17 ผู้ใช้สปิริตคนแรก

17 ผู้ใช้สปิริตคนแรก

คุณไม่สามารถมองเห็นสปิริต

สปิริตนั้นแปลกประหลาด

สปิริตอยู่ทุกที่ พวกเขากำลังบินอยู่รอบๆคุณอยู่ตอนนี้

คุณไม่ได้ยินเสียงของสปิริต

แต่คุณพูดกับพวกเขาได้

เมื่อนานมาแล้ว, ในยุคที่เทพเจ้าไททันพูดกับสปิริต

นี่คือสรุปส่วนหนึ่งของการสนทนาในเวลานั้น

[วันที่ 1 นาทีที่ 1, เวทมนตร์สปิริตที่คุณทำได้ตั้งแต่วันแรก]

“พวกเขาไม่ได้มีชื่ออื่นหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมนอนอยู่บนผิวน้ำระหว่างที่เปลี่ยนหน้าหนังสือที่แมรี่-ซังให้ยืมมา

สถานที่คือทางน้ำหลังสมาคมนักผจญภัย

สมาคมมีจุดเรียนรู้, แต่จากหนังสือนี้, มันมีสปิริตแห่งน้ำอยู่ที่ที่มีน้ำมากกว่า

“มาลองสวดอะไรก่อนตอนนี้” (มาโกโตะ)

การออกเสียงของภาษาสปิริตนั้นยากพอๆกับการพูดมัน

แต่มันบอกไว้ว่านอกเสียจากว่าผมออกเสียงผิด มันจะไม่ไปถึงสปิริต

แต่เมื่อออกเสียงถูก, ผลที่ตามมาจะน่าประทับใจ คุณสามารถแม่แต่จะเปลี่ยนลมฟ้าอากาศ, หรือรวบรวมน้ำเพื่อทำให้น้ำท่วม

1,000 ปีที่แล้ว, มีผู้ใช้สปิริตที่เป็นมนุษย์อยู่มากมายเช่นกัน, แต่พวกเขาได้ตายจากไป

ผมสงสัยว่าทำไม

“อ้า, มาโกโตะ-คุง, ทำอะไรอยู่?!”

ผมถูกพบโดยเอมิลี่

ใช่, เธอได้บอกผมว่าผมยังต้องพักผ่อนในอาทิตย์นี้

“อ่านหนังสือ” (มาโกโตะ)

“นายกำลังใช้เซอร์เฟสวอล์ค!” (เอมิลี่)

“แค่นี้น่าจะโอเคน่า, ใช่มะ? ยีนไม่อยู่ด้วยหรอ?” (มาโกโตะ)

มาเปลี่ยนเรื่องโดยใช้ยีนดีกว่า

“วันนี้เราพักจากการผจญภัย ทำมันทุกวันจะเกิดความล้าสะสม ที่สำคัญกว่านั้น, มาโกโตะ-คุง, ออกมา!” (เอมิลี่)

ผมหลอกเธอไม่ได้

ไม่มีทางเลือกนอกจากออกจากทางน้ำไปที่พื้น

“เห้อ, แม้ว่าชั้นจะบอกลูซี่ให้คอยดูนาย” (เอมิลี่)

“เธอบอกอย่างนั้น, หือห์ แต่ลูซี่เองอยู่ระหว่างการฝึก” (มาโกโตะ)

เธอพยายามมากขึ้นและมากขึ้นหลังๆมานี่

ผมอยากจะไปผจญภัยด้วยกัน

“ว่าแต่, อ่านอะไรอยู่ล่ะ?” (เอมิลี่)

เอมิลี่แอบมองมัน

“หนังสือภาษาสปิริต” (มาโกโตะ)

“โอ้, ชั้นรู้สึกว่านายจะใช้มันได้? อ๊ะ, แต่อย่าใช้นะ, โอเค๊, เมื่อนายดีขึ้นเท่านั้น” (เอมิลี่)

“ชั้นเพิ่งเริ่มเรียนได้เมื่อวานเอง ไม่มีทางอ่ะที่ชั้นจะใช้ได้เลย” (มาโกโตะ)

“หืมม, แต่เวทมนตร์สปิริตหายากมากนะ นายเป็นคนแรกที่ชั้นเห็นว่าใช้มันได้” (เอมิลี่)

ใช่

ผมเป็นผู้ใช้คนเดียวในสมาคมนักผจญภัย, ดังนั้นผมจึงไม่รู้ว่ามันสุดยอดหรือไม่

ในที่แรก…

“การออกเสียงยากมากเลย นั่นอาจเป็นเหตุผลที่มันตายจากไป” (มาโกโตะ)

“จริงเหรอ?” (เอมิลี่)

“ใช่, ยกตัวอย่างเช่น; แม้แต่ประโยคสั้นๆ อย่าง, [วอเทอร์ โอเวอร์โฟล], คือ…” (มาโกโตะ)

{XXXXXXXXXXX}

ผมพูดสิ่งที่เขียนอยู่ในหนังสือ

“ชั้นไม่เข้าใจที่นายพูดเลย” (เอมิลี่)

“ใช่? มันเป็นเวลาที่ลำบากมากจนมาถึงตอ—” (มาโกโตะ)

ผมพูดได้จนถึงช่วงนั้น…ก่อนจะมีน้ำจำนวนมากรดมาที่หัว

มันต้องใช้เวลาอยู่ประมาณ 5 วินาที

ที่อยู่ตรงนั้นตอนนี้คือเอมิลี่และผมที่เปียกปอน

“เฮ้…มาโกโตะ-คุง?” (เอมิลี่)

เธอจ้องผม

ผมเธอที่ย้อมมาเป็นสีน้ำตาลสดใสได้เปลี่ยนไปเป็นสีดำเทา, และเสื้อผ้านักบวชที่หลวมโคร่งของเธอ ก็เผยให้เห็นรูปร่างของเธออย่างสมบูรณ์แบบ

เธอมีรูปร่างงามนะนั่น, เอมิลี่-ซัง

เดี๋ยว, นั่นไม่ใช่

“ขอโทษ…” (มาโกโตะ)

มาขอโทษก่อน

ผมไม่คิดว่ามันจะใช้งานง่ายขนาดนี้

“ฮ่าาห์, นายทำอะไรน่ะ? แม้ว่าเสื้อผ้านี้ชั้นให้ยีนซื้อมานะ…แม้แต่ชั้นในชั้นก็ยังเปียกไปหมดตอนนี้” (เอมิลี่)

“ชั้นขอโทษ รอเดี๋ยว, ชั้นจะทำให้แห้งเดี๋ยวนี้แหละ” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีทางที่มันจะแห้งโดยเร็—” (เอมิลี่)

ผมแตะเสื้อผ้าเอมิลี่เบาๆ

[เวทมนตร์น้ำ: อีวาโปเรชั่น]

ผมเอาน้ำออกมาจากเสื้อผ้าของเอมิลี่

ถ้าผมทำเกินไป, มันจะทำเสื้อผ้าเสียหาย

มันคือเวทมนตร์ที่ต้องการความควบคุมที่ละเอียดอ่อน

“เอ๋? เอออออ๋?!” (เอมิลี่)

เสื้อผ้าเอมิลี่กลับมาเป็นปรกติในเวลาไม่กี่วินาที

“น-นี่มันอะไร?” (เอมิลี่)

“ชั้นทำให้เธอแห้งด้วยเวทมนตร์น้ำน่ะ นี่ปรกตินะ” (มาโกโตะ)

“มันไม่! ชั้นไม่เคยเห็นเวทย์นี้มาก่อนเลย ว้าว, เจ๋งอ่ะ! แม้แต่กางเกงในชั้นยังแห้งเลย” (เอมิลี่)

ข้อมูลมากไปแล้ว

ผมไอ

“ฮ่าาห์, เวทมนตร์นายนี่มหัศจรรย์จริง” (เอมิลี่)

“อืม, เธอโอเคยัง?” (มาโกโตะ)

เอมิลี่ถอนหายใจและใช้มือของเธอจัดทรงผม

“ยังไง, ได้ ชั้นอนุญาตให้นายอ่าน, แต่ยังห้ามฝึกตอนนี้, โอเค๊? นายต้องพักผ่อนนะอาทิตย์นี้น่ะ” (เอมิลี่)

หลังจากพูดแบบนี้, เอมิลี่ก็จากไป

ดูเหมือนว่าเธอจะยกโทษให้ผมที่ทำให้เธอเปียกปอน

โล่งใจ

◇◇

ผมตกอยู่ในห้วงความคิดตอนนี้ที่ผมอยู่คนเดียว

มันมีน้ำจำนวนมากถูกรดมาที่เรา…มันมาจากไหน?

มันมากกว่าที่มานาผมจะสร้างได้เยอะ

ถึงกระนั้น, มันไม่ใช่น้ำที่ผมควบคุมมาจากทางน้ำ

คุณภาพของน้ำต่างจากน้ำในมักกาเรน

“สปิริตสร้างมันหรอ?” (มาโกโตะ)

ง่ายขนาดนั้น?

ด้วยคำพูดไม่กี่คำ?

ผมมองไปรอบๆ

เอมิลี่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

{XXXXXXXXXXXXXXXX} [วอเทอร์ โอเวอร์โฟล]

ในทันใดนั้น, น้ำจำนวนมากก็ได้ปรากฎ

[เวทมนตร์น้ำ: วอเทอร์ เคอร์เรนท์]

ผมควบคุมน้ำ

ผมเปลี่ยมันเป็นลูกบอลน้ำยักษ์

น-นี่มัน…!

ผมใช้สิ่งนี้ได้

ให้สปิริตรวบรวมน้ำ, และควบคุมมัน

ผมอาจสู้ได้แม้ไม่ได้มีแหล่งน้ำ

ด-ดี

ผมจะลองใช้มันในการผจญภัยครั้งหน้า

ผมชักมีดผมออกจากฝักและประสานมือเข้าด้วยกัน

ท่าน-เทพธิดา, ขอบคุณมากครับ

(ดี ดี, อุทิศตนซะ) (โนอาห์)

ลูซี่โผล่มาตอนผมอธิษฐาน

“ทำไรอยู่” (ลูซี่)

“ชั้นขอบคุณเทพธิดาอยู่” (มาโกโตะ)

“...งั้นเหรอ” (ลูซี่)

ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดี

เธอยังลากความโกรธมาจากเมื่อวานเหรอ?

“เมื่อกี้, เอมิลี่บอกชั้นว่านายทำเธอเปียกไปหมด นั่นมันเรื่องอะไรน่ะ?” (ลูซี่)

“?!” (มาโกโตะ)

เอมิลี่-ซัง!

เธอไม่ได้ยกโทษให้ผม?

“นายทำอะไรน่ะ มีความสุขด้วยการเทน้ำใส่สาวตอนที่นายไม่ใช่เด็กอีกแล้ว…” (ลูซี่)

ตาของลูซี่-ซังไม่ได้เป็นตาแห่งความโกรธแต่เป็นการดูถูก!

“มันไม่ใช่แบบนั้น!” (มาโกโตะ)

แม้ว่าจะเป็นตอนที่ผมใช้งาน[โล่งจิต] มันเป็นช่วงเวลาที่ผมตื่นตระหนกแล้ว

หลังจากนั้น, ยีนก็โกรธเช่นกัน

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน