ตอนที่ 390

ตอนที่ 390

เป็นเพราะการต่อต้านของเธอเองหรือเปล่า?

เย่ชิงซวนโยนความคิดไร้สาระนี้ออกจากหัวทันที มันเป็นไปไม่ได้

ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงการบังคับจิตใจธรรมดาที่ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ความสามารถในการคุกคามแบบใดที่สามารถสร้างให้กับฝ่ายตรงข้ามได้?

อาจเป็นเพราะการดูถูกเหยียดหยามของฝ่ายตรงข้าม

การจากไปของอีกฝ่ายทำให้เย่ชิงซวนแอบโล่งใจ

ถ้าเธอปล่อยให้เธอควบคุมสิ่งมีชีวิตแบบนี้ เธอไม่รู้วิธีเลี้ยงมันจริงๆ

เธอเพิ่งทำร้ายคู่ต่อสู้ไปเหรอ?

อย่าเพิ่งคิดไป กอริลล่ายักษ์ไม่สามารถทำอันตรายคู่ต่อสู้ได้ เธอจะทำอะไรได้

สำหรับอาการบาดเจ็บทางจิตใจเย่ชิงซวนไม่ได้พิจารณาในขณะนี้

หลังจากที่สิ่งมีชีวิตบนท้องฟ้าจากไปเย่ชิงซวนค้นหาอย่างระมัดระวังในบริเวณใกล้เคียง และไม่พบร่องรอยของสิ่งมีชีวิตอื่น สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นว่าสิ่งมีชีวิตที่ทำให้ดาวยักษ์ตกลงมานั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่สร้างแรงกดดันทางวิญญาณให้กับเธอ

หลังจากเดินเล่นไปรอบๆ เย่ชิงซวนก็กลับมาที่ร่างของเธอหลังจากไม่พบมัน

“ฟู่”

เย่ชิงซวนถอนหายใจยาว

“เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม บาดเจ็บหรือเปล่า” หลิวหมิงอวี่ที่ด้านข้างเห็นเย่ชิงซวนซึ่งลืมตาเป็นครั้งแรกและถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร” เย่ชิงซวนส่ายหัวเล็กน้อย ส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอถูกกดดันจากคู่ต่อสู้ในสภาพจิตใจ แต่คู่ต่อสู้ไม่ได้โจมตีเป็นพิเศษ แค่เหนื่อยเล็กน้อย ความเหนื่อยแบบนี้พบได้บ่อยเมื่อฝึกซ้อมในโรงแรม มันไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ แค่ได้ยินเสียงหอบของคุณก็ฟังดูไม่ปกติแล้ว” หลิวหมิงอวี่ชำเลืองมองเย่ชิงซวนอย่างสงสัย

เย่ชิงซวนยืนขึ้นและส่ายแขนขาไปทางซ้ายและขวา “ดูสิ ไม่เป็นไรจริงๆ”

หลิวหมิงอวี่มองดูอย่างใกล้ชิดและพบว่าเย่ชิงซวนสบายดีจริงๆ และถามเบา ๆ “คุณพบฆาตกรที่ล้มกอริลล่ายักษ์หรือยัง”

“ไม่รู้ว่าเจอหรือเปล่า” เย่ชิงซวนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า

หลิวหมิงอวี่ถามอย่างรวดเร็ว “สถานการณ์เป็นอย่างไร?”

“หลังจากที่ฉันเข้าสู่สภาวะจิต ฉันมองหาสัญญาณของสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลัง แต่ก็ไม่พบ ต่อมาฉันพบร่างของอีกฝ่ายบนท้องฟ้า พลังจิตของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งมาก ฉันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือฆาตกรที่ล้มกอริลล่ายักษ์หรือไม่ ฉันมองไม่เห็นโครงร่างของมันเลย” เย่ชิงซวนเล่าถึงสิ่งที่เธอพบเจอ

ในท้องฟ้า?

มังกรบินไม่ใช่เหรอ?

ภารกิจล่าสุดนี่จะโกงไปหน่อยไหม?

ทั้งล่องหนได้ ทั้งมีพลังจิตที่แข็งแกร่ง ฉันจะทำภารกิจให้สำเร็จได้อย่างไร

อาจจะเป็นมังกรบินที่เป็นเป้าหมายของภารกิจ หรืออาจเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ก็เป็นได้

หลิวหมิงอวี่ถามอย่างรวดเร็ว “ไม่เห็นรูปร่างของมันเลยเหรอ?”

“ขอโทษค่ะพี่อวี่ มันไม่ค่อยชัดเจน” เย่ชิงซวนส่ายหัวของเธอ แสงของลูกบอลพลังจิตนั้นพร่างพรายมาก แม้แต่โครงร่างก็ไม่ชัดเจน

หลิวหมิงอวี่ตบไหล่เย่ชิงซวนแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร การที่มันจากไปแล้วยก็ถือเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอื่น ๆ อยู่ใกล้ ๆ คุณพักผ่อนเถอะ แล้วฉันจะให้พวกเขาเก็บข้าวของและกลับไป”

“ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกฉันได้เลย” เย่ชิงซวนกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“หลังจากนี้จะเป็นการเก็บคริสตัลพลังงาน คงจะเสร็จในไม่ช้า ให้ชิงหลง และชิงเหยียนไปอยู่ดูแลคุร ระวังตัวด้วย” หลิวหมิงอวี่สั่ง

“เข้าใจแล้ว” เย่ชิงซวนได้ตอบกลับ

หลิวหมิงอวี่ออกจากอาคารและเดินไปที่ด้านข้างของลู่ไห่เผิงและพูดว่า “พี่ลู่จัดคนกับอุปกรณ์มาเอาหัวของกอริลล่ายักษ์กลับไปด้วย เราจะกลับกันแล้ว”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะจัดการเดี๋ยวนี้” ลู่ไห่เผิงเป็นผู้นำและออกไปจัดการ

การสังหารกอริลล่ายักษ์ครั้งนี้ดูราบรื่นมาก แต่ความสูญเสียในทีมยังค่อนข้างมาก

เป็นเพราะกอริลล่ายักษ์ล้มลงในสองครั้งแรก บังเอิญทับผู้คนไปหลายคน ส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

โชคดีที่บาดแผลเหล่านี้ไม่ร้ายแรงมากนัก หลังจากพักผ่อนไประยะหนึ่งก็สามารถกลับมาเป็นปกติได้

เหล่าอู๋ซึ่งอยู่ห่างออกไป ใช้โดรนตัวเดียวที่เหลืออยู่เพื่อถ่ายภาพการต่อสู้ครั้งนี้

ใช่ เดิมทีมีโดรนเหลืออยู่สามลำ แต่โดรนอีกสองลำถูกเงาดำงับจนเหลือเพียงโดรนตัวเดียว

เดิมทีโดรนลำนี้ก็จะถูกเงากัดเช่นกัน แต่แล้วเหล่าอู๋ก็ควบคุมโดรนให้มาที่ห้องสมุด จากนั้นเงาก็หยุดลง

ดูเหมือนที่แห่งนี้ จะไม่ใช่อาณาเขตของมัน

แบล็คชาโดว์เหลือบมองไปที่โดรนที่อยู่กลางอากาศ จากนั้นมองไปที่กอริลล่ายักษ์ในระยะไกล และในที่สุดก็หายเงียบเข้าไปในอาคารด้านข้าง

ยกเว้นพวกเขาสองคน ไม่มีใครสังเกตเห็นว่านอกจากกอริลล่ายักษ์ตัวใหญ่แล้ว ยังมีร่างสีดำที่เคลื่อนที่ได้เร็วมากจ้องมองมาที่เขาอยู่ไม่ไกล

เสี่ยวหยางได้เรียกโดรนกลับมาแล้วและกำลังจะออกจากสถานที่นี้ แต่ในที่สุดเหล่าอู๋ก็ตัดสินใจทำภารกิจตรวจตราให้เสร็จสิ้นแม้ว่าจะมีโดรนเพียงลำเดียวก็ตาม

นี่เป็นงานที่ไม่อาจปฏิเสธได้ซึ่งได้รับมอบหมายจากองค์กร

ด้วยวิธีนี้เหล่าอู๋ใช้โดรนเพื่อบันทึกภาพฉากทั้งหมดของทีมหลิวหมิงอวี่ที่ฆ่ากอริลล่ายักษ์ตัวใหญ่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ และบันทึกฉากส่วนนี้ลงในคอมพิวเตอร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“พี่อู๋ มนุษย์เราจะยังคงอยู่ในโลกนี้ได้ไหม?” มีสัตว์ประหลาดมากมายที่เขาได้เห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทำให้เสี่ยวหยางสงสัยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้อย่างปลอดภัยหรือไม่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเฝ้าดูทีมของหลิวหมิงอวี่ใช้พลังยิงมากมายเพื่อฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ ถ้ายังมีแบบนี้อีกสักสองสามตัว พวกเขาจะสามารถอยู่รอดปลอดภัยได้หรือไม่?

“ไม่รู้ รู้แค่ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่” เหล่าอู๋ไม่รู้ว่าไปเอาบุหรี่มาจากไหนเขาจุดบุหรี่ด้วยไฟแช็ก

“พี่อู๋ มีอีกไหม ขอผมด้วย” เสี่ยวหยางมองดูควันของเหล่าอู๋และต้องการลิ้มรสควันเช่นกัน

เสี่ยวหยางจุดบุหรี่

สูดควันเข้าเต็มปอด

“อะแฮ่ม” เสี่ยวหยางสำลักควัน “พี่อู๋ บุหรี่นี้สูบยากเกินไป ทำไมถึงชอบดูดมันขนาดนี้”

“ฮิฮิ อย่าสูบบุหรี่ถ้าสูบไม่เป็น นี่มันไม่ใช่ของดี แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันเป็นไอ้แก่ติดบุหรี่” เหล่าอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม

ครั้งนี้เสี่ยวหยางไม่ได้สูดควันเข้าปอด เขาเพียงแต่อมควันไว้ในปากของเขาและในที่สุดก็พ่นออกมา

ฮ่าๆ แบบนี้สบายใจกว่า

เหล่าอู๋ชำเลืองมองที่เสี่ยวหยางแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

“เสี่ยวหยางเราพร้อมที่จะกลับแล้ว” เหล่าอู๋สั่ง

“จะกลับตอนนี้นี้ไหม”เสี่ยวหยางรีบวางบุหรี่ไว้ใต้เท้าของเขาแล้วขยี้ด้วยปลายรองเท้า

“มันจะไม่สายเกินไป เห็นแล้วนี่ว่าพวกเขาได้ตัดหัวของลิงตัวนั้นไปแล้ว แน่นอนว่าพวกเขากำลังจะกลับเหมือนกัน” เหล่าอู๋อธิบาย

หลังจากนำโดรนที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียวกลับมาที่รถแล้ว เสี่ยวหยางก็ขับรถและออกจากสี่แยกนี้ทันที