ตอนที่ 16-30 ค้อนยักษ์
ทางเดินสีแดงโลหิต ประตูสีแดงโลหิต นั่นคือกลิ่นอายแห่งความตาย
“ข้าต้องหนี แล้วข้าจะหนียังไง?” ลินลี่ย์แทบคลั่ง ยอดฝีมือสามคนรายล้อมคุมเชิงเขาอยู่ ขณะผ่านประตูเข้าไปก็เป็นเจ้าปราสาทผู้มีพลังฝีมือที่น่าทึ่ง เป็นไปได้ไหมว่าถ้าเขาใช้พลังมหาเทพก็ยังยากที่จะหนีไปได้
“ใจเย็น ใจเย็นเข้าไว้!”
ลินลี่ย์พยายามหาโอกาสหลบหนี แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง ในที่สุดแล้วก็มีความเป็นไปได้เพียงประการเดียว
“ข้าได้แต่ฝากความหวังไว้กับโรมิโอ โรมิโอจะต้องไม่ประมาท เขาอาจหลบหนีก็ได้ ถ้าเขาต้องสู้กับเจ้าปราสาทอย่างดุเดือดและดึงดูดความสนใจคนทั้งสามนั้น ข้าก็คงฉวยโอกาสหนีได้”
ลินลี่ย์เข้าใจว่าเนื่องจากเจ้าปราสาทยินดีให้โรมิโอเข้าไปก็หมายความว่าเขามั่นใจว่าสามารถเอาชนะและควบคุมโรมิโอได้อย่างง่ายดาย ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง..อย่างนั้นโอกาสสุดท้ายที่ลินลี่ย์จะหลบหนีได้ก็หายไปเช่นกัน
แม้ว่าเขาแทบจะคลั่งก็ตามแต่ลินลี่ย์ก็ยังหาโอกาสอย่างระมัดระวัง และเตรียมระเบิดพลังหนีไปให้ได้ทุกเมื่อ
“ลินลี่ย์ เจ้ารีบร้อนนักหรือ?” ยูไรห์หัวเราะ “อย่าใจร้อน โรมิโอต้องใช้เวลาในการดูในห้องผลึกบันทึกห้องแรกอยู่บ้าง และจะถึงคราวของเจ้าในไม่ช้า”
“จะถึงคราวของข้าน่ะหรือ?” ลินลี่ย์รู้สึกว่าเสียงหัวเราะของยูไรห์ชั่วร้าย ยูไรห์รู้ชัดว่านี่เป็นเรื่องโกหก แต่ก็ยังพยายามโกหกลินลี่ย์จนถึงตอนนี้
“บึ้ม!”ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องสั่นสะเทือนรุนแรงและแม้แต่ประตูใหญ่ข้างหน้าพวกเขาก็สั่นสะเทือนเต็มที่แรงสั่นสะเทือนทำให้ผนังรายรอบพวกเขาเริ่มมีรอยร้าวสะเก็ดหินร่วงกราวและถล่มลงบนทางเดิน กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนต่างซวนเซและพวกเขาพากันประหลาดใจทุกคน
“ดี” ลินลี่ย์ดีใจโรมิโอไม่ปล่อยให้เขาผิดหวังแน่นอน เขาสร้างความวุ่นวายได้จริงๆ
“เอ๊ะ?” ยูไรห์และอีกสองคนตกใจ พวกเขามองหน้ากันเอง เนื่องด้วยพลังของเจ้าปราสาท จะทำให้เกิดความวุ่นวายใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง? แม้ว่าพวกเขาจะตกใจ แต่พวกเขายังจับตาดูลินลี่ย์ไว้
ลินลี่ย์มีสีหน้าสงสัย “ท่านยูไรห์ เกิดอะไรขึ้นข้างในกันแน่?”
“ข้าไม่แน่ใจ” ยูไรห์หัวเราะอย่างใจเย็น “บางทีโรมิโอเมื่อได้ดูบันทึกการต่อสู้ของสุดยอดฝีมืออาจจะตื่นเต้นต้องการทดสอบวิชาก็ได้ใช่แล้ว ลินลี่ย์! หลังจากเจ้าเข้าไปในห้องลับแล้วไม่ว่ายังไงก็อย่าทดสอบอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเล่า”
“เข้าใจแล้วข้าเข้าใจ” ลินลี่ย์ต้องยอมรับว่าความสามารถในการกลบเกลื่อนของยูไรห์สุดยอดจริงๆ
ขณะนั้นเอง...
“ครืนนนน” เหมือนกับว่าสวรรค์ถล่มพื้นโลกทลายเสียงระเบิดที่น่ากลัวดังออกมา และทั่วทั้งทางเดินและประตูใหญ่ปลิวกระเด็นเศษวัสดุนับไม่ถ้วนปลิวไปทุกที่แต่ละชิ้นแฝงไปด้วยพลังสายฟ้า
ความปั่นป่วน!
หน้าของยูไรห์และอีกสองคนเปลี่ยน พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าโรมิโอที่อยู่ต่อหน้าอาจารย์ของพวกเขาจะสร้างความปั่นป่วนได้อย่างมากมาย
“ยอดเยี่ยม” ลินลี่ย์ดีใจ “ช่วงเวลานี้แหละ” ขณะที่ลินลี่ย์เตรียมจะใช้เคล็ดเดินดินจากไป...
“ควั่บ!”
ยูไรห์และยอดฝีมืออีกสองคนเคลื่อนไหวทันทีตั้งแนวสามเหลี่ยมรายล้อมลินลี่ย์ไว้ ยูไรห์หัวเราะอย่างใจเย็น “ลินลี่ย์! ไม่ต้องใจร้อน บางทีโรมิโอคงจะทำอะไรบางอย่างให้อาจารย์โกรธ”
ลินลี่ย์เมื่อเห็นเขาถูกยอดฝีมือทั้งสามรายล้อมไว้ถึงกับขมวดคิ้ว
“ฮ่าฮ่า...เด็กน้อย ดูเหมือนข้าประมาทเจ้าไปหน่อย” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นเหนือปราสาทเฮนด์ซีย์ และลินลี่ย์อดเงยหน้ามองดูไม่ได้
ในอากาศเหนืออาคารที่พังทลายชุดดำที่เปรอะโลหิตของโรมิโอโบกสะบัดในสายลม เขาถือดาบศึกในมือ และทั่วทั้งตัวคลุมไปด้วยกระแสสายฟ้า ตาของเขาเป็นประกายไฟฟ้าและเขามองดูเหมือนกับภาพเทพเจ้าสายฟ้าที่แท้จริง
ที่เผชิญหน้ากับโรมิโอก็คือบุรุษคนหนึ่งสูง 2.5 เมตรเขาไว้ผมสีแดงสั้นเหมือนทำขึ้นจากลวดเหล็กและเขาสวมชุดเกราะโบราณที่ปราศจากการประดับลวดลาย แขนใหญ่ของเขาเป็นสีทองแดงดูเหมือนมีพลังมหาศาลในมือข้างขวาถือไว้ด้วยค้อนขนาดใหญ่สีดำ!
“เขาคือเจ้าเมือง?แม่ทัพผู้นั้น?” ลินลี่ย์รำพึงกับตนเอง แต่จากนั้นลินลี่ย์ก็หยุดให้ความสนใจในท้องฟ้า แต่เพ่งความสนใจคนทั้งสามที่รายล้อมเขาไว้ เขาหวังว่าหนึ่งในนั้นอาจผ่อนความระมัดระวังลงทำให้เขาหนีไปได้
จากท้องฟ้าเบื้องสูง เสียงของโรมิโอดังขึ้นอีกครั้ง
“ฮึ่ม.. ข้าต้องขอบคุณท่าน ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงไม่บรรลุไปอีกระดับแน่ ท่านต้องการจะฆ่าข้างั้นหรือ? นั่นยังเป็นเรื่องที่ห่างไกลเกินกว่าท่านจะทำได้”
“พวกเจ้าทั้งสามคนจับตาดูลินลี่ย์ไว้” คนผมแดงถือค้อนพูดอย่างใจเย็น
“ขอรับ นายท่าน!” ยูไรห์และอีกสองคนรับปาก
“จริงๆ ด้วย” ลินลี่ย์มั่นใจเรื่องทั้งหมดทันที “พวกเขาเรียกบุรุษผู้นั้นว่านายท่าน...ข้าไม่คาดเลยว่าระหว่างคนทั้งสามนี้ สองคนจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าเมือง” แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ลินลี่ย์ก็ยังมองหาโอกาสหนี
หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยน
“ยูไรห์ เกิดอะไรขึ้น?” ลินลี่ย์ถามอย่างไม่พอใจ
ยูไรห์หัวเราะ “นายท่านต้องการให้เจ้ารั้งอยู่จนกว่าเจ้าจะได้ดูห้องลับที่หนึ่งก่อน”
“ทำไมพวกเขาจึงเรียกเขาว่านายท่าน?” ลินลี่ย์ถามอีกคำถามหนึ่ง
“เราติดตามนายท่านตั้งแต่เรายังเป็นเทียมเทพ” สตรีผมขาวพูดอย่างใจเย็นขณะที่ลินลี่ย์ยิ้มอย่างใจเย็น บริวารที่เป็นเทียมเทพสองคนกลายเป็นอสูรเจ็ดดาวทั้งคู่หรือ?
“ไม่ว่าเจ้ามีความสามารถใดก็ใช้มาได้เต็มที่เลย!” โรมิโอพูดอย่างกล้าหาญไม่มีใครเทียบ
ในกลางอากาศบุรุษผมแดงควงค้อนยักษ์และหัวเราะเสียงดัง “เจ้าสามารถรับหมัดข้าได้สองสามหมัด ไม่เลวตอนนี้มาดูว่าเจ้าจะทนค้อนใหญ่ของข้าได้หรือไม่” บุรุษผมแดงควงค้อนยักษ์สีดำในมืออย่างคล่องแคล่ว
ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย...
ค้อนยักษ์ถูกซัดออกและขณะที่ค้อนพุ่งออกไปนั้นเกิดระลอกคลื่นแปลกประหลาดเปล่งออกจากใจกลางค้อน ทุกที่ซึ่งระลอกพลังผ่านไปศิลาสิ่งก่อสร้างทั้งหมดจะกลายเป็นผุยผง พังทลายโดยไม่มีเสียง
ดูเหมือนช้าแต่ในความเป็นจริงมันมาถึงด้านหน้าโรมิโอแทบจะทันที
“ปัง!”สายฟ้าปรากฏออกมาจากท้องฟ้าสีคราม
ขณะที่สายฟ้าคำรามลั่น เงาดาบกระแทกใส่ค้อน
“ครืนนน” ค้อนยักษ์ดูเหมือนจะสั่นสะเทือนเล็กน้อยส่วนผิวของค้อนยักษ์กระเพื่อมราวกับว่าทำขึ้นมาจากน้ำ ดาบศึกของโรมิโอสั่นสะเทือนเช่นกันแล้วแตกสลายไปหมดสิ้น
พลังซัดค้อนยักษ์เงียบ ไร้เสียง
แต่ทำให้อาวุธของโรมิโอถูกทำลาย
ลินลี่ย์ตะลึงเงยหน้ามองดู ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงพลังโจมตีที่ไร้เสียงที่เขาเห็น ดูเหมือนว่าช่างสง่างงามและอ่อนโยน ทั้งที่ในความเป็นจริงพลังโจมตีของค้อนแฝงไปด้วยพลังเป็นล้านๆชั่ง พลังโจมตีที่น่าตื่นตาตื่นใจทำให้วิญญาณของลินลี่ย์ปั่นป่วน
ลินลี่ย์ไม่เคยทำความเขาใจเคล็ดลึกลับ ‘พลังธาตุ’ ของกฎธาตุดินเลย แต่ทันใดนั้นลินลี่ย์รู้สึกได้
เหมือนกับว่าเมล็ดความคิดในใจของเขาเริ่มแตกหน่อ
“พลังธาตุ..มหาศาล...ไร้ขอบเขต...”
ลินลี่ย์ฝืกฝนอย่างหนักในเคล็ดลึกลับพลังธาตุ แต่ก็ยังไม่มีความก้าวหน้าใดๆ อย่างไรก็ตามเวลานี้เมื่อได้เห็นพลังโจมตีของค้อนยักษ์จากเจ้าปราสาทที่ดูเหมือนจะแฝงไปด้วยเคล็ดพลังธาตุ
แม้ว่าในความเป็นจริงนั้น เจ้าปราสาทผู้นี้จะใช้พลังวิถีทำลายล้าง แต่ทุกวิถีทางมีความคล้ายคลึงกัน
ตัวอย่างเช่นกฎธาตุสายฟ้าและกฎธาตุแสงมีเคล็ดลึกลับเกี่ยวกับความเร็วทั้งหมด ความเร็วของสายฟ้ามีความคล้ายคลึงกับเคล็ดความลึกลับของความเร็วแสง
“เป็นไปไม่ได้!” โรมิโอถูกแรงปะทะกระเด็นไปไกล และเขาลงมายืนในซากหักพัง หน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ เขาเพิ่งจะบรรลุระดับใหม่ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งพอจะสู้กับเทพอสูรได้ แต่ทำไมแม้แต่พลังของเขา ก็ยังไม่สามารถต้านทานค้อนยักษ์นั้นได้?
ถึงขณะนี้ยูไรห์และคนอื่นชำเลืองมองลินลี่ย์เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าลินลี่ย์ไม่ได้หนี พวกเขาหันกลับไปมองการต่อสู้นี้ทันที การต่อสูนี้สำหรับพวกเขานับเป็นเรื่องที่น่าลุ่มหลงติดตามมากทีเดียว
“ถ้าลินลี่ย์หนีไป ด้วยกำลังคนในปราสาทมากมายเขาย่อมไม่มีที่หนีไป”
ยูไรห์และอีกสองคนมั่นใจมาก
“ฝีมือตามธรรมชาติของตระกูลไตตันเลือดศักดิ์สิทธิ์ของข้าเมื่อใช้ร่วมกับวิถีทำลายล้าง... เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระหรือ?” บุรุษผมแดงพูดเสียงดัง ขณะยืนอยู่ในกลางอากาศเขาเป็นเหมือนทูตสวรรค์ทำให้หัวใจผู้คนเต็มไปด้วยความกลัว
“อา, ทำไมข้ายังยืนอยู่ที่นี่เหมือนคนโง่อีก? ข้าต้องหนี นั่นเป็นเรื่องสำคัญ” ลินลี่ย์รู้สึกตัวทันที และเลิกคิด
ตั้งแต่เริ่มคิดและหยุดไตร่ตรองเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น
“ทั้งสามคนนี้กำลังดูการต่อสู้อย่างกระตือรือร้น” ลินลี่ย์รู้สึกดีใจอย่างมาก จากนั้นเขาหันหน้าไปมองดูเจ้าปราสาทกับโรมิโอ “ขณะที่เจ้าปราสาทโจมตีจะเป็นช่วงเวลาที่ข้าหนี!”
การโจมตีของเจ้าปราสาทจะต้องถูกมองดูและคิดวิเคราะห์โดยยูไรห์และพวกอีกสองคน ขณะที่เจ้าปราสาทเองก็ไม่มีเวลาไล่จับลินลี่ย์
“เจ้าสามารถรับพลังโจมตีค้อนยักษ์ของข้าได้โดยไม่ตาย ก็นับได้ว่าเป็นอสูรเจ็ดดาวชั้นสูงแล้วระดับแทบใกล้เคียงกับเทพอสูรเลยทีเดียว” เจ้าปราสาทหัวเราะลั่นและจากนั้นกลายสภาพเป็นร่างเงาโลหิตพุ่งผ่านท้องฟ้าทันที
ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย “ตอนนี้แหละ!”
เคล็ดเดินดิน!
ทันใดนั้นลินลี่ย์หายตัวไปจากซากหักพังขณะที่ยูไรห์และอีกสองคนที่ยืนคุมเชิงลินลี่ย์เป็นรูปสามเส้ายังเพ่งดูการต่อสู้นี้ในท้องฟ้า ทันทีที่ลินลี่ย์หลบหนียูไรห์และอีกสองคนสังเกตจากหางตาว่าลินลี่ย์หายไปแล้ว!
“หนีหรือ?” ยูไรห์และอีกสองคนงง แต่พวกเขารู้สึกตัวได้โดยเร็ว
“เขาใช้เคล็ดเดินดิน” ยูไรห์ตะโกนทันที “รีบบินขึ้นไปในอากาศเขาจะไม่มีทางหนีออกไปจากพื้นได้ เขาต้องไปทางอากาศ” ลึกลงไปภายใต้ปราสาทเฮนด์ซีย์ก็ถูกล้อมไปด้วยวงเวทขนาดมหึมาเช่นกัน ไม่มีที่ให้หนีจริงๆ
มีแต่บินผ่านอากาศหรือผ่านประตูใหญ่โดยตรงจึงจะจากไปได้
ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งทั้งสามคนบินขึ้นไปในอากาศขณะที่ตะโกนสั่งนักรบคนอื่นให้คอยระวังไว้
“พวกเจ้าทุกคนจับตาดูให้ดี ถ้าพวกเจ้าสามารถใช้เคล็ดเดินดินได้ จงรีบดำดินไปตามหาตัวลินลี่ย์ เร็วเข้า!” ยูไรห์ตะโกนทันที นักรบเกราะดำคนแล้วคนเล่าเริ่มใช้เคล็ดเดินดินหลอมรวมตนเองเข้าไปในพื้น
ยูไรห์และยอดฝีมืออีกสองคนลอยตัวอยู่ในอากาศ ขณะเดียวกันยอดฝีมืออื่นก็ลอยตัวอยู่ในอากาศด้วยเช่นกัน ทุกคนจ้องมองค้นหาไปทั่วทุกที่
“ลินลี่ย์ผู้นี้กล้าหนีจริงๆ!” ยูไรห์อดโกรธไม่ได้
หลังจากเหตุการณ์นี้ นายท่านคงจะตำหนิเขาเป็นแน่
ลินลี่ย์ที่อยู่ใต้ดินหลอมรวมกับแก่นธาตุดินและผ่านไปตามใต้ดิน
“ไม่มีทางที่ข้าจะหนีไปจากปราสาทโดยใช้ใต้ดินได้” ลินลี่ย์ได้ทดสอบไปก่อนนั้นแล้ว “ก่อนอื่นข้าจะค่อยๆ ผ่านไปตามปราสาทจากนั้นรีบบินขึ้นในอากาศหนีไป”
แต่มีเรื่องแปลกก็คือ...
“เอ๊ะ?”ลินลี่ย์รู้สึกได้ง่ายว่ามีกลิ่นอายสิ่งมีชีวิตปรากฏอยู่ข้างหน้า
ลินลี่ย์ตกใจ “มีคนอื่นใช้เคล็ดเดินดินด้วยหรือนี่?” กลิ่นอายสิ่งมีชีวิตนั้นใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง ทั้งแผ่สำนึกเทพออกมาด้วย
“ใต้เท้า ลินลี่ย์อยู่ที่นี่!” เสียงหนึ่งดังขึ้นกึกก้องไปทั้งปราสาท ลินลี่ย์เองหนีออกไปหลายร้อยเมตรและจากนั้นโผล่ขึ้นมาจากพื้นโดยไม่สนใจอะไรอื่น
“ควั่บ!”
ลินลี่ย์บินขึ้นไปในอากาศทันที ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยเกล็ดมังกรฟ้าทองทุกส่วนและมีหนามแหลมงอกออกมาเช่นกัน ลินลี่ย์เร่งความเร็วขึ้นอีกครั้งเขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงและเหมือนกับประกายแสงฟ้าทอง
“จับเขาเอาไว้!” ยูไรห์ที่อยู่ห่างออกไปตะโกนลั่น
ทันใดนั้นนักรบเกราะดำและนักรบชุดแดงจากทั่วทุกทิศรวมกันไล่ตามเขาราวกับฝูงตั๊กแตน ลินลี่ย์คำรามลั่นและจากนั้นสร้างพลังงานรูปบอลรัศมีห้าร้อยเมตร
สนามพลังศิลาดำ!
“หือ?”นักรบเกราะดำและนักรบชุดแดงทุกคนที่กำลังบุกเข้ามาในขอบเขตนี้พบพลังนั้นด้วยความประหลาดใจต่างถอยออกทันที
“พลังผลักอะไรกันนี่” คนพวกนั้นพากันประหลาดใจ
“ขนาบเขาไว้ทุกตำแหน่ง กักเขาเอาไว้” ยูไรห์ตะโกนขณะที่ตัวเขาเองก็รีบมาเช่นกัน
ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์เพ่งอยู่เหนือศีรษะของเขา แต่จากด้านบนนักรบเกราะดำจำนวนมากมารวมตัวกันพร้อมอยู่แล้วปิดทางหนีไว้อย่างสิ้นเชิง
“เป็นความผิดของพวกเจ้าเองนะที่มาหาที่ตาย!” ตาของลินลี่ย์เย็นชา
ทันใดนั้นลูกเริ่มเปล่งแสงธาตุดินสีเหลืองเข้มและแก่นธาตุดินมารวมกันด้วยความเร็วสูงทันที พลังเทพธาตุดินลอยอยู่ในอากาศและทันใดนั้นลูกบาศก์สูงสี่ร้อยเมตรปรากฏออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยนักรบเกราะดำถูกกักอยู่ในลูกบาศก์นั้นโดยตรง
“ปัง!”
จากระยะไกลบุรุษผมแดงต่างปะทะกับโรมิโออีกครั้งหนึ่ง หน้าของโรมิโอซีดขาวและจากนั้นเขาตวาดลั่นกลายสภาพเป็นสายฟ้าดำหายลับขอบฟ้าไปด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์เงยหน้ามองดูพร้อมกับถอนหายใจ “คนผู้นี้ฝึกมาทางกฎสายฟ้า..เขาไวมากจริงๆ ไวกว่าข้าเล็กน้อย!”
ความเร็วของโรมิโอมากจนเจ้าปราสาทไม่สามารถตามเขาได้ทัน
“ยังมีอีกคนหนึ่ง” เจ้าปราสาทหันไปมอง
ตอนนี้รูปลูกบาศก์ของลินลี่ย์สลายแล้ว หลังจากทนรับการผนึกพลังโจมตีจากอสูรเจ็ดดาวสี่คนและอสูรหกดาวอีกหลายคนลูกบาศก์ของลินลี่ย์ถูกโจมตีสลายไปทันทีขณะที่ลินลี่ย์เองบินขึ้นไปด้วยความเร็วสูง
“นายท่าน, สนามพลังดึงโน้มถ่วงของเขาประหลาดมาก เราไม่สามารถจับเป็นเขาได้” ยูไรห์รีบกล่าว
“ฮึ่ม”
เสียงแค่นเย็นชาดังขึ้น และจากนั้นเจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์จับค้อนยักษ์แน่นและเปลี่ยนสภาพเป็นเงาโลหิตขณะไล่ติดตามลินลี่ย์ เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์ไวมาก แค่เป็นรองโรมิโอเพียงเส้นผมเดียวแต่ก็ยังไวกว่าลินลี่ย์มากนัก
เขาเข้ามาใกล้ลินลี่ย์ทุกที
“เด็กน้อย, ทำไมเจ้าไม่อยู่ต่อ” เสียงหัวเราะดังลั่น
ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดู “เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์หรือ?” เขาพลิกมือ หยดพลังมหาเทพก็ปรากฏในมือ แต่ลินลี่ย์ไม่ได้ใช้ทันที เพราะลินลี่ย์ยังมั่นใจสนามพลังโน้มถ่วงของเขา
“แครก....” ร่างเงาโลหิตผ่านสนามพลังโน้มถ่วง แต่ความเร็วลดลงไปมาก
“ฮ่าฮ่า, สนามพลังโน้มถ่วงนี้ไม่เลว” ขณะที่เขาพูด เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์หัวเราะพลางควงค้อนยักษ์ในมือรังสีพลังงานสีดำมากมายถูกปลดปล่อยออกมาจากค้อนยักษ์ราวกับเชือกหรือเส้นด้ายปั่นออกมาเต็มพื้นที่ทั้งหมด
“คร่ากุม!”
รังสีดำนับไม่ถ้วนรวบตัวลินลี่ย์ไว้ทำให้เขาไม่สามารถหนีไปได้
“นี่อะไรกัน?” ลินลี่ย์ดิ้นรนอย่างแตกตื่นและทำลายเชือกพลังได้ แต่ก็ยังมีด้ายพลังสีดำมากมายคลุมทั้งตัวเขา หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนและเขาเตรียมใช้พลังมหาเทพ
แต่ขณะนั้นเอง
“พลังของเจ้าใช้ได้และสนามพลังโน้มถ่วงก็ไม่เลวเช่นกัน น่าเสียดายความแตกต่างระหว่างเจ้ากับรีสเจมยังห่างกันช่วงใหญ่” เสียงนุ่มนวลดังขึ้นข้างหูลินลี่ย์
ลินลี่ย์ตะลึง “รีสเจม? เจมเจม?”ลินลี่ย์นึกถึงอสูรอะเมทิสต์น้อยน่ารักที่อยู่ในภูเขาอะเมทิสต์
