73 หลังจากความโกลาหล

73 หลังจากความโกลาหล

-มุมมอง ฟูจิ-ยัง-

เด็กร้องไห้

พ่อแม่กล่อมเขา

คนชราสั่นด้วยความไม่สบายใจ

ทุกคนได้ถูกพามาโดยอัศวินของประเทศแห่งน้ำมาสู่บริเวณที่หลบภัย ระหว่างที่ได้รับการสนับสนุนจากพวกเขา

“มันกลายเป็นปัญหาค่อนข้างมากนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (คริส)

สีหน้าของคริส-โดโนะไม่ดีเอาซะเลย

“ทากัตซูกิ-ซามะกับคนอื่นโอเคมั้ย? ชั้นอยากจะเข้าร่วมในการปราบถ้าเป็นไปได้…” (นีน่า)

“ที่นี่เมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ, ดังนั้นมันควรมีอัศวินและนักเวทย์ที่พึ่งพาได้มากมาย…มาเชื่อใจพวกเขากันเธอ” (ฟูจิวาระ)

แม้ว่าผมจะมีการโกงของอิเซไก, ผมไร้ผลังในสถานการณ์แบบนี้

ผมสาปแช่งการขาดพลังการต่อสู้ของผม

“นีน่า, เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลมักกาเรน ชั้นไม่อนุญาตให้เธอไปปนกับนักผจญภัยและไปในที่อันตราย” (คริส)

“แต่นำ ทากัตซูกิ-ซามา, ซาซากิ-ซามะ, และลูซี่-ซามะไปอยู่ในอันตราย, ระหว่างที่ชั้นอยู่ในที่ปลอดภัยมันช่าง…” (นีน่า)

คริส-โดโนะห่วงนีน่า-โดโนะ, และ นีน่า-โดโนะผู้ที่ห่วงทักกิ-โดโนะและคนอื่นๆ

ความจริงที่ว่าผมเข้าใจพวกเขาทั้งสองคนทำให้มันเจ็บปวดมากขึ้นอีก

สถานที่หลบภัยเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ, ความเสียใจ, และ…หืม?

“นีน่า-โดโนะ, คริส-โดโนะ, มันมีบางอย่างที่ชั้นอยากจะคุยกับเธอด้วย” (ฟูจิวาระ)

ผมหยุดการสนทนาของทั้งสองคนที่คิดต่างกัน

ในผู้คนที่กลัวการปรากฏของมอนสเตอร์อย่างกระทันหัน…มันมีคนหนึ่งผู้ที่{สั่นไปด้วยความปิติ}

…เป็นไปได้มั้ยว่าคนนั้นจะเป็น…

“นีน่า-โดโนะ, ผู้ชายตรงนั้นที่ใส่หมวกลึกๆ, สามารถจับเขาเป็นๆได้มั้ย” (ฟูจิวาระ)

“เอ๋?” “ดันนะ-ซามะ? พูดอะไรของนายน่ะ?!”

พวกเขาตกใจอย่างแน่นอน

“ชั้นจะขอรับผิดชอบเต็มพิกัด เราไม่สามารถปล่อยให้เค้าหนีไปได้” (ฟูจิวาระ)

“...มันต้องมีเหตุผลว่าทำไม, ใช่มั้ย? รับทราบ” (นีน่า)

“ฟูจิวาระ-ซามะ, โปรดอธิบายภายหลังด้วย, โอเคมั้ย?” (คริส)

ผมขอโทษ

…ผมต้องบอกพวกเขาเกี่ยวกับสกิลผู้เล่นเกมจีบสาวซักวันหนึ่ง

“ชั้นจะนำเข้าไปที่ที่เปลี่ยว ชั้นพึ่งเธอนะที่เหลือ, นีน่า-โดโนะ”

“ได้, ปล่อยชั้นเอง” (นีน่า)

“ฟูจิวาระ-ซามะ, นีน่า, ระวังตัวด้วย” (คริส)

ทักกิ-โดโนะวางชีวิตไว้บนที่ที่อันตรายมากกว่านี้อีก

ผมจะทำเท่าที่ผมทำได้, ด้วยย

-มุมมอง เจ้าหญิง โซเฟีย-

ฉันกลับมาสู่ปราสาธ และปล่อยการรักษาเลโอให้เป็นของทีมแพทย์, และออกคำสั่งอัศวินเพื่อช่วยในการช่วยเหลือคนเมือง

“อืม, เจ้าหญิง-ซามะ, ไม่พักซักหน่อยเหรอ…?”

