42 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันอีกครั้ง

42 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันอีกครั้ง

“ฮ่าห์”

ฉัน –ซาซากิ อายะ– ตื่นขึ้น

“เอ๋?”

ฉันไม่ได้ตาย?

ฉันมองที่ร่างของฉัน

มันไม่มีแผลใหญ่

แม้ว่าฉันจะจำได้ว่าตัวฉันถูกฉีกออก

ฉันมองไปรอบๆ

ที่นี่มันคือที่ที่อยู่หลังน้ำตกที่ฉันชอบ

ที่ตรงที่ทางออกของรัง

“ท่าน-แม่! ทุกคน!”

ฉันวิ่งไปที่รัง

นั่นมันความฝัน! ทุกคนยังมีชีวิต!

มันต้องเป็นแบบนั้นแน่

หินก้อนใหญ่ที่คุ้นเคยที่ป้องกันทางเข้าของรังได้ถูกทำลายจากข้างใน

ข้างในที่ปรกติจะมีชีวิตชีวาตอนนี้ได้เงียบงันและมันไม่มีใครอยู่

“หนาว…”

นี่มันไม่ใช่ที่บ้านปรกติ

มันเหมือนกับฝันร้ายนั่น

มันไม่ใช่ความฝัน…

“อุ…อุ…ววววู…”

น้ำตาเอ่อล้น

ช่วงจังหวะสุดท้ายของทุกคนได้เผาไหม้อยู่ในตาของฉัน

ตาที่ว่างเปล่านั่น

ท่าน-แม่ที่เต็มไปด้วยเลือด

ทำไม…เรื่องแบบนั้น…

รังของลาเมียมีเวทมนตร์ที่จะอนุญาติเฉพาะลาเมียให้เข้ามาข้างใน

นั่นทำไมเป็นเหตุผลที่เป็นไปไม่ได้ที่ศัตรูจะเข้ามา—ยกเว้นว่ามีคนทรยศพวกเขา

ท่าน-พี่สาวอาวุโส —ไม่, อีเหี้ยนั่น

พี่น้องฉัน, ท่านแม่, พี่สาวใหญ่ของฉัน…

ฉันไม่รู้ว่าทำไม, แต่ฉันยังมีชีวิต

ถ้าอย่างนั้น, ชั้นจะทำลายพวกศัตรู

ฉันต้องไม่ตายจนกว่าจะถึงตอนนั้น

…

หลังจากนั่น, ฉันล่ามอนสเตอร์, ล่า, ล่า, ล่า, ล่าและล่าต่อไป

โดยเฉพาะฮาร์พี

ฉันขยี้มันหมดสิ้น สงสัยว่าหัวหน้าจะออกมามัน, แต่เมื่อมันบินหนี, มันยากที่จะตามพวกมัน

พวกมันได้เริ่มวิ่งหนีทันทีที่เห็นฉัน

ห่าเอ้ย!

ที่ที่ฉันนอนคือรังของลาเมียที่ไม่มีใครอยู่

ประตูได้ถูกทำลายไปแล้ว, ดังนั้นมันจึงไม่ปลอดภัยเหมือนเมื่อก่อน, แต่ฉันไม่รู้จักที่อื่น

ฉันคิดว่าคนทรยศอาจจะกลับมา, แต่มันไม่แสดงตัวมันเอง

พวกมันไปไหน?

บางทีมันอาจจะตายที่อื่นแล้ว

แต่ในโอกาศ-น้อยที่ถ้ามันยังมีชีวิต

ฉันจะฆ่ามัน

ฆ่าคนทรยศนั่นและหัวหน้าของฮาร์พีคือเหตุผลที่ฉันใช้ชีวิต

แต่ฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

เมื่อฉันมาคิดดู, ท่าน-แม่เคยพูดนี่ไว้ “ถ้าเธออยากจะแข็งแกร่งขึ้น, กินมนุษย์ซะ พวกเขามีพลังที่แข็งแกร่งที่ได้รับพรจากพระเจ้า ถ้าเธอกินมนุษย์ที่มีมานาสูง, เธอจะสามารถแข็งแกร่งขึ้น เหมือนฉัน”

ตัวฉันในตอนนี้ไม่สามารถจัดการหัวหน้าของฮาร์พีได้

ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้น…

ฉันเลือกวิธีไม่ได้แล้ว

◇◇

ฉันต่อสู้คนเดียวต่อมาซักพัก

วันหนึ่ง…

ฉันสังเตุว่ามีเสียงดังมาจากทะเลสาบใต้ดิน

ฉันรีบกระโดดออกมาจากรัง

ฉันคิดว่าบางทีมันอาจจะเป็นศัตรูโจมตี, แต่มันดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่สาเหตุ

มอนสเตอร์ได้มารวมตัวกัน

นั่น…มนุษย์?

นั่นมันที่พี่สาวใหญ่เรียกว่านักผจญภัยที่พี่สาวใหญ่พูดถึงเหรอ?

ที่นั่นมีมนุษย์สองคน

สาวผมสีแดงจ้า, และหนุ่มผมสีดำกับชุดสีเทา

สาวต้องเป็นนักเวทย์แน่, ทั้งหมดเพราะเธอมีไม้เท้าด้วย

ผู้ชายล่ะอะไร? เกราะเบา, และมีด

โจร, มั้ง

มานาได้เอ่อล้นมาจากนักเวทย์หญิง

ฉันรู้สึกได้ถึงพลังชีวิตที่มี่พลังสูง

(ถ้าชั้นโจมตีเธอ…ถ้าชั้นกินเธอ, บางทีชั้นจะสามารถแข็งแกร่งขึ้น?)

แต่ก่อนหน้านั้น, มันมีฮาร์พีที่เกลียด

ฉันจะจัดการพวกนั้นก่อน

ฉันสังเกตพวกเขาสองคนระหว่างที่ขยี้ฮาร์พี

ถ้าให้ฉันเทียบ, คนที่แข็งแกร่งกว่ามากควรจะเป็นนักเวทย์หญิง

ผู้ชายมีพลังชีวิตที่เทียบเท่ากับก็อบลินรอบๆที่นี่

นั่นคือที่ฉันคิดก่อนหน้า

แต่…

(ไม่…ที่มีปัญหาคือเจ้าหนุ่มนั่น)

พวกเขาถูกล้อมไปด้วยมอนสเตอร์หลายสิบตัว

นักเวทย์หญิงได้ร่ายเวทย์อย่างหมดหวัง, และพยายามจะหลบงูทะเลและใยของอารัคเน่ ขณะที่ส่งเสียงร้องออกมา

ในอีกทางหนึ่ง ผู้ชายที่ถือมีด…

(เขามีตาที่หลังเรอะ?)

เขาหลบการโจมตีของฮาร์พีที่มาจากข้างหลังด้วยการเคลื่อนไหวที่น้อยที่สุด

หลบจากงูทะเลที่กระโดดออกมาจากน้ำอย่างว่องไว

ตัดใยของอารัคเน่ได้อย่างช่ำชอง

แม้ว่าเขาจะดูไม่เหมือนว่ามีแรงกายที่มาก, เขาจัดการกับการโจมตีทั้งหมดอย่างสบายๆเหมือนเขาเต้นรำอยู่

(มากกว่านั้น, ความใจเย็นนั่นมันอะไร?)

แม้ว่าเขาจะสู้เพื่อชีวิตเขาที่นี่, หลับการโจมตีของมอนสเตอโดยระยะห่างที่เท่ากับความบางของกระดาษ, เขาเกาแก้มของเขา

เหมือนเขาจะพูดว่า ‘ให้ตายเถอะ, นี่มันมีปัญหาจัง’

(ที่มีปัญหาคือผู้ชายผมดำ…มาล่าเขาก่อนกัน)

ฉันเพิ่มสมาธิของฉัน

แม้ว่า, ท่าทางเกาแก้มนั่น…

ฉันรู้สึกเหมือนเห็นมันที่ไหนมาก่อน, แต่ฉันจำไม่ได้

◇◇

– มุมมองของมาโกโตะ–

“เวรเอ๊ย, จำนวนมันไม่ลดลงเลย” (มาโกโตะ)

“[อุกกาบาตตก]!” (ลูซี่)

เวทที่ลูซี่ยิงออกมาได้ทำน้ำกระจายเป็นจำนวนมหาศาล

นีมันการยิงครั้งที่ 7 แล้ว

มันโดนมอนสเตอหลายตัว, แต่มันยังมีอีกมาก

“เธอโอเคมั้ย, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ใช่, มานาชั้นยังโอเคอยู่” (ลูซี่)

ไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนเคย, นักเวทย์กษัตริย์

แต่สมาธิของเธออยู่ที่ขีดจำกัดแล้ว

“ลูซี่, อย่าใช้เวทย์ซักพัก ชั้นจะหลบต่อเอง” (มาโกโตะ)

“ร-รับทราบ…” (ลูซี่)

ลูซี่ได้เซไปเซมาขนะที่เธอโอบมือมาที่รอบเอวผม

ผมมองดูรอบๆ

มันมีมอนสเตอร์มากกว่า 50 ตัวที่ล้อมเรา

มอนสเตอร์ส่วนใหญ่นั้นระดับล่างหรือกลาง

มันมี 2 ตัวที่ผมต้องระวัง

หนึ่งในนั้นคือมอนสเตอร์ที่หน้าเหมือน-จรเข้ยักษ์

ราชาจรเข้

นั่นคือข้อมูลเกี่ยวกับมันในสมาคม

มันเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ครองทะเลสาบใต้ดิน

แค่นั่น, มันดูเหมือนมันไม่ได้สนใจพวกเราอยู่ตอนนี้, และได้โจมตีออร์คและก็อบลิน

นั่นทำไมผมถึงไม่กังวลเกี่ยวกับมัน

ที่มีปัญหาคืออีกตัว

เมื่อผมสังเกตเห็น, มันได้รวมมาอยู่ในการต่อสู้แบบ อิสระ-กับ-ทุกคน แล้ว, ลาเมียตัวหนึ่ง

(แต่ชั้นได้ยินมาว่าลาเมียจะทำอะไรเป็นกลุ่มแฮ๊ะ…)

ลาเมียนี่ทำอะไรตัวเดียว

มองเผินๆ, มันดูเหมือนว่ามันได้สู้กับฮาร์พีและอารัคเน่ และไม่สนใจตรงนี้, แต่…

(เธอเล็งมาที่เรา…) (มาโกโตะ)

สกิลตรวจจับของผมได้ดังมาซักพักแล้ว

(ยิ่งไปกว่านั้น, เธอแข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่ง) (มาโกโตะ)

ลาเมียอยู่ระดับกลาง

แต่ตัวนี้ขยี้ออร์คด้วยการโจมตีทีเดียว, และฉีกปีกของฮาร์พีขาดเหมือนมันเป็นกระดาษ

หรือเหมือน, พวกฮาร์พีวิ่งหนีเมื่อเจอลาเมียนั่นมากกว่า

แค่จุดนั้นอย่างเดียว, พวกเราโชคดี, แต่ลาเมียตัวเดียวนั่นน่าเป็นห่วงกว่านั้น…

มันเป็น 10 นาทีตั้งแต่เวลาที่ผมใช้เวทมนตร์สปิริต

ผมอยากจะใช้เวทมนตร์ใหญ่และจัดการกับพวกมอนสเตอร์, แต่…

(ในสถานการณ์ที่ลาเมียนั่นเล็งมาที่เรา, ชั้นไม่อยากใช้เวทย์)

มันจะสร้างช่อง

ผมอยากจะเบี่ยงเบนความสนใจเธอถ้าเป็นไปได้

“ลูซี่” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาห์, ฮ่าาาห์…อะไร?” (ลูซี่)

“ไม่, ไม่มีอะไร” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะบอกให้เธอระวังลาเมียนั่น, แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเวลาว่าง

ผมจะจัดการกับมันเอง

ผมจงใจให้ {หลังของผม} หันไปทางลาเมีย

ผมมีมุมมอง 360°, ดังนั้นมันไม่เหมือนว่าผมจะละสายตาจากลาเมีย

(เธอจะติดกับมั้ย?) (มาโกโตะ)

ผมหลบการโจมตีของมอนสเตอร์ที่ล้อมรอบ ขณะที่หลังของผมยังหันไปทางลาเมียอยู่ซักพัก

ผมรอจังหวะนั้นด้วยมีดในมือ

(มันมาแล้ว!) (มาโกโตะ)

ลาเมียกระโจนมาที่เรา, เข้าใกล้ขึ้น

(เร็ว!) (มาโกโตะ)

ผมเหวี่ยงมีดทันทีที่ผมหันหลังกลับ, แต่มันตัดอากาศอย่างเจ็บปวด

[เวทมนตร์น้ำ: เข็มน้ำแข็ง]!

ผมร่ายความตั้งใจจริงของผม, เวทมนตร์ที่ทำให้ตาบอด

เข็มน้ำแข็งได้ถูกสร้างที่หน้าของลาเมีย, และยิงออกไป

(เธอหลบมัน?!) (มาโกโตะ)

นี่เป็นครั้งแรกที่เวทมนตร์นี้ถูกหลบได้

“เวรเอ๊ย!” (มาโกโตะ)

นี่มันแย่นิดหน่อย

ผมนั้นเละเทะถ้าสู้ประชิดตัว

ดวงตาของลาเมียและผมได้สบกันในระยะใกล้

(เป็นมอนสเตอร์ที่สวยจริงๆ) (มาโกโตะ)

ขณะที่สร้างความประทับใจที่-ผิด-ที่, ผมปรับท่ายืนเพื่อปกป้องลูซี่

แต่มันไม่โจมตีเลย

มอนสเตอร์ตรงหน้าผมมีดวงตาที่เบิกกว้างเหมือนตกใจ

“ทากัตซูกิ-คุง…?”

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน