33 ทากัตซูกิ มาโกโตะท้าทายลาเบรินทอส (วันแรก)

33 ทากัตซูกิ มาโกโตะท้าทายลาเบรินทอส (วันแรก)

“เฮ้ย, ตอบนี่ซิ, เอลฟ์สาวน้อย”

“เธอแต่งตัวได้ยั่วดีจัง”

“เด็กชาย, ลาเบรินทอสมันเร็วไปสำหรับนาย กลับไปหาแม่ซะ”

ตัวสร้างปัญหาเจอกับเรา

มันนักผจญภัยมากกว่า 10,000 คนในเมืองนี้

แน่นอนว่า, มันต้องมีคนที่แย่โดยธรรมชาติด้วย

ลูคัส-ซังบอกผมว่า ’ปาร์ตี้ของคนหนุ่มๆแบบนายจะโดนพวกนั้นจับเอา’

พอมาคิดดูแล้ว, นักผจญภัยของมักกาเรนทั้งหมดเป็นคนดี

ถึงจุดที่ว่าให้ฉายาแปลกๆกับผม

ยังไงก็ตาม, วิธีจัดการกับสถานการณ์แบบนี้คือต้องไม่แสดงความอ่อนแอ

ผมเป็นนักผจญภัยระดับเหล็ก

มาทำตัวมั่นใจดีกว่า

ผมกำลังจะพูดโต้ตอบเขา, ผมจึ้งตั้ง [โล่งจิต] ที่99% แล้วหายใจเข้าลึกๆ

“หือห์? พวกนายพูดอะไรน่ะ?! พวกเราคือนักผจญภัยที่ปราบกริฟฟอนในมักกาเรน, รู้มั้ย?! ชั้นไม่สนใจในพวกอ่อนๆแบบนายหรอก! ไปไกลๆ, ชู่ ชู่!” (ลูซี่)

“ฮ-เฮ้ย, ลูซี่” (มาโกโตะ)

ลูซี่นั้นพึ่งพาได้ในเวลาแบบนี้

ท่าทีเธอใหญ่กว่าใครทั้งสิ้น

แต่คุณประจันหน้ามากเกินไป

“หือออห์?”

ชายหน้าเคร่งขรึมที่อยู่หน้าคิ้วขมวด

เค้าชักดาบออกมาจากเอว

เฮ้ย เฮ้ย, ไม่วงจร-เล็กไปหน่อยเหรอไง?

“เธอเรียกใครอ่อน? หหหึ้ห์?”

“พวกเธอ, กริฟฟอนเนี่ยนะ? สร้างการโกหกที่ดีกว่านี้หน่อย”

“เจ้าเปี๊ยกพลังงานเยอะ”

อันธพาลแสยะยิ้มขณะที่ล้อมเรา

สมาคมเริ่มเสียงดัง

พนักงานสมาคมน่าจะมาหยุดนี่หลังจากซักพัก

ผมรู้สึกว่าถ้านั่นเกิดขึ้น, เราจะถูกมองต่ำจากตอนนี้ไป

อีกฝ่ายเหมือนจะไม่โง่ที่จะโจมตีเราในทันที

พวกเขาคงจะถอยไม่ได้หลังจากถูกโต้กลับโดยนักผจญภัยเด็กที่หยิ่ง

ผมก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งเพื่อปกป้องลูซี่

ดาบที่ถูกชักออกมาตรงหน้าสะท้อนแสง

อันตรายจัง

“นั่นดาบดีนี่ที่นายมีน่ะ” (มาโกโตะ)

“ฮ่า! แน่นอนมันใช่แล้ว มันเป็นบางอย่างที่ชั้นซื้อจากร้านอาวุธที่ดีที่สุดในประเทศแห่งแสง, ไฮแลนด์, และ—”

อัธพาลทำสิ่งที่พวกเขาถนัดที่สุดและเริ่มคุยโอ้อวด

ผมชักมีดออกมา, และ…

“อุรย่า” (มาโกโตะ)

*แคล๊ง*

ตัดมัน

ผมสามารถตัดมันเกลี้ยงเหมือนเนย

เสียงมีดกระทบที่สวยงามได้ถูกสร้างเมื่อใบดาบได้ตกสู้พื้น

ด้วยประสบการณ์วันที่แล้วที่ตัดนิ้วของเทพเจ้ายักษ์, ความคมของมีดได้ถูกพิสูจน์, แต่…

“นี่มันความคมที่บ้าบอ” คือที่ผมพึมพำ

“ออออ้า!! ดาบมิธริลเวทมนตร์ของชั้น!”

นักผจญภัยอันธพาลร้องออกมา

เก่ะห์, ทำจากมิธริล

ผมได้ทำบางสิ่งที่แย่แล้ว

อาวุธที่ทำจากมิธริลแพงอย่างบ้าคลั่ง

แต่คนที่ผิดคือพวกเขาที่มาหาเรื่องพวกเรา

ผมจะทำตัวเหนือกว่าที่นี่

“นั่นมันดาบคุณภาพแย่นะที่นายใช้ ถูกตัดด้วยมีดแบบนี้, ชั้นประทับใจนะที่นายโม้ได้ขนาดนั้น” (มาโกโตะ)

ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม

“ก-แก…”

“พวกนายมาหาเราก่อน เราเป็นลูกศิษย์ของลูคัส ดาร์มัวของมักกาเรน มาสู้กับเราก็เหมือนนายมาสู้กับลูคัส” (มาโกโตะ)

“เก่ะห์, นักฆ่ามังกรลูคัส…?”

เป็นลูกศิษย์ของลูคัสคือเรื่องโกหก

ทั้งหมดนี่เพราะเขาเป็นนักดาบและผมเป็นนักเวทย์

ลูคัส-ซังเห็นได้ชัดว่ามีชื่อเสียงในลาเบรินทอสด้วย

เค้าบอกผมว่ามันโอเคถ้าจะใช้ชื่อเขาถ้าเรามีปัญหากับนักผจญภัยอันธพาล

“จึ้! เฮ้ย, พวกนาย, ไปเหอะ”

“เหี้ย”

อันธพาลได้จากไป

โออ้, ชื่อของลูคัา-ซังได้ผลดี

ฮ่าาห์, นั่นทำผมค่อนข้างประหม่า

“มาโกโตะ, นายเป็นลูกศิษย์ลูคัส-ซังเหรอ?” (ลูซี่)

พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ความผิดใครล่ะที่เธอคิดเมื่อสถานการณ์บานปลายขนาดนี้

“ชั้นจะอธิบายทีหลัง ไปเถอะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋? เดี๋ยว, อย่าดึงชั้นสิ” (ลูซี่)

ผมออกมาจากสมาคมนักผจญภัยกับลูซี่

◇◇

“เข้าใจแล้ว, งั้นลูคัส-ซังก็เป็นคนดังขนาดนั้นสิ” (ลูซี่)

“นักฆ่ามังกรลูคัสคือชื่อที่นักผจญภัยของเมื่อสิบปีก่อนรู้” (มาโกโตะ)

“มันก็จริงที่ว่าลูคัส-ซังได้ไปทำเควสปราบมังกรเยอะ” (ลูซี่)

มันทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวที่เป็นฮีโร่ของเขาในแผงมักกาเรน

“งัน, มาสำรวจดันเจี้ยนกันนิดหน่อย เบาๆ, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“โอเค๊! นี่มันน่าตื่นเต้น!” (ลูซี่)

พวกเรามาที่ทางเข้าดันเจี้ยนยักษ์ที่ลึกเข้ามาในเมือง

ทางเข้าของลาเบรินทอสมีพนักงานสมาคมนักผจญภัยนับคนที่เข้าไป

ในลาเบรินทอสที่คนหายเป็นเรื่องรายวัน, สมาคมเลยต้องมีการตรวจคนเข้าออก

ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นสวนสนุก

พวกเราบอกกับพนักงานว่าเราจะผจญภัยตอนมีแดด

ด้วยสิ่งนี้, ถ้าเราไม่กลับมาภายในตอนเย็น, เราจะถูกใส่ไปในรายชื่อคนหายของสมาคมนักผจญภัย

“เฮ้, มาโกโตะ, อยากไปอันไหนล่ะ?” (ลูซี่)

“หืมม, เอ่อ…” (มาโกโตะ)

ผมดูแผนที่ของลาเบรินทอส (ชั้นบน) ที่เราเอามาจากสมาคมและคิด

พูดจากใจ, ชั้นได้ถูกสำรวจมาอย่างสาหัส, ดังนั้นมันเลยไม่มีพื้นที่ที่ยังไม่สำรวจ

[คุณจะไปที่ไหน]

{ซ้าย: ถ้ำเขียว} ←

{กลาง: ถ้ำน้ำ}

{ขวา: ถ้ำไฟ}

“โอ้, มันเป็นซักพักแล้วนะ” สกิลผู้เล่นอาร์พีจี

“นายพูดอะไรเหรอ?” (ลูซี่)

“ไม่, ไม่มีอะไร งั้น, มาไปที่ถ้ำน้ำกัน” (มาโกโตะ)

“ยังไงซะ, ชั้นนึกแล้วว่านายต้องเอาแบบนี้, มาโกโตะ” (ลูซี่)

ทางเข้าดันเจี้ยนยักษ์ (ถ้ำ)ถูกแบ่งเป็นสามส่วน

ผมเลือกที่เหมาะสมที่สุดในหนึ่งในนั้น

เหมือนที่ชื่อบอก, ถ้ำน้ำมีแม่น้ำและลำธารด้านข้างของถนน

ต้นน้ำคือน้ำที่ออกมาจากผนังถ้ำทั้งถ้ำ

ดังนั้นจึงเป็น, ถ้ำน้ำ

“เพราะว่าแม่น้ำที่ไม่ขาดสาย, กำแพงของถ้ำเลยอ่อนแอและผุพัง นั่นทำไมมันถึงอ่อนแอกับการปะทะที่รุนแรง, ดังนั้นพวกเราใช้อุกกาบาตตกไม่ได้, ลูซี่” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! จิงอ่ะ?” (ลูซี่)

“เธอไม่ได้ฟังที่แมรี่-ซังอธิบาย…?” (มาโกโตะ)

ผมถอนหายใจ

“ทั้งหมดนี่มอนสเตอร์ของชั้นบนอ่อนแอด้วย ชั้นว่ามันไม่มีปัญหาหรอก” (ลูซี่)

“แต่มันมีมิโนทอร์ พวกนั้นมันระดับสูง, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มิโนทอร์ปกป้องบันได้ลงชั้นกลางเหมือนจะคัดนักผจญภัยที่จะไปชั้นกลาง” (ลูซี่)

“หืมม” (มาโกโตะ)

มันมีแอ่งน้ำขนาดต่างๆเกิดขึ้นมาที่เท้าของเรา

พวกเราเหยียบมันสร้างเสียงน้ำกระจายระหว่างที่เดินไปข้างหน้า

“เฮ้นั่น, เพิ่งเริ่มเหรอ?”

“ฮัลโหล, กำลังกลับเหรอ?” (มาโกโตะ)

บนเส้นทาง, ปาร์ตี้ที่กำลังกลับเรียกเรา

ผมสามารถเห็นนักผจญภัยบ้างที่นั่นที่นี่

อย่างที่คาดไว้กับดันเจี้ยนที่รุ่งเรืองที่สุดในทวีป

ผมได้ยินมาว่ามันมีพ่อค้าใจถึงที่เปิดร้านอยู่ข้างในดันเจี้ยน

อีกอย่าง, ของนั้นราคา 10เท่าของข้างนอก

“มอนสเตอร์ตื่นตัวนะหลังๆ ระวังตัวด้วย”

“มันเป็นสัญญานของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อย่าพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้น”

“โอเค, ขอบคุณสำหรับข้อชี้แนะ” (มาโกโตะ)

ผมโบกมือและมอบคำขอบคุณ

◇◇

“ฮ้ออบ”

ผมแอบไปที่ข้างหลังของโคโบลด์ที่เดินอยู่ในดันเจี้ยน

แล้วสร้างหมอกเพื่อเอาวิสัยทัศน์ของพวกมันไป, และลบเสียงฝึเท้าด้วย [ซ่อน]

ปิดฉากด้วยมีดของเทพธิดา

“ชั้นเสร็จแล้ว, ลูซี่” (มาโกโตะ)

นี่มันไม่ต่างจากการล่าก็อบลินเลย” (ลูซี่)

ลูซี้เม้มปากด้วยความไม่พอใจ

สิ่งทำออกมามีแต่จำพวก สไลม์, ก็อบลิน, และพวกที่อ่อนแอแบบต่างๆ

“ยังไงซะ, ถ้าเป็นมอนสเตอร์เลเวลนี้, มันไม่จำเป็นต้องใช้เวทย์ของลูซี่” (มาโกโตะ)

“นั่นก็จริง, แต่…” (ลูซี่)

ยังไงก็, ใช่, มันผิดหวังนิดหน่อย

ดันเจี้ยนนั้นใหญ่, ดังนั้นมันจึงมีมอนสเตอร์หลายประเภท, แต่…ด้วยเหตุนี้ป่าปีศาจจึงนำการต่อสู้ที่ดีกว่า

“กย้าาาาาา!!”

เสียงร้องดังก้องในที่นี้

“ลูซี่!!” (มาโกโตะ)

“ไปกัน, มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“ไม่, พวกเราจะไม่ไป” (มาโกโตะ)

เธอพูดอะไรน่ะ

“มันโอเคแล้วที่จะไม่ไป” (มาโกโตะ)

“เออ๋~? พวกเราไม่ไปช่วยพวกเค้าหรอ?” (ลูซี่)

“ชั้นยืนยันด้วยสกิล[ตรวจจับ] แม้เราจะไม่ทำอะไรเลยพวกเขาจะมาหาเรา เริ่มสวด สโตนบุลเล็ตขนาดใหญ่” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว!” (ลูซี่)

สกิลตรวจจับได้ส่งเสียงดังอยู่ในหัว

(เสียงนี้มันมาจากมอนสเตอร์ระดับสูง) (มาโกโตะ)

ชั้นบนของเขาวงกตใหญ่, ลาเบรินทอส

ชั้นที่ปรกติมีแต่พวกอ่อนแอ

แต่มันมีมอนสเตอร์ระดับสูงชนิดหนึ่ง

“มันอยู่นี่แล้ว!” (มาโกโตะ)

“มิโนทอร์!” (ลูซี่)

ผู้เฝ้าประตูของชั้นบนได้แสดงตัว

ขวานรบในทั้งสองมือ

ตัวเดียว

“ไม่ใช่มันควรจะอยู่ลึกลงไปในดันเจี้ยนเหรอ?!” (ลูซี่)

“ต้องเป็นพวกหลงทางแน่ หรือไม่ก็เป็นผลที่พวกมอนสเตอร์ตื่นตัว” (มาโกโตะ)

ผมยืนโดยมีมีดของเทพธิดาเหมือนกับอธิษฐาน

มันมีเหมือน-เขาวงกตใหญ่

ผมมองดูมิโนทอร์ใกล้เข้ามา, ขณะที่แสงสีฟ้าวนไปรอบๆพื้นที่…

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน