ตอนที่ 8 ไม่มีใครแข็งแกร่งกว่าข้า

[วันที่ 6 มีนาคม มีแดดออก]

[อารมณ์ของข้าเหมือนกับเสียงนกที่ร้องเพลงบนต้นไม้ ผ่อนคลายและมีความสุขมาก]

[วันนี้ข้าไม่ต้องเลียสุนัขโง่เสวี่ยเมิ่งหาน มันเยี่ยมมาก.]

[แต่เมื่อคืนนางทำให้บิดากลัวแทบตาย บุคลิกของสุนัขโง่คนนี้บิดเบี้ยงเล็กน้อย]

[เกือบทำให้แผนการถอนหมั้นต้องยกเลิก]

????

“สกุลเจียง เจ้ากำลังมองหาความตาย!”

“เจ้าเป็นสุนัขโง่ ทั้งตระกูลเจ้าเป็นสนัขโง่!”

เสวี่ยเมื่งหาน โกรธมาก นางเขวี้ยงเสื้อสีเขียวมรกตออกจากเตียง

นางเพิ่งตื่นและสวมเสื้อได้เพียงครึ่งเดียวและนางก็รู้สึกถึงบางอย่างขึ้นมา

หลังจากเรียกบันทึกประจำวัน สิ่งแรกที่นางเห็นคือเจียงมู่เรียกนางว่าสุนัขโง่

นั่นทำให้นางโกรธมาก

[แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่เป็นไรแล้ว แผนการถอนหมั้นเสร็จสมบูรณ์อย่างราบรื่นและกลับมาเป็นปกติ]

[ ตามเนื้อเรื่องดั้งเดิม วันนี้หลิงอ่าวเทียน จะสอบสวนเหตุการณ์การทำลายหมู่บ้านตระกูลหลิงเมื่อ 5 ปีที่แล้ว]

[ดังนั้น เสวี่ยเมื่งหาน จึงพาเขาไปที่ ตำหนักเดือนมืด เพราะ ตำหนักเดือนมืดเป็นหน่วยข่าวกรองที่ทรงพลังมาก]

“ผายลม!”

“เหล่าเหนียงจะไม่พาเขาไป!”

(เหล่าเหนียง แปลว่า หญิงชรา เป็นคำเรียกแทนตัวเองของผู้สูงอายุ เหมือนเหล่าจื๊อ)

เสวี่ยเมื่งหาน โกรธมากจนนางผลอยหลับทันที [ฮิๆ เมื่อพูดถึงตำหนักเดือนมืด เจ้าของๆมันคือแม่มดเฒ่า]

[แม้ว่านางจะอายุ 290 ปีแล้ว แต่รูปร่างและหน้าตาของนางยังคงงดงามราวกับน้ำลูกท้อลุก ที่ยังสามารถคั้นน้ำออกมาได้ โลกแฟนตาซีช่างมหัศจรรย์จริงๆ]

ตำหนักเดือนมืด

ภายในห้องชั้นเจ็ด

หญิงงามที่สวมกระโปรงสีฟ้ากำลังนอนอยู่ข้างนางบนเตียงอย่างเกียจคร้าน

สว่นโค้งเว้าที่สวยงามราวกับสามารถทุบเตียงได้

ในขณะนี้ มือหยกของนางกำลังโบกอยู่ในอากาศ

และนางก็พึมพำกับตัวเองว่า“ข้าเป็นน้องคนสุดท้อง...”

[หลังจากที่หลิงอ่าวเทียนได้เห็นหญิงแม่มดเฒ่านางนี้ เขาก็ตะลึงในความงดงามของนางและตกหลุมรักนางทันที มันเป็นรักแรบพบเหมือนกับเสวี่ยเมิ่งหาน]

[ใช่ รักแรกพบ บางทีนั่นอาจเป็นคุณลักษณะพิเศษของพระเอกก็ได้]

[ในเวลาต่อมา หญิงชราปีศาจเฒ่าก็ค่อยๆ ค้นพบข้อดีของหลิง โอเถียน และตกหลุมรักเขาด้วย]

[แต่แม่มดเฒ่านางนี้ก็โง่นัก นางคิดว่า หลิงอ่าวเทียน เก่งเกินไป นางจึงแนะนำ หลิงอ่าวเทียน ให้หลานสาวของนางรู้จัก และพยายามที่จะจับคู่พวกเขา]

[ในเวลาต่อมา นางพบว่าหลิงอ่าวเทียนหมกมุ่นอยู่กับตัวนาง ดังนั้นนางจึงจงใจหลีกเลี่ยงเขา และด้วยเหตุนี้ นางจึงถูกเผ่าอสูรสังหาร ช่างน่าเศร้าจริงๆ]

[หลานสาวของนางเศร้าโศกเพราะการตายของนางและถูกหลิงอ่าวเทียนฆ่าในที่สุด โศกนาฏกรรมที่โง่เขลา ]

[ให้ตายสิ ผู้เขียนเรื่องนี้มีน้ำมันหมูอยู่ในสมองรึเปล่า?]

[ป้าและหลานสาว นี่เป็นละครระดับเทพที่เราสามารถติดตามชมได้ ทำไมนายถึงเขียนให้ตาย ทำไมไม่ถือมันไว้ดีๆกันล่ะ]

[นายสมควรเดินบนถนนคนโสดแล้ว]

"จริงๆ …."

"ข้าควรทำอย่างไรดี …."

ใบหน้าของสาวงามกระโปรงสีฟ้าเป็นกังวล

ทำให้สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ เจวียนเอ๋อกังวลมากเช่นกัน

"นายหญิง …."

เจวียนเอ๋อ อยากจะเปิดปากถาม

แต่เมื่อเห็นหญิงงามขมวดคิ้วอย่างเศร้าๆ และเหมือนนางกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

นางจึงไม่กล้าส่งเสียงมารบกวนนาง

[ไม่ ข้าเป็นตัวร้าย ทำไมข้าถึงสนใจต้องสนใจการตายของนางเอกด้วย]

[ต่อให้พวกนางไม่ตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า มันมีโอกาสที่พวกนางจะตกหลุมรักตัวร้ายเช่นข้าหรือ?]

[คือ วันนี้ข้าไม่อยู่ในโครงเรื่อง ไม่ต้องทำงาน ไปหาทำอะไรสนุกๆดีกว่า]

[ข้าควรไปที่ไหนดี?]

[ในฐานะประมุข ข้าควรตรวจสอบการฝึกของศิษย์หญิงในนิกายหรือควรไปที่ศาลา หลี่ฮวา เพื่อฟังเพลงและแสวงหาเต๋า?]

[ในฐานะแระมุขที่ดีแลซื้อตรง ข้าไม่ควรรังควานศิษย์หญิง ดังนั้นข้าควรไปที่ศาลา หลี่ฮวา ดีกว่า]

[นิกายมีศิษย์หนีออกไปทุกวัน ดังนั้นถ้าข้าทำอะไรไร้สาระกับสาวกหญิง นิกายอาจจะปิดตัวลง]

[อืม ตามโครงเรื่อง นิกายจะไม่ปิดตัวลง มันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ]

[เพราะข้าจะมีภรรยาชื่อฮั่นอวี่ฉิ ลูกรักแห่งนิกายซวนหยาง]

[หลังจากที่นางแต่งงานกับข้าและกลายเป็นภรรยาของประมุข นางเข้าควบคุมทุกอย่างในนิกายหวู่โหยวและนิกายค่อยๆพัฒนาขึ้นในภายหลัง]

– ด้านหลังภูเขานิกาย ข้างหน้าผา

ติงหนานหรง นั่งเงียบ ๆ บนม้านั่งหิน ฟังเสียงนกร้องบนต้นไม้ข้างหลังนาง ดวงตาของนางมองดูพระอาทิตย์ขึ้น

ทันใดนั้น หัวใจของนางก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง และนางก็เรียกบันทึกประจำวันของนางออกมา

“นิกาย หวู่โหยว จะไม่ล่มสลาย…. มันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ …..”

เมื่อนางเห็นเนื้อหา สายตาของนางก็ค่อยๆ เผยความเย็นชา

นางเต็มใจยอมเป็นผู้ดูแลส่วนตัวของเจียงมู่เพื่อดูการล่มสลายของนิกายหวู่โหยวอย่างช้าๆด้วยตาของนางเองก่อนที่จะฆ่า เจียงมู่ ด้วยมือของนางเอง

แต่ตอนนี้บันทึกประจำวันบอกว่า นิกายหวู่โหยวจะพฒนาขึ้นในอนาคต?

สิ่งนี้ขัดกับความตั้งใจดั้งเดิมของนางอย่างสิ้นเชิง

“ฮั่นอวี่ฉิง….”

เมื่อมองดูชื่อนี้ หัวใจของ ติงหนานหรง ก็ถูกเติมเต็มด้วยเจตนาฆ่า และรัศมีปราณอันทรงพลังของนางก็กระจายออกมา ทำให้นกในต้นไม้ตกใจและบินหนีไป

[วันนี้ ฮั่นอวี่ฉิง จะออกจากนิกายซวนหยางและมุ่งหน้ามาที่นิกายหวู่โหยว]

[ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนี้เป็นโรคจิต มาโซคิสต์ แลมักทำร้ายตัวเองอยู่บ่อยๆ….]

[เอ่อ ลืมไปเถอะ อย่าพูดถึงนางเลย]

[วัยเด็กที่น่าสังเวช]

—นิกายซวนหยาง

หอพักศิษย์หญิง ภายในห้อง

ศิษย์หญิงที่แสนวดงามผู้ที่มีแผลเป็นผีเสื้อที่แก้มกำลังอาบน้ำอยู่ในอ่างอาบน้ำ

ในมือข้างหนึ่งนางถือบันทึกประจำวันส่วนตัวของ เจียงมู่ และอ่านด้วยความสนใจอย่างมาก

ส่วนอีกมือยังคงลูบร่างกายของนาง

ถ้าเจียงมู่อยู่ที่นี่ เขาจะห็นว่าหน้าท้อง เอว มือและขา และหลังที่นางสัมผัส ….. ล้วนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นหนาทึบและน่าเกลียด!

รอยแผลเป็นที่หนาแน่นและน่าเกลียดเหล่านี้มีทั้งที่เป็นลักษณะเหมือนเล็บ มีด และรอยคล้ายหนาม ….

มันช่างแตกต่างอย่างมากกับใบหน้าที่สวยงามของนาง

มันเหมือนกับตุ๊กตากระเบื้องที่สวยงามที่มีร่างกายที่ถูกทำลาย

“สำนักหวู่โหย่ว…”

“เจียงมู่… สามี…”

" ฮิฮิ…"

นางพึมพำและทันใดนั้นก็หัวเราะแปลก ๆ

เมื่อนางเห็น 'วัยเด็กที่น่าสังเวช' อยู่ท้ายบันทึกประจำวัน

ใบหน้าของนางเจ็บปวดเล็กน้อย

ในสมองของนาง ฉากในวัยเด็กของนางค่อยๆ ปรากฏขึ้น และร่างกายของนางก็เริ่มสั่นสะท้าน

ยิ่งภาพในวัยเด็กของนางชัดเจนขึ้นเท่าไหร่ ร่างกายของนางก็สั่นมากขึ้นเรื่อยๆ และน้ำในอ่างอาบน้ำก็เริ่มปั่นป่วนด้วยการสั่นด้วย

นางหยิบมีดออกมาอย่างติดนิสัยแล้วกรีดแขนของนางอย่างชำนาญ

กรีดอย่างช้าๆ.

กรีดทีละรอย

กรีดจากตื้นไปลึก

กรีดไปมา

เลือดสีแดงสดไหลอาบแขน ในไม่ช้าทำให้น้ำในอ่างถูกย่อมด้วยสีแดง

แขนของนางเป็นรอยกรีดบาดลึกจนเห็นกระดูกข้างใน

　ความเจ็บปวดที่แทงทะลุหัวใจทำให้ฟันของนางสั่น ดวงตาของนางปิดลงครึ่งหนึ่ง การหายใจของนางเร็วขึ้นและเร็วขึ้น และหน้าผากของนางมีเหงื่อไหล

“โฮ่ โฮ่ โฮ่” ดังออกมาจากปากสีชมพูเล็กๆ ของนาง

ดูเหมือนว่านางกำลังเจ็บปวดและความจริงก็คือคุณสามารถพบผู้คนมากมายที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากมาย

[ติ๊ง ยินดีกับโฮศต์ที่เขียนบันทึกประจำวันสำเร็จ]

[อารมณ์ +1]

[มูลค่ารูปลักษณ์ +1]

[รางวัล: 'กายาบุรุษเหล็ก']

[คำอธิบายของรางวัล: ไม่มีใครแข็งแกร่งกว่าโฮสต์ เมื่อถูกโจมตี สะท้อนความเสียหาย 100% ของการโจมตีให้ฝ่ายตรงข้าม]

หลังจากที่สิ้นเสียงระบบ

เจียงมู่ รู้สึกว่ามีพลังลึกลับกำลังไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

เขารู้สึกถึงร่างกายที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

"ยอดเยี่ยม !"

“มันเป็นสกิลที่แข็งแกร่งมาก!”

เจียงมู่ต่อยร่างกายตัวเอง เขารู้สึกเหมือนต่อยโดนเหล็ก

“สมมติว่าข้าได้รับความเสียหาย 100 แต้มจากคู่ต่อสู้”

“ข้าจะสะท้อนความเสียหาย100 แต้มคืนให้กับคู่ต่อสู้”

“บวกกับรางวัลที่ได้รับก่อนหน้านี้ 'ร่างกายแสร้งทำเป็นโดนทุบตี' จะหักล้างความเสียหาย 50 แต้ม”

“การป้องกัน 50% + สะท้อนความเสียหาย 100%”

“มันเหมือนวัวเหยีบลวด กระทิงมีสายฟ้า!” (หมายถึง แข็งแกร่งหรือมีอำนาจ ถ้าภาษไทยคือเสือติดปีก)

“ข้าจะหิ้วทองคำที่ฉลาดเช่นนี้ได้จากไหนอีก”

“เจ้าระบบทรราชจงเจริญ!”

เจียงมู่ พอใจมากกับรางวัลนี้

ในฐานะตัวร้าย เขามักจะถูกรังแกและถูกทุบตี

แม้แต่ติงหนานหรงก็ถูกทุบตีเขาจนร้องไห้

แต่ตอนนี้เขามี'กายาบุรุษเหล็ก'

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะไปสู้กับติงหนานหรงแบบตัวต่อตัว ให้นางได้ลิ้มรสความแข็งแกร่งของท่านประมุข แต่เขาก็ละทิ้งความคิดนี้ไปอย่างรวดเร็ว

เพราะถ้าเขาทำให้นางขุ่นเคือง เขาอาจจะถูกฆ่าในทันที

“ไปที่ศาลาหลี่เพื่อฟังเพลงและแสวงหาเต๋าดีกว่า!”