บทที่ 37 ราชาแห่งเวหา

{ติ๊ง! ยินดีด้วยท่านได้รวบรวมหญ้าสีดำ 200 หน่วยได้สำเร็จ!}

{ติ๊ง! ยินดีด้วยท่านได้รวบรวมผลกีวี 100 หน่วยได้สำเร็จ!}

{ติ๊ง! ยินดีด้วยท่านได้รวบรวมหิน 500 หน่วยได้สำเร็จ!}

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!

การเตือนของระบบติดต่อกันในระหว่างทางทำให้เย่ปิงมีความสุขมากยิ่งขึ้น

เขารู้สึกได้ถึงพลังแห่งความโชคดี ที่ได้จากสิ่งก่อสร้างนำโชคในหมู่บ้านของเขา

ยิ่งมีคนมากขึ้นเท่าไหร่ ฐานของการภาวนาก็จะยิ่งใหญ่มากขึ้นเท่านั้น โล่ศักดิ์สิทธิ์ และหอฟ้าเทียนถานก็จะยิ่งทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น!

ระหว่างทางพวกเขาก็พบกับฝูงสัตว์ประหลาดมากมายในป่า บ้างใจดี บ้างก็ดุร้าย แต่นี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของกลุ่มนักรบที่มีอาวุธครบครัน

นักรบทองแดงทั้งห้านายยิงธนูอย่างดุเดือด ราวกับพวกเขารอเวลานี้มาแสนนาน

ฟิ้วว! ฟิ้วว! ฟิ้วว!

เสียงของธนูพุ่งทะลุอากาศ ลูกธนูพุ่งตรงออกไปโดยไม่ลังเล

วังเบ็น และคนอื่นๆ ยิงด้วยความเร็วสุดเหวี่ยง ก่อนที่ฝูงวัวป่าจะตื่นตระหนกและวิ่งหนีไปได้ไกล พวกเขาได้ยิงวัวป่าได้ถึงสิบตัวในเวลาเดียวกัน!

“ธนูนี้มันช่างดีกว่ามีดสั้นของข้ายิ่งนัก!”

ซือลี่กล่าวด้วยความภาคภูมิใจในอาวุธของตัวเอง

ผลการรวบรวมทรัพยากรในการเดินทางครั้งนี้ วัวป่าตัวใหญ่มากกว่า 10 ตัว เสือแดง 3 ตัว และกวาง 5 ตัว พวกมันถูกยิงตายระหว่างทาง

เย่ปิงนำพวกมันเข้าสู่พื้นที่เก็บของจากระบบ พวกเขาได้เนื้ออีกสองหมื่นปอนด์!

เย่ปิงคิดในใจ:

‘ด้วยความช่วยเหลือของธนู และลูกธนูอันทรงพลัง มันช่างพิเศษจริงๆ! ตอนนี้ปัญหาการล่าสัตว์ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป แต่ต้องมีเสบียงสำรองไว้ในหมู่บ้านของเราด้วย ถึงเวลาที่จะต้องสร้างโรงเรือนเลี้ยงสัตว์แล้วล่ะ พรุ่งนี้จะมีมากกว่า 50 คนในหมู่บ้าน มันจะดีมิใช่น้อย หากพวกเขาอิ่มท้องกันทุกคน}

ทันใดนั้น เสียงของวังเบ็นก็ดึงดูดความสนใจของเย่ปิง

“ท่านหัวหน้า ที่นี่แหละ!”

เขามองตรงไป และชี้ไปที่หน้าผาที่อยู่ไม่ไกล

บนหน้าผาสูงชันยากที่จะหยั่งถึงพื้น มีพืชลักษณะคล้ายโสมสีแดงสองต้นเกาะอยู่ระหว่างซอกหิน

"เยี่ยมไปเลย!"

แต่ระยะห่างเกินไป ทักษะการระบุสิ่งของนั้นไม่ทำงาน

เย่ปิงคิดคำนวนโดยสัญชาตญาณว่ามันมีค่ามากกว่าทองคำอย่างแน่นอน

"ปัญหาในตอนนี้ก็คือ พวกเราจะนำมันขึ้นมาได้อย่างไร?"

วังเบ็นถามด้วยความสงสัย

เย่ปิงยืนนิ่งและคิดทบทวนหาวิถีทาง ถึงแม้โสมจะอยู่ห่างจากพวกเขาอย่างน้อยสองสามร้อยเมตรเขาก็ไม่ยอมแพ้

เป็นเพราะเขาเจอสถานการณ์ที่สิ้นหวังมานักต่อนัก จึงทำให้เขาสามารถชนะปัญหาต่างๆ ได้จนถึงตอนนี้

“ท่านหัวหน้า ข้าจะปีนลงไปเอาสิ่งนั้น และนำกลับมามอบให้ท่าน!”

จงยี่ก้าวไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่

เย่ปิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว:

“ไม่ๆ มันไม่คุ้มค่าที่จะปล่อยให้พวกท่านไปเสี่ยงเพื่อโสมไม่กี่ต้น”

จู่ๆ วังเบ็นก็แนะนำว่า: "ท่านหัวหน้า ท่านยังมีใยแมงมุมสีขาวจากการแลกเปลี่ยนกับผู้อื่นอยู่หรือไม่? มันน่าจะเหนียวและแข็งแรงพอที่จะสามารถร้อยเป็นเชือก และผูกรอบเอวได้ จากนั้นก็ค่อยๆ หย่อนตัวลงไปด้านล่าง มันจะปลอดภัยกว่ามาก”

"เฉียบ!"

ดวงตาของเย่ปิงทอเป็นประกาย และหยิบใยแมงมุมสีขาวออกจากช่องเก็บของในมิติทันที

มีทั้งหมด 500 หน่วย

เย่ปิงคิดที่จะรวบรวมวัสดุเหล่านี้ให้มากขึ้นในยามปกติ มันอาจสำคัญในเวลาที่จำเป็นต้องใช้

ในไม่ช้า ใยแมงมุมก็ถูกสานเป็นเชือกยาวที่แข็งแรง กลุ่มคนหกคนมองลงไปที่หน้าผา จากนั้นพวกเขาก็มองหน้ากันทำตาปริบๆ

"ข้าขออาสาเอง!"

หลังจากพิจารณาอยู่ชั่วครู่ จงยี่ชายผู้กล้าหาญ ก็ตะโกนขออาสาลงไปยังด้านล่าง คนอื่นๆ ที่กลัวความสูงได้แต่ยืนให้กำลังใจด้วยขาสั่นเทา แต่เย่ปิงยกมือขึ้นเพื่อหยุดพวกเขา

"ข้าจะลงไปเอง"

เย่ปิงมองตาพวกเขา พร้อมอธิบาย:

“ในเวลานี้ ข้าได้สวมเกราะเกล็ดมังกรวายุอยู่ หากต้องเผชิญหน้ากับอันตราย สิ่งนี้จะช่วยปกป้องข้าได้ ทักษะหนึ่งของมันสามารถทนต่อแรงกระแทกที่รุนแรงได้อย่างง่ายดาย”

“แต่ท่านเป็นถึงหัวหน้า หากท่านเป็นอะไรไป พวกเราก็ไม่ต่างจากมังกรไม่มีหัวนะขอรับ!”

“ใช่ๆ อีกอย่าง ไม่มีใครรับรองได้ว่า เชือกจากใยแมงมุมนี้ จะสามารถดึงท่านหัวหน้าไว้ได้”

นักรบทั้งห้าต่างพากันช่วยเกลี้ยกล่อมเย่ปิง

เย่ปิงดึงเชือกแมงมุมด้วยมือของเขาและพูดว่า:

"มันแข็งแรงมาก มาช่วยข้าผูกที"

ไม่มีทางเลือก!

นักรบทั้งห้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมัดเขา และค่อยๆ หย่อนเขาลงจากหน้าผาทีละนิด

เย่ปิงไม่ได้ประหม่าแต่อย่างใด เกราะหน้าอกในตำนานทำให้เขามั่นใจยิ่งขึ้น

ขณะที่เขาถูกหย่อนลงไปด้านล่าง ข้อมูลของโสมแดงเลือดพันปีก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาทันที

[วัสดุยา: โสมแดงเลือดพันปี]

[ระดับ: ระดับทอง ธาตุร้อน!]

[ผลกระทบ: ผลของมันสามารถชะล้างพิษ เปิดเส้นลมปราณแขนขา และกระดูกทั้งหมดได้ มันสามารถทำให้ผู้ใช้มีเลือดเข้มข้นหยดเหมือนปรอท และเพิ่มศักยภาพทางร่างกายของผู้ใช้เป็นอย่างมาก! เพิ่มความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองให้สูงขึ้น!]

"ยาดี!"

เย่ปิงดีใจมาก ไม่คิดว่าบนหน้าผาที่มีแต่ซอกหินจะมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้!

ยิ่งไปกว่านั้น วัตถุดิบทางการแพทย์ก็มีค่ามากกว่าทรัพยากรชนิดอื่นนับครั้งไม่ถ้วน!

“เอ๊ะ! ที่นี่มีต้นหญ้าวิญญาณด้วย”

ดวงตาของเย่ปิงเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามในทันที เมื่อเขามองเห็นวัสดุทำยาชนิดอื่นด้วย!

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “เฮ้…ทุกคน ช่วยดึงเชือกไปทางขวาที!”

ทันทีที่นักรบทั้งห้าได้ยิน พวกเขาก็ดึงเชือกย้ายไปทางขวาอย่างระมัดระวังทันที เย่ปิงลอยอยู่กลางอากาศใกล้กับโสมเลือดพันปีไม่ถึงสองเมตร

ในเวลาเดียวกันนี้ ข้อมูลของพืชที่อยู่รอบๆ โสมแดงก็ลอยเข้ามาในดวงตาของเย่ปิงด้วย

[หญ้าวิญญาณ: วัสดุยาระดับทองแดงชนิดหนึ่ง พบได้บ่อยมากบริเวณหน้าผา ผลของมันสามารถหยุดเลือดไหล และรอยฟกช้ำได้]

"ทั้งหมดนี้เป็นวัสดุทางการแพทย์ที่สูตรยาหยุนไป๋เหยาต้องการ!"

เย่ปิงคลิก [รวบรวม] อย่างเด็ดขาด และร่างกายก็เริ่มเคลื่อนไหวเองในทันที

{ติ๊ง! ยินดีด้วยท่านได้รวบรวมหญ้าวิญญาณ 2 หน่วยได้สำเร็จ!}

{ติ๊ง! ยินดีด้วยท่านได้รวบรวมโสมแดงเลือดพันปี 1 หน่วยได้สำเร็จ}

หลังจากที่วัสดุทำยาทั้งสามตกอยู่ในมือของเย่ปิง เขาก็เก็บมันเข้าไปในพื้นที่ของระบบในทันที

เมื่อเย่ปิงกำลังจะขอให้คนที่อยู่ด้านบนดึงกลับขึ้นไป จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงสั่นเทาข้างหูของเขา

เขามองตามหาเสียง

เย่ปิงพบรังนกขนาดใหญ่ที่ทำจากวัชพืชและกิ่งไม้ ในรอยแตกของหน้าผา

ภายในรังนั้น มีบางอย่างโผล่ออกมาคล้ายมงกุฎสีทอง

จากนั้นเย่ปิงก็ตะโกนบอกคนด้านบนให้ขยับไปทางขวาอีกครั้ง เมื่อเขาเข้าไปใกล้รังนกนั้น เขาพบนกขนาดเท่าฝ่ามือร้องเรียกหาบางสิ่ง

“เทคนิคการระบุตัวตน!”

ข้อมูลปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา:

[เผ่าพันธุ์: ราชานกอินทรีมงกุฎทองคำ]

[ระดับ: ระดับทองแดง (วัยทารก)]

[ข้อมูลเบื้องต้น: เจ้าราชาแห่งเวหา เป็นสัตว์อสูรที่มีนิสัยดุร้าย มันจะกลายเป็นสัตว์ร้ายระดับทองได้เมื่อเติบใหญ่! หากต้องการให้มันเชื่อง จงมอบอาหารให้แก่มัน]

“พ่อแม่ของเจ้าอยู่ไหน? วังเบ็นเพิ่งบอกว่าเจอนกตัวใหญ่อยู่บริเวณแถวนี้ ดูจากลักษณะที่หิวโซของมันแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะถูกทิ้งไว้ในรังสักระยะแล้ว พ่อแม่ของมันน่าจะเกิดอุบัติเหตุหรือไม่? ไม่อย่างนั้น เราคงไม่ได้ห้อยสบายใจอยู่อย่างนี้แน่ คงถูกกรงเล็บของพ่อแม่มันโจมตีแล้ว’

เย่ปิงพูดพึมพำอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่เขาห้อยแกว่งไปแกว่งมาในอากาศ

หากเขาสามารถให้อาหารแก่มันได้ในตอนนี้ อาจมีโอกาสเล็กน้อยที่จะปราบมัน!

"ผลของพร! ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสี่ตัว!"

เย่ปิงไม่คาดคิดว่าจะเจอนกอินทรีมงกุฏทองคำในการลงมาครั้งนี้!

เมื่อมันโตเต็มวัย มันจะกลายเป็นสัตว์อสูรระดับทอง!

‘เมื่อวันโต มันจะแข็งแกร่งแค่ไหนนะ?’

แล้วจู่ๆ เย่ปิงก็หันไปหานักรบแล้วพูดว่า:

“เร็วเข้าๆ ดึงไปทางขวาอีก ข้าต้องการไปที่รังของมัน!”

ในเวลานี้ เย่ปิงรู้สึกว่าการรวมพลังกันของโล่ประกาศเกียรติคุณ และหอฟ้าเทียนถานนั้นทรงพลังมาก!

พรแห่งความโชคดีออกอาละวาด!

เย่ปิงสามารถหาสมบัติล้ำค่าได้ แม้ว่าเขาจะออกมาข้างนอกเพียงไม่นาน