“ต้องขอบคุณมานาไฟ, ใช้ใช้เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งได้, และชั้นมีการต่อต้านไฟที่สูง, แต่ชั้นใช้เวทมนตร์ไฟเบาๆไม่ได้ ชั้นควบคุมมันได้ไม่ดี, และมันจบที่หลุดการควบคุมเร็ว แล้ว, เหตุผลที่ว่าอุณหภูมร่างกายชั้นร้อนผิดปรกติเพราะเหตุนี้แหละ” (ลูซี่)

“ออ้า, นั่นเธอทำไมถึงได้ใส่แต่บางๆ” (มาโกโตะ)

ความลึกลับได้รับการไขกระจ่างแล้ว

“เหตุผลที่ทั้งตัวของเธอถูกเผาไหม้เพราะการใช้จังหวะเดียวกัน ส่วนใหญ่น่าจะเป็นเพราะชั้น มันไม่ควรจะเกิดขึ้นถ้าเธอทำกับคนอื่น…” (ลูซี่)

ดูเหมือนว่าลูซี่จะรู้สึกไม่ค่อยดีนักจากเรื่องนี้

“ถ้าเธอมีสถานการณ์เหล่านั้น, มันช่วยไม่ได้ ครั้งหน้า, ลองหาวิธีอื่นดูเถอะ” (มาโกโตะ)

ลูซี่มีสีหน้าตะลึงขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น

“มาโกโตะ, จะยังคงปาร์ตี้กับชั้นต่อไปเหรอ?” (ลูซี่)

“ทำไมถึงคิดว่าชั้นไม่ล่ะ?” (มาโกโตะ)

“เพราะชั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยครั้งนี้! และชั้นยังดึงมอนสเตอร์มา มากไปกว่านั้น, ชั้นทำเธอบาดเจ็บ!” (ลูซี่)

ลูซี่ตะโกนด้วยน้ำตาในตาของเธอ

“เธอช่วยนะ” แต่ผมถูกไฟไหม้เพราะนั่นแฮ๊ะ

“นายบาดเจ็บจริงๆ!” (ลูซี่)

“ชั้นไม่ถือมันขนาดนั้น ทุกคนล้มเหลวบ้างเป็นบางครั้ง” (มาโกโตะ)

“แต่! การฝึกของเราหลังๆมานี่ไม่คืบหน้าเลย ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะทำอะไรดี…” (ลูซี่)

หืมม, เธอเงียบลง

ผมจะปลอบเธอยังไง?

“เฮ้, นายไม่คิดว่ามีชั้นแล้วลำบาก? นายจะ…ปาร์ตี้ต่อโดยไม่มีข้อผูดมัดเพราะลูคัส-ซัง กับแมรี่-ซังบอกเธอ?” (ลูซี่)

เธอวิ่งไปหาความคิดลบๆ

ผมไม่คิดว่ามีเธอแล้วลำบาก

ผมจริงๆแล้วมีความสุขกับเวทมนตร์ที่ทรงพลังของลูซี่ที่มันเหมือนกับการไขปริศนา

แต่มันรู้สึกเหมือนว่า ถ้าผมบอกว่ามันเหมือนเล่นเกมพัซเซิล, เธอจะโมโห

หืมม, ปัญหา ปัญหา

“ลูซี่…” (มาโกโตะ)

ผมจับมือที่เธอจับผมอยู่

“ชั้นต้องการเธอ, ลูซี่ มาทำให้ดีที่สุดกันดีกว่า” (มาโกโตะ)

ผมพูดสิ่งจริงจังขณะที่มองหน้าเธอ

ผมกำลังมองมันด้วย [ผู้เล่นอาร์พีจี] จากด้านข้าง

อุว้าา, ผมพูดอะไรน่าอายออกไปแล้วซิ

“อ-เอ๋?! อ-อืม, ชั้นเข้าใจแล้ว, ชั้นจะพยายาม” (ลูซี่)

ลูซี่มีหน้าที่แดงฉานและ ‘อะว้าว้า’

ผมพูดเกินจริงไปมั้ยนั่น

มันน่าจะโอเคแล้ว

(ฮ่าาห์) (โนอาห์)

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากเทพธอดา

นั่นมันไม่ดีเหรอ?

◇◇

หลังจากเรื่องนั้น, ผมตั้งสมาธิไปที่แผลของผมที่รักษาอยู่

หรือจะพูดว่า, แต่ผมไม่ทำอะไรเลยที่จุดพักผ่อนของสมาคม

เบื่อ

ลูซี่พยายามที่สุดเพื่อเพิ่มความเชี่ยวชาญไฟ

ผมให้ลูซี่สอนเกี่ยวกับสกิลใหม่ที่ผมได้, [ผู้ใช้สปิริต]

“สปิริตไม่สามารถมองเห็นได้” (ลูซี่)

“แล้วจะควบคุมมันยังไงถ้าเธอมองไม่เห็นพวกเขา?” (มาโกโตะ)

“มันเหมือนเวทมนตร์ธรรมดา การสวด แต่เธอต้องใช้ภาษาสปิริตนะ (ลูซี่)

อีกภาษานึงอีกแล้ว, หื้อห์

การเรียนมันจะเป็นเรื่องยาก

“ไม่มีทางเลือกนอกจากเรียนรู้จากอะไรง่ายๆก่อน ชั้นควรจะไปที่ร้านหนังสือมือสองทีหลัง” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีหนังสือเวทมนตร์สปิริตในมักกาเรน, เธอรู้มั้ย” (ลูซี่)

“เอ๋? ทำไม?” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีมนุษย์ที่เป็นผู้ใช้สปิริต” (ลูซี่)

ออ้า, ใช่

ผมเรียนรู้สิ่งนั้นมากจากวิหาร

“งั้นชั้นจะเรียนมันยังไงล่ะ” (มาโกโตะ)

“หืมม, นี่เป็นปัญหาแล้ว” (ลูซี่)

“ฮ่าาห์, ชั้นอยากรีบไปล่าก็อบลินแล้ว” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่ได้ เธอต้องพักมากกว่านั้น1อาทิตย์” (เอมิลี่)

เอมิลี่, ที่กำลังผ่านมา, เตือนผม

“โย่, ยีน” (มาโกโตะ)

“เฮ้, มาโกโตะ” (ยีน)

ผมชูมือและทักทายยีน

ดูเหมือนเข้ากำลังอยู่ท่ามกลางกลางฝึกเพื่อที่จะล่ากระทิงอาละวาดคนเดียวให้ได้

น่าสนุก

“ต้องอยู่ในสมาคมตลอดเวลาแต่ไปผจญภัยไม่ได้นี่มันทรมานชัดๆ” (มาโกโตะ)

ผมสร้างลูกบอลน้ำ7ลูกและโยนมันเหมือนเล่นกล

ผมได้ฝึกแต่แบบนี้ตลอดเวลามานี่หลังๆ

“เธอพูดแบบนั้น แต่เธอทำบางอย่างที่ซับซ้อนนะ…เฮ้, มาโกโตะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ทำหน้าจริงจัง

“อะไร?” (มาโกโตะ)

“อืม, มาโกโตะ, เธอนอนที่จุดพักผ่อนของสมาคมตลอด, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่, จ่างค่าโรงแรมมันน่าเสียดายน่ะ หรือเหมือนว่า, ชั้นไม่มีเงิน” (มาโกโตะ)

ที่ผมได้มาจากก็อบลินมันก็แค่ไม่เท่าไหร่

มากกว่านั้น, ผมไปหาเงินไม่ได้, ผมจึงน้ำหนักลงอย่างช้าๆ

แต่ผมน่าจะโอเคในประมาณ1อาทิตย์แฮ๊ะ

ชีวิตในอิเซไกนั้นไม่ง่าย

“ปู่ของชั้นทำงานเป็นหัวหน้าเผ่าของเอลฟ์ นั่นทำให้ชั้นถูกส่งเงินมาค่อนข้างเยอะ, และชั้นมีสัญญาที่อยู่เป็นเวลานานที่โรงแรม” (ลูซี่)

“ใช่, ชั้นเคยได้ยินมันมาก่อน” (มาโกโตะ)

ผู้หญิงชั้นสูง ผมอิจฉา

“น-นั่นทำไม…อ-อืม…เธอเห็นมั้ย…” (ลูซี่)

“ลูซี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

“มันไม่ดีกว่าเหรอถ้าเธอจะอยู่ห้องที่เหมาะสม, มาโกโตะ? ถ้ามันโอเคกับเธอ, เธอใช้…ห้องชั้น—” (ลูซี่)

แค่ก่อนเธอจะจบประโยคมันได้เบาลงและฟังยาก, บางคนตัดเข้ามา

“มาโกโตะ-คุง! แผลของเธอหายรึยัง?” (แมรี่)

แมรี่-ซังกอดผมจากด้านหลัง

มันหายากที่จะเห็นเธอไม่เมา

ทั้งหมดนี่มันยังกลางวันอยู่

“แม่รี่-ซัง, แรงไปแล้วกับคนเจ็บนะ” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว, แมรี่! ชั้นกำลังพูดสิ่งสำคัญอยู่นะ!” (ลูซี่)

ลูซี่เพิ่มเสียงของเธอจนจะเสียงแตก

“หืมหืมม, เธอคิดดีแล้วหรอที่จะปฏิบัติกับชั้นไม่ดีแบบนี้?” (แมรี่)

แมรี่ยิ้มและมอบหนังสือให้ผม

“เดี๋ยว, เอ๋?! นี่นมัน [ภาษาสปิริตสำหรับคนโง่]?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่มักกาเรนไม่สมควรมีนี่นา?

“ชั้นได้ยินมาว่าเธอเรียนสกิลใหม่, มาโกโตะ-คุง ชั้นสั่งมันมากจากสมาคมสปริงล็อก” (แมรี่)

‘มันยากนะ, รู้มั้ย~’, คือที่แมรี่-ซังพูด

“สมาคมนักผจญภัยของประเทศแห่งไม้…มันมีเอลฟ์และดวอร์ฟเยอะ, มันเลยเป็นไปได้’ ที่ลูซี่พูด

“แมรี่-ซัง, ขอบคุณมากครับ!” (มาโกโตะ)

“นุฟุฟุ, มันโอเค, มันโอเค ทำให้ดีที่สุดนะ, มาโกโตะ-คุง” (แมรี่)

เธอลูบหัวของผม

ลูซี่เศร้าอยู่ด้านข้างของผม

ใช่, เรากำลังพูดอะไรอยู่

“ลูซี่, เธอกำลังจะพูดอะไรซักอย่าง, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...”

ลูซี่ไม่มองมาทางนี้

“ลูซี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีไร” (ลูซี่)

เอ๋? เกิดอะไรขึ้น?

“อืม, แมรี่-ซัง, หนังสือเล่มนี้ราคาเท่าไหร่ครับ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ต้องการเงิน แต่มันเป็นสมบัติของสมาคม, ดังนั้นเธอจึงต้องคืนมัน, โอเคมั้ย? ชั้นแค่ให้เธอยืมมันเฉยๆ” (แมรี่)

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ” (มาโกโตะ)

โล่งใจหน่อย

ผมไม่มีเงินเยอะในมือ

แมรี่-ซังได้ ‘บาย~’ และกลับไปทำงาน

“อ้อา, นั่นช่วยมาก ด้วยสิ่งนี้, ผมจะฝึกเวทมนตร์สปิริตได้”(มาโกโตะ)

“...”

ผมควรทำอะไรเมื่อลูซี่อารมณ์ไม่ดีด้วยเหตุผลบางอย่าง

“เฮ้ย, ลูซี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

“...เฮ้, มาโกโตะ…” (ลูซี่)

“ค-ครับ?” (มาโกโตะ)

“โง่!” (ลูซี่)

เธอวิ่งหนีไป

มันยากที่จะปลอบลูซี่วันนั้นในเวลากินอาหารเย็น, หรือเหมือนว่า, ในการดื่มหนักของเธอ

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด