยู่ในที่เดียวกัน และคิดหาวิธีฆ่ากันและกันยังมีอีกหรือ?
“ข้าสงสัยว่าผู้บัญชาการที่นี่มีอยู่เท่าใดกันแน่” บีบีพึมพำ
“เท่าที่ข้าเห็น โลกธาตุมืดและโลกธาตุแสงแต่ละฝ่ายมีผู้บัญชาการมากสุดยี่สิบถึงสามสิบ พิภพอื่นทั้งหมดรวมกัน คงจะมีมากกว่า! ถ้าสิบคนมาจากพิภพชั้นสูงแต่ละแห่งก็น่าจะมีมากกว่าร้อยคน” ลินลี่ย์ถอนหายใจ “นอกจากนี้นั่นเป็นการประมาณอย่างระมัดระวัง นอกจากผู้บัญชาการแล้ว ยังมียอดฝีมืออื่นผู้แต่เดิมเป็นเจ้าครองแคว้นหรือเจ้าดินแดนผู้อาจเกษียณตัวเองไปนาน แต่เป็นผู้ที่มีพลังเพิ่มขึ้น พวกเขาอาจจะมาด้วยก็ได้!”
บีบีพยักหน้า
ความจริง...คนเหล่านั้นก็มาในฐานะทหารธรรมดา
ตัวอย่างเช่น ลินลี่ย์และบีบี บีบีอยู่ที่นี่ในฐานะทหารธรรมดา แต่ในแง่พลังอำนาจ บีบีอ่อนแอหรือ? ก็ทำนองเดียวกัน ในสมรภูมิมหาพิภพ บางทีมีเพียงหนึ่งร้อยคนหรือราวๆนั้นผู้เป็นผู้บัญชากรที่แท้จริง แต่มีคนที่มีพลังระดับผู้บัญชาการก็มี
แน่นอนว่าผ่านเวลานานปีนับไม่ถ้วนสุดยอดฝีมือที่ยอมสละตำแหน่งของเขา เพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาอ่อนแอมากกว่าผู้ถ้าชิง สำหรับคนอื่นบางคนก็สู้ด้วยพลังเต็มที่และไม่เสียตำแหน่งและสถานะไป ขณะที่คนอื่นก็เช่นกัน ไม่ใช่เรื่องดีกับการประมาททุกคน
“มีเพียงน้อยคนมากที่กล้าแสดงออกอย่างหยิ่งยโสในสงครามมหาพิภพ” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะและหัวเราะ คนที่เป็นคนหยิ่งโดยที่ไม่มีพลังเพียงพอจะตายเร็ว มีแต่คนที่กล้าหยิ่งในตอนนี้ต้องมีพลังระดับดันนิงตัน“ดังนั้นคนผู้นั้นที่โจมตีข้าอาจนับได้ว่าใช้วิธีการที่ยอดเยี่ยม ถ้าการโจมตีครั้งแรกไม่ประสบผลสำเร็จก็หนีทันที”
“อำมหิตเกินไป” บีบีพึมพำ
“อำมหิตแต่ก็ปลอดภัย” ลินลี่ย์สูดหายใจลึก “บีบี! เท่าที่ข้าเห็นเราควรใช้วิธีการแบบเขาค้นหาเป้าหมาย! เราจะต้องลอบโจมตี..และถ้าเราล้มเหลวก็ต้องเผ่นหนีโดยไม่ลังเลทันที”
“หึหึ, มันรู้สึกแย่ที่ถูกคนอื่นลอบทำร้าย แต่มันยอดเยี่ยมที่ซุ่มโจมตีพวกเขา” บีบีตาเป็นประกาย
ลินลี่ย์หัวเราะถอนหายใจ
ใครเล่าที่อยากถูกลอบทำร้าย? แต่ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำได้ ถ้าพวกเขาสู้โดยเปิดเผย พวกเขามีแต่จะตายเมื่อเผชิญหน้ากับยอดฝีมือที่ทรงพลังกว่า
“เมื่อลอบทำร้าย สองเราจะต้องผนึกกำลังกัน” ลินลี่ย์วางแผนนี้ตอนกลับ เขาพูดทันที “เมื่อเราพบเป้าหมาย, บีบี! เจ้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติ ‘หนูกินเทพ’ ข้าจะใช้พลังโจมตีวัตถุทันที! มีน้อยคนมากที่สามารถป้องกันกระบี่เงาลวงของข้าได้”
ลินลี่ย์มั่นใจมาก
ทักษะไม้ตายหนูกินเทพของบีบีใช้กับวิญญาณคนและประกายเทพ ขณะที่ลินลี่ย์ใช้พลังโจมตีวัตถุ
“บีบี! กับคนแบบไหนที่ทักษะหนูกินเทพของเจ้าใช้แล้วล้มเหลว?” ลินลี่ย์ถาม
เขาต้องรู้พลังหนูกินเทพของบีบีเพื่อวางแผนการ
“โอว, ปู่เคยพูดเรื่องสองสามอย่างมาก่อน พวกที่เป็นพารากอนน่าจะต้านทานทักษะเทพธรรมชาติของข้าได้” บีบีกล่าว
ลินลี่ย์พยักหน้า “อย่างอื่นเล่า?”
“คนที่มีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณก็ป้องกันได้เช่นกัน” บีบีกล่าว จากนั้นก็เริ่มหัวเราะ “แต่ไม่ต้องห่วงน้อยคนนักที่จะมีสมบัติมหาเทพ ส่วนใหญ่มีเพียงตำแหน่งผู้บัญชาการที่มีสมบัติมหาเทพ ซึ่งแบ่งออกเป็นสามชนิด มีสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณน้อยมากและมีคนน้อยมากที่ครอบครองสมบัติแบบนี้”
ลินลี่ย์ไม่แปลกใจมากนักกับคำตอบของบีบี
สมบัติมหาเทพชนิดปกป้องวิญญาณสร้างโดยมหาเทพเพื่อปกป้องวิญญาณของพวกเขาเอง! เป็นธรรมดาที่สมบัติมหาเทพที่มหาเทพเคยใช้ปกป้องวิญญาณของตนเองจะมีผลต่อต้านวิชาของบีบี
“บีบี,ถ้าศัตรูใช้พลังมหาเทพ เขาจะสามารถป้องกันได้ไหม?” ลินลี่ย์ถาม นี่เป็นคำถามจริงจังที่เขาต้องใส่ใจ
“หึหึ คนที่ใช้พลังมหาเทพ ไม่สามารถป้องกันข้าได้” บีบีพูดอย่างมั่นใจ “ทักษะเทพธรรมชาติ ‘หนูกินเทพ’ของข้าจะผ่านพื้นที่เปิดได้ทั้งหมดเว้นแต่สมบัติป้องกันวิญญาณที่ไม่มีตำหนิ ทันทีที่เผชิญกันโดยตรง มันจะซึมผ่านเข้าไปในวิญญาณและเข้าถึงประกายเทพได้!”
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่ายากที่ข้าจะป้องกันวิชานี้เช่นกันสินะ” ลินลี่ย์หัวเราะ
“หึหึ” บีบีพยักหน้า “เว้นแต่พี่ใหญ่จะซ่อมสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณได้!”
“ซ่อมแซมได้สมบูรณ์..ช่างเป็นงานยากเย็น!” ลินลี่ย์หัวเราะตอบ
ในระหว่างการสนทนานี้ลินลี่ย์จึงได้เข้าใจว่าทักษะเทพธรรมชาติของบีบีนั้นน่ากลัวขนาดไหน ผู้บัญชาการผู้ไม่ใช่พารากอนหรือที่ไม่มีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณเมื่อเผชิญหน้ากับวิชานี้แล้วคงยากจะหลบหนี! มีแต่ใช้วิธีที่บุรุษชุดม่วงทำคือหนีไปทันที
เมื่อไม้ตายนี้โจมตีภายในระยะหวังผล ผู้ถูกโจมตีเสร็จทุกคน
“ในบรรดาผู้บัญชาการมีเพียงส่วนหนึ่งที่ครอบครองสมบัติมหาเทพ แม้ว่าน้อยคนจะมีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณน้อยกว่าก็ตาม” ลินลี่ย์เต็มไปด้วยความมั่นใจ “บีบี, แค่อาศัยไม้ตายนี้ ก็น่าจะใช้จัดการกับผู้บัญชาการส่วนใหญ่ได้ มิน่าเล่าเบรุตถึงบอกว่าอาศัยไม้ตายนี้พลังโจมตีของบีบีก็แทบจะใกล้เคียงกับเบรุตเอง”
ลินลี่ย์มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมเกี่ยวกับสมรภูมิมหาพิภพ
ที่สำคัญ....ไม่ใช่แค่บีบีที่มีสุดยอดไม้ตายเท่านั้น สนามพลังศิลาดำของลินลี่ย์และทักษะเทพธรรมชาติมังกรคำรามเมื่อผสานใช้รวมกันกับอาวุธประกายเทพของเขา กระบี่เงาลวง...นี่จะเป็นสิ่งน่ากลัวเพิ่มพูนถึงสามเท่า
ในพริบตาเดียวผ่านไปอีกสองเดือน
ภายในถ้ำ
“พี่ใหญ่, นี่ก็ผ่านไปอีกสองเดือนแล้ว เราเพียงแค่เจอคนเดียวและเป็นคนฝ่ายเราเสียด้วย นี่ถือเป็นอัตราระดับต่ำ” บีบีค่อนข้างจะเหลืออด
พวกเขาต้องการล่าผู้บัญชาการของศัตรู แต่พวกเขาไม่พบเป้าหมายแต่อย่างใด พวกเขามีพลังพอแต่ไม่มีที่ให้ใช้พลัง
ลินลี่ย์พยักหน้า “บีบี, ควรจะมีศัตรูอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำดวงดาวเช่นกัน แต่แม้ว่าพวกเขาจะมาก็ตาม แต่ทั้งหมดล้วนระมัดระวังตัวแจ จะหาพวกเขาก็ยิ่งยาก เท่าที่ข้าเห็น... คงต้องบุกไปที่พื้นที่พวกเขา!”
“พี่ใหญ่! ท่านกำลังจะบอกว่า..?” บีบีตาเป็นประกาย
“ข้ามแม่น้ำดวงดาวและไปยังอีกฝั่งหนึ่ง!”
สมรภูมิมหาพิภพไม่มีดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์และดวงดาว เมื่อเงยหน้าขึ้นมองพวกนักสู้จะเป็นแต่เพียงกลุ่มพื้นที่มิติปั่นป่วนหลากสีสันอยู่ในท้องฟ้า แม้ว่าจะดูงดงาม แต่ก็ยังคงอันตรายมาก เหตุผลเดียวที่สมรภูมิยังมีแสงไม่ถึงกับมืดมิดโดยสิ้นเชิงเป็นเพราะมิติปั่นป่วนที่อยู่ด้านบน
แม่น้ำดวงดาว!
แบ่งสนามรบออกเป็นสองฝั่งและเป็นหนึ่งในพื้นที่อันตรายของสมรภูมิมหาพิภพ
“พี่ใหญ่, อย่างนั้นนี่ก็คือแม่น้ำดวงดาว? มันเรียกว่าแม่น้ำได้ยังไงกันนี่?” บีบีและลินลี่ย์ตอนนี้ยืนอยู่ในท่ามกลางดงหญ้าจ้องมองแม่น้ำดวงดาวที่อยู่ไกลๆข้างหน้า
แม่น้ำดวงดาวเป็นสายยาวมาก ตามคำอธิบายในแผนที่ แม่น้ำได้แบ่งสนามรบออกเป็นสอง ดังนั้นจึงมีความยาวล้านกิโลเมตรไปโดยปริยาย ไม่มีทางที่ใครจะมองเห็นปลายที่สุดด้วยตาเปล่า และความกว้างของแม่น้ำ...
“นี่ต้องกว้างพันกิโลเมตรเห็นจะได้” ลินลี่ย์มองดูข้างหน้า
แม่น้ำดวงดาวกว้างพันกิโลเมตร ขณะมองดู..แม่น้ำดูเหมือนสุกใสสวยงาม แต่เมื่อเข้าไปมองใกล้ๆ พวกเขาจะพบว่าความสว่างสุกใสนั้นไม่ได้มาจากสายน้ำ แต่มาจากกระแสมิติปั่นป่วนนับไม่ถ้วน แม่น้ำดวงดาวเต็มไปด้วยมิติที่ฉีกขาดซึ่งสามารถพบเห็นได้ทุกที่
มิติฉีกขาดก่อตัวจนหนามากขึ้นและกว้างขึ้นจนเป็นแม่น้ำ แม่น้ำที่เกิดจากมิติปั่นป่วนที่ฉีกขาด
“เราจะผ่านไอ้ที่บ้าๆ นี่ไปได้ยังไง?” บีบีพูดพลางขมวดคิ้ว
ลินลี่ย์มองดูอย่างระมัดระวังเช่นกัน จำนวนมิติที่ฉีกขาดปรากฏแล้วก็หายไปนับไม่ถ้วน แต่แน่นอนเนื่องจากมีความกว้างถึงพันกิโลเมตรจึงมีพื้นที่ปลอดภัยบางส่วนเช่นกัน มีดาวตก ภูเขา และเนินเขาที่ลอยอยู่ในแม่น้ำดวงดาวนี่เช่นกัน พวกมันลอยนิ่งอยู่กับที่ เห็นได้ชัดว่าพื้นที่ๆ เขาอยู่ไม่มีรอยฉีกมิติ
อย่างไรก็ตาม พวกมันอยู่ในใจกลางแม่น้ำนี้ ลินลี่ย์ไม่สามารถเทเลพอร์ตไปที่นั่นได้
“แม่น้ำดวงดาวมีทางเดินกว้างสองทาง!” ลินลี่ย์กล่าว “เพียงสองทางเดินนี้ก็มีทหารประจำการที่ปลายแต่ละด้านคอยคุ้มกันดูแล ฝ่ายเราก็คงไม่เท่าไหร่ ทหารของเราคงไม่โจมตีเรา แต่ถ้าเราผ่านไปตามทางเดินกว้างไปจนถึงสุดอีกทางหนึ่ง เราคงพบกับการโจมตีของศัตรูเป็นแน่”
สมรภูมิมหาพิภพทั้งสองฝ่ายเชื่อมโยงกันเพียงทางเดียวโดยผ่านสองทางเดินนี้
“พี่ใหญ่! เราจะไปจริงๆ หรือ?” บีบีเลิกคิ้ว
“ใช่แล้ว!ทั้งหมดที่เราสามารถทำได้คือหาทางเดินที่ปลอดภัยผ่านพื้นที่มิติปั่นป่วนและมิติฉีกขาด” ลินลี่ย์มองหาขณะที่พูดอย่างระมัดระวัง “บีบี! มีบางที่ซึ่งไม่มีรอยฉีกขาดของมิติ ลองค่อยๆ มองหาดู”
“ไม่มีทางเลือกอื่น” บีบีบ่น
ลินลี่ย์และบีบีเพ่งมองดูแม่น้ำดวงดาวอย่างระมัดระวัง
ลินลี่ย์พบว่าภายในแม่น้ำดวงดาวมีบางที่ซึ่งไม่มีรอยฉีกมิติหรือมิติปั่นป่วนแต่อย่างใด โดยการเชื่อมโยงพื้นที่ปลอดภัยนี้..ทำให้สามารถเดินผ่านไปได้ สิ่งที่ลินลี่ย์ต้องทำก็คือค้นหาทางเดินเล็กๆที่ทำให้เขาไปถึงอีกฝั่งหนึ่งได้
“พี่ใหญ่! ดูตรงนั้น ดูเหมือนที่นั่นจะเป็นทางผ่านได้” บีบีชี้และกล่าว “อย่างไรก็ตามข้าสามารถเห็นได้ไกลเพียงสองสามร้อยกิโลเมตร หลังจากนั้นก็เลือนราง มิติฉีกขาดเล็กๆมองเห็นไม่ชัดเมื่อผ่านระยะไกลไปแล้ว”
ลินลี่ย์มองดู จากนั้นส่ายศีรษะ “ใช้ไม่ได้ ทางที่ข้าพบก็เหมือนกัน ไม่มีทางใดที่แน่ใจว่าเส้นทางครึ่งหลังจะผ่านไปได้หรือไม่ เอาอย่างนี้บีบี,ลองไปที่หินศิลาลอยฟ้าในตอนกลางดู เมื่อเราไปถึงที่นั่น เราจะหาทางไปให้ถึงฝั่งตรงข้าม”
“ก็ได้” บีบีไม่มีทางเลือกเช่นกัน
“อย่างนั้นก็ไปตามทางนั้น มันเกิดขึ้นเพื่อนำไปยังก้อนหินที่เหมือนโม่ที่อยู่ตรงนั้น ในตรงกลาง” ลินลี่ย์ตัดสินใจทันที
ลินลี่ย์และบีบีขณะให้ความสนใจพื้นที่รอบตัวเขาก็เปลี่ยนเป็นรังสีแสงสองสายพุ่งไปข้างฝั่งแม่น้ำดวงดาวทันที แต่เมื่อไปถึงด้านข้างแม่น้ำดวงดาว ลินลี่ย์และบีบีรู้สึกกดดันจากสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำ ทางแม่น้ำที่พวกเขาเลือกเต็มไปได้รอยฉีกของมิตินับไม่ถ้วนและด้านล่างก็เป็นพื้นที่มิติปั่นป่วน
“ไปกันเถอะ” ลินลี่ย์บอก
ลินลี่ย์และบีบีผ่านไปตามแม่น้ำดวงดาว ทั้งสองเคลื่อนไหวตามวิธีการของตนเองอย่างคล่องแคล่วว่องไวขึ้นบ้าง ลงบ้างเลี้ยวซ้ายขวาด้วยความเร็วสูงหลบพื้นที่อันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า
ขณะนี้เองเหมือนกับว่าลินลี่ย์และบีบีเต้นระบำอยู่บนปลายคมหอกคมดาบ สถานการณ์อันตรายสุดขีด
แต่ระดับของพวกเขา การควบคุมตนเองของพวกเขาอยู่ในระดับที่สูงเช่นกัน พวกเขาไม่ได้ก่อความผิดพลาดในการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด บางครั้งพวกเขาก็ผ่านก็มิติฉีกขาด ขณะที่พวกเขาผ่านมิติเหล่านั้นไป แต่พวกเขายังต้องคอยหลบหลีกอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า
“ข้างหน้า” ลินลี่ย์พูดดีใจ
ข้างหน้ามีหินลอยฟ้าขนาดใหญ่กว้างไม่กี่สิบเมตร มันลอยนิ่งกับที่ และแม้ว่าจะอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ก็ไม่มีรอยแตกแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่าพื้นที่นี้ไม่มีอันตรายเท่าใดนัก
“ควั่บ!” “ควั่บ!”
ลินลี่ย์กับบีบีมุ่งหน้าต่อไปคนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งตามหลัง พวกเขาลงมายืนอยู่บนพื้นผิวของหินซึ่งเหมือนโม่ก้อนหนึ่ง
“เฮ้อ” ตอนนี้ลินลี่ย์ค่อยระบายลมหายใจโล่งอก
เขามองดูรอบตัว พื้นที่รอบตัวเต็มไปด้วยมิติฉีกขาดและพื้นที่มิติปั่นป่วนลินลี่ย์อดพูดกลั้วเสียงหัวเราะไม่ได้ “บีบี! นี่..ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ที่ทวีปยูลาน ในห้องลับใต้ปราสาทเลือดมังกร อย่างไรก็ตาม ห้องลับนั้นยังมีเยื่อพลังป้องกันมิติฉีกขาดและมิติปั่นป่วนเอาไว้ แต่ตอนนี้เราไม่มีอะไรป้องกันเลย”
“พี่ใหญ่..” จู่ๆ บีบีก็พูดขึ้น “ท่านคิดว่าจะมีผู้บัญชาการที่ซ่อนตัวอยู่ในกลางก้อนหินของทะเลดวงดาวบ้างไหม?”
