Chapter 11 ฉันที่รวย

**อัพข้ามตอนที่ 10 ไปค่ะ ตอนแรกตอนนี้เขียนว่าตอนท่ 10 แต่จริงๆเป็นตอนที่ 11 **

เมื่อมองไปที่หลังของเย่ซวนขณะที่เขาเดินออกไป ใบหน้าของผู้เฒ่าก็เหี่ยวย่น ผู้อาวุโสคนที่ห้าอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและสะบัดแขนเสื้อเพื่อปลดปล่อยพลังงานทางวิญญาณของเขา

ด้วยเสียงระเบิดดังขึ้น ก้อนหินที่มีความสูงครึ่งหนึ่งของผู้ชายคนหนึ่งแตกเป็นเสี่ยงๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร เขาเยาะเย้ย “พวกคุณทนได้ แต่ฉันทนไม่ได้ แล้วถ้าเป็นหินวิญญาณห้าแสนก้อนล่ะ? เราจะปล่อยให้เด็กสารเลวคนนี้ข้ามหัวเราไปได้อย่างไร? เขาอยู่ที่ขอบเขตมนุษย์เท่านั้น เขาเก่งขนาดไหนกันเชียว”

ผู้อาวุโสคนที่หกเหลือบมองเขา “คุณจะคิดอะไรอีก? ถ้าคุณมีความสามารถ โยนเงินห้าแสนใส่เขาสิ แล้วให้เขาตะเกียกตะกาย”

แม้แต่เซี่ยอี้ซวนซึ่งมีทรัพยากรทางการเงินที่โดดเด่นที่สุดในหมู่พวกเขาก็ไม่สามารถทำได้

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง

“เด็กคนนี้เป็นใคร? เขาสามารถนำหินวิญญาณออกมาได้ห้าแสนก้อน เขาต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา”

“เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นศิษย์ของกลุ่มผู้รักสันโดษ เขาจงใจซ่อนตัวตนและการฝึกตนของเขาหรือไม่?”

ถ้าเย่ซวนมีตัวตนเช่นนี้จริง ๆ ทุกคนจะไม่ถูกข้ามหัวในอนาคตหรือ? ก็ยากที่จะดึงเขาลงมาได้

ดวงตาของ เฉินไห่ มืดลงและเขาพูดอย่างสบาย ๆ ว่า "ฉันไม่คิดอย่างนั้น การฝึกตนของเขาอยู่ในระดับ 2 ของขอบเขตมนุษย์จริงๆ เขาไม่ได้พยายามที่จะซ่อนออร่าของเขา”

ผู้อาวุโสคนที่สามคิดว่าสิ่งที่เขาพูดมีเหตุผล “ในเมื่อผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่พูดเช่นนั้น จะต้องไม่มีปัญหา ถ้าตัวตนของเขาไม่ธรรมดาจริง ๆ เขาจะอยู่ที่ขอบเขตมนุษย์เท่านั้นได้อย่างไร”

“ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับตัวตนหรือภูมิหลังของเขา ฉันแค่รู้สึกไม่สบายใจที่มีเด็กเล็กๆ แบบนี้อยู่ในตำแหน่งที่เหนือกว่าฉัน เจ้าสำนักอาจตกหลุมรักเล่ห์เหลี่ยมของเขาก็ได้”

เฉินไห่ยังคงเพิ่มไฟและแสร้งทำเป็นถอนหายใจ “ถ้าคนนอกรู้เข้า พวกเขาจะหัวเราะเยาะว่าเราไร้ประโยชน์แน่ๆ”

ตามที่คาดไว้ ใบหน้าของผู้อาวุโสคนอื่นๆ ดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

"พูดได้ดี! เขาไม่มีใครหนุนหลังตอนนี้! แน่นอนว่าพวกเราตั้งใจฟังคุณ ผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ แล้วคุณคิดว่าเราควรทำอะไรตอนนี้?”

เฉินไห่ ไม่ต้องการเป็นคนที่โดดเด่น ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นเสียใจ “แต่เจ้าสำนักได้ตัดสินใจแล้ว พวกเราทำอะไรได้บ้าง? เราทำได้แค่ทำตามคำสั่งของเธอ”

การแสดงออกของเซี่ยอี้ซวนเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเย่ซวนมาก

“เรามีผู้คนมากมาย เราจัดการกับเขาไม่ได้เหรอ? หาโอกาสขับไล่เขาออกไปกันเถอะ” ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างได้ “ฉันคิดว่าพิธีเปิดเป็นโอกาสที่ดี”

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนี้ พวกเขาแสดงสีหน้าสงสัยทันที “เป็นไปได้ไหมว่าผู้อาวุโสเซี่ยจะมีแผน?”

“เมื่อถึงเวลา ฉันจะหาสมบัติล้ำค่าที่สุดและมอบให้กับเจ้าสำนัก เขาใช้หินวิญญาณไปแล้วห้าแสนก้อน ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะหาอะไรดีๆ มาได้อีก!”

เซี่ยอี้ซวนจ้องมองไปที่ความว่างเปล่า เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ครั้งนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้เย่ซวนภูมิใจอีกแล้ว

เมื่อเห็นว่าเขามีความมั่นใจมาก เฉินไห่รู้สึกโล่งใจทันที “ขอบคุณผู้อาวุโสสำหรับความช่วยเหลือของคุณ”

...

ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มและมีเมฆหมอกอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันดูกว้างใหญ่ไปทุกที่ ต้นไม้ที่ปกคลุมท้องฟ้าดูเหมือนจะเป็นป่าดึกดำบรรพ์ที่สุด นี่คือเทือกเขาฉีเซีย

ขณะนี้พระอาทิตย์ตกดินแล้ว และท้องฟ้าก็เป็นสีแดง พระอาทิตย์สีแดงค่อยๆลับขอบฟ้าที่ยอดเขา มันเคลื่อนที่ลงมาจากเทือกเขาและดวงจันทร์ก็ปรากฏขึ้น เผยให้เห็นความลึกลับและบรรยากาศที่ยากจะพรรณนา นี่คือที่มาของชื่อ 'ฉีเซีย'

ฮั่นหยูรวบรวมผู้คนและในที่สุดก็เลือกภูเขาแห่งจิตวิญญาณในเทือกเขา ฉีเซีย เพื่อจัดตั้งสำนัก

เธอลอยอยู่ในอากาศ ด้วยการโบกมือของเธอ เมฆบนท้องฟ้ากลายเป็นพื้นหลัง พวกมันเทียบไม่ได้กับบลัชออนบนแก้มขาวราวหิมะของเธอ ทุกคนโดยเฉพาะเซี่ยอี้ซวนมึนงงเล็กน้อย

แสงศักดิ์สิทธิ์สว่างไสวจากมือของเธอ เสื้อผ้าและผมของเธอปลิวไสวไปตามสายลม ทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าจากสวรรค์ชั้นที่เก้าที่ตกลงมายังโลกมนุษย์ ร่างกายของเธอเปล่งประกายออร่าที่ไม่อาจต้านทานได้ ราวกับว่าเธอจะจากไปพร้อมกับสายลมในวินาทีถัดไป

แสงสีขาวปกคลุมภูเขาทันทีเหมือนมังกรตัวยาวที่ทอดยาวเป็นร้อยไมล์ มันหวีดหวิวผ่านไป ปลุกลมและเมฆให้ตื่นขึ้น ในชั่วพริบตา โลกก็สั่นสะเทือนและภูเขาก็สั่นสะเทือน นกนับไม่ถ้วนบินวนไปมาบนท้องฟ้าอย่างน่าตกใจ

ในขณะเดียวกัน สัตว์ร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนก็หนีไปทุกทิศทุกทาง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีเพียงสัตว์อสูรเท่านั้นที่รู้สึกถึงออร่าของผู้ฝึกตนที่ทรงพลังและหาที่ซ่อน

นิ้วบนยอดเขาเขียวขจีดูเรียวและยาวขึ้นเย่ซวนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับนิ้วที่ขาวและบางของฮั่นหยู

ฮั่นหยูชี้นิ้วของเธออย่างไม่ตั้งใจเหมือนเป็นเซียนที่กำลังร่ายรำ หินภูเขาจำนวนนับไม่ถ้วนพังทลายลงและต้นไม้ใหญ่ที่ปกคลุมท้องฟ้าถูกตัดเป็นท่อนเสียงที่ดังกึกก้องนั้นเกือบทำให้หูหนวก มันเป็นฉากที่น่าประทับใจ

ฮั่นหยูพูดว่า "โปรดช่วยฉันทีผู้อาวุโส"

เฉินไห่,เซี่ยอี้ซวนผู้อาวุโสคนที่สองและผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ต่างก็เคลื่อนไหว พลังวิญญาณทุกชนิดพุ่งออกมาจากปลายนิ้วของพวกเขา

จากนั้นเย่ซวนก็สังเกตเห็นว่าผู้อาวุโสเหล่านี้ส่วนใหญ่มีการฝึกตนที่ดี การฝึกตนบางอย่างของพวกเขาก็ไม่เลว ซึ่งทำให้เขาดูไม่เข้าท่าสักนิด

เซี่ยอี้ซวนพูดอย่างประชดประชันว่า “ผู้อาวุโสเย่ โปรดอยู่ห่างจากเรา ถ้าก้อนหินเหล่านี้หล่นใส่คุณ มันจะเป็นความผิดพลาดของเรา”

เขาฟังดูเหมือนเย่ซวนเป็นตุ๊กตาแก้วชนิดที่จะได้รับบาดเจ็บด้วยการสัมผัส เมื่อมองไปที่ชายที่พิการคนนี้ ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็แสดงท่าทางซุกซนทันที

เย่ซวนตอบอย่างเฉยเมยว่า “ผู้เฒ่าเซี่ยดูไม่แก่ขนาดนั้น แต่ทำไมดวงตาของคุณถึงพร่ามัว? คุณไม่สามารถควบคุมความแข็งแกร่งของคุณได้อย่างแม่นยำ ถ้าคุณแข็งแกร่งจริง ทำไมหินพวกนี้ถึงปลิวว่อนไปทั่ว”

เซี่ยอี้ซวนพูดไม่ออก

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นผู้มีส่วนร่มสนับสนุน แต่เย่ซวนยืนดูอยู่เฉยๆ แต่เขาดูเหมือนว่าเขาเหนือกว่าพวกเขา

“คุณมีความสามารถอะไร? คุณเป็นเพียงผู้ฝึกฝนขอบเขตมนุษย์ระดับ 2 แต่คุณยังคงออกคำสั่งอยู่เรื่อยๆแบบนี้ คุณมีอะไรดี”

เย่ซวนโต้กลับ “ฉันมีเงิน!”