ตอนที่ 446

ตอนที่ 446

“หมายความว่ามีกลุ่มคนซุ่มโจมตีอยู่ข้างหลังโรงแรม?”หลิวหมิงอวี่ตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงไซเรนไม่นาน ในขณะนี้มันเป็นนักเวทย์เงาที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา

นักเวทย์เงาก้มศีรษะและกล่าวว่า “ครับ นายท่าน มีคนติดอาวุธประมาณ 2,000 คน”

“กลายเป็นว่าความวุ่นวายที่พวกเขาก่อขึ้นด้านหน้าโรงแรม น่าจะทำเพื่อดึงดูดความสนใจของเรา”

โชคดีที่เขาสร้างซอมบี้มนุษย์ระดับสองจำนวนมากและพวกเขาทำหน้าที่แทนคนจริงๆ อยู่ข้างนอก ไม่อย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้ที่จะพ่ายแพ้ หลิวหมิงอวี่แตะคางของเขา เขาประเมินอีกฝ่ายต่ำไป

มีคนธรรมดาไม่กี่คนที่สามารถอยู่รอดได้ถึงห้าปีในวันสิ้นโลก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดง่ายเกินไป

“อย่ารบกวนพวกมัน ก่อนอื่นสำรวจพื้นที่รอบๆ ก่อนดูว่ามีผู้ซุ่มโจมตีอีกหรือไม่”

หลิวหมิงอวี่สั่ง

“รับทราบครับ” หลังจากที่นักเวทย์เงาโค้งคำนับ เขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“ลืมมันไปซะ แยกแยะสถานการณ์โดยรอบ ถ้าไม่งั้นก็ฆ่าพวกมันซะ”

เมิ่งซิงหยวนคนใหม่คือใคร? ใครให้ความกล้าหาญแก่เขาขนาดนี้ หลิวหมิงอวี่ไม่เข้าใจจริง ๆ

ดีมาก ฉันไม่ได้ไปทำให้เขาเดือดร้อน แต่เขากลับพาตัวเองมาลำบากถึงที่

ท้ายที่สุดอีกฝ่ายไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีทรัพยากรมากที่สุด ตามความคิดของอีกฝ่าย แม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธ แต่พวกเขาก็คงมีกระสุนแบบจำกัด ซึ่งทำให้พวกเขาคิดว่ามีโอกาสโดยธรรมชาติ

ลืมมันไปเถอะ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ในเมื่อคุณกล้าสร้างปัญหาให้ตัวเอง คุณก็ต้องเตรียมสภาพจิตใจให้พร้อม

“เจาคุน ไปจัดกลุ่มคนเตรียม RPG ที่ด้านบนของโรงแรมให้พร้อม เล็งไปที่ระยะ 500 เมตรทางเหนือของรีสอร์ท และหลังจากนั้นก็ฟังคำสั่งของฉัน” หลิวหมิงอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ครับ” เจาคุนพูดเสียงดัง

นอกเหนือจากลู่ไห่เผิงที่นำผู้คนไปป้องกันรอบกำแพงแล้ว เจาคุนยังออกไปเตรียมกำลังคนที่ด้านบนสุดของอาคาร

ลู่ไห่เผิงปรากฏตัวรอบกำแพงพร้อมกับใครบางคน เขาไม่ได้ออกไปไหน แต่ใช้กล้องเพื่อตรวจสอบสถานการณ์การสู้รบข้างหน้า

“หัวหน้า เราต้องออกไปช่วยไหม? คนพวกนั้นดูเหมือนจะเป็นพี่น้องที่เพิ่งบอสคัดเลือกมาใหม่” ทหารยามที่เริ่มออกด้านข้างเตือนเขาว่าเขากลัวว่าลู่ไห่เผิงจะไม่รู้ว่ามีคนของเขาอยู่ที่นั่น

“ไม่ พวกเขาจัดการได้ลองดูสิ” ลู่ไห่เผิงมอบกล้องให้กับทหารยาม

ทหารยามได้มองไปข้างหน้า

เห็นว่าคนไม่กี่คนที่เขากำลังเป็นห่วงทำตัวราวกับหมาป่าที่เข้าฝูง และไม่มีใครสามารถยืนหยัดอย่างมั่นคงต่อหน้าพี่น้องเหล่านั้นได้

มันรุนแรงเกินไป

เขาเคยเห็นคนดุร้ายมากมาย แต่เขาไม่เคยเห็นคนโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน

ทุกคนที่ผ่านหน้าไปจะถูกเฉือนแบ่งเป็นสองส่วนในมือเหล่านั้นในช่วงเวลาที่ทหารรักษาการณ์กำลังสังเกตการณ์ พี่น้องฆ่าคนอย่างน้อย 20 หรือ 30 คน

คนเหล่านั้นผ่อนคลายเหมือนกับหั่นผัก และพวกเขาก็ฆ่าเหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ด้านผู้รอดชีวิตเผชิญหน้ากับซอมบี้ที่ดุร้ายไม่มีความคิดที่จะต่อต้าน

เมื่อแกนนำตกลงทที่จะเริ่มงานครั้งแรก พวกเขายังคงยืนกรานที่จะปฏิบัติตามคำสั่งที่ผู้ช่วยหลินทิ้งไว้ แต่ตอนนี้พวกเขาได้ลืมงานทั้งหมดไปแล้ว

เขาหนีได้เร็วกว่าผู้รอดชีวิตเหล่านั้น และเกลียดพ่อแม่ของเขาที่ให้ขามาแค่ 2 ข้าง

ทันใดนั้น ผู้รอดชีวิตทั้งหมดก็กระจัดกระจายไปรอบๆ

แม้ว่าซอมบี้รูปร่างเหมือนมนุษย์และสุนัขซอมบี้จะถูกฆ่าตายในฝูงชนมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ในความเป็นจริง มีคนน้อยกว่าหนึ่งในสามที่ถูกฆ่า

ผู้รอดชีวิตกระจัดกระจายไปรอบ ๆ และมันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าได้ทั้งหมด

แต่สมรรถภาพทางกายของผู้รอดชีวิตเทียบกับซอมบี้ประเภทมนุษย์เหล่านี้อยู่ที่ไหน ฝูงชนที่กระจัดกระจายเพียงแค่เพิ่มความยากให้กับซอมบี้ประเภทมนุษย์เหล่านี้เล็กน้อยเท่านั้น

บูม

สุนัขซอมบี้โจมตีด้วยลูกไฟ ราวกับระเบิดมือที่ระเบิดใส่ฝูงชน พัดผู้คนไม่ทราบจำนวน

ชั้นบนสุดของโรงแรมดรีม

หลิวหมิงอวี่ยืนอยู่ที่ชั้นบนสุดอย่างเย็นชาเฝ้าดูผู้รอดชีวิตหลบหนี

กริ๊ง กริ๊ง

สร้อยข้อมือของหลิวหมิงอวี่ดังขึ้น

“เป็นไงบ้าง” หลิวหมิงอวี่ยกสร้อยข้อมืออัจฉริยะขึ้น

“นายท่าน ยกเว้นการซุ่มโจมตีที่ 500 เมตรทางทิศเหนือ ไม่พบการซุ่มโจมตีที่อื่น” เสียงเย็นชาของนักเวทย์เงามาจากสร้อยข้อมืออัจฉริยะ

“โอเค ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” หลิวหมิงอวี่ถาม

“ห่างจากพวกเขาแค่สองร้อยเมตร”

“ให้เวลาสามสิบวินาทีในการอพยพ ฉันจะโจมตีที่นั่นด้วยกระสุนเจาะเกราะ”

“ครับ”

เมิ่งซิงหยวนซึ่งซ่อนตัวอยู่ในป่าไม่รู้ว่าถูกอีกฝ่ายค้นพบแล้ว พวกเขายังคงใช้กล้องโทรทรรศน์กลางคืนเพื่อสังเกตการณ์

ชายคนนั้นมองไปที่ทหารที่ไม่ได้ขยับเข้าไปข้างในกำแพง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติแวบเข้ามาในหัวใจของเขา ราวกับว่าก้อนหินกำลังกดทับหน้าอกของเขา ซึ่งรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

เกิดอะไรขึ้น?

หัวใจเต้นเร็วมากและเขารู้สึกอยู่เสมอว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากพวกเขาอยู่ที่นี่ต่อไป

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ท่านนายพล ถอยกันเถอะ อีกฝ่ายไม่ได้ออกมาไล่ผู้รอดชีวิตด้านหน้า สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว”

เหมิงซิงหยวนส่ายหัว “ถอนตัว คุณจะถอนตัวทำไม? หากโอกาสนี้ล้มเหลว จะไม่มีครั้งต่อไป แล้ว วันนี้เราต้องทำลายโรงแรมดรีมให้ได้”

“ถ้าอย่างนั้นเราถอยออกมารอก่อน” เขายังรู้ว่าเขาไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเมิ่งซิงหยวนได้ แต่ทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายออกจากสถานที่นี้ เขามักจะรู้สึกอึดอัดมากที่อยู่ในสถานที่นี้ แต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร

“รออีกสักครู่ หากสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้ เราจะโจมตีโดยตรง” เมิ่งซิงหยวนกล่าว

“โอเค งั้นรออีกแป๊บนึงนะ” เจ้าหน้าที่ทำได้เพียงระงับความรู้สึกในใจของเขา

สามสิบวินาทีผ่านไปในพริบตา

“เจาคุน โจมตี” หลิวหมิงอวี่ออกคำสั่ง

หลิวหมิงอวี่ไม่เคยใจดีกับผู้ที่กล้าบุกรุกดินแดนของเขา

“ยิง” เจาคุนยังตะโกนเสียงดัง

ชู่

กระสุนเจาะเกราะนับร้อยบินออกไป พุ่งไปยังตำแหน่งของเมิ่งซิงหยวน

ชายคนนั้นรู้สึกลนลาน แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว นั่นคืออะไร?

ทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้และตะโกนว่า “ไม่ หนีไป”

บูม

บูม

กระสุนเจาะเกราะหนึ่งร้อยนัดพุ่งลงมาเหมือนห่าฝน ครอบคลุมพื้นที่ 200 เมตรนี้โดยตรง

เมฆรูปเห็ดเห็ดขนาดเล็กลอยขึ้นบนท้องฟ้า