ตอนที่ 4 เริ่มการแสดง!
ร่างกายของเสวี่ยเมิ่งหานสั่นสะท้านหลิงอ่าวเทียนพูดประโยคเดียวกับประโยตที่เขียนในบันทึก!
นางตะลึงอยู่ในใจครู่หนึ่งไม่รู้จะพูดอะไร
และรูปลักษณ์ที่โง่เขลาและน่ารักของนางในสายตาของ หลิงอ่าวเทียน ทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ
มันเป็นความรู้สึกจากหัวใจ!
เขาพูดอย่างสงบและหนักแน่น “เมิ่งหาน ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ให้เจ้าแต่งงานกับประมุขขยะเจียงมู่!”
จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย “รอยยิ้มของเจ้า ข้าจะปกป้องมันเอง”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไป
ทิ้งเสวี่ยเมิ่งหานที่ทั้งหัวเต็มไปด้วยเส้นสีดำ
***
ในอีกด้านหนึ่ง
ท้องฟ้ายามค่ำคืน.
เมื่อเจียงมู่ถูกติงหนานหรงลากจูงออกมาและบินด้วยกระบี่ของนางมุ่งหน้าไปยังเมือง เสวี่ย
เมื่อมองดูแผ่นหลังที่เซ็กซี่และเย้ายวนของ ติงหนานหรง และได้กลิ่นหอมของเส้นผมจางๆ ของนาง
เจียงมู่รู้สึกปวดฟัน
หญิงเลวคนนี้อยู่ในช่วงติดสัดจริงๆเหรอ?
“หรงเอ๋อ เรามาคุยกันหน่อยไหม”
"มีอะไร."
“ทรงผมแมงกะพรุนและกระโปรงสายเดี่ยวไม่น่าดูเลย เพราะต้องเปิดแขน ขา และไหล่หลายๆ ส่วนทำให้อาจเป็นหวัดได้ง่าย ทำไมเจ้าไม่เปลี่ยนกลับไปเป็นชุดเดิมล่ะ ชุดหลวมๆนั่นดูสวยยกว่ามาก”
"ไม่."
“เปลี่ยนกลับเถอะ มันสวยกว่ามาก”
"ไม่."
“ข้าคือประมุข ข้าสั่งให้เจ้าเปลี่ยน!”
"ไม่"
ให้ตายเถอะ แม่บ้านชราคนนี้ นางเคยตามใจเขาตลอดไม่ใช่หรือไง?
ถ้าข้าสามารถเอาชนะเจ้าได้ ข้าคงใช้กระบี่บินฟาดเจ้าและเปลี่ยนชุดไปมาสักสามร้อยรอบ
เจียงมู่ไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ในโลกของนิยายลึกลับนี้ เว้นแต่จะมีเขาจะตาย
มิฉะนั้น โครงเรื่องจะดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะแผนร้ายทั้งหมดของเขาจะเสร็จสมบูรณ์
และเงื่อนไขในการผ่านคือ– เขาไม่สามารถปล่อยให้โครงเรื่องหลักเบี่ยงเบนไปจากโครงเรื่องเดิม
ตอนนี้ข้าเหลือชีวิตสุดท้ายแล้ว ดังนั้นข้าจะต้องทำทีละก้าว
โชคดีที่นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการถอนหมั้นของเสวี่ยเมิ่งหาน
หลังจากนั้นไม่นาน
ทั้งสองคนมาถึงเมืองเสวี่ย
เมืองเสวี่ย เป็นเมืองใหญ่แห่งชายแดนด้านใต้ของหลีโจว
หน้าที่หลักของมันคือการเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเทือกเขาสัตว์อสูรไปทางทิศใต้และป้องกัการบุกรุกของเผ่าสัตว์อสูร คืนนี้ที่เมืองเสวี่ยบรรยากาศที่เข้มงวดได้เปลี่ยนแปลงไปจากปกติ และบ้านเรือน ถนน และตรอกซอกซอยของเมืองเต็มไปด้วยบรรยากาศสนุกสนานและคึกคัก
เพราะว่า คืนนี้
เป็นงานเลี้ยงวันเกิดปีที่ 16 ของเสวี่ยเมิ่งหานสาวงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองเสวี่ย
เจียงมู่พาติงหนานหรงไปที่คฤหาสน์เจ้าเมือง
ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องโถง เขาเห็นเสวี่ยเมิ่งหานซึ่งเป็นเหมือนดวงดาวที่ถือดวงจันทร์
นางสวมชุดเอวสูงสีเขียวดอกไม้ที่ถักจากผ้าโฉวต้วน ผมยาวถึงสะโพก นางยังอ่อนวัยและสวยงามด้วยการแต่งหน้าเบาๆ ทำให้นางดูละเอียดอ่อนและมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น ต้องบอกว่าสัดส่วนร่างกายของนางสมบูรณ์แบบ และนางก็มีใบหน้าที่ดึงดูดทุกคน และในฐานะลูกสาวของเจ้าเมือง บรรยากาศรอบตัวของนางเหนือกว่าฝูงชน (ผ้าโฉวต้วน คือ ผ้าซาติน)
นางเป็นหญิงงามอันดับ 1 แห่งเมืองเสวี่ย!
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของข้า
ข้าเป็นตัวร้าย ข้ามาที่นี่เพื่อถูกทุบตีและถูกถอนหมั้น!
