บทที่ 36 สถานที่ถูกเลือก

[พิมพ์เขียวชุดเกราะโซ่ทองคำ: อุปกรณ์ป้องกันระดับทองแดง การป้องกันค่อนข้างดี สามารถป้องการโจมตีจากสิ่งมีชีวิตระดับทองแดงขั้นแรกได้]

“มันเป็นอาวุธป้องกันตัว ฉันยอมรับข้อเสนอนี้”

เย่ปิงครุ่นคิด:

‘กลุ่มนักรบเว่ยหวู่ซวน และกลุ่มนักรบหยุนซี มีชุดเกราะเป็นของตัวเองอยู่แล้ว ซึ่งอาจด้อยกว่าชุดเกราะระดับทองแดงเล็กน้อย ซึ่งมันไม่จำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนตอนนี้ แต่ถ้าชาวบ้านคนอื่นๆ หากถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร พวกเขาจำเป็นต้องมีเกราะป้องกันที่ดี’

ในยุคสมัยโบราณ การซ่อนดาบหรือธนูไม่ใช่อาชญากรรม แต่การซ่อนเกาะป้องกันเป็นอาชญากรรมร้ายแรง!

ยุทธภัณฑ์สำหรับการก่อกบฏ!

{ติ๊ง ท่านได้แลกธนูระดับทองแดงพร้อมลูกธนู 50 ลูก กับพิมพ์เขียวชุดเกราะโซ่ทองคำได้สำเร็จ!}

จนถึงตอนนี้ เย่ปิงได้กำไรมากมายหลังจากการแลกเปลี่ยนเสร็จสิ้น

คนอื่นๆ ก็ยินดีที่จะรับอาหาร และอาวุธจากเขา พวกเขาพร้อมในการต่อสู้ครั้งต่อไป

กลับมาที่หมู่บ้าน กั่วเจียมองไปที่กองกระดูกบนโต๊ะ และพูดขึ้นว่า:

“ท่านหัวหน้า ในอนาคตหมู่บ้านของพวกเราจะมีคนเพิ่มขึ้น 24 คนทุกวัน หากเรากินเนื้อเพียงอย่างเดียว มันจะไม่เพียงพอต่อทุกคนเป็นแน่ อีกอย่าง การเสียเวลาไปกับการล่าสัตว์ไม่เพียงแต่เป็นอันตราย แต่ยังทำให้เสียกำลังคนไปอีกด้วย พวกเราสามารถเลือกที่เหมาะสม จากนั้นหาพืชพันธ์ุที่ดีนำมาปลูกโดยเร็วที่สุด เพราะมันต้องใช้เวลาเติบโต”

เย่ปิงพยักหน้าเห็นด้วย: "แหมะ! ยาวเชียว… ข้ามีเมล็ดข้าววิญญาณระดับทองอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเงื่อนไขในการปลูกนั้นยุ่งยากมาก ถ้าข้าปลูกในตอนนี้ ข้ากลัวว่าจะสูญมันไปโดยไร้ประโยชน์"

เย่ปิงนำเมล็ดพืชสีทองอร่ามจำนวนมากออกจากช่องเก็บของในมิติ

หลังจากตรวจสอบคุณสมบัติแล้ว กั่วเจียก็กล่าวยกย่อง

“เมล็ดพันธุ์ที่ดีเช่นนี้ มันสามารถส่งผลกระทบต่อรากฐานความโชคดีในดินแดนแห่งนี้ได้!”

ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันเป็นสมบัติจากหอฟ้าเทียนถาน มันสามารถให้โชคได้อีกด้วย!

แต่ตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือการปลูกมัน!

เมื่อกั่วเจียมองไปยังคิ้วที่ขมวดบนใบหน้าของเย่ปิง กั่วเจียก็ยิ้มและพูดว่า:

“ท่านหัวหน้า ข้าคิดว่า สารอาหารที่ดีที่สุดอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว แต่พวกมันไม่ได้ถูกใช้”

“ท่านกำลังพูดถึงสิ่งใด? อย่าบอกนะว่า…..มันอยู่ในห้องน้ำ!”

สีหน้าของเย่ปิงดูแปลกไป

หยี๋!

นาข้าววิญญาณระดับทองเป็นทรัพยากรอันล้ำค่าในยุคสมัยโบราณในโลกแห่งนี้

“ไม่ๆ ข้าว่ามันสกปรกเกินไป และอีกอย่าง ข้าว่ามันไม่มีสารอาหารเพียงพอต่อพืชระดับทองแน่ๆ”

“ใจเย็นๆ ท่านหัวหน้า ข้าไม่ได้หมายถึงสิ่งนั้น โปรดตามข้ามา ท่านจะไม่ใช้ประโยชน์จากของดีเช่นนี้ได้อย่างไร”

กั่วเจียพาเย่ปิง และคนอื่นๆ ไปที่หน้าหมู่บ้าน

"ตรงนั้น..."

เมื่อพวกเขามาถึงที่หมาย เย่ปิงก็ดูสดใสร่าเริง

มันกลายเป็นศพของอสูรราตรีมากกว่า 700 ศพที่เขาพบนอกกำแพงเมืองเมื่อเช้านี้

พวกมันถูกกองอยู่ในหลุม เพื่อรอการฝังกลบในเร็วๆ นี้

“ท่านหัวหน้า ข้าได้ยินมาว่า เมื่อคืนนี้มีการโจมตีจากอสูรอย่างหนักหน่วง พวกท่านฆ่าศัตรูได้เป็นจำนวนมาก ข้าขอคารวะ!”

“ถ้าพวกเรามีห้องเล่นแร่แปรธาตุในตอนนี้ พวกเราจะสามารถดึงคุณสมบัติทางจิตวิญญาณอันล้ำค่าออกจากศพของอสูรราตรีได้ทั้งหมด”

“แต่ก่อนมันไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้มันสามารถใช้เป็นสารอาหารพืชวิญญาณได้ ฝังมันอยู่ในไร่ของพวกเรา สิ่งนี้จะเป็นสารอาหารที่ดีที่สุดในเวลานี้!”

อย่างน้อยก็ดีกว่า…!

ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดได้รับการแก้ไขแล้ว ด้วยวิธีนี้เย่ปิงกล่าวชมเชยกั่วเจีย

ชาวบ้านชื่อหลุยซือถูกเรียกตัวมาพบเย่ปิง

เย่ปิงวางแผนที่จะทวงคืนพื้นที่เพาะปลูกในตอนบ่ายนี้ จากนั้นก็ฝังอสูรราตรีลงไปในดิน และหว่านเมล็ดพันธุ์ข้าววิญญาณสีทองไปพร้อมๆ กัน

ทันใดนั้น จงยี่ก็เดินเข้ามาหาเย่ปิง

จงยี่รายงานการค้นพบที่ตั้งสมบัติล้ำค่า จากการไปสำรวจที่ผ่านมา

“ท่านหัวหน้าขอรับ วันนี้ข้าได้นำกลุ่มคนออกไปสำรวจบริเวณหุบเขาข้างนอกหมู่บ้าน บริเวณนั้นมีหมอกขาวปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ ในทะเลหมอกซ่อนเร้นซากปรักหักพังสิ่งก่อสร้างโบราณ ตอนแรกข้าต้องการพาคนของเราไปตรวจสอบ แต่มีอสูรลักษณะคล้ายลิงสีดำตัวใหญ่สองตนนอนอยู่หน้าหุบเขา พวกข้าจึงตัดสินใจถอยร่นกลับออกมาก่อน”

“ซากปรักหักพัง?”

เย่ปิงใช้นิ้วถูคางไปมาพลางครุ่นคิดไปด้วย:

‘จากข้อมูลที่หลี่ซูเคยบอกไว้ สมบัติลำค่าในโลกแห่งนี้ จะปรากฏขึ้นใกล้ๆ บริเวณซากปรักหักพังนั้น เห็นทีครั้งนี้เราต้องออกสำรวจข้างนอกหน่อยแล้ว’

ผ่านไปชั่วครู่ เย่ปิงก็ออกคำสั่งกับชาวบ้าน:

"เป็นเรื่องเร่งด่วนที่ต้องสร้างพื้นที่เพาะปลูกในหมู่บ้าน นำศพของอสูรราตรีและฝังไว้ใต้พื้นที่เพาะปลูก จากนั้นก็ปลูกเมล็ดหลิงซุยทอง"

เย่ปิงกล่าวกับกั่วเจีย:

“ข้าจะเป็นผู้นำในการสำรวจหุบเขาด้านนอกในบ่ายนี้ นำทหารอีกห้านายไปด้วย ส่วนอีกคนคอยปกป้องหมู่บ้านเอาไว้ ส่วนท่านคอยดูแลควบคุมการสร้างพื้นที่เพราะปลูกของพวกเรา หากเกิดอะไรขึ้น ท่านเป็นคนตัดสินใจ!”

