Chapter 12 พิธีเปิดสำนักที่กำลังจะมีขึ้น
เมื่อท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เหมือนถูกไฟเผา เมฆสีแดงกลายเป็นสีเข้มขึ้นเรื่อย ๆ และภูเขาสีเขียวในเวลากลางวันก็ถูกย้อมด้วยความแวววาวเหมือนหมึกหนา
ภูเขาแห่งจิตวิญญาณที่ฮั่นหยูและคนอื่น ๆ ได้เลือกไว้เกือบจะสะอาดแล้ว แนวป้องกันภูเขาสีขาวส่องแสงระยิบระยับในยามค่ำคืนราวกับไข่มุกที่ฝังอยู่ในภูเขา มีเสน่ห์และพร่างพราว
“นั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้ จากนี้ไปสถานที่นี้จะเป็นที่อยู่ของสำนักไท่ฉิงของเรา”
หลังจากที่ฮั่นหยูสำรวจเทือกเขาฉีเซียแล้ว เธอก็แบ่งพื้นที่เล็กๆ เพื่อใช้เป็นภูเขาแห่งจิตวิญญาณ เธอเพียงสร้างแนวป้องกันภูเขาที่เรียบง่ายและขับไล่สัตว์ร้ายที่อยู่ข้างใน
การจัดตั้งสำนักเป็นเหตุการณ์สำคัญ พวกเขาไม่สามารถดำเนินการได้ในชั่วข้ามคืน วันนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น หนทางยังอีกยาวไกล นอกจากนี้ ไม่มีอะไรในสำนัก ตอนนี้มันเป็นเพียงเปลือก
อาจกล่าวได้ว่าเส้นทางแห่งการฝึกตนนั้นยาวไกล
“พวกคุณทุกคนที่นี่จะเป็นบุคคลอาวุโสของสำนักไท่ฉิงในอนาคต ในอนาคต เราจะเติบโตไปด้วยกันและเดินหน้าสำนักไท่ชิง คุณจะไม่ขาดผลประโยชน์แน่นอน”
น้ำเสียงของฮั่นหยูนั้นราบเรียบไม่มีความผันผวนใด ๆ บางทีบุคลิกของเธออาจเย็นชาจนมีเพียงหินวิญญาณเท่านั้นที่สามารถขับเคลื่อนเธอได้ อย่างไรก็ตาม แค่ใบหน้าของเธอเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะดึงดูดทุกคน
“ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งของเจ้าสำนัก”
ฮั่นหยูกล่าวอย่างลึกซึ้งว่า “ในตอนต้นของสำนัก แต้มการบริจาคของผู้อาวุโสแต่ละคนจะคำนวณตามระดับของการมีส่วนร่วมของแต่ละคน โปรดทำให้ดีที่สุดและทำงานร่วมกันเพื่อสานต่อสำนักไท่ฉิงของเรา”
“อย่ากังวล เจ้าสำนัก” ฝูงชนตอบพร้อมกัน
หลังจากที่ฮั่นหยูจากไป ผู้อาวุโสเกือบทั้งหมดก็จากไปพร้อมกันเย่ซวนดูเหมือนจะถูกลืม เขาอยู่คนเดียว
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจเรื่องแบบนี้ คนกลุ่มนี้จงใจต้องการแยกเขาออกจากพวกเขาไม่มีอารมณ์จะประจบประแจงพวกเขาเท่าไร
เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเย่ซวนขณะที่เขาจากไป ทุกคนก็มองหน้ากัน “พวกคุณคิดอย่างไรกับคำพูดของเจ้าสำนักในตอนนี้?”
ดวงตาของเซี่ยอี้ซวนเย็นชา “เมื่อถึงเวลา ทุกคนต้องเอาสิ่งที่ดีออกมา อย่าให้คนอื่นดูถูกเรา”
ทุกคนรู้ว่าเขามีแรงจูงใจซ่อนเร้น พวกเขาเผยรอยยิ้มโดยปริยายทันที “อย่ากังวล ผู้อาวุโสเซี่ยครั้งนี้เราจะเอาของดีที่มีอยู่ออกมาให้หมดอย่างแน่นอน”
ในเวลานั้นเย่ซวนจะเสียหน้าในพิธีเปิดและออกจากสำนักไท่ฉิง
เทือกเขาฉีเซียมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษในช่วงสองสามวันนี้ ผู้อาวุโสที่มีเงินก็บริจาคเงิน ผู้ที่มีอำนาจก็มีส่วนในอำนาจ และคนที่ไม่มีเงินและอำนาจก็ออกไปหาศิษย์ พวกเขามีวันที่วุ่นวายและอาจกล่าวได้ว่าไม่มีใครว่าง
อย่างไรก็ตาม มีเพียงคนเดียวที่ปรากฏตัวและหายตัวไปอย่างคาดเดาไม่ได้ และคนๆ นั้นก็คือเย่ซวน
เซี่ยอี้ซวนมองไปที่คนสองสามคนที่กำลังเดินไปหาเขา พวกเขามีผิวสีขาวและสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นเนื้อหยาบ พวกเขาถือไม้เท้าหามที่คลุมด้วยผ้าสีดำ เขาไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน พวกเขาดูไม่เหมือนศิษย์ของสำนักไท่ฉิง
“พวกนายทำอะไรกัน”
“ผู้อาวุโส สำนักของท่านขอให้ฉันส่งบางอย่างมาให้” ชายที่เป็นผู้นำกล่าว
เย่ซวนทำอะไรอยู่ในเวลานี้?
เซี่ยอี้ซวนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ส่งอะไรมา? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้”
พนักงานยกกระเป๋ายิ้มเผยฟันขาว “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เราแค่ทำตามคำสั่ง”
ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา คนเฝ้าประตูมีเหงื่อออกมากและมีกลิ่น เซี่ยอี้ซวนปิดจมูกของเขาและถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยใบหน้าที่รังเกียจ เขาต้องการดูว่ามีอะไรอยู่ในสัมภาระ แต่เขาหมดอารมณ์
"ไม่เป็นอะไร. รีบออกไปซะ!”
เมื่อเขาเห็นผู้อาวุโสคนอื่น ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “เย่ซวนกำลังทำอะไรอยู่? ไม่เป็นไร ถ้าเขาไม่ทำอะไร แต่ตอนนี้เขาจ้างลูกหาบด้วยซ้ำ เกิดอะไรขึ้นกับเขา? เขาต้องการเพิ่มอิฐและกระเบื้องให้กับสำนักไท่ฉิงของเรารึไง”
ผู้อาวุโสคนที่สองก็พูดไม่ออกเช่นกัน “ถูกต้อง ไม่กี่วันมานี้ จู่ๆ ก็มีคนแปลกหน้ามากมายรอบตัวฉัน ในตอนแรกฉันรู้สึกงุนงง แต่ต่อมาฉันพบว่าเย่ซวนเป็นคนสร้างความวุ่นวาย”
“ฉันคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อทำให้เรื่องแย่ลง ลูกหาบเหล่านี้ทำอะไรได้บ้าง”
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน คำพูดของพวกเขาต่อต้านเย่ซวนทั้งหมด
“เจ้าสำนัก คุณต้องเป็นผู้ตัดสิน เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้พยายามทำตัวแปลกๆในสำนักของเรา”
ฮั่นหยูไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก ด้วยหินวิญญาณห้าแสนก้อนของเย่ซวนเธอไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไร อย่างไรก็ตาม เธอยังคงต้องเอาใจผู้อาวุโสคนอื่นอยู่ดี
“ทุกคนทำงานหนัก ฉันจะจดจำผลงานของทุกคน สำหรับเรื่องของผู้อาวุโสเย่ทุกคนสามารถปล่อยเขาไปได้ไหม ท้ายที่สุด เขาใช้หินวิญญาณไปกับสำนักเรามากมาย”
หลังจากพูดให้กำลังใจอีกสองสามคำ ฮั่นหยูก็พบข้อแก้ตัวที่จะจากไป
“ผู้นำสำนักลำเอียงเกินไป เด็กคนนั้นใช้หินวิญญาณมากกว่าเราเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขามีดีอะไร”
ไม่มีใครกล้าที่จะตำหนิฮั่นหยูอย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่พอใจกับเย่ซวนมากยิ่งขึ้น การแสดงออกของ เซี่ยอี้ซวนไม่ค่อยดีนัก “วันหนึ่ง เจ้าสำนักจะรู้ว่าเด็กคนนี้มันไร้ประโยชน์”
“อีกอย่าง คุณรู้ไหมว่ามีอะไรอยู่บนหลังของคนส่งของ” มีคนถาม
ผู้อาวุโสคนที่สามไม่ได้คิดอะไรมาก “ฉันไม่คิดว่าพวกเขามีอะไรดี”
กลุ่มคนเฝ้าประตูแต่งตัวเลอะเทอะ แม้แต่ไม้เท้าหามก็สกปรก ผู้อาวุโสเหล่านี้ซึ่งอ้างว่ามีสถานะสูงส่งและไม่ยอมให้ตรวจสอบสิ่งเหล่านั้น
“ทุกคนอย่าโกรธ เมื่อพิธีเปิดใหญ่ของสำนักมาถึงและเจ้าสำนักเห็นของขวัญของเรา เธอจะต้องผิดหวังในตัวเด็กคนนั้นแน่นอน ถึงเวลานั้นเราจะสามารถระบายความโกรธของเราได้”
ด้วยความคิดนี้ ทุกคนจึงคาดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าก็ถึงเวลาสำหรับพิธีเปิดสำนัก
สมควรแล้วที่จะเชิญสำนักอื่นเข้าร่วมพิธี อย่างไรก็ตาม อาคารส่วนใหญ่ในสำนักไท่ฉิงไม่เคยได้รับการซ่อมแซม ยกเว้นห้องโถงใหญ่ นอกจากนี้ พวกเขาไม่คุ้นเคยกับสำนักโดยรอบ
ดังนั้นจึงไม่มีการเชิญบุคคลภายนอกเข้าร่วมพิธีนี้ มีเฉพาะศิษย์และผู้อาวุโสของสำนักไท่ฉิงเท่านั้นที่ได้รับเชิญ
ถึงกระนั้น จำนวนคนที่มาเข้าร่วมก็ไม่น้อยเลย อย่างน้อยก็เยอะมากสำหรับสำนักเล็กๆ