“ไม่จำเป็น ชั้นจะไปที่วิหารที่เป็นที่พักพิง และเช็คสถานะของผู้คน ท่านพ่อและท่านแม่ปลอดภัยดี, ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

“ใช่! พระองค์และพระราชินีได้อพยพไปที่ที่ปลอดภัยแล้ว”

“ดี ชั้นจะไปเปลี่ยนชุด” (โซเฟีย)

“ชั้นจะช่วย”

“ไม่จำเป็น รอนี่” (โซเฟีย)

หลังจากสั่งนี่ไปสู่ผู้คุ้มกันฉัน, ฉันปิดประตูห้องของฉัน

“...ฟฟฟฟู่” (โซเฟีย)

ฉันหายใจ, และปลด [ใจที่เย็นชา]

สกิลใจที่เย็นชาช่วยชั้นตั้งสติและความสงบอยู่ตลอดเวลา

ข้อเสียของมันมันทำสีหน้าของฉันดูเย็นชา

“~~!”

อารมณ์ของฉันที่ใจเย็นจนถึงเมื่อกี้นี้ไหลมาทั้งหมดในคราเดียว

ฉันนำทั้งสองมือไปบนหน้าฉัน

ร้อน

ฉันเดินไปที่หน้ากระจก และมองดูหน้าตัวเอง

“เป็นอย่างนี้ได้ยังไง…” (โซเฟีย)

หน้าที่แดงก่ำสะท้อนอยู่ที่นั่น

นี่มันหน้าของเจ้าหญิงน้ำแข็งแกะสลักเหรอ?

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (โซเฟีย)

แค่เรียกชื่อนั้นทำตัวฉันสั่น

ฉันจับตัวของฉันด้วยสองมือ

มันไม่เย็น, มันตรงกันข้าม

“ทำ…จังหวะเดียวกันนั่น…” (โซเฟีย)

จับมือของเจ้าหญิงโดยไม่เก็บอาการ, และเข้าไปในตัวฉัน

ตัวของฉันและหัวใจของฉัน

“...”

ฉันจำมันได้

มันเหมือนด้านหลังของชั้นถูกเจาะเข้ามา…{ความรู้สึกนั่น}

มันเหมือนว่าฉันถูกโอบกอดโดยผู้ชายคนนั้น…

“ช่างหยาบคาย!” (โซเฟีย)

ฉัน, ออราเคิลที่รับใช้เทพธิดาเออร์-ซามะ!

แม้ว่าตัวนี้ที่ถูกมอบโดยพระเจ้าไม่ถูกแปดเปื้อนโดยสิ่งใด

ใบหน้าที่ยิ้มของทากัตซูกิมาโกโตะที่ผุดขึ้นมาอยู่ในใจฉันไม่ยอมหายไปไหน

เลโอถูกต้อนจนมุม

อัศวินและนักผจญภัยอยู่ในความกลัว

ชั้นคิดว่าเราจะจบแล้ว

เมืองหลวงแห่งโฮรัน…จะถูกทำลายตัวยักษ์ตัวเดียว

ฉันอยู่ในความสิ้นหวัง

{—ชั้นจะจบด้วยอันต่อไป ชั้นจะใส่เต็มพลัง}

ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังนั่น, เขาพูดด้วยเสียงที่ใจเย็นเหมือนคุยกันธรรมดา

{—มันต้องขอบคุณเจ้าหญิงโซเฟีย}

ใบหน้านั่นที่เขายิ้มให้ฉัน

“นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องนั้น, โซเฟีย!” (โซเฟีย)

อีกครั้งที่ฉันเปิดใช้สกิล [ใจที่เย็นชา] และกลับไปสู่สีหน้าเดิม

ฉันรีบเปลี่ยนชุดและออกจากห้อง

ฉันมองไปที่ลูกน้องที่ไม่สบายใจ

“พวกเราจะไปที่เมือง คนที่ขยับได้, มากับเรา แต่ให้มั่นใจนะว่าจะไม่ไปดันคนที่บาดเจ็บ” (โซเฟีย)

“ครับ!”

มาลืมมันก่อนเถอะตอนนี้

ตอนนี้…ฉันคือสัญลักษณ์ของความสงบสุขของประเทศแห่งน้ำ

ฉันต้องสงบและใจเย็นชา

◇◇

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-

ดูเหมือนมอนสเตอร์ทั้งหมดในเมืองได้ถูกกำจัด เราไม่พบกับมอนสเตอระหว่างทางกลับ

เรากลับไปที่โรงแรม, และให้ซา-ซังและลูซี่พักในห้องของเราในโรงแรม

ผมมุงหน้าไปที่สมาคมนักผจญภัย, และรายงานเกี่ยวกับชายตัวตลกและเสียงที่ลึกลับ

“เจ้าหญิงโซเฟียออกคำสั่งให้สืบสวนผู้คนที่เกี่ยวข้องกับคณะละครสัตว์ ขอบคุณสำหรับข้อมูล

“...เกี่ยวกับเสียงลึกลับ…ชั้นบอกอะไรไม่ได้เรื่องนั้น…”

พนักงานของสมาคมฟังอย่างตั้งใจและพูดเกี่ยวกับตัวตลก

แต่พูดเกี่ยวกับเสียงลึกลับ, มันดูเหมือนพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับมัน

ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่มันเป็นไปได้ที่ผมจะหูแว่ว

หลังจากนั้น, ผมเดินไปรอบๆเมือง, แต่เห็นอัศวินนำทางคนเมือง, ดูไม่เหมือนเป็นงานของนักผจญภัย, ดังนั้นผมกลับไปที่โรงแรม

สำหรับฟูจิ-ยังม, มันดูเหมือนเค้ามีอะไรสำคัญที่ต้องจัดการ, คือข้อความที่นีน่า-ซังทิ้งไว้ให้ผม

ว่าเขาจะยุ่งในไม่กี่วันนี้, ดังนั้นรอที่โรงแรม

ผมมอบโอเคให้เขา, และตัดสินใจจะพักวันนั้น

◇◇

คืนนั้น, ผมไปหลับ

ผมยืนอยู่ที่ของเทพธิดา

“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

ผมมองไปรอบๆ, และโนอาห์-ซามะปรากฏด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง

“ฮัลโหล, มาโกโตะ ทำได้เยี่ยมมากวันนี้” (โนอาห์)

“โนอาห์-ซามะ, ท่านช่วยผมอย่างยิ่งใหญ่วันนี้ในการต่อสู้กับยักษ์” (มาโกโตะ)

ผมชันเข่าลงและมอบคำขอบคุณ

คำใบ้นั้นช่วยได้มาก

ไม่มีสิ่งนั้น เราคงไม่สามารถจะปราบยักษ์ได้

“ยังไงซะ, ชั้นคิดว่าเธอจะหาทางออกได้ด้วยตัวเอง, มาโกโตะ ในสถานการณ์แบบนั้น, อายะ-จัง คงต้องตายซักครั้งนึง, ชั้นว่านะ” (โนอาห์)

“……”

ความเสียวสันหลังแล่นผ่านสันหลังผม

คิดถึงมันอีกครั้ง, การต่อสู้วันนี้เหมือนเดินบนเส้นด้าย

พวกเราถูกช่วยโดยความจริงที่ว่ามันมีผู้ถือสกิลเวทมนตร์น้ำที่ทรงพลัง

“ไม่จริงหรอก ประเทศแห่งน้ำมีสกิลที่เกี่ยวกับน้ำมากมาย และเลนเนิร์ด-คุงมีเวทมนตร์น้ำเหนือกว่า, ดังนั้นเธอสามารถทำจังหวะเดียวกันกับเขา” (โนอาห์)

“ใช่, มันมีไพ่มือนั้นด้วย” (มาโกโตะ)

แต่เจ้าชายได้สู้กับยักษ์

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้จังหวะเดียวกันในสถานการณ์นั้น

“ว่าแต่, เสียงเหมือน-เด็กที่ได้ยินก่อนยักษ์ต้องห้ามปรากฏตัว, นั่นมันอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะอาจจะรู้เรื่องนั้น

“ออ้า, นั่น? นั่นเป็นเสียงของคนที่เธอเรียกว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (โนอาห์)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะพูดอย่างไม่ไยดีถึงเรื่องที่น่าตกใจ

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพแล้วเหรอ?!” (มาโกโตะ)

“ไม่, เขายัง, เสียงนั่นเป็นแค่ความประสงค์ที่หลงเหลืออยู่ เป็นคำพูดจากอดีต” (โนอาห์)

“...โอเค?” (มาโกโตะ)

ผมไม่เข้าใจมันอย่างเต็มที่

แต่มันดูเหมือนมันคุยกันอยู่นะ

“เธอไม่ต้องเป็นห่วงมัน ยังไงก็ตาม การฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้น ในอีก1ปีกว่า ชั้นคิดว่านะ” (โนอาห์)

“...ท่านกำลังเรียงข้อมูลสำคัญเหมือนมันไม่มีอะไรเลย” (มาโกโตะ)

หัวผมตามไม่ทัน

“ยังไงซะ, เธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น, มาโกโตะ ชั้นจะให้ข้อมูลที่เธอต้องการ, เมื่อเธอต้องการมัน” (โนอาห์)

“ผมรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างอยู่บนมือท่าน, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

มันโอเคแล้วเหรอ

ยังไงซะ, ผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ, ดังนั้นมันควรจะโอเค

“พวกเราเหล่าพระเจ้าไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ได้โดยตรง นั่นทำไมเราใช้ สาวก, ออราเคิล, และอย่างอื่นหลายๆอย่าง มันไม่ใช่แค่ชั้น” (โนอาห์)

‘เห็นมั้ย?’ โนอาห์-ซามะพูดด้วยท่าทางน่ารัก

แต่ที่เธอพูดไม่น่ารักเลยนะ

ในกรณีของโนอาห์-ซามะ, มันคงเหมือนกับผมเป็นเบี้ยตัวเดียวอยู่ในกระดานหมากรุกของเธอ

มันฟังเหมือนเกมที่เป็นไปไม่ได้อย่างมาก

“ไม่ใช่ว่าเธอมีค่าเท่ากับอัศวินเหรอ?” (โนอาห์)

“โปรดปฏิเสธส่วนที่มันบอกว่าเป็นไปไม่ได้สิ” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ, ได้รับการบอกว่าผมไม่ใช่เบี้ยแต่เป็นอัศวินทำผมดีใจเล็กน้อย มันต้องมีอะไรผิดปรกติกับผมแน่

“เธอเรียกตัวเองว่าเป็นหมาก, มาโกโตะ, แต่ในความจริง, เธอไม่ฟังชั้นเลยซักนิด” (โนอาห์)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

แต่โนอาห์-ซามะ, ท่านพูดเรื่องแบบ ‘ทิ้งพวกพ้องของเธอ’ มันไม่มีทางที่ผมสามารถทำได้

“...เธอรู้มั้ย, ปรกติแล้ว, สาวกของพระเจ้าจะฟังพระเจ้าของเค้ามากกว่านี้ เมื้อชั้นบอกเธอให้หนี, มันเป็นเพราะชั้นวางชีวิตเธอไว้เหนือทุกอย่างไงทั้งหมดอ่ะ” (โนอาห์)

“ยังไงก็ตาม, โปรดมอบคำแนะนำที่พวกพ้องผมรอดด้วยสิครับ” (มาโกโตะ)

“ทำไมเธอบอกแม้แต่พระเจ้าว่าต้องแนะนำยังไง…?” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะทำหน้าตกตะลึง

ผมพูดอะไรประหลาดเหรอ? ผมทำ, หือห์

“มา ทีนี้, ทิ้งเรื่องนั้นไว้, เธอทำได้ดีจริงๆวันนี้!” (โนอาห์)

“จริงเหรอ? แต่ผมรู้สึกว่ามันมีหลายอย่างที่ผมต้องย้อนดูนะ” (มาโกโตะ)

สถานการณ์ที่ผมไม่สามารถใช้เวทมนสปิริตกับทีมของผมลูซี่และซา-ซัง ไม่สามารถสู้ได้

มากกว่านั้น, เราวิ่งหนีไม่ได้

ผมได้ไร้เดียงสาในการคาดคะเนของผม

ผมต้องคิดแผนการใหม่

“ไม่ใช่แบบนั้น” (โนอาห์)

“?”

