43 ซาซากิ อายะ พบกันอีกครั้ง

43 ซาซากิ อายะ พบกันอีกครั้ง

“ทากัตซูกิ-คุง…?”

เอ๋?

มอนสเตอร์นี่เพิ่งพูดอะไรนะ?

สัญญานจากตรวจจับที่ดังจนกระทั่งตอนนี้ ได้หยุด

“ม-มาโกโตะ?! มอนสเตอร์…!” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งเสียงร้องไปยังลาเมียที่โผล่มากระทันหัน

ผมไม่ให้มอนสเตอร์เข้ามาใกล้ผม จนกระทั่งตอนนี้

“ทากัตซูกิ…มาโกโตะ?!”

ลาเมียตะโกนด้วยสีหน้ามีความสุข!

มอนสเตอตะโกนชื่อเต็มของผม

น้ำเสียงก็เหมือนกับของคนญี่ปุ่น

นี่มัน…

มันไม่ต้องสงสัยเลย

ลาเมียนี่คือเพื่อนร่วมชั้นของชั้น 1-A

แต่อะไรแบบนี้เป็นไปได้ด้วยเหรอ?

(อั่ก! นี่มันไร้ความหมาย!) (มาโกโตะ)

“เฮ้, มันมีที่ให้ซ่อนมั้ยแถวนี้?” (มาโกโตะ)

ผมถามลาเมีย

กลุ่มลาเมียมีพื้นที่ที่อยู่ในลาเบรินทอส

เธอน่าจะมีไอเดียของสถานที่ที่ดีกว่าเรา

“ที่นี่!”

“เข้าใจแล้ว!” (มาโกโตะ)

ลาเมียชี้ไปที่น้ำตกที่ใหญ่เป็นพิเศษแม้ในพื้นที่นี้

ผมคิดว่าเธอกำลังจะบอกให้ผมไปที่ด้านหลังของน้ำตก

“ลูซี่, จับแน่นๆ” (มาโกโตะ)

“เอ๋, ด-ได้” (ลูซี่)

ลูซี่โอบผมแน่นขึ้นที่เอว

ลาเมียได้ทำหน้ามุ่ยด้วยเหตุผลบางอย่าง

แม้แต่ล่าเมียก็เกาะผมแน่น?!

“ฮฮิ้ห์! มอนสเตอร์นี่อะไรน่ะ?!” (ลูซี่)

“ไม่ต้องเป็นห่วง, ลูซี่, มันโอเค” (มาโกโตะ)

แต่ผมไม่มั่นใจนิดหน่อยนะ

มันไม่ได้พยายามจะทำให้ผมลด-การป้องกันลงเหมือนอารัคเน่ก่อนหน้า, ใช่มั้ย?

“สปิริต-ซัง! โปรดช่วยเราด้วย [เวทย์น้ำ: มังกรน้ำอาละวาด]” (มาโกโตะ)

ต่างจากเวลาที่อยู่ในถ้ำอารัคเน่, บนทะเลสาบใต้ดิน, ผมใช้น้ำมากเท่าที่ผมต้องการได้

มังกรน้ำที่ขนาดใหญ่กว่าก่อนหน้านี้สองเท่าอาละวาด

มอนสเตอร์ที่ล้อมเราโดนเป่ากระเด็น, และด้วยพวกมันที่โดนซะไป ที่มุมของตาผม, เราหนีมาที่ด้านหลังของน้ำตก

ด้านหลังของน้ำตกมีพื้นที่กว้าง, และมันไม่มีมอนสเตอร์ปรากฏอยู่

พวกเราสามารถหนีมาได้, หือห์

“ฮ่าาห์, ฮ่าาห์, ฮ่าาห์…นั่นเหนื่อย” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาห์, ฮ่าาห์, ฮ่าาห์, เราสามารถหนีมาได้…เดี๋ยว, ทำไมเจ้านี่อยู่กับเราด้วย?!” (ลูซี่)

“...”

ลูซี่รีบกระโดด

ลาเมียมองมาที่นี่ —ไม่, มองตรงมาที่ผม

“ทากัตซูกิ-คุง”

“ค-ครับ?” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การตอบโต้

แต่สาวคนนี้…เธอเป็นใคร?

“มันคือทากัตซูกิ-คุง…”

ครั้งนี้เธอเริ่มจับตัวผมทั้งตัว

เอ่อ, หืมม

“เดี๋ยว, พวกนายทำอะไรน่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่ได้ตกใจกับระยะห่างที่เล็กน้อย

จากมุมมองด้านนอก, มันดูเหมือนผมถูกกอดโดยมอนสเตอร์, หือห์

“...”

ลาเมียเมินลูซี่

หรือเหมืนกับ, เธอมองมาที่ผมคนเดียวมากกว่า

“อืม…” (มาโกโตะ)

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากพูดกับลาเมีย

คนรู้จักใน 1-A, และคนที่จะพูดกับผมเหมือนคนใกล้ชิด

ยกเว้น ฟูจิ-ยัง, มันมีแค่คนเดียวที่เข้ามาในหัวผม

รูปลักษณ์ภายนอกของเธอได้แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง, แต่…

ยังไงซะ, ถ้าผมผิด, ผมจะขอโทษ

“เธอคือซา-ซัง, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นายไม่ทันสังเกตุหรอ?”

อุว้า!

เธอมีน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมากตอนนี้

“ยังไงซะ, เธอรู้มั้ย, เธอดูต่างออกไปจากเดิมมากนะ” (มาโกโตะ)

“อ้า, เข้าใจแล้ว นี่, [แปลงรูป]” (อายะ)

โออ้, ลาเมียได้เปลี่ยนเป็นมนุษย์อย่างช้า…เด, เดี๋ยวก่อน!

“เธอ, อย่างน้อยก็ใส่เสื้อผ้าซิ!” (ลูซี่)

ลูซี่-ซัง! สึกโคมิสวย*

*TLN สึกโคมิ tsukkomi คือคนตรง ที่คอยรับมุขจาก Boke ที่เป็นคนตลก

ลาเมียที่ได้เปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ได้เปลือยทั้งตัว

ผมรีบมองไปข้างหลัง

“ซา-ซัง! ไม่มีอะไรใส่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“หืมม, ทั้งหมดเพราะชั้นเป็นมอนสเตอร์ไง” (อายะ)

เธอได้สูญเสียความรู้สึกละอายใจไปหมดแล้ว!

“ชั้นจะให้เธอยืมนี่” คือที่ลูซี่พูดระหว่างที่เธอมอบเสื้อคลุมให้เธอ

ซา-ซังห่อผ้าคลุมรอบตัวเหมือนเป็นชุด

“แล้วก็, ใส่นี่” (มาโกโตะ)

ผมใส่เสื้อคลุมของผมให้เธอ

นั่นโล่งใจ ผมคุยกับเธอระหว่างที่มองหน้าเธอโดยไม่ต้องห่วงได้แล้วตอนนี้

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

เธอกอดผม

“เฮ้, มาโกโตะ, คนนี้ใครอ่ะ?” (ลูซี่)

“ขอโทษ, ขอโทษ, สาวคนนี้คือ ซาซากิ อายะ-ซัง คนต่างโลกเหมือนชั้น ซา-ซัง, สาวคนนี้คือลูซี่ สมาชิกปาร์ตี้ของชั้น” (มาโกโตะ)

ลูซี่และซา-ซังมองหน้ากัน

“...ยินดีที่ได้รู้จัก, ลูซี่-ซัง” (อายะ)

“...ยินดีที่ได้รู้จัก, อายะ ตอนนี้, ออกห่างจากมาโกโตะซะ” (ลูซี่)

“มันเป็นเวลานานที่เราไม่ได้พบกัน มันน่าจะโอเค, ใช่มั้ย? …เธอเป็นแฟนของทากัตซูกิ-คุงหรอ?” (อายะ)

“ช-ชั้นไม่ใช่!” (ลูซี่)

ซา-ซังถอนหายใจเบาๆ

“ว่าแต่, ทำไมเธออยู่ที่นี่แล้วเป็นลาเมียด้วย?” (มาโกโตะ)

มันมีคำถามที่ผมอยากถามมากเป็นภูเขา

“ทากัตซูกิ-คุง, ฟังนะ!” (อายะ)

เธอกอดผมแน่นกว่าเดิม

“...”

ลูซี่จ้องมาอย่างตั้งใจ

ตอนนี้, เธอต้องผ่านความลำบากมา, ดังนั้นใจดีตรงนี้ดีกว่า

“เธอรู้มั้ย, ชั้น…” (อายะ)

◇◇

“...และนั่นคือที่เกิดขึ้น…” (อายะ)

ซา-ซังได้เทชีวิตของเธอในฐานะลาเมียทั้งหมดมาสู่เรา

“ยอมไม่ได้, ฮาร์พีและคนทรยศนั่น! ชั้นจะเป่าพวกมันด้วยเวทย์ชั้น, อายะ!” (ลูซี่)

“อ-โอเค ขอบคุณ…” (อายะ)

ลูซี่เป็นสาวเลือดร้อน มันดูเหมือนเธอได้รับอิทธิพลจากเรื่องนี้และโกรธ

“...”

“ทากัตซูกิ-คุง? มีอะไรเหรอ?” (อายะ)

ผมช็อก

เรื่องของซา-ซังที่เกิดใหม่เป็นลาเมีย

ชีวิตในดันเจี้ยนของเธอ

การต่อสู้รายวันกับมอนสเตอร์มากมายที่นี่

(เธอได้โหมดระดับความยากง่ายที่โหดกว่าชั้น…) (มาโกโตะ)

ผมเรียนรู้เกี่ยวกับสแตทที่ต่ำของผมที่วิหาร, และนึกว่าผมคือคนที่ได้รับเวลาที่ลำบากที่สุดในโลกคู่ขนานนี้

(เทียบกับซา-ซัง, ชั้นมีเวลาที่ง่าย, เวรเอ๊ย!) (มาโกโตะ)

“ชั้นควรจะตั้งใจกว่านี้…” (มาโกโตะ)

“มันรู้สึกเหมือนว่านายมีเวลาที่ลำบาก, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอมองผมด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“เธอคือคนที่มีเวลาลำบาก, ซา-ซัง ว่าแต่, พวกเราอยากจะไปที่ชั้นบนของดันเจี้ยน เธอรู้จักทางมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นบน? ถ้ามันเกี่ยวกับทางที่จะขึนไปจากชั้นใต้ดินนี่, ชั้นฟังมันจากพี่สาวใหญ่ของชั้น, ชั้นจึงรู้” (อายะ)

“ดี! ลูซี่, ไปกัน ดูเหมือนว่าเราจะกลับไปได้แล้ว” (มาโกโตะ)

“เฮ้, แล้วชั้นล่ะ…?” (อายะ)

ซา-ซังทำสีหน้ากังวลใจ

“ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมจะไม่ทิ้งเธอไว้ข้างหลัง

“ได้!” (อายะ)

เธอกอดผมอีกครั้ง

ลูซี่, อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นทุกครั้งซี่

◇◇

พวกเรามาที่ชั้นบนของลาเบรินทอส

“มันคือที่นี่, ชั้นคิดว่านะ มันแคบนิดหน่อย, ดังนั้นระวังด้วย” (อายะ)

“ไม่, แทนที่จะแคบ…” (ลูซี่)

“มันแทบจะเข้าไม่ได้…” (มาโกโตะ)

มันคือรู

“แต่มันน่าจะง่ายถ้าแปลงเป็นลาเมียนะ” (อายะ)

“เออ่อ, หินมันขรุขระและเข่าชั้นเจ็บอ่ะ…” (ลูซี่)

“ซา-ซัง, อีกไกลแค่ไหน?” (มาโกโตะ)

“เราควรจะออกไปได้ในอีกไม่นาน นั่นไงทางออก” (อายะ)

ที่ที่เราออกมาคือถ้ำน้ำจริงๆ

“มันไม่มีใครเลย” (ลูซี่)

“มันน่าจะเป็นเพราะมันยังเช้ามากอยู่” (มาโกโตะ)

“เอ๋! เวลาผ่านไปขนาดนั้นแล้วหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่พูดขณะที่ตกใจ

“งั้นนี่คือชั้นบน” (อายะ)

ซา-ซังมองดูรอบๆดันเจี้ยนอย่างไม่พักผ่อน

“นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ใช่, ชั้นได้ยินมาว่าข้างบนนี้มีมนุษย์เยอะน่ะ, ดังนั้นมันจึงอันตราย” (อายะ)

“สำหรับมอนสเตอร์ของชั้นกลาง, ชั้นบนคือที่อันตราย, หือห์…” (มาโกโตะ)

นั่นน่าสนใจ

“มาโกโตะ, เราอยู่ในช่วงไหนของถ้ำน้ำ?” (ลูซี่)

“น่าจะตรงกลางของทางเข้าและน้ำตกยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)

ผมยืนยันด้วยสกิล [แผนที่]

ตรวจจับของผมจับได้แต่มอนสเตอร์ที่อ่อนแอ

“ดูเหมือนเราจะสามารถหนีได้อย่างปลอดภัยแล้ว” (มาโกโตะ)

เราสามารถหนีจากลาเบรินทอสได้ในหนึ่งวัน

เมื่อเราออกมาจากดันเจี้ยน, กลางคืนได้ผ่านไปแล้ว, และตะวันยามเช้าก็กำลังขึ้น

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน