ตอนที่ 417

ตอนที่ 417

ชั้นใต้ดิน

ในห้องมืด อับชื้น และแคบ ประมาณสิบตารางเมตร มีคนสิบคนเบียดเสียดอยู่ในห้องนั้น

ซุนเจิ้งคังและพรรคพวกถูกคุมขังอยู่ในห้องแคบๆ แห่งนี้

ตั้งแต่ถูกจับมาขังไว้ที่นี่ก็เกือบหนึ่งวันกับหนึ่งคืนแล้ว

หลังจากซุนเจิ้งคังถูกจับ เขารู้ว่าคราวนี้เขาเสร็จแล้ว

ลูกสาวของเขายังอยู่ที่บ้าน และเหลืออาหารในบ้านเพียงสองหรือสามวันเท่านั้น

ซุนเจิ้งคังก็ไม่ปล่อยให้ลูกสาวค้างคืนที่บ้านคนเดียว

เขารู้ว่าลูกสาวของเขากลัวความมืดมาก แม้ว่าเขาจะออกไปข้างนอกจนดึก แต่เขาก็จะกลับไปแน่นอน

แต่คราวนี้เขาจะไม่มีวันกลับไปได้อีกแล้ว

ตอนนี้หัวใจของซุนเจิ้งคังยุ่งเหยิง และเขากังวลว่าลูกสาวของเขาจะกลัวหรือไม่หากเขาไม่กลับไป

“ปล่อยฉันออกไป” ซุนเจิ้งคังรู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาคิดเรื่องนี้ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืนและกระแทกประตูเหล็กด้วยมือของเขา

“อย่าตะโกน” เสียงหนึ่งดังออกมาที่มุม

“ใช่ เก็บแรงไว้ รู้ไหมว่าที่นี่คืออะไร” เสียงแหบพร่าปรากฏขึ้นอีกมุมหนึ่ง

“ไม่รู้สิ มันควรจะอยู่ในตลาดทาส นอกจากคนที่อยู่ในตลาดทาสแล้ว มีใครบ้างที่กล้าออกล่าอย่างดุเดือดใกล้นิคมแบบนี้” เสียงที่ไม่แน่นอนดังขึ้น

“ไม่ ตลาดค้าทาส ถ้าอย่างนั้นเราก็ตายแล้ว? ฉันยังไม่อยากตาย” เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ยินชายคนนั้นพูดว่าที่นี่คือตลาดทาส

“พี่ใหญ่ เราจะหนีจากที่นี่ได้ไหม?”

ทุกคนรู้ว่าทาสคืออะไรถ้าต้องตายจริง ๆ พวกเจาจะทำอะไรได้อีก?

ในเวลานี้ ใครบางคนถอนหายใจ “ฉันหวังว่าที่นี่จะเป็นตลาดค้าทาสจริงๆ อย่างน้อยฉันก็อยู่ได้นานขึ้น”

“คุณหมายถึงอะไร?” มีคนโต้กลับเสียงดังว่า “เป็นทาสแล้วได้อยู่นานขึ้น หมายความว่าไง?”

“ฮิฮิ ถึงเป็นทาส อย่างน้อยมันก็ถูกส่งไปตลาดค้าทาส แล้วขายให้คนขัดสน แม้ว่าจะใช้เป็นอาหารสัตว์ปืนใหญ่ อย่างน้อยก็มีอาหารให้กิน แต่ถ้าไม่อยู่ในตลาดค้าทาส แต่อยู่ในห้องทดลองล่ะ?” เห็นได้ชัดว่าคน ๆ นั้นรู้ดีมาก่อนเล็กน้อย และเมื่อนึกถึงการทดลอง เขาก็อดไม่ได้ที่จะขนลุก

“คุณ...คุณไม่ได้หมายถึงห้องทดลองของนายพลหลี่ใช่ไหม?” คนที่ปฏิเสธเขาในตอนแรกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“คุณกำลังพูดถึงอะไร?” คำถามคือหนึ่งในแก๊งที่อยู่กับซุนเจิ้งคังเมื่อพวกเขาเข้ามา มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ที่นี่แล้ว

เหลือเพียงซุนเจิ้งคังที่เคาะประตูเหล็กและตะโกนอยู่ในห้อง หลังจากนั้นไม่นาน บุคคลที่สงสัยว่าเขาไม่ได้อยู่ในตลาดทาสกล่าวด้วยเสียงต่ำ “ถ้าเราอยู่ในห้องทดลองของนายพลหลี่ ฉันแนะนำว่าหากมีทางเลือก จะเป็นการดีที่สุดที่จะฆ่าตัวตาย ไม่เช่นนั้น การทดลองจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย”

ฆ่าตัวตาย?

ยอมสละชีวิตและยังไม่เป็นที่ยืนยันได้ว่าที่นี่เป็นอย่างที่เขาพูดกันหรือเปล่า มันคือห้องทดลองอะไรสักอย่าง

หัวข้อการฆ่าตัวตายปรากฏขึ้นและทุกคนก็เงียบอีกครั้ง

“บางที นี่คือตลาดค้าทาสไม่ใช่เหรอ นักล่าทาสพวกนั้นชอบจับมนุษย์ที่อยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ?” มีคนออกมาคัดค้าน

บางทีทุกคนอาจไม่ต้องการเป็นมนุษย์ทดลองในห้องปฏิบัติการ แต่ก็ไม่มีการหักล้างอย่างน่าประหลาดใจ

แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ถูกจับเป็นนักโทษไม่มีเสรีภาพส่วนบุคคล

“ปล่อยฉันนะ ลูกสาวฉันยังรอฉันอยู่ที่บ้าน ไอ้สารเลว” ซุนเจิ้งคังไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลัง เคาะประตูเหล็กอย่างตั้งใจ หวังว่าจะดึงดูดความสนใจของผู้เฝ้าประตู

“เสี่ยวซุน นายเคาะที่นี่มาทั้งวันทั้งคืนแล้ว ประหยัดแรงหน่อย” เป็นผู้ร่วมทีมของซุนเจิ้งคัง ซึ่งดูเหมือนจะเคาะประตูเหล็กเป็นระยะๆ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ในตอนแรก ทุกคนไม่ได้สนใจเรื่องที่ซุนเจิ้งคังเคาะประตูเหล็กมากนัก และหวังว่าเขาจะสามารถดึงดูดผู้คนให้มาสนใจได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อวานมีคนโยนอาหารผ่านหน้าต่างเหล็ก และจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครมาที่นี่อีก

เนื่องจากหัวข้อการสนทนาของพวกเขาในตอนนี้ บรรยากาศในห้องไม่ค่อยเหมาะสมนัก และเสียงที่ซุนเจิ้งคังดังรบกวนหูก็ยิ่งรบกวน

ซุนเจิ้งคังไม่สนใจ เขายังคงเคาะประตูเหล็กด้วยกำปั้นของเขา

“อย่าเคาะ มันเสียงดังรบกวน” ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนดังขึ้นที่ด้านนอกประตู

ซุนเจิ้งคังดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เขายังคงเคาะประตูเหล็ก

ประตูเหล็กถูกเปิดออก ลำแสงจากด้านนอกส่องเข้ามาในห้องทำให้ห้องมืดสว่างขึ้น

คนที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นคุ้นเคยกับห้องมืดและสลัว ทันใดนั้นก็มีลำแสงและผู้คนไม่สามารถช่วยปิดตาได้ ใช้เวลาสักครู่เพื่อให้คุ้นเคยกับแสง

ประตูเหล็กเปิดออกและยังมีรั้วเหล็กกั้นประตูห้องไว้

ในเวลานี้ ร่างสองร่างปรากฏขึ้นที่ประตูเหล็ก และแสงไฟก็ส่องร่างของพวกเขาและส่องไปที่ผนังห้อง

หนึ่งในนั้นมองไปที่ซุนเจิ้งคังที่ยืนอยู่ที่ประตู ซุนเจิ้งคังเห็นใครบางคนกำลังมาและพูดว่า “พี่ใหญ่ รบกวนด้วย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ ฉันยังมีพลังงานเหลืออยู่ที่บ้าน”

ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ และทันใดนั้น เขาก็สะกิดซุนเจิ้งคังด้วยกระบองไฟฟ้าในมือของเขา และพูดอย่างเคร่งขรึม “รู้ไหมว่านี่คือที่ไหน?”

ซุนเจิ้งคังก้มหน้าลง ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเลย ใบหน้าของเขาถูกกระบองไฟฟ้ากระแทกโดยตรง

“อา”

ซุนเจิ้งคังอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง และเขาก็ล้มลงกับพื้นก่อนที่จะหลบเลี่ยงการโจมตีอย่างต่อเนื่องของคู่ต่อสู้

กระบองไฟฟ้านี้ไม่ได้มีไว้ประดับเท่านั้น

“อ่า ความเจ็บปวดนี้ทำให้แกต้องกรีดร้องแบบนี้” ชายคนนั้นทำหน้าบูดบึ้ง และกระบองไฟฟ้าในมือไล่ตามเขาไป สะกิดร่างของซุนเจิ้งคัง ซุนเจิ้งคังกลิ้งตัวไปด้านข้างอีกครั้ง หลีกเลี่ยงการโจมตีของคู่ต่อสู้

“พี่ใหญ่ ได้โปรด ฉันยังมีลูกสาวอายุหกขวบอยู่ข้างนอก รอให้ฉันดูแล” ซุนเจิ้งคังคุกเข่าลงบนพื้นและก้มหน้าไปทางประตู

ซุนเจิ้งคังดูเหมือนจะหมดหวัง และหน้าผากของเขาก็แดงอยู่แล้ว

เขารู้ว่าความเป็นไปได้ที่จะออกจากที่นี่มีน้อยมาก แต่เขาก็เต็มใจที่จะลองดู เผื่อว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจปล่อยตัวเองออกไปจริงๆ