“เรื่องที่เธอไม่เข้ากันกับออราเคิล” (โนอาห์)

“...แต่พวกเราไม่เข้ากันนะ?” (มาโกโตะ)

ผมได้เข้ากันกับเจ้าชายเลนเนิร์ดแต่พี่สาวของเขา, ผมสงสัย

หลังจากปราบยักษ์ต้องห้าม, เธอไปที่อื่นทันที

แต่ผมรู้ว่าเธอต้องออกคำสั่งในฐานะเจ้าหญิงนะ

“ฮ่าาาห์…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะทำท่าทางเหมือนจะพูด ‘ให้ตายสิ’

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นี่ทำไมคนทึบมันช่าง…” (โนอาห์)

“ท่านพูดอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นี่ทำไมชั้นถึงไม่ชอบคนทึบ” (โนอาห์)

“...”

เธอพูดมันสองครั้ง

ต้องสำคัญแน่ๆ

ผมไม่ใช่คนทึบ…ใช่มั้ย?

ทั้งหมดเพราะผมปรึกษาฟูจิ-ยังในเรื่องของลูซี่และซา-ซังด้วย

“ผมจะทำให้ดีที่สุดเพื่อจะสนิทกับเจ้าหญิงโซเฟีย แล้ว, ผมจะฝึกมากขึ้นกว่านี้อีกและจะแข็งแกร่งขึ้น, โอเคมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)

ดังนั้นผมจะได้จัดการกับสถานการณ์เหมือนแบบนี้ได้

“ช่างขยัน งั้น, เทพธิดา-ซามะที่สุดน่ารักคนนี้จะมอบคำใบ้ที่มีประโยชน์ที่สุดให้” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ แปะหัวผมด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่

เธอดูเหมือนจะอารมณ์ดี

“มาโกโตะ, เธอใช้ [โล่งจิต] ขณะที่เธอใช้เวทมนตร์สปิริต, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

“ใช่, ผมใช้ ไม่เพียงแค่ตอนใช้เวทย์, แต่ตลอดเวลานะ” (มาโกโตะ)

“เมื่อใช้เวทมนตร์สปิริต, พยายามจำกัดการใช้[โล่งจิต]ของเธอ” (โนอาห์)

“ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)

สกิลรักษาสติเหมือนโล่งจิตมันช่วยในการใช้เวทมนตร์

นี่เป็นบางอย่างที่ผมสอนมาในวิหารแห่งน้ำ

ผมรับรู้ถึงการใช้มันในการต่อสู้จริงด้วย

“สปิริตจะดีใจมากกว่าถ้าเธอโชว์อารมณ์ที่แท้จริงของเธอ” (โนอาห์)

“...จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

นั่นมันไม่มีในหนังสือ

“ทุกคนจะสนุกที่จะพูดกับคนที่เป็นมิตรมากกว่าคนที่ไม่เป็นมิตร, ใช่มั้ยล่ะ?” (โนอาห์)

“...”

นั่นมันทำคนอย่างผมที่มีปัญหาเรื่องการสื่อสารเจ็บ

ผมเข้าใจแล้ว งั้นสปิริต-ซังคิดว่าผมเป็นคนไม่เป็นมิตร, หือห์

“ยังไงซะ, ลองมันซี่ นายยังเป็นมือใหม่เมื่อเกี่ยวกับเวทมนตร์สปิริต, มาโกโตะ” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว ผมจะลองหลายๆอย่าง” (มาโกโตะ)

“จ้ะ จ้ะ, ทำให้ดีที่สุดนะจ๊ะ” (โนอาห์)

ท่านลูบหัวผม

ผมชินกับมันแล้วหลังๆ

โนอาห์-ซามะพองแก้มขึ้นมา

อุ้บส์เธออ่านใจผม

“ตอนนี้, มันถึงเวลาแล้ว” (มาโกโตะ)

มามอบคำขอบคุณแล้วลาเถอะ

“มาโกโตะ” (โนอาห์)

“ครับ, มีอะไร?” (มาโกโตะ)

—เธอได้จูบแก้มผมอย่างกระทันหันโดยไม่มีอะไรให้สังเกตล่วงหน้า

“รางวัลวันนี้” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะโบกมือของเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“……”

ผมลืมหายใจ

นั่นมันการโจมตีไม่ทันตั้งตัว

แม้ผมจะใช้โล่งจิต, ใจผมเต้นอย่างแรง

นี่มันแย่, จากทั้งหมดที่ล่อลวงผมมาถึงตอนนี้, นั่นมันสั่นคลอนหัวใจผมมากที่สุด

…มารับมันเป็นรางวัลที่ทำงานหนักเถอะ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน