บทที่ 22: คนจุดเทียน แต่ผีเป่าดับ!
บทที่ 22: คนจุดเทียน แต่ผีเป่าดับ!
จ้าวกวงอายุ 36 ปีแล้วในปีนี้
เขาเกิดที่มณฑลปิงหยางแห่งจักรวรรดิต้าจิน ในช่วงปีแรกๆ เขาเคยทำงานเป็นนักแปรธาตุในเหมือง และมีหน้าที่รับผิดชอบในการสร้างดินปืนเพื่อใช้ระเบิดเหมือง
ต่อมา เมื่อผู้ว่าการรัฐได้ก่อกบฏและจับช่างฝีมือทั้งหมดในจัตุรัสไปเข้าร่วมกับตน เขาก็ได้ใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้ในการทำการหลบหนีออกมา
และสามปีที่แล้ว จ้าวกวงก็มาลงเอยที่มณฑลจูเหอ
เนื่องจากเขามีประสบการณ์ในการผสมดินปืนและสร้างวัตถุระเบิด เขาจึงได้รับคัดเลือกจากกลุ่มโจรปล้นสุสานและเริ่มทำธุรกิจสีเทาเพื่อเงิน
ในตอนแรก เขาก็รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ผิดต่อศีลธรรมของเขาและเขาก็รู้สึกรับไม่ได้เล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เมื่อจำนวนงานที่เหล่าโจรปล้นสุสานทำสำเร็จมีเพิ่มขึ้น เงินออมของเขาเองก็จึงเพิ่มขึ้นมากตามไปด้วยเช่นกัน และด้วยทักษะเฉพาะตัวของเขา เขาจึงกลายมาเป็นรองหัวหน้ากลุ่มโจรปล้นสุสานอย่างรวดเร็ว และไม่นาน เขาก็ค่อยๆ เสพติดความตื่นเต้นในการปล้นสุสาน
ด้วยสมบัติที่เขาขโมยมาได้จากการปล้นสุสาน มันจึงทำให้เขาสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่ในเมืองได้ภายในเวลาเพียงหนึ่งปี เขาแต่งงานและมีลูก แถมเขายังพาแม่ที่ชราแล้วมาเลี้ยงดูได้
ในโลกที่วุ่นวายนี้ ชีวิตของจ้าวกวงก็อาจกล่าวได้ว่ากำลังไปได้ด้วยดี
และด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงคิดที่จะล้างมือจากธุรกิจนี้มามากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ลูกชายของเขาลืมตาดูโลก ความคิดนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ
น่าเสียดายที่หัวหน้ากลุ่มโจรปล้นสุสานและคนอื่นๆ ไม่ยอมปล่อยเขาไป
มีกฎหนึ่งในต้าจิน: จงฆ่าโจรปล้นสุสานทั้งหมดโดยปราศจากความเมตตา!
ผู้ที่กล้าทำสิ่งนี้ล้วนแต่ถูกนับเป็นอาชญากรโดยไม่มีข้อยกเว้น
ตราบใดที่จ้าวกวงกล้าที่จะถอยออกมา แม้ว่าเขาจะพูดเพียงครั้งเดียว แต่เขาก็อาจจะกลายเป็นศพในวันรุ่งขึ้นได้
อย่างไรก็ดี เมื่อสามวันก่อน หัวหน้ากลุ่มโจรปล้นสุสานหวังปาก็ได้เรียกรวมลูกน้องของเขาทั้งหมดและบอกพวกเขาบางอย่าง
หวังปาได้กล่าวว่าหลังจากสังเกตและตรวจสอบมาหลายปี เขาก็ได้ค้นพบที่ตั้งของสุสานราชาลู่แล้ว
ตราบใดที่พวกเขาสามารถทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้ พวกเขาก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทองไปอีกตลอดชีวิต นอกจากนี้ พวกเขาก็ยังสามารถล้างมือจากวงการและไม่ต้องเสี่ยงปล้นสุสานอีกต่อไปได้
สิ่งนี้ทำให้ทุกคนต่างก็ประทับใจ รวมทั้งจ้าวกวงเองก็เช่นกัน
ราชาลู่!
นั่นคือสุสานของราชา!
สมบัติที่อยู่ภายในนั้นอาจจะมีมากกว่าจำนวนรวมมากกว่าสุสานที่พวกเขาเคยปล้นมาในอดีตด้วยซ้ำ!
และด้วยเหตุนี้เอง ทุกคนจึงตอบตกลง!
หลังจากดื่มด่ำกับเหล้าและเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยแล้ว หวังปากับจ้าวกวงก็พาพรรคพวกของพวกเขาซึ่งมีกันทั้งหมดห้าคนไปพร้อมกับอุปกรณ์ครบครัน พวกเขาใช้ประโยชน์จากช่วงเวลากลางคืนในการออกมาทำภารกิจในครั้งนี้
บู้มมมม!
หลังจากเสียงระเบิดดังขึ้น ในที่สุดประตูหินขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา
เนื่องจากการระเบิดอย่างรุนแรง รอยแตกจึงปรากฏขึ้นบนประตูหิน
จ้าวกวงยืนอยู่ข้างหลังกลุ่มและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
เขาไม่ใช่คนที่ใช้ระเบิดเพื่อระเบิดทางเข้า แต่เขาคือคนที่เตรียมการระเบิดในครั้งนี้
ตามประสบการณ์ที่ผ่านมา ตราบใดที่รอยร้าวปรากฏขึ้นบนประตูหิน กลไกกับดักในสุสานก็จะได้รับความเสียหายอย่างมาก และมันก็จะเพิ่มโอกาสรอดชีวิตให้กับพวกเขา
เมื่อพิจารณาจากขนาดของรอยแตกแล้ว สมบัติที่ถูกฝังอยู่ภายในก็ไม่น่าจะได้รับความเสียหายแต่อย่างใด
“ฮ่าฮ่าฮ่า ระเบิดของพี่รองนี่มันสุดยอดมากจริงๆ!”
หวังปาหัวเราะเสียงดังและหันไปหาจ้าวกวง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แม่ของเจ้าก็คือแม่ของข้า ภรรยาและลูกๆ ของเจ้าเองก็เป็นครอบครัวเดียวกับข้าเช่นกัน”
“ตราบใดที่พวกเรายังอยู่ในมณฑลจูเหอ พวกเราก็จะไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมาน!”
“ฮ่าฮ่า ขอบคุณพี่ใหญ่” จ้าวกวงป้องหมัดและยิ้มขอบคุณ
ตอนนี้เขายังต้องพึ่งพาชายคนนี้อยู่ ดังนั้นการทำดีกับชายคนนี้ต่อไปจึงจะเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด
อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่หวังปาเพิ่งพูดออกมานั้นก็ฟังดูแปลกไปเล็กน้อย
“พี่ใหญ่ พี่รอง รีบเปิดประตูสุสานและดูว่าข้างในมีสมบัติอะไรกันเถอะ!”
“ใช่ๆ! เรารีบเปิดเข้าไปดูกันเถอะ ก่อนหน้านี้ข้าเห็นพวกศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนักยุทธ์ได้ออกมาจากเมือง บางทีพวกเขาอาจจะได้ยินเสียงระเบิดแล้วก็ได้”
ทุกคนเริ่มพูดขึ้นทีละคนในขณะที่พวกเขาทำงานร่วมกันเพื่อผลักประตูหินให้เปิดออก
พวกเขาทั้งหมดมีทักษะวรยุทธ์ติดตัว ดังนั้นด้วยความพยายามของพวกเขาทั้งห้าคน พวกเขาจึงสามารถเคลื่อนประตูหินของสุสานให้เปิดออกมาได้
“ฮ่าฮ่า เปิดแล้ว! มันเปิดออกแล้ว! สมบัติอยู่ตรงหน้าเราแล้ว!”
หนึ่งในนั้นโห่ร้องออกมา เขารู้สึกราวกับภูเขาทองและกองเงินกำลังตั้งรออยู่ตรงหน้าเขา เขาพุ่งผ่านช่องว่างเข้าไปโดยตรง
“บ้าเอ้ย อย่าเอาไปหมดคนเดียวสิวะ!”
“รอข้าด้วยสิ!”
อีกสองคนเองก็รีบวิ่งเข้ามาเช่นกัน
หวังปาและจ้าวกวงไม่รีบร้อนที่จะเข้าไป
นี่คือกฎของพวกเขา คนอื่นๆ จะเข้าไปข้างในก่อนขณะที่ผู้นำทั้งสองจะเข้าไปตามทีหลัง
หลังจากที่ทั้งสามคนเข้าไปข้างในแล้ว พวกเขาก็หยิบตะเกียงออกมาและจุดเทียนขึ้นก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปข้างในสุสานอย่างช้าๆ
สุสานของราชาลู่นั้นวิจิตรตระการตามาก มันถูกสร้างขึ้นตามรูปแผนที่ของประเทศในตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่
แม้แต่โจรปล้นสุสานที่มีประสบการณ์อย่างหวังปาและจ้าวกวงก็ยังประหลาดใจ ทุกย่างก้าวที่พวกเขาก้าวผ่านนั้นเต็มไปด้วยสมบัติอันล้ำค่ามากมาย
“ให้ตายเถอะ คลังสมบัติ นี่มันคลังสมบัติชัดๆ!” ดวงตาของหวังปาสว่างขึ้นและแม้แต่เสียงของเขาก็ยังสั่นเล็กน้อย เขายิ้มโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ของข้า เป็นของข้าทั้งหมด… ของเรา!”
“…” จ้าวกวงที่เดินอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติกับหวังปาในวันนี้
เขาดูตื่นเต้นและรนมากจนเกินเหตุ
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยังตระหนักได้ว่าข้างหน้าพวกเขาไม่มีเสียงอีกต่อไปแล้ว
ท้ายที่สุดแล้ว ในเวลาปกติ ทั้งสามคนที่เป็นคนนำก็มักจะส่งเสียงดังราวกับตลาดสดอยู่เสมอ
“เกิดอะไรขึ้น?” หวังปาดูเหมือนจะสับสน เขามองไปที่จ้าวกวงที่อยู่ข้างๆ และคิดกับตัวเองว่า “มันน่าจะยังไม่ถึงเวลานี่…”
ในขณะนั้นเอง!
“อ้าาา!!”
“ผี! มีผี!”
“หนีเร็ว!”
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวก็ดังขึ้นมาจากด้านหน้า
ทันทีหลังจากนั้น ร่างสามร่างก็พุ่งออกมาจากสุสานราวกับว่าพวกเขากำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอด
ใบหน้าของพวกเขาทั้งสามซีดเผือกราวกับว่าพวกเขากำลังหวาดกลัวอย่างมาก
“เกิดอะไรขึ้น?!” หวังปารีบตะโกนถาม
“ผีอะไรกัน!” จ้าวกวงที่ตื่นตระหนกรีบหยิบกีบเท้าลาสีดำออกมาจากกระเป๋าอกในทันที!
ในชั่วพริบตา พวกเขาทั้งสามก็มารวมตัวกับทั้งสองคน
“พี่ใหญ่! พี่สอง! เร็ว…”
พวกเขาทั้งสามต้องการจะตะโกน แต่เสียงของพวกเขาจู่ๆ ก็หยุดลงในทันที ร่างกายของพวกเขากระตุกอย่างรุนแรง และพวกเขาก็ตายเพราะเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดในพริบตาเดียว!
เมื่อจ้าวกวงเห็นฉากนี้ เขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากำลังจะระเบิดออกเนื่องจากความกลัว เขารีบมองไปที่หวังปาที่อยู่ข้างๆ เขาและถามว่า “พี่ใหญ่ ทำไมเราไม่…”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ เขาก็รู้สึกเวียนหัวและร่างกายของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่กำลังไหลรินออกมาจากตา หู ปาก จมูกและส่วนอื่นๆ ในร่างกายของเขา
เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด!
“เจ้า?!” ดวงตาของจ้าวกวงเบิกกว้างในขณะที่เขาจ้องมองไปที่หวังปาอย่างเคียดแค้น
“ฮ่าฮ่า น้องชาย จากไปอย่างสงบเถอะ” หวังปาหันมามองเขา ตาของหวังปาหรี่ลงเล็กน้อยขณะที่เขาเย้ยหยัน “ทุกอย่างที่นี่จะต้องตกเป็นของข้า!”
“ผะ... ผี!” จ้าวกวงอุทานออกมาในทันที และดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่บริเวณด้านหลังของหวังป้า
“ผีบ้าผีบออะไร? ของแบบนั้นมันไม่มีบนโลกหรอก!” หวังปาเคยปล้นสุสานมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยจะเจอเรื่องเหนือธรรมชาติเลยสักครั้ง ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงไม่เชื่อในเรื่องของผีสาง และเขาก็หันกลับไปมองเพื่อล้อเลียนอีกฝ่าย
อย่างไรก็ตาม ฉากที่เห็นก็ทำให้เขาต้องตัวแข็งกลายเป็นหิน
เขาเห็นชายหนุ่มที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าแปลกๆ กำลังค่อยๆ เดินออกมาจากสุสานที่มืดมนและกำลังเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว
คน!
มันมีคนอยู่ข้างในนั้นจริงๆ!
ในสุสานของราชาลู่ซึ่งถูกปิดตายมานานกว่าร้อยปี มันก็มีบุคคลที่หกอยู่ข้างในนั้นจริงๆ!
ฟิ้ว–
ในขณะนี้ ลมก็พัดออกมาจากภายในของสุสาน
หวังปารู้สึกตกใจเมื่อพบว่าเทียนในตะเกียงของเขาถูกเป่าดับลง
ผู้คนจุดเทียน!
แต่ผีเป่าดับ!
“ไม่นะ! อย่าเข้ามานะ!”
หวังปากลัวมากจนหน้าซีด เขากรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
ในขณะนี้ เขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด ความรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดจะพรรณนาได้ปะทุขึ้นอยู่ในหัวของเขา!