เจียงมู่เดินไปหา เสวี่ยเมิ่งหานด้วยความกระตือรือร้น
ทันทีที่พวกเขาเห็นเจียงมู่ แขกทุกคนในห้องโถงก็หยุดพูดและมุ่งความสนใจไปที่เขา
สายตาของพวกเขายังคงแต่งแต้มด้วยความเคารพและเกรงกลัว
นิกายหวู่โหย่ว ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีศิษย์หลายหมื่นคน มีพลังและเป็นที่เคารพนับถือ
ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นนิกายที่มีอำนาจมหาศาลในแดนใต้แห่งนี้ บริหารจัดการนิกายเล็ก ๆ และเมืองใหญ่ ๆ มากมายเช่นเมือง เสวี่ย
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันเสื่อมโทรมลง เหลือลูกศิษย์เพียงไม่กี่ร้อยคน ความแข็งแกร่งโดยรวมของปัจจุบันด้อยกว่าแต่ก่อนหลายขุม แต่อูฐผอมก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า
ในเมือง เสวี่ย สถานะของ เจียงมู่ยังคงสูงที่สุด
พ่อของเสวี่ยเมิ่งหานซึ่งเป็นเจ้าเมืองนามเสวี่ยเยวี่ยนซานทักทายเจียงมู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
เจียงมู่พูดคุยกับเขาอย่างสุภาพเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปหาเสวี่ยเมิ่งหาน
เขากำลังจะเริ่มการแสดงแล้ว!
“เมิงหาน มันนานมากแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน เจ้าก็ยังงดงามเหมือนเดิม ข้าเริ่มรักเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ!”
ขณะพูดอย่างตื่นเต้น เขาได้โบกมือให้ ติงหนานหรง หยิบของขวัญออกมา
ติงหนานหรง หยิบกล่องขนาดใหญ่หลายสิบกล่องออกจากแหวนของนาง
หลังจากเปิดกล่องแล้ว นางก็ถอยกลับไปด้านข้างและมองดูฉากตรงหน้าอย่างเงียบๆ
–นี่ควรเป็นสิ่งที่เจียงมู่หมายถึง แผนการถอนหมั้นใช่มั้ย?
นางค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น
เจียงมู่โบกมือใหญ่ของเขาและชี้ไปที่กองกล่องที่สวยงามด้วยความองอาจ
“เมิ่งหาน! ของเหล่านี้เป็นของขวัญสำหรับเจ้า ขอให้เจ้ามีความสุขในวันครบรอบวันเกิดที่สิบหก อ่อนเยาว์ตลอดกาลและการฝึกตนก็ก้าวไกลนับพันลี้!”
ภายในกล่องมีโอสถจิตวิญญาณทุกชนิด วิชาฝึกตร แกนอสูร และอาวุธจิตวิญญาณ และอื่นๆ
ด้วยของขวัญอันมากมายดังกล่าวทำให้แขกที่มาร่วมงานต้องตกตะลึง
“ประมุขเจียงช่วงยอดเยี่ยมยิ่งนัก!”
“ประมุขเจียงและแม่นางเสวี่ย เป็นคู่สร้างคู่สมที่เลือกโดยสวรรค์!”
“ขอแสดงความยินดีกับท่านเสวี่ยที่ได้พบลูกเขยอย่างประมุขเจียง!”
“ประมุขเจียงข้ามีลูกสาวสี่คน!”
“ประมุขเจียง, ภรรยาของข้าน้อยเปรียดั่งอีกาต่อ….”
“…”
ได้ฟังคำชมจากคนรอบข้าง
เจียงมู่นำมือของเขาวางไว้ที่หน้าอกและเชิดหน้าขึ้นสูง
ท่าทางเหมือนกับพูดว่า 'ข้าหยิ่งมาก'
เมื่อมองไปที่เจียงมู่ที่ต่อหน้านาง เสวี่ยเมิ่งหานเผยรอยยิ้มสุภาพ:
“ขอบพระคุณท่านประมุขเจียง”
รอยยิ้มจอมปลอมอย่างสุภาพ น้ำเสียงที่สงบและไร้อารมณ์ทำให้ เจียงมู่เกือบจะหัวเราะในใจของเขา
แน่นอนว่านี่คือนางเอก
แม้จะต้องเผชิญกับตัวร้ายที่น่ารำคาญ นางก็ไม่เสียมารยาท
แต่แค่นี้จะพอได้ยังไง เจ้าจะต้องถอนหมั้นข้า
“เมิ่งหาน วันนี้เจ้าอายุสิบหกและโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มาเลือกวันแต่งงานกันเถอะ ข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี!”
คำพูดที่เร่งรับเหล่านี้เต็มไปด้วยความรัก เจียงมู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมตัวเอง
ข้าเป็นดั่งดาราหนังตัวน้อย
เสวี่ยเมิ่งหานยิ้มและเฝ้าดูการแสดงของเขาอย่างเงียบ ๆ
หืม คนสกุลเจียงเขียนในบันทึกประจำวันว่า เขาไม่ชอบข้าและใส่ร้ายป้ายสีข้าว่าเป็นหมาโง่และคนไร้สาระ ตอนนี้กำลังแสดงความรักออกมาอย่างจริงใจ
นี้เป็นเหตุการณ์ถอนหมั้นใช่ไหม?
ดีมาก.
ข้าอยากจะดูว่าเจ้าจะทำอย่างไรถ้าข้าไม่ถอนหมั้นในวันนี้!
