74 บริษัทของฟูจิวาระได้รับความนิยมในเมืองหลวง

74 บริษัทของฟูจิวาระได้รับความนิยมในเมืองหลวง

“เฮ้ยย, ชั้นได้รับเสบียงมอบให้จากบริษัทฟูจิวาระ

“ไม่ใช่แค่นั้น, เรายังได้เสื้อผ้าด้วย”

“มันช่วยเราที่มีลูก…จริงๆ”

“พนักงานของบริษัททั้งหมดเป็นกึ่งสัตว์, ดังนั้นมันรักษาชั้น”

“บางทีชั้นอาจจะไปสมัครที่นั่น…”

“เห็นว่าข้อกำหนดสำหรับผู้ชายมันเข้มงวด”

เมืองหลวงของโฮรันอยู่ในระหว่างการฟื้นฟูจากการความเสียหายจากมอนสเตอร์

บริเวณที่ยักษ์อาละวาดได้รับความเสียหายมากที่สุด

มีหลายคนที่บ้านถูกทำลายและตอนนี้พวกเขาไม่มีที่อยู่

ประเทศและโบสถ์ได้มอบที่อยู่อาซัยให้ผู้ประสบเหตุ, แต่มันไม่มีของเพียงพอ

โดยเฉพาะอาหารและเสื้อผ้า

คนที่อ่านสถานการณ์ได้เร็วที่สุดและมอบความช่วยเหลือคือบริษัทฟูจิวาระ หรือพูดอีกอย่าง บริษัทที่ฟูจิ-ยังบริหาร

…จริงๆเลย, เค้าน่าทึ่งมาก, ใช่มั้ย?

เขาอายุเท่ากับผมจริงๆเหรอ

ในวันที่มอนสเตอร์ได้อาละวาดที่เมืองหลวง, เขากลับไปมักกาเรนโดยเรือบิน, รวบรวมคนและของมากที่สุดเท่าที่ทำได้, และกลับมา

ในเวลาทีขุนนางและบริษัทอื่นได้สามารถมอบความช่วยเหลือส่วนตัวและของ, ของของบริษัทฟูจิวาระได้เข้าไปช่วยทุกคนที่ประสบภัยจากเมืองหลวงแล้ว

“ฟูจิยัง-ซังนั้นน่าทึ่งมากเลย, ไม่ใช่เหรอ?!” (ลูซี่)

ลูซี่พูดนี่ระหว่างที่ดูเด็กในที่พักพิงเล่นไปรอบๆ

“ดี ตามลำดับ, โอเค๊? อย่าข้ามแถวนะ~” (อายะ)

ซา-ซังได้มอบขนมให้เด็ก

เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, ซา-ซังมีน้องชาย 4 คน

เธอจัดการกับเด็กเหมือนเธอชินกับมัน

ในไม่กี่วัน, ลูซี่และผมได้ช่วยทำความสะอาดซากหักพังกับนักผจญภัย, และฟื้นฟูสภาพบ้าน

โลกของเวทมนตร์มันดี

ซากชิ้นใหญ่ถูกพาอย่างง่ายดายโดยใช้บางอย่างที่เรียกว่าเวทมนตร์ทำให้ลอย

ลูซี่และผมใช้มันไม่ได้, ดังนั้นเราทำความสะอาดด้วยวิธีเก่าแก่

เราได้รับรางวัลจากสมาคมนักผจญภัยสำหรับเรื่องนี้

ซา-ซังทำอาหารเก่ง, ดังนั้นเธอทำงานเป็นอาสาสมัครร่วมกับนีน่า-ซังในการทำอาหาร, และเล่นกับเด็กๆ

ลูซี่และผมเสร็จงานของวันนี้และมารับซา-ซังไปก่อนอาหารเย็น

“ได้, นี่สุดท้ายแล้ว อ๊ะ! ทากัตซูกิ-คุง, ลูซี่-ซัง” (อายะ)

“ทำได้ดีมาก ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ต้องเหนื่อยแน่, อายะ” (ลูซี่)

“ไม่หรอก, มันสนุกที่ได้เล่นกับเด็กๆ” (อายะ)

แม้ว่ามันจะยากที่ต้องทำนี่อย่างต่อเนื่อง, ซา-ซังไม่แสดงอาการของความเหนื่อยและมีรอยยิ้มอยู่บนน้า

ช่างเป็นสาวที่ยิ่งใหญ่

“มากลับไปที่โรงแรมเถอะ ชั้นคิดว่าฟูจิ-ยังจะกลับมาวันนี้” (มาโกโตะ)

“เค้าไปทั่วตลอดเวลาเลยหลังๆนี่” (ลูซี่)

“เราควรเรียกนีน่า-ซังด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ไม่, มันดูเหมือนนีน่าซังต้องดูพนักงานของร้านเธอด้วย” (อายะ)

“เธอลำบากเนาะ…แม้ว่าเธอจะแต่งงานอยู่แล้ว” (ลูซี่)

“ใช่” (อายะ)

สาวสองคนมีตาที่สงสาร

ผมเข้าใจแล้ว มันจริงที่ว่านีน่า-ซังหมั้นกับฟูจิ-ยังด้วยกันกับคริส-ซัง แม้อย่างนั้น, มันโชคร้ายที่เราติดกับเหตุการนี้

“มากลับกันเองเถอะงั้น” (มาโกโตะ)

“ได้” “โอเค~”

เสร็จงานของวันนี้, เรากลับไปที่โรงแรม

◇◇

ที่อาหารเย็น

“พวกก, เราในที่สุดก็ได้เจอหน้ากัน” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิวาระพูดด้วยเสียงหัวเราะที่ดัง

คริส-ซังที่อยู่ด้านข้างเข้าเหนื่อยโดยสมบูรณ์

“เธอโอเคมั้ย, คริส” (นีน่า)

“อ้าา…นีน่า, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (คริส)

นีน่า-ซังดูเหมือนจะดูแลคริส-ซัง, ดังนั้นมันควรจะโอเค

“ขอบคุณฟูจิวาระ-คุง, เด็กดูเหมือนจะมีแรงแม้ไม่มีบ้าน” (อายะ)

ซา-ซังมีรอยยิ้มบนหน้าเธอ

“มันดูเหมือนเธอช่วยนีน่า-โดโนะ, ซาซากิ-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)

“เธอช่วยได้มากเลย! ความสามารถจัดการกับเด็กของซาซากิ-ซามะ ดุจดั่งพระเจ้า” (นีน่า)

“ชั้นได้ดูแลน้องชายชั้นมากมายแหละทั้งหมดอ่ะ” (อายะ)

เธอเกาหัวด้วยความอาย, แต่มันเหมือนเธอ จริงๆ, เด็กทุกคนในเมืองหลวงดูเหมือนจะชอบซา-ซังจริงๆ

“ว่าแต่, ทักกิ-โดโนะ, ชั้นได้ยินเกี่ยวกับมันนะ! มันดูเหมือนนายกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้าม {อีกแล้ว!}” (ฟูจิวาระ)

“ผมไม่รู้ว่าฟูจิ-ยังฟังนั่นมาจากไหน, แต่เขาโยนเรื่องของไม่กี่วันที่แล้วมาที่ผม

“เฮ้ย เฮ้ย, อย่าพูดนั่นโดยไม่คิดออกมา, ฟูจิ-ยัง มันเป็น {การรวมพลัง} ของฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, และนักผจญภัยที่อยู่ที่นั่น” (มาโกโตะ)

ผมตอบอย่างล้อเล่นนิดหน่อย

—มอนสเตอร์ต้องห้ามถูกกำจัดโดยฮีโร่

การพูดนั้นได้ไปรอบๆผู้คนในเมืองหลวง

วันที่ข่าวลือแพร่ไป ‘ฮีโร่น้อยได้กำลังจะถูกจัดการโดยมอนเตอร์’ จะเป็นวันที่เมืองหลวงตกอยู่ในความกลัว

มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ตระกูลราชวงศ์และสมาคมนักผจญภัยทำ

มาสเตอร์ของสมาคมของเมืองหลวงขอร้องนักผจญภัยโดยส่วนตัวให้คนที่สู้กับยักษ์เก็บเรื่องไว้

แน่นอนว่า, เงินปิดปากมาจากตระกูลราชวงศ์, ดังนั้นมันเป็นก้อนใหญ่

“โถ่, มาโกโตะ, มอบความสำเร็จให้คนอื่นอีกแล้ว” (ลูซี่)

ลูซี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ทึ่ง

“แต่เรื่องแบบนั้นมันเท่ห์นะ, ไม่ใช่เหรอ?! มันดูเหมือนฮีโร่ที่ปกป้องทุกคนจากในเงา” (อายะ)

พูดมันได้สวย, ซา-ซัง

“ต้องแต่ทีแรก, มันต้องขอบคุณเจ้าหญิงโซเฟียที่ชั้นสามารถกำจัดยักษ์ได้ มันไม่เหมือนว่าชั้นมอบความสำเร็จไป มันทางเทคนิคแล้วเป็นตระกูลราชวงศ์ที่กำจัดมัน” (มาโกโตะ)

“...นายทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ใช่มั้ย? ช่างเป็นผู้ชายที่ไร้ความกลัว, ทากัตซูกิ-ซามะ” (นีน่า)

นีน่า-ซังมีสีหน้าปั่นป่วน

ยังไงซะ, มันสถานการณ์ฉุกเฉิน, ดังนั้นมันช่วยไม่ได้

“จังหวะเดียวกันมันนั่น, ไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ดูเหมือนจะจำประสบการณ์จากอดีตได้, เธอทำสีหน้าที่เข้าใจยาก

“อะไรเกิดขึ้นเหรอ?” (คริส)

“นานมาแล้ว, ชั้นทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่, และชั้นไหม้ไปทั้งตัว” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว…นั่นมันคงลำบากนะ” (คริส)

คริส-ซังมีสีหน้าทึ่ง ที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจมัน

“เฮ้, ลูซี่, ส่งมือเธอมา” (มาโกโตะ)

“เอ๋? อะไรน่ะ?” เธอพูดระหว่างที่ส่งมือเธอออกมา

ผมจับมือเธอ, และทำจังหวะเดียวกัน

“ฮูววว!”, ลูซี่สั่นเบาๆ

“ร้อน!”, ผมถูกจู่โจมโดยความร้อนเหมือนกับถูกราดด้วยน้ำร้อน

“น-นายทำอะไรน่ะ?!” (ลูซี่)

“อ้า, โทษที, โทษที ความเชียวชาญชั้นเพิ่มน่ะ, ดังนั้นชั้นคิดว่าอาจจะทำจังหวะเดียวกับเธอแล้วไปได้ดี, แต่…มันไม่ได้เลยซักนิด” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่ามานาเธอสับสนกว่าแต่ก่อนเหรอ, ลูซี่

เธอมีสกิลปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่อนุญาติให้เธอใช้ไฟ, น้ำ, ไม้, และดิน, ดังนั้นผมควรจะทำจังหวะเดียวกันกับเธอได้

ความเข้ากันของตัวเรานั้นแย่

เมื่อคิดแบบนั้น, ความเข้ากันกับเจ้าหญิงโซเฟียนั้นดี

“ลามก” (ลูซี่)

ลูซี่พึมพำสิ่งนี้ด้วยหน้าที่แดงและสายตาที่ตรงมา

“ช่างหยาบคาย” (มาโกโตะ)

ไม่, จังหวะเดียวกันอย่างกระทันหันกับเธอต้องขาดไหวพริบ

“เฮ้ เฮ้, ลองกับชั้นด้วย” (อายะ)

ซา-ซังจับมือผม

“มันดีกว่าถ้าไม่, อายะ มันรู้สึกเสียว” (ลูซี่)

“มา มา, มันโอเค, มันโอเค” (อายะ)

เธอส่งสายตาขึ้นข้างบนมา

ซา-ซังไม่ใช่นักเวทย์, ดังนั้นผมสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

“จังหวะเดียวกัน” (มาโกโตะ)

แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“...ชั้นไม่รู้สึกอะไรเลย” (อายะ)

“ดูเหมือนมันจะใช้ไม่ได้ถ้าไม่มีเวทมนตร์น่ะ” (มาโกโตะ)

“อะไรอ่ะ, นั่นน่าเบื่ออ่ะ” (อายะ)

ทั้งหมดเพราะซา-ซังเป็นพลังระยะประชิด

เธอเห็นว่ามีมานาระดับเดียวกันกับคนธรรมดา

“ทากัตซูกิ-ซามะ, ทากัตซูกิ-ซามะ, ชั้นมีเวทมนตร์ดินกลาง, และ เวทมนตร์น้ำประถม” (นีน่า)

แม้แต่นีน่าก็สนใจและยื่นมือมาให้ผม

หรือเหมือนกับ, เธอมีเวทมนตร์น้ำมากกว่า, หือห์

ผมไม่เคยเห็นเธอใช้

แน่นอนว่าเธอจะไม่ใช่, ทั้งหมดเพราะมันเป็นอะไรที่อ่อนแอ

ผมกำลังจะจับมือกับนีน่าเมื่อ…

{[คุณจะจังหวะเดียวกันกับนีน่า-ซัง]}

{ใช่}

{ไม่} ←

…อะไร?

นี่มันตัวเลือกอะไร

มันไม่ปรากฏเมื่อผมทำมันกับลูซี่หรือซา-ซัง

ข้างหน้าผม, มีหน้าของซาซังที่ตื่นเต้นรอคอยมัน

หูกระต่ายเธอได้ขึ้นลง

คนนี้จะเป็นภรรยาของฟูจิ-ยัง

ผมไม่เข้าใจเหตุผล, แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรเลือก ใช่

ผมรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน

“ลูซี่มีสกิลปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่, แต่จังหวะเดียวกันล้มเหลวแค่เมื่อกี้นี้, ดังนั้นอย่าเลย ดูเหมือนมันไปได้ไม่ดีตอนนี้” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว…” (นีน่า)

นีน่า-ซังได้ดูผิดหวัง

(แม้ว่านั่นจะเป็นโอกาศเอ็นทีอาร์*) (โนอาห์)

TLN* NTR มากจาก Netorare กับ Netori ความหมายคือ โดนแย่งแฟน หรือ แย่งแฟนคนอื่น แต่ส่วนใหญ่จะใช้กับการโดนแย่งแฟน

พูดอะไรของท่านน่ะ, เทพธิดา-ซามะ?

◇◇

“พูดถึง, เหตุการณ์เวลานี้ มันดูเหมือนคนที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นกึ่งปีศาจ-เดสุ โซ

หลังจากซักพัก, ฟูจิ-ยังพูดนั่น

“กึ่งปีศาจ?” (มาโกโตะ)

นั่นมันอะไร?

“นั่นมันอะไร?” (อายะ)

มันดูเหมือนซา-ซังก็ไม่รู้ด้วย

“กึ่งปีศาจเห็นได้ชัดว่าเป็นเผ่าที่มีเลือดผสมของปีศาจและมนุษ์ ในเวลาที่มืดมน 1,000 ปีก่อน, เวลาที่ปีศาจได้ปกครองและมนุษย์เป็นทาส มีพวกเขาหลายคนได้เกิด พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิตของเรื่องนี้” (คริส)

คริส-ซังอธิบาย

“กึ่งปีศาจเป็นเผ่าที่ไม่มีประเทศ หรือเหมือนกับ, พวกเขาเป็นเผ่าพเนจรที่ไม่เคยมีประเทศมากกว่า พวกเขาได้เปลี่ยนจากตะวันตกและตะวันออกบ่อยครั้ง มันมีพูดกันว่า พวกเขาหลายคนใช้ชีวิตอยู่ในซากของประเทศแห่งความมืด…” (ลูซี่)

“กึ่งปีศาจเป็นเผ่าที่ถูกเกลียดโดยมนุษย์และปีศาจ” (นีน่า)

ลูซี่และนีน่า-ซัง เติม

“ฮ่าาห์…มันมีปัญหาเรื่องเผ่าพันธุ์แม้ในอิเซไก

มันไม่เปลี่ยนไม่ว่าจะโลกไหน

“พวกเขาเป็นคนที่ก่อเหตุนี้เหรอ?” (อายะ)

“ใช่แล้ว, ซาซากิ-โดโนะ ชั้นจริงๆแล้วสืบเบื้องหลังมัน, มันใช้เวลาหลายวัน-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

“เอ๋?”

เขาทำแม้เรื่องนั้นระหว่างที่สนับสนุนผู้ลี้ภัยจากเมืองหลวง

คนนี้อะไรน่ะ? นั่นน่ากลัว

“ใช่แล้ว! ดันนะ-ซามะเจอคนก่อเหตุอย่างกระทันหันจากคนในผู้ลี้ภัย” (นีน่า)

“ชั้นกลัวอ่ะ แค่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเขาแข็งแกร่งกว่านีน่า…” (คริส)

นีน่า-ซังตื่นเต้นขณะที่คริส-ซังสั่นเทา

“แล้วไงต่อ, แล้วไงต่อ?” (อายะ)

อายะดูเหมือนอยากจะฟังที่เหลือ ผมก็สนใจด้วย

“เราง่ายๆได้มอบกึ่งปีศาจที่เป็นคนก่อเหตุให้กับอัศวิน-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพูดระหว่างหัวเราะ

“โกหกแย่นะ, ฟูจิวาระ-ซามะ เมื่อนายมอบคนก่อเหตุให้อัศวิน นายได้บอกอัศวินอย่างชัดเจนเกี่ยวกับที่ซ่อนของพวกเขา ชั้นจำสีหน้าที่ตึงเครียดของกึ่งปีศาจได้เวลานั้น แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายสืบเรื่องนั้น…?” (คริส)

คริส-ซังตอบโต้ด้วยความทึ่ง

ไม่ใช่ว่านั่น

สกิลโกงของฟูจิ-ยังใช้งานได้ดีเกินไป

“ไม่ ไม่, มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เทียบกับทักกิ-โดโนะ, อันตรายมันน้อยกว่า” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังถ่อมตัวที่นี่, แต่เขาน่าประทับใจจริงๆ

พวกเราทุกคนฉลองการกลับมาที่ปลอดภัยของทุกคน, และมีความสุขกับอาหารที่รอคอยที่ทุกคนได้รวมตัวกัน

◇◇

วันต่อมา, เราถูกเรียกไปที่ปราสาทโรเซส

คนที่ควบคุมที่นั้นคือความสวยงามที่เยือกเย็น, เจ้าหญิงโซเฟีย

คนนี้ก็ทำงานตลอดเวลาด้วย มันต้องยากแน่

“พ่อค้าฟูจิวาระ, รับคำขอบคุณจากใจของชั้นไปในการทำผลงานในเมืองหลวง ปริมาณสินค้าที่ช่างมีน้ำใจและการบริจาคให้ผู้คน และแม้แต่การช่วยจับกึ่งปีศาจที่เคลื่อนไหวอยู่ในเงา ต้องขอบคุณเธอ หลายชีวิตได้ถูกช่วย” (โซเฟีย)

“ผมแค่ทำสิ่งปรกติของคนที่ใช่ชีวิตในประเทศแห่งน้ำ โรเซส-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังก้มหัวลงด้วยความเคารพ

ช่างน่าประทับใจ

“เธอมีความปรารถนาอะไรมั้ย?” (โซเฟีย)

“จริงๆแล้ว, ผมจะแต่งงานกับลูกสาวของมักกาเรน, คริสเตียน่า-ซามะ” (ฟูจิวาระ)

“เข้าใจแล้ว” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียไม่ตกใจแล้วแค่พยักหน้า

เอ๋? นายจะพูดอะไรสำคัญที่นี่หรอ?

คือที่ผมคิด, แต่นี่เป็นอะไรที่ผมได้ยินภายหลัง ไม่กี่วันก่อนเมื่อกลับไปที่มักกาเรน, คริส-ซังรายงานครอบครัวของเธอว่าเธอจะแต่งงานกับฟูจิ-ยัง

เห็นว่าเธอถูกถามคำถามมากมาย, แต่เมืองหลวงได้อยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน, ดังนั้นเธอรีบกล่อมพวกเขา

แน่นอน เธอจะเหนื่อยหลังจากเรื่องนั้น

“ถ้าผมได้มอบที่ดินและตำแหน่งขุนนาง, ผมอยากให้มันใกล้กับมักกาเรน

“รับทราบ งั้น, ชั้นจะมอบมันให้เช่นนั้น ชั้นจะสื่อสารรายละเอียดกับเธอภายหลัง

“ขอบคุณมากครับ” (ฟูจิวาระ)

ดูเหมือนการคุยของพวกเขาจะเสร็จแล้ว

ด้วยนี่, ฟูจิ-ยังจะร่วมเป็นขุนนาง, หือห์

มากกว่านั้น, ภรรยาสองคน

…ผมรู้สึกเหมือนฟูจิยังไปที่ที่ไกลมากตอนนี้

นี่มันความรู้สึกอะไร

มันเหมือนกับ เมื่อเจอเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน, และเข้าได้เป็นประธานบริษัทหรืออะไรแบบนั้น

ไม่, นั่นมันเปรียบเทียบไม่ดี, หือห์

“ต่อไป, ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (โซเฟีย)

ถูกเรียกโดยเจ้าหญิงโซเฟีย, ผมเดินไปข้างหน้า

“ความสำเร็จของนายใจการกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้ามเป็นเรื่องที่ขอขอบคุณอย่างยิ่ง” (โซเฟีย)

เอ๋? แต่มันถูกพูดไปรอบๆว่ามันควรจะเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ดนะ มันโอเคที่จะพูดที่นี่เหรอ?

ผมมองไปรอบๆ, และเจ้าชายเลนเนิร์ดได้มองมาทางนี้ด้วยสายตาเป็นประกาย

ยังไงซะ, มันมีแต่คนรู้จักที่นี่, ดังนั้นมันมีคำสั่งปิดปาก

—ตรงนี้, เจ้าหญิงโซเฟียหายใจลึก

มีอะไร?

ผมไม่ต้องการตำแหน่งขุนนาง, ดังนั้นผมโอเคกับเงิน

ออา, แต่ฟูจิยังเป็นขุนนาง, ดังนั้น…คือที่ผมเหม่อคิด เมื่อ…

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, ชั้นจะมอบชื่อของฮีโร่แห่งประเทศแห่งน้ำโรเซสให้นาย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดออกมาตรงๆ

…หือห์?

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน