34 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับมิโนทอร์

34 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับมิโนทอร์

มิโนทอร์นั้นสูงประมาณ5เมตร

มันใหญ่เท่าโอเกอร์ก่อนหน้านี้, หือห์

ขวานรบในมือมันถูกย้อมไปด้วยเลือด

ผมสงสัยว่าคนที่ร้องก่อนหน้าสามารถหนีได้รึเปล่า

“มา-มาโกโตะ, จ-จะโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่กลัวแล้ว

“เพราะมีโอกาศตอนนี้, มาลองเวทมนตร์สปิริตที่แข็งแกร่งขึ้นดีกว่า” (มาโกโตะ)

ผมตั้งท่าด้วยมีดและมองไปรอบๆ

ด้วยมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี, ผมสามารถมองเห็นว่ามันมีแสงสีฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่รอบๆ

ใช่, มันเยอะมาก

“ฮัลโหลนั่น, สปิริต-ซัง”, ผมเรียกพวกเขา

มันเป็นเวลาไม่นานที่ผมเจอกับสปิริตของลาเบรินทอส

ต้องทักทายอย่างกระฉับกระเฉง

“อยากเล่นซักแป้ปนึงมั้ย” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกว่าความสนใจของสปิริตมารวมที่ผม

ดูเหมือนสปิริตของลาเบรินทอสจะให้ความร่วมมือดี

“ฮ-เฮ้, มิโนทอมาอยู่ใกล้แล้วนะ, รู้มั้ย?! [สโตน บุลเล็ต]!” (ลูซี่)

ลูซี่ปล่อยเวทมนตร์ของเธอขณะที่ส่งเสียงตื่นเต้น

ก้อนหินที่ยิงออกไปเข้าไปหามิโนทอร์ด้วยความเร็วสูงและโดนเขา, หินแตกออกเป็นชิ้นๆ

แต่…มันดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรมาก

“ม-ไม่มีทางน่า” (ลูซี่)

ลูซี่บ่นพึมพำ, แต่มันเป็นหินที่เล็กกว่าตอนที่เธอใช้อุกกาบาตตกมาก

เธอลดพลังของมันมากเกินไป

“กโววววววววววว้”

มิโนทอร์ร้องด้วยความโกรถ, และด้วยขวานรบเหนือหัว, มันพุ่งมาที่เรา

เราอาจจะถูกเปิดหัวด้วยขวานรบในอีกไม่กี่วินาที

“เฮ้, มาโกโตะ!” (ลูซี่)

ลูซี่มีน้ำตา

มันน่าจะได้เวลาแล้ว

“[เวทย์น้ำ: แกรนด์ วอเทอร์ แชมเบอร์]” (มาโกโตะ)

“กโว?”

น้ำเริ่มไหลออกมาโดยมีเท้าของผมเป็นศูนย์กลาง

ทางเดินทั้งหมดเต็มไปด้วยน้ำทันที, ปกคลุมแค่ทางเดินนี้โดยไม่ไหลออกไปด้านนอก มิโนทอร์, ลูซี่, และผมอยู่ในน้ำตอนนี้

“ฮึ่นนน! ฮึ่นนนน!!” (ลูซี่)

อา, ซวยละ

ลูซี่ใช้[หายใจใต้น้ำ] ไม่ได้

ผมรีบไปจับมือของเธอ

ด้วยสิ่งนี้, ผลของเวทมนต์ควรจะแบ่งไปสู่เธอ

“กุโอ้! กลุบ! กัก!”

มิโนทอร์ดิ้นรนที่จะหนีออกมาจากห้องที่เต็มไปด้วยน้ำ

ยังไงซะ, แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้นะ

[เวทมนตร์น้ำ: วอเทอร์ เคอร์เรนท์]

“โฮ่ย โฮ่ย” (มาโกโตะ)

ผมหมุนนิ้วของผม

ผมสร้างพายุหมุนที่เหมือนกับเครื่องซักผ้า, และมิโนทอร์ถูกทำให้หมุนอยู่ข้างใน

ตาของมอนสเตอร์ยักษ์หมุน, แล้วทั้งแบบนั้น, มันก็เงียบไป

ผมทิ้งน้ำที่เรียกมา, และขอบคุณสปิริต

“ฮ่าาห์…ฮ่าาาห์…” (ลูซี่)

ลูซี่ขาดอากาศหายใจ

แม้ว่าผมจะใช้หายใจใต้น้ำ, ผมต้องทำให้เธอตกใจด้วยการโยนเธอไปในน้ำ หือห์

“ช-ชั้นขอโทษ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นโอเค…เฮ้, นั่นมันน่าทึ่ง! นั่นคือเวทมนตร์เกรดสูง, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่, มันไปได้สวย” (มาโกโตะ)

“เกิดอะไรขึ้น?! นายใช้เวทมนตร์สูงได้แล้วเหรอ?” (ลูซี่)

“ไม่, ชั้นให้สปิริตช่วยน่ะ สปิริตเห็นได้ชัดว่ามีมานาไม่จำกัด, ดังนั้นมันดูเหมือนว่าเวทมนตร์ระดับนี้มันเรื่องขนมสำหรับพวกเขา แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือชั้นจัดการกับการควบคุมโดยละเอียดไม่ได้แฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

ขอบคุณสิ่งนั้น, ลูซี่กับผมติดไปกับมัน

“ว่าแต่, เราทำไงกับเจ้านี่ดี?” (มาโกโตะ)

ผมมองลงไปที่มิโนทอร์ที่เราจัดการ

ทั้งหมดนี่เพราะมันเป็นสิ่งใหญ่ที่เราสามารถจัดการได้

“พวกเราแบกมันไปไม่ได้, หือห์” (ลูซี่)

“ในเวลาแบบนี้คือเวลาที่ชั้นอยากมีเวทมนตร์จัดเก็บ” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังไม่อยู่ที่นี่เป็นเรื่องน่าเสียดาย

“เฮ้ย, พวกนาย นายจัดการมิโนทอร์เหรอ?!”

“น-นายช่วยเราไว้…”

“ขอบคุณ, ขอบคุณ!”

นักผจญภัยที่อยู่ในความยับเยินออกมา

พวกนี้น่าจะเป็นคนที่ร้องก่อนหน้านี้ น่าจะ?

จากที่พวกเขาพูด, ในเวลาที่พวกเขาวิ่งหนีจากมัน, มิโนทอร์เห็นลูซี่และเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นเธอ

มันตอบสนองต่อผมสีแดงของเธอเหรอ?

“ลูซี่, เธอถูกรักโดยมอนสเตอร์จริงๆ” (มาโกโตะ)

“นั่นไม่ทำให้ชั้นดีใจเลยซักนิด…” (ลูซี่)

“เฮ้, ถ้านายมีปัญหากับการแบกมอนสเตอร์นี้, เราจะช่วยนาย”

โออ้! นั่นช่วยเราได้จริงๆ

ระหว่างที่เราทำแบบนั้น, พวกเขาสอนหลายๆอย่างเกี่ยวกับลาเบรินทอสในทางกลับ

“งั้น, มันเป็นครึ่งปีแล้วที่พวกนายมาที่ลาเบรินทอส?” (มาโกโตะ)

“ใช่, พวกเราเป็นระดับเหล็กหน้าใหม่, ดังนั้นพวกเราจึงฝึกช้าๆที่ชั้นบน”

“แต่มอนสเตอร์มันตื่นตัวนะหลังๆ” (มาโกโตะ)

“ใช่, สถานการณ์มันค่อนข้างแปลก”

“ข่าวลือว่ามันมีมังกรต้องห้ามปรากฏที่ชั้นล่าง”

“มังกรต้องห้าม?” (มาโกโตะ)

“เป็นมังกรที่น่ารังเกียจ ชนิดของมังกรปีศาจที่รับใช้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เมื่อ 1,000 ปีก่อน มันปล่อยอากาศพิษออกมาจากร่าง, และพ่นคำสาปออกจากปากมัน ชั้นได้ยินมาว่ามันดูดชีวิตนายเมื่อนายเข้าใกล้ มันปรากฏตัวจริงๆเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่อธิบายให้ผมฟัง

“มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนักผจญภัยระดับกลางแบบเรา, ดังนั้นเราเลยไม่รู้รายละเอียด”

“แต่พวกนายน่าประทับใจ จัดการมิโนทอร์อย่างง่ายดายด้วยคนแค่สองคน”

“ระดับเงิน? หรือจะเป็นทอง, โดยอายุน้อยขนาดนั้นเหรอ?”

“ไม่ ไม่, พวกเราก็ระดับเหล็ก” (มาโกโตะ)

“โฮ่ห์! งั้น, อนาคตนายก็สดใส!”

พวกเรามีการสนทนาที่มีชีวิตชีวาเมื่อพวกเรากลับไปที่ทางออก

ที่นั่น, พวกเราบอกพนักงานสมาคมว่าเรากลับมาแล้ว, และส่งมอนสเตอร์ให้พวกเขา

การประเมินของมอนสเตอร์ที่ถูกจัดการจะถูกบอกภายหลังที่สมาคม ดูเหมือนว่า

ที่สำคัญกว่า, มันมีอะไรที่กวนใจผม

“มันเสียงดังแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

“มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?” (ลูซี่)

“ออ้า, มันดูเหมือนว่าทหารของไฮแลนด์จากประเทศแห่งแสงได้มาน่ะ”

คนที่สมาคมบอกผม

“เข้าใจแล้ว ถ้ามันเป็นประเทศแห่งแสงนั่นหมายความว่าคณะอัศวินแห่งแสง, อัศวินแห่งแสงอาทิตย์งั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“บางทีมันอาจจะเป็นการปราบมังกรต้องห้ามก็ได้?” (ลูซี่)

“แต่เกิดอะไรขึ้นทำไมทหารถึงได้มาเกี่ยวข้องกับเมืองของนักผจญภัย?”

“อีกอย่าง, ที่อยู่คนละประเทศ”

ดูเหมือนนักผจญภัยที่มากับเราก็สนใจด้วย

“ไปเชคดูกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ไปกัน!” (ลูซี่)

พวกเรากลับไปที่ประตูใหญ่ของเมือง

◇◇

“งั้นนี่ก็คือคณะอัศวินแห่งแส่ง, หือห์…” (มาโกโตะ)

ป่ารอบๆประตูใหญ่ของเมืองถูกโค่น, และกลายเป็นที่ตั้งแค้มป์ของทหาร

มันมีเต็นท์มากมาย

รอบๆบริเวณมันมีม้าและไวเวิร์นถูกผูกอยู่ห่างออกไป

มันชื่อว่าคณะอัศวิน, แต่มันมีอัศวิน, นักรบ, นักธนู, นักเวทย์, นักบวช, และอีกหลายอาชีพ กลายเป็นปาร์ตี้ใหญ่บางอย่าง

ที่อกของพวกเขามีตราพระอาทิตย์ใหญ่ที่มาพร้อมกับนกฟีนิกซ์แวววาวอยู่

พวกเขาทั้งหมดดูแข็งแกร่ง

ผู้คนของเมืองนักผจญภัยดูเหมือนจะสนใจนี่ด้วย, คนมุงเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้น

“ว้ายยยย! ดูนั่น, มันคือท่าน-ฮีโร่แห่งแสง!”

“ออา, ช่างดูกล้าหาญ…”

นักผจญภัยหญิงส่งเสียงเชียร์

“ว้าว! นั่นมันฮีโร่แห่งแสง! นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเจอเค้า!” (ลูซี่)

ลูซี่ดูเหมือนจะร่าเริงด้วย

ผมไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงจริงๆ

คนคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมที่แยกกันมาเมื่อ1ปีครึ่งที่แล้ว, ซากุไร-คุง

ด้านข้างของเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมด้วย, โยโกยามะ-ซัง

หืม? ไม่ใช่ว่ามีอีกคนเรอะ

พวกเขาใส่อุปกรณ์ที่ดู-ดีก่วาหลายเท่าและดู-แพงกว่าทุกคนรอบข้าง

มันไม่ใช่ว่าผมอิจฉา, โอเค๊?

อย่าบอกนะว่านี่คือการพบปะที่ดีที่ท่านบอก, ท่าน-เทพธิดา

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน