ตอนที่ 18-10 วิธีตาย
ร่างคนหลายสิบบินออกมาในอากาศจากที่พักที่สุดหรูและเทพหลายสิบคนที่ปรากฏตัวอยู่แล้วในวังหลวงก็บินมาสมทบด้วยความหวาดหวั่นเช่นกัน ในช่วงเวลาสั้นๆ พวกเทพแปดสิบสองคนมาประชุมรวมกัน พวกเขาหวาดหวั่นและกังวลใจจ้องมองลินลี่ย์ พวกเขาไม่รู้ว่าลินลี่ย์จะทำอะไรกับพวกเขา
พวกเขาท้อแท้เช่นกันลินลี่ย์ทรงพลังขนาดนั้นได้ยังไง? พวกเขามาพร้อมกับโอดินจากพิภพจองจำเกบาโดสแต่พวกเขาไม่เคยยืดถือตำนานเรื่องลินลี่ย์เป็นเรื่องสำคัญแต่อย่างใด
แต่ดูเหมือนว่า..ลินลี่ย์แข็งแกร่งอย่างไม่มีเหตุผล
“ลอร์ดลินลี่ย์ เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับเรา เราแค่ฟังคำสั่งลอร์ดโอดิน” หนึ่งในนั้นที่เป็นบุรุษวัยกลางคนผมเขียวรีบกล่าว
“ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเราเลยลอร์ดลินลี่ย์ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ”
เทพทั้งแปดสิบสองคนร้องขอความเมตตา เมื่อเห็นพลังของลินลี่ย์แล้ว พวกเขาเข้าใจว่าลินลี่ย์สามารถใช้สำนึกเทพของเขาโจมตีเทพทั้งแปดสิบสองคนได้ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่หลบหนีได้
“หุบปากพวกเจ้าซะ” ลินลี่ย์กล่าวอย่างไม่ไยดี
ทันใดนั้นพวกเทพแปดสิบสองคนเงียบทันทีไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว ทั่วทั้งวังหลวงที่พังตกอยู่ในความเงียบสนิท เหล่าเสนาอำมาตย์ มหาดเล็กข้าราชบริพารและทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ในที่ไกลตกอยู่ในความแตกตื่นเช่นกัน ตลอดหลายปีมานี้..พวกเขารู้ว่ายอดฝีมือเหล่านั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของโอดินมีความแข็งแกร่งมาก
แต่วันนี้โอดินถูกทุบตีราวกับสุนัขและบัดนี้นอนอยู่กับพื้น คนทั้งแปดสิบสองยืนนิ่งกับที่เหมือนกับกลุ่มทาสไม่กล้าส่งเสียง และคนที่ทำให้พวกเขาเป็นอย่างนั้นก็คือบุรุษผมสีน้ำตาลนั่น!
“น้องสี่ เดเลีย ถ้าเจ้าต้องการแก้แค้นทำตามที่เจ้าชอบใจได้” ลินลี่ย์คุยผ่านสำนึกเทพ
ลินลี่ย์ไม่มีทางเลือกอื่น เขาไม่สามารถผนึกพลังเทพของร่างแยกนี้ได้ เพราะคนผู้นี้เป็นเทพชั้นสูง! ลินลี่ย์ต้องอาศัยศิลาดำเพื่อทำให้โอดินอยู่ในสภาวะมึนงง
“เจ้าบัดซบนี่!”เรย์โนลด์ตวาด และเขาพุ่งวาบมาข้างหน้าเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า ตลอดทั้งร่างของเราเริ่มมีไฟลุกไหม้ และขาขวาของเขาตวัดออกเหมือนกับพายุหมุน “ปัง!” เขาเตะใส่เอวของโอดินส่งผลให้โอดินกลิ้งไปตามพื้นและกระแทกกับเสาหินของวังที่พังทลาย ร่างของโอดินกระแทกเข้าไปในเสาหิน และเสาหินพังทลายทันที
“บัดซบ, เลวทราม!” เรย์โนลด์พึมพำ ตาของเขาแดงขณะจ้องมองโอดิน เขาบินเข้ามาอีกครั้งและย่ำใส่โอดินซ้ำๆ
“ปัง!” “ปัง!” “ปัง!”
เรย์โนลด์ระบายความโกรธของเขา
ขณะที่ลินลี่ย์แค่มองเหตุที่เกิดขึ้นนี้อย่างไร้ความรู้สึก ขณะเดียวกันบอลน้ำลอยออกมาจากหน้าผากของลินลี่ย์และแสงสีฟ้าเลือนรางสะท้อนเหตุการณ์ที่อยู่ไกล ลินลี่ย์ใช้พลังร่างแยกธาตุน้ำของเขาใช้ทำผลึกบันทึกเหตุการณ์นี้ไว้
“เรย์โนลด์” เดเลียตวาด
เรย์โนลด์สูดหายใจหันไปมองเดเลียจากนั้นก้าวถอยเปิดทางให้นาง ขณะที่เดเลียนางถือหอกคอร์เตซในมือ จากนั้นนางแทงใส่ร่างของโอดินอย่างดุดัน อก ขา ต้นขา แขน เอว..เดเลียใช้หอกแทงเขาพลางสาปแช่งเขาไม่หยุด และขณะที่นางทำเช่นนั้นนางหลั่งน้ำตาเช่นกัน “พี่ใหญ่..”
ดิ๊กซี่ตายแล้ว ไม่ว่านางจะแก้แค้นยังไง เดเลียก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับได้
“เดเลีย, นาง...” ลินลี่ย์สามารถคาดคิดได้ถึงความเจ็บปวดที่เดเลียมี...เพราะเขาก็เจ็บปวดอย่างเดียวกัน! ความตายไม่น่ากลัวในตนเอง แต่ตายอย่างที่เยลพบเจอหลังจากถูกทรมานจนแทบบ้าล่ะ? นั่นน่ากลัว “ไม่ว่าเราจะทรมานโอดินผู้นี้ยังไง ก็ยังไม่สาสม ยังไม่เพียงพอ!!! และความตายของร่างแยกวิถีมรณะ..ข้า..จะต้องทำลายให้จงได้เช่นกัน!”
“ช่างโหดร้าย” พวกเทพแปดสิบสองคนมองดูขณะที่เดเลียและเรย์โนลด์ลงมือล้างแค้น และหัวใจพวกเขาสั่นสะท้านขณะมองดู
เรย์โนลด์และเดเลียสูดหายใจทั้งคู่
“พวกเจ้าแปดสิบสองอคน” ลินลี่ย์หันไปมองพวกเขา
“ลอร์ดลินลี่ย์” เทพทั้งแปดสิบสองคนแสดงความเคารพอย่างยิ่ง
ลินลี่ย์พูดอย่างเย็นชา “พวกเจ้าแต่ละคนจงมาพร้อมกับวิธีทำลายชื่อเสียงของโอดิน จำเอาไว้แค่หยามอัปยศ! แทงเขาด้วยกระบี่ยังไม่พอ! ถ้าใครหาวิธีไม่ได้ ข้าจะฆ่าคนนั้น”
เทพทั้งแปดสิบสองตะลึง
“โอว?” สายตาของลินลี่ย์เหมือนกับมีดน้ำแข็งขณะที่เขากวาดตามองพวกเขา “หรือว่าพวกเจ้าอยากตายมากกว่า?”
นักสู้ชั้นเทพทั้งแปดสิบสองคนมองหน้ากันเอง ที่สำคัญโอดินเป็นผู้นำของเขา แต่หลังจากลังเลเล็กน้อย พวกเขาทุกคนเริ่มเดินมาหาโอดิน พวกเขารู้ขีดจำกัดของพวกเขาดี...และพวกเขาสามารถบอกได้ว่าโอดินกำลังจะตายแน่นอน เนื่องจากเขากำลังจะตายการหยามเขาให้อัปยศไม่ใช่เรื่องใหญ่
“โอดิน, ใครจะคิดกันเล่าว่าท่านจะมีวันอย่างนี้?” หนึ่งเทพนักสู้ชั้นเทพกล่าวและแทงคอของโอดินอย่างดุดัน
“อย่าฆ่าเขา!” ลินลี่ย์ตวาด
ส่วนที่สำคัญที่สุดคือศีรษะ เนื่องจากเป็นจุดสถิตย์ของประกายเทพ
“จำเอาไว้ หยามหยันเขาให้อัปยศ!” ลินลี่ย์พูดอย่างเย็นชา “พวกเจ้าจะเรียกว่าความอัปยศอย่างเดียวก็ยังไม่พอ!”
พวกเทพเหล่านี้มองดูลินลี่ย์และจากนั้นกัดฟันพวกเขาเริ่มใช้วิธีการต่างๆ หยามหยันให้อัปยศแต่ละคนใช้หอกแทงร่างกายส่วนต่างๆ ของโอดินบ้าง หรือไม่ก็ฉีกเสื้อผ้าของเขาบ้าง..ร่างกายของโอดินอยู่ในสภาพน่าอดสู แต่เมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว ลินลี่ย์ไม่ได้รู้สึกพอใจเลยแม้แต่น้อย
ตาของเขาเหมือนกับมีน้ำแข็งเคลือบ
“พี่ใหญ่, ทุกอย่างพร้อมแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังของเขา เป็นวอร์ตัน
“พาคนเหล่านั้นมา” ลินลี่ย์สั่ง
ทันใดนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเริ่มเดินเข้ามาจากรอยแตกของกำแพงวัง พวกเขาคือ...ขอทาน! คนเหล่านี้คือขอทานที่ถูกเรียกมาจากที่ต่างๆ รอบๆ วังหลวง แม้ว่าวังหลวงจะร่ำรวยรุ่งเรือง แต่ก็ยังมีพื้นที่ของคนยากจนด้วยเช่นกัน และมีขอทานอยู่มากมาย ขอทานหลายร้อยคนถูกหลอกให้เข้ามาในวังหลวง
“โอว.. นี่มันคือวังหลวง” ตาของพวกขอทานทุกคนเป็นประกาย
“เอาเลย เชิญพวกเจ้านึกหาวิธีหยามหยันอัปยศเจ้าคนที่อยู่บนพื้น พวกเจ้าทุกคนจะได้รับทองคนละเหรียญและใครก็ตามทำได้ดีจะได้รางวัลพิเศษเพิ่มอีกร้อยเหรียญทอง” บุรุษที่ดูเยาว์วัยพูดเชิญชวนขอทานพวกนี้ด้วยเสียงชัดเจน
“ร้อยเหรียญทอง?”
ขอทานเหล่านั้นตาเป็นประกาย
“ฮ่าฮ่า หยามหยันคนให้อัปยศเหรอ? ง่ายมาก” คนตัวโตผู้หนึ่งวิ่งเข้ามา
“ร้อยเหรียญทองต้องเป็นของข้าแน่นอน”
ขอทานหลายร้อยคนทุกคนต้องการจะเป็นคนแรก ไม่มีใครต้องการรั้งท้ายจึงแย่งกันขึ้นหน้า พวกเขาไม่รู้ว่าคนที่อยู่บนพื้นเป็นเทพชั้นสูง ไม่รู้ว่านี่คือจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโอดิน ทั้งหมดที่พวกเขารู้ก็คือ...ถ้าพวกเขาทำได้ดีพวกเขาจะได้รับรางวัลร้อยเหรียญทอง สำหรับขอทานเหล่านี้ ร้อยเหรียญทองเป็นจำนวนเงินที่ทำให้พวกเขาคลั่งได้
“พวกเจ้าทุกคนมา” เด็กหนุ่มที่เป็นหัวหน้าตะคอก
“ฮ่าฮ่า...” ขอทานคนแรกรีบง้างปากโอดินทันที
“ไม่เห็นมีอะไรเลย” ขอทานคนที่สองแค่นเสียงขณะเดินมาหาโอดินเช่นกัน
ขอทานเดินเข้ามาทีละคนต่างก็ใช้จินตนาการของตนเองทั้งหมดเพื่อเอาชนะให้ได้รางวัลร้อยเหรียญทอง พวกเขาใช้ทุกวิถีทางเพื่อหยามหยันอัปยศคนผู้นี้
“นี่...นี่....” เมื่อเห็นเช่นนี้เทพทั้งแปดสิบสองคนถึงกับตกใจ และหน้าของพวกเขาซีดขาว
เทียบกับขอทานเหล่านี้แล้ว การกระทำของพวกเขานับว่าสุภาพมากสิ่งที่พวกเขาทำอาจนับได้ว่าเป็นการลงโทษแล้ว แต่ขอทานเหล่านี้ทำกับคนผู้หนึ่งจนอยู่ในสภาพเลวร้ายยิ่งกว่าตาย
“เฮ้ย..หนังของเจ้าผู้นี้แข็งยิ่งนัก ข้าไม่สามารถตัดให้เปิดออกได้ไม่ว่าข้าจะทำยังไงก็ตาม!” ขอทานคนหนึ่งร้องบอก ขอทานผู้นี้ถือเข็มเล่มหนึ่งเหมือนกับว่าต้องการจะทำการลงโทษเขา แต่โชคไม่ดี.. ที่สำคัญนี่เป็นร่างของเทพชั้นสูง แม้ว่าโอดินไม่ได้เชี่ยวชาญในการฝึกฝนร่างกาย แต่ว่าร่างกายของเขาก็ยังเกิดขึ้นจากพลังเทพ
เป็นไปได้อย่างไรที่ขอทานธรรมดาจะแทงผิวหนังของร่างคนที่เกิดจากพลังเทพ?
“คนต่อไป” บุรุษหนุ่มพูดอย่างเฉยชา
“ข้าควรจะเป็นผู้ชนะแน่นอน ร้อยเหรียญทองควรจะตกเป็นของข้า ข้าไม่มีโอกาสจะใช้ฝีมือข้าเลย” ขอทานที่ถือเข็มบ่นทันที
“ไสหัวหลบไป” ขอทานหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของเขาผลักเขาหลบ “ฮ่าฮ่า..ถึงตาบิดาบ้างล่ะ” ขณะที่พูดเขาพลิกร่างโอดิน...
“นั่น...นั่นกระทำเกินไปหน่อยนะ” เสนาบดีบางคนไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป”
แต่ลินลี่ย์แค่มองเหตุการณ์นี้อย่างเฉยเมยไม่มีแววอารมณ์ใดๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา ลินลี่ย์ต้องยอมรับว่า...ลูกเล่นเทคนิคเหล่านี้เกินเลยไปมาก และพอจะทำให้คนเป็นบ้าเพราะความอับอายได้ แต่เขาก็ได้แต่หยามหยันอัปยศคนเพียงคนเดียวก็คือโอดิน ขณะที่โอดินเล่า? เขาทำลายสมาชิกสำคัญของหอการค้าดอว์สันบังคับให้เยลฆ่าครอบครัวของเขาด้วยมือตนเอง
นอกจากนี้เขาไม่ยอมให้เยลได้ตาย แต่กลับทรมานเยลแทน
เทียบกับภาพข้างหน้านี้แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับโอดินถือว่าใจดีมากแล้ว
“ให้พวกเขาไปได้” ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น
“ขอรับ” บุรุษหนุ่มพูดด้วยความเคารพและนำพวกขอทานจากไปทันที
ลินลี่ย์จ้องมองร่างสกปรกเปลือยเปรอะเลือดสวมชุดขาดรุ่งริ่ง แต่ไม่มีความรู้สึกสงสารในใจแม้แต่น้อย ขณะเดียวกัน ลินลี่ย์รั้งพลังวิญญาณกลับ แต่ขยายสนามพลังศิลาดำอีกครั้งกักโอดินไว้ภายใน
โอดินลืมตา!
“เอ๋?” โอดินมองสารรูปตัวเอง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที
“ปัง!”พลังเทพธาตุลมม้วนตัวคลุม และร่างของโอดินสะอาดอีกครั้งพร้อมกับสวมชุดใหม่
โอดินฝืนลุกขึ้นยืนจ้องมองลินลี่ย์ “เจ้าทำอะไรกับข้า?”
“ข้าทำอะไรน่ะหรือ?” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “ทำไมเจ้าไม่ดูด้วยตัวเองในสิ่งที่ถูกทำลงไปเล่า” แค่เพียงคิดลินลี่ย์สร้างผลึกกลมอยู่เหนือเขาและฉายแสงสีฟ้าสร้างภาพขนาดใหญ่กลางอากาศเหนือพวกเขา ภาพเริ่มเคลื่อนไหวฉายเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นซ้ำอีกที
ลินลี่ย์บันทึกภาพเหตุการณ์ไว้ทั้งหมด
ที่สำคัญโอดินอยู่ในสภาพมึนงง ถ้าเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นโอดินจะรู้ตัวว่าถูกทรมานได้ยังไง?
“นี่...” หน้าของโอดินเปลี่ยนและเขาอดหันไปมองเรย์โนลด์และเดเลียไม่ได้
ผลึกบันทึกฉายภาพที่เดเลียและเรย์โนลด์ลงมือจบ ต่อไปก็เริ่มฉายการกระทำของนักสู้ระดับเทพแปดสิบสองคน วิธีการที่เทพแปดสิบสองคนใช้นั้นเกินกว่าจะยอมรับได้ หน้าของโอดินซีด และเขาอดหันไปจ้องมองบุรุษทั้งแปดสิบคนเหล่านั้นไม่ได้ “พวกเจ้า...วิเศษมาก”
กลุ่มเทพทั้งแปดสิบคนรู้สึกสะดุ้งตกใจ.. แต่จากนั้นพวกเขาค่อยรู้สึกตัวและมีคนหนึ่งหัวเราะ “เฮอะ..โอดิน..เจ้ากำลังจะตายอยู่แล้ว เจ้ายังจะหยิ่งยโสไปทำไม?”
“เจ้า...” เมื่อเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น โอดินยิ่งโกรธจนพูดไม่ออก
“โอดิน, ดูต่อไปฉากที่ดีที่สุดเพิ่งจะเริ่ม” ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น
ในผลึกบันทึกพวกขอทานเริ่มปรากฏตัว
ตาของโอดินแทบถลน “ขอทาน?” เขา โอดินเป็นเทพชั้นสูงที่ได้รับความเคารพยกย่อง สำหรับเทพชั้นสูง แม้แต่เซียนก็เป็นเหมือนกับมด ขณะที่สำหรับมนุษย์ธรรมดา พวกเขาจะถูกฆ่าตามที่เขาพอใจ.. คนต่ำต้อยอย่างขอทานพวกนี้ไม่ควรใส่ใจมองด้วยซ้ำ
เขาเป็นเทพชั้นสูงกลับถูกพวกขอทานชาวมนุษย์ถ่มน้ำลายใส่? ยิ่งคิดก็ยิ่งแทบเป็นบ้า
แต่ผลึกบันทึกฉายภาพบางอย่างที่แย่ยิ่งกว่าที่เขาคิด
ขอทานคนแรกจับเขาอ้าปาก
โอดินกำหมัดแน่และหน้าของเขาซีด จากนั้นกลายเป็นดำคล้ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดง ตาของเขาดูเหมือนแทบมีไฟพวยพุ่งขณะมองดูภาพ
ขอทานพวกนั้นเพื่อให้ได้ทองร้อยเหรียญต่างก็ใช้วิธีการที่พวกเขาคิดออกมาทั้งหมดแต่ละคนลงมือด้วยวิธีการเกินกว่าจะยอมรับได้ ฉากภาพเช่นนั้นน่ารังเกียจเดียดฉันท์อย่างที่สุด โอดินเป็นคนที่ไขว่คว้าหาความสมบูรณ์แบบและใส่ใจต่อหน้าตาของเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในผลึกบันทึกเลวร้ายยิ่งกว่าฆ่าเขา โอดินสั่นไปทั้งตัว และใจของเขาอยู่ในสภาพปั่นป่วน
หยามหยันอัปยศ!
อับอายไม่มีใครเกิน!
แย่ยิ่งกว่าตาย!
“ลินลี่ย์, เจ้าจะต้องตายในเงื้อมมือของข้าอย่างแน่นอน!!!” โอดินจ้องมองลินลี่ย์เขม็ง
“โอดิน, วันนี้ยังเป็นแค่วันแรก เราจะต่อกันพรุ่งนี้” ลินลี่ย์พูดอย่างเยือกเย็น
โอดินโกรธจัดจนมีรอยเลือดออกมาตามริมฝีปาก
แต่จากนั้นโอดินแหงนหน้ามองฟ้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทันที “ฮ่าฮ่า...เจ้าโหดเหี้ยม อำมหิตนัก!” โอดินจ้องมองลินลี่ย์ราวกับว่าต้องการถลกหนังเขาทั้งเป็น “ลินลี่ย์, ข้าต้องขอบอกตามตรง..ฝีมือในการหยามหยันอัปยศผู้คนของเจ้ายังค่อนข้างอ่อน เทียบกับสิ่งที่เข้าทำกับพี่ใหญ่ของเจ้า เยล?เจ้ายังห่างชั้นอีกนัก! เจ้ารู้ไหมว่าข้าทรมานเขายังไง เมื่อมัดเขาไว้กับต้นไม้ในวัง? ฮ่าฮ่า ข้าคิดว่า.. เขาคงไม่กล้าบอกกับใคร เขาไม่กล้าคิดถึงมัน ฮ่าฮ่า...” แม้ว่าเขากำลังหัวเราะเรื่องนี้โอดินเองก็ถูกทรมานจนแทบเป็นบ้า
ลินลี่ย์เพียงแต่จ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น
“ไม่ว่าเจ้าจะเก่งเหลือเชื่อแค่ไหนก็ตามทั้งหมดที่เจ้าสามารถทำได้ก็แค่ทำลายร่างแยกธาตุลมของข้า ร่างที่สำคัญที่สุดของเขาก็คือร่างแยกวิถีมรณะ ถ้าร่างแยกธาตุลมของข้าถูกทำลายไปก็ช่างมันปะไร ไม่เห็นจะสำคัญอะไร ถ้าลูกชายข้าตาย ข้าค่อยมีอีกคนก็ได้ ฮ่าฮ่า...ข้าจะบอกเรื่องนี้กับเจ้าก็ได้ ร่างแยกวิถีมรณะของข้าไปยมโลกนานแล้ว ถ้าเจ้ามีความสามารถทำได้ก็มาหาข้าในยมโลกได้เลย! ฮ่าฮ่า...จะหยามหยันให้ข้าอัปยศมากขึ้นไปอีกหรือ.. ฮ่าฮ่า.. ฝันไปเถอะ!”
“ปัง!”
ขณะที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ร่างของโอดินระเบิดทันที
“ระเบิดตัวเอง?” กลุ่มยอดฝีมือที่อยู่รายรอบต่างพาตะลึงกันหมด ไม่มีใครในพวกเขาคิดว่าโอดินจะเลือกตายด้วยวิธีนี้ เห็นได้ชัดว่าโอดินไม่สามารถทนทรมานและหยามหยันเช่นนี้อีกต่อไปได้จึงเลือกฆ่าตัวตายแทน
ดวงตาของลินลี่ย์เย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง
“ยมโลก?” ลินลี่ย์พึมพำอยู่คนเดียว