กั่วเจียพยักหน้า "ข้าน้อมรับคำสั่งท่านหัวหน้าขอรับ"

ด้วยความช่วยเหลือของที่ปรึกษาระดับสูง เย่ปิงรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

ถ้ามีคนเฝ้าหมู่บ้านแทน พวกเขาสามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ซึ่งเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานเป็นอย่างมาก

ธนู และลูกธนู ถูกเตรียมพร้อมไว้สำหรับการออกไปสำรวจข้างนอกหมู่บ้าน

ด้วยความช่วยเหลือของจางซาน ผู้สร้างสรรค์อาวุธ เขาได้สร้างลูกธนูเพิ่มอีกจำนวนมาก

มีลูกธนูสีทองทั้งหมด 300 อัน และลูกธนูธรรมดาทั้งหมด 500 อัน!

คลังแสง!

เย่ปิงนำทัพ จงยี่, ไป่เซียง, วังเบ็น ซุนไป๋ และซือลี่ ออกจากหมู่บ้านไปพร้อมกับอาวุธครบมือ

หมู่บ้านได้รับการปกป้องโดยซูซี และได้ที่ปรึกษาจากกั่วเจียสนับสนุน

มีนักรบระดับทองแดงทั้งหมดหกนายออกสำรวจหุบเขา

เย่ปิงคิดว่าอสูรที่นอนหลับไหลอยู่ด้านหน้านั้น ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้

จงยี่เป็นผู้นำทาง และกลุ่มสำรวจก็ค่อยออกห่างจากหมู่บ้านไป พร้อมกับอาวุธครบมือ!

ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไป เขาพบว่าทรัพยากรรอบบริเวณหมู่บ้านมีจำนวนมากขึ้น

ไม่ว่าจะเป็น สัตว์ ต้นไม้ หิน อื่นๆ อีกมากมาย มีจำนวนเพิ่มขึ้น

บางครั้งพวกเขาจะเห็นทรัพยากรระดับสอง หรือสามที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด

เมื่อเย่ปิงเห็นสิ่งเหล่านี้ เขารวบรวมมัน และใส่เข้าไปในพื้นที่ของระบบ

แม้กระทั่งขาของยุงก็เป็นเนื้อเช่นกัน เย่ปิงแทบจะกวาดล้างทุกสิ่ง เพราะเขาไม่จำเป็นต้องขนมันใส่เกวียน

“ท่านหัวหน้า อันที่จริง ข้ายังเห็นโสมแดงเลือดที่ท่านตามหาอยู่บริเวณนี้ด้วย มันอยู่บนหน้าผาสูงชัน มันอันตรายมาก และอีกอย่าง แถวนั้นมีนกประหลาดท่าทางดุร้ายตัวสีทองคอยคุ้มกันอยู่ด้วย ดังนั้นข้าจึงไม่ไปเก็บมันมาในตอนแรก”

ระหว่างทาง วังเบ็นก็พูดขึ้นว่า:

“หุบเขาที่เราจะไป ก็จะผ่านหน้าผานั้นเช่นกัน ท่านหัวหน้าสามารถไปดูสมบัติเหล่านั้นได้”

"ของดีเช่นนี้ จะไม่ไปดูได้อย่างไร!"

ทุกคนกำลังเดินทางไปรวบรวมวัสดุที่ล้ำค่าบนหน้าผาเสียก่อน

เย่ปิงสัมผัสได้ถึงการได้รับพรสองเท่า

เขายังเห็นกระต่ายโง่ตาโต วิ่งชนขาของเขาด้วย

"ท่านหัวหน้าขอรับ ทำไมแผ่นดินของเรานั้นอุดมสมบูรณ์มากถึงเพียงนี้?"

วังเบ็น และคนอื่นๆ รู้สึกแปลกๆ ถึงพลังงานบางอย่าง

พวกเขาสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติต่างๆ จากเช้าวันนี้: “ทำไมสมบัติมากมายจากสวรรค์ ถึงหาเจอได้ง่ายเช่นนี้?”

นี่คือพรแห่งความโชคดี x2!