ตอนที่ 7 วันนี้ข้าจะได้อะไร?

เจียงมู่ รู้สึกโล่งใจและแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

กระบวนการแผนถอนหมั้นนี้แตกต่างจากโครงเรื่องเดิมเล็กน้อย

แต่โชคดีที่ผลลัพธ์ของโครงเรื่องไม่เปลี่ยนแปลง

นั่นคือ หลิงอ่าวเทียน ก้าวเข้ามาและถอนหมั้นให้เสวี่ยเมิ่งหาน จากนั้นเสวี่ยเมิ่งหานก็พูดถอนหมั้นด้วยตัวเอง และในที่สุด เจียงมู่ก็โกรธมากจนเขาหมดสติ

อืม ข้าทำได้ดีเลยทีเดียว

พรุ่งนี้ข้าต้องไปที่ศาลาหลีฮวา กินอาหาร ฟังเพลง แสวงหาเต๋าหรืออะไรซักอย่าง

เยี่ยม

เจียงมู่ หลับไปในอ้อมแขนอันอ่อนนุ่มของ ติงหนานหรง

เมื่อเห็นเขานอนหลับอย่างสงบ ติงหนานหรง ก็ค่อนข้างพูดไม่ออก

นางไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ทำหน้าที่สาวใช้และอุ้มเจียงมู่ขึ้นในท่าเจ้าหญิง

แล้วนางก็เดินตรงไปที่ประตู

เนื่องจากการปรากฏตัวเจียงมู่ ทุกคนจึงไม่ได้สังเกตติงหนานหรง

เฉพาะตอนที่เขาหมดสติเท่านั้น ฝูงชนจึงมองดู ติงหนานหรง อย่างจริงจัง

ในฐานะสาวใช้ที่ทรงพลังของประมุขนิกายหวู่โหยว ติงหนานหรงแทบไม่มีใครไม่รู้จักนางในแดนใต้

วันนี้นางไม่ได้สวมชุดมะเขือม่วงหลวมๆและน่าเกลียดเหมือนเมื่อก่อน และผมของนางก็ไม่ยุ่งปล่อยสบายๆ อีกต่อไป

นางสวมกระโปรงสายเดี่ยวและมีทรงผมแมงกะพรุนถักเปียสองข้างแทน

ด้วยขาหยกที่เรียวยาวของนาง ส่วนโค้งที่เย้ายวนและใบหน้าที่งดงาม นางราวกับคนละคน

แท้จริงแล้วนางสวยมาก…. ฝูงชนต่างตกตะลึงในความงามของติงหนานหรง

แม้แต่ หลิงอ่าวเทียน ที่คิดว่าตัวเองมั่นคงก็ยังรู้สึกทึ่งกับใบหน้าของนาง

ถ้าเสวี่ยเมิ่งหานเป็นความงามของผู้หญิงที่ทุกคนยอมรับ

ติงหนานหรงก็เป็นคนสวยและเย็นชา

ความงามทั้งสองนี้ ทั่วทั้งเมืองเสวี่ย และแม้แต่ในแดนใต้ทั้งหมด นอกเหนือจาก ประมุขแห่งศาลาหลี่ฮวาและประมุขแห่งตำหนักเดือนมืด

ข้าเกรงว่าจะไม่มีใครสามารถหาผู้หญิงคนที่ห้าที่เทียบพวกนางได้!

ติงหนานหรง เพิกเฉยต่อสายตาของฝูงชน

นางกอด เจียงมู่ และมองย้อนกลับไปที่ หลิงอ่าวเทียน ขณะที่นางเดินไปที่ประตู

นี่คือพระเอกของนิยายเรื่องนี้?

เก่งกาจอยู่บ้างจริงๆ

ในอนาคตจะมีละครดีๆให้ชมอีก ข้าจึงไม่ต้องเบื่ออีกต่อไป

เมื่อคิดอย่างนั้นมุมปากของนางก็ขดเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

รอยยิ้มของนางในสายตาของฝูงชน ทำให้พวกเขารู้สึกตกตะลึง

หลิงอ่าวเทียน ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยและยินดีกับตัวเอง

นางเป็น…. ยิ้มให้ข้า?

หลังจากที่ ติงหนานหรง ออกไปแล้ว หลิงอ่าวเทียน ก็กลับมารู้สึกตัว

เมื่อเห็นว่าเสวี่ยเมิ่งหาน ยังคงเศร้าและโกรธ เขาก็เดินไปข้างหน้าเพื่อปลอบโยนนางและพูดว่า

“เมิ่งหาน ไม่ต้องกังวล”

“นิกายหวู่โหยว มีศิษย์หายไปทุกวันและภายในไม่กี่เดือนก็จะอ่อนแอกว่าเมืองเสวี่ยและในตอนนั้นชายสกุลเจียงจะไม่มีคุณสมบัติแต่งงานกับเจ้า”

“แม้ว่าเขาจะสิ้นหวังและต้องการบังคับให้เจ้าแต่งงานด้วยหนังสือหมั้น ข้าหลิง เอ๋อเทียน จะไม่ยอมให้เจ้าแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน!”

"ข้าสาบาน!"

หลิงอ่าวเทียน ลูบแหวนสีดำที่นิ้วกลางของมือซ้าย

ในแหวนสีดำวงนี้มีวิญญาณของผู้ฝึกตนอสูรถูกกักไว้

นั่นคืออาจารย์ของเขา!

ด้วยความช่วยเหลือจากอาจารย์ แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนหวนคืนสู่ต้นกำเนิด เขาก็ยังมีพลังที่จะต่อสู้!

“อย่ากังวลไปเลย นายน้อยหลิง”

ถ้านางไม่ได้อ่านบันทึก ผลลัพธ์ของการถอนหมั้นครั้งนี้คงจะดีสำหรับนาง

ปัญหาคือตอนนี้นางรู้เกี่ยวกับบันทึกประจำวันแล้ว นางไม่ได้ตั้งใจทำตามที่มันเขียน

ส่วนผลลัพธ์?

ผลที่ได้เกือบจะเหมือนในบันทึกทุกประการ

มันทำให้นางรู้สึกไร้อำนาจ และนางเกลียดความรู้สึกที่ถูกกำหนดขึ้นโดยโชคชะตา

“ข้าเหนื่อยแล้ว ขออภัยทุกท่าน”

นางกล่าวลาแขกรับเชิญและถูกสาวใช้ขนาบข้างและเขาจากไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิงอ่าวเทียน ก็แสดงความเข้าใจเช่นกัน

ท้ายที่สุดถ้างานเลี้ยงวันเกิดที่ดีถูกบังคับให้แต่งงานอย่างกะทันหัน ไม่มีใครอยู่ในอารมณ์จะจัดงานวันเกิดต่อ

แขกที่มาร่วมงานก็อำลา เสวี่ย หยวนซานทีละคน

ก่อนจากไป มีบางคนที่ริเริ่มแสดงการสนับสนุนต่อหลิง โอเถียน

คนเหล่านี้ไม่ได้มีฐานะต่ำ บางคนเป็นประมุขและผู้อาวุโสของนิกายเล็ก ๆ และบางคนก็เป็นตัวแทนของกลุ่มอำนาจใหญ่ของเมืองเสวี่ย

หลิงอ่าวเทียนตอบโต้พวกเขาทั้งหมดอย่างไม่หยิ่งผยองหรือถ่อมตนเกินไป

ด้วยพฤติกรรมเช่นนี้ทำให้แสดงให้เห็นถึงบุคลิกที่ยอดเยี่ยม ทำให้เสวี่ยหยวนซานมองเขาสูงขึ้นอีกเล็ก้อย

ค่ำคืนพ้นผ่านไป เช้าวันรุ่งขึ้น.

นิกายหวู่โหย่ว

สุริยันส่องแสง วิหคขับขาน ลมพัดพา ส่งกลิ่นหอมของบุปผาล่องลอยไป

ห้องนอนของห้องโถงใหญ่

เจียงมู่ ตื่นแต่เช้าและฟังเสียงนกร้องนอกหน้าต่าง

ในขณะที่กำลังกินข้าวต้มที่ติงหนานหรงต้มให้เขา

“ติงหนานหรง สาวใช้คนนี้เก่งจริงๆ”

“อาหารที่นางทำมันดีมากๆ”

“น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้บาดเจ็บ ไม่เช่นนั้น ข้าคงจะสามารถมีความสุขกับการป้อนอาหารจากนางได้”

เดิมที

ในโครงเรื่องเดิม

เจียงมู่ ไม่สามารถลุกจากเตียงได้เป็นเวลาหลายวันหลังจากโดนหลิงอ่าวเทียนอัดจนน่วม

ส่วนอาหารเช้า กลางวัน และเย็น เป็นติงหนานรงทีป้อนให้

นางยังซักผ้าให้ด้วย

แต่ตอนนี้เขากำลังกิน ดื่ม และนอนหลับอย่างสุขสบาย

แทบไม่มีอะไรผิดปกติเลย

“ยกเลิกความเสียหาย 50% มันช่างไร้สาระจริงๆ”

“นี่เป็นเพียงรางวัลวันแรกเท่านั้น และมันก็ทรงพลังมาก”

“แล้วรางวัลของวันนี้จะเป็นยังไง”

เจียงมู่ตั้งตารอคอย

หลังจากกินข้าวต้มเสร็จแล้ว เขาก็เรียกบันทึกประจำวันออกมาอย่างตื่นเต้น

เขาเริ่มเขียนบันทึกประจำวันของวันนี้