ตอนที่ 189

ตอนที่ 189

หลิวหมิงอวี่รู้สึกตกตะลึงกับรางวัลนี้ เขารู้ถึงพลังของยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรม แต่เขาไม่คิดว่ามันจะทรงพลังขนาดนี้

ปัญญาประดิษฐ์ใด ๆ ไม่สำคัญเท่ากับสูตรของยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมนี้ ปัญญาประดิษฐ์เป็นเพียงแค่ปัจจัยภายนอก การรักษาโรคต่างๆ ที่ไม่มีทางรักษาเป็นเรื่องที่ดูเหลือเชื่อและเหนือความคาดหมายของเขาที่สุด

หลิวหมิงอวี่พยายามบังคับตัวเองให้สงบลง แต่เขาไม่สามารถทำได้ ทันใดนั้น เขาตื่นเต้นมากที่ได้รับรางวัลอันทรงพลังเช่นนี้

หลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์และอ่านข้อมูลอย่างละเอียดแล้ว เขาก็ตระหนักว่าเขากำลังคาดหวังมากเกินไป แม้ว่าข้อมูลยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมจะมีวิธีแก้ไขสำหรับโรคเหล่านี้ แต่วัตถุดิบที่สำคัญที่สุดก็คือคริสตัลพลังงาน

ใช่ มันคือคริสตัลพลังงานที่หลิวหมิงอวี่เห็นในวันสิ้นโลกนี้

สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงหลี่ไห่เฟิง นักวิทยาศาสตร์บ้าๆ ซึ่งใช้มนุษย์ทำการทดลอง เขาเคยกล่าวถึงการใช้คริสตัลพลังงานเพื่อทำให้วิวัฒนาการของมนุษย์เป็นไปอย่างสมบูรณ์

หลี่ไห่เฟิงเลือกเส้นทางที่ถูกต้องโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาคิดถูกแล้ว เนื่องจากมนุษย์ติดเชื้อไวรัส พวกเขาจะกลายเป็นซอมบี้และมีผลึกพลังงานที่ก่อตัวขึ้นที่ด้านหลังศีรษะ บ่งบอกว่าซอมบี้กำลังเปลี่ยนแปลงไปจริงๆ หลายคนอาจจะมีแนวคิดในทำนองเดียวกัน

แค่ไม่รู้ว่ามีใครอื่นอีกไหมนอกจากหลี่ไห่เฟิงที่กำลังทำการทดลองที่คล้ายกันในวันสิ้นโลก

หลิวหมิงอวี่ตรวจสอบข้อมูลอย่างระมัดระวังและพบว่าคริสตัลพลังงานที่จำเป็นในการนำมาทำยานั้นไม่ได้มากเกินไป แต่ถ้าเป็นสำหรับมนุษยชาติทั้งหมด เว้นแต่จะฆ่าซอมบี้มากกว่าครึ่งในวันสิ้นโลก จึงจะสามารถซื้อได้

ถ้าไม่มีพลังงานสำรอง มะเร็งระยะสุดท้าย จะรักษาไม่หาย จริงหรือ?

คำตอบคือใช่ แต่มันสามารถควบคุมได้ ตัวอย่างเช่น คนที่ป่วยเป็นมะเร็งตับระยะลุกลามแต่เดิม และเหลือเวลาอีกเพียงสามเดือนเท่านั้น ด้วยการบำบัดด้วยยีน อายุขัยของเขาสามารถขยายได้ถึงสามปี

และถ้าวิทยาศาสตร์การแพทย์พัฒนาขึ้นในสามปีนี้ คนๆ นี้อาจจะไม่ต้องตายก็ได้

ไม่น่าแปลกใจที่ชีววิทยาของยุควันสิ้นโลกไม่ได้ก้าวหน้ามากนักเนื่องจากขาดปัจจัยสำคัญบางประการ

แน่นอนว่ายังมีซอมบี้จำนวนมากในยุควันสิ้นโลก หากต้องการเปิดบริษัทยาจริงๆ ยังสามารถหาวัตถุดิบ

ยกเว้นคริสตัลพลังงาน วัตถุดิบที่เหลือสามารถพบได้ในโลกแห่งความเป็นจริง ซึ่งทำให้เขามีความหวังในการเปิดบริษัทยาในโลกแห่งความเป็นจริงมากขึ้น

ไม่เพียงแต่ทำเงินได้เท่านั้น แต่ยังได้ช่วยบรรเทาความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยด้วย

ปู่ของหลิวหมิงอวี่ป่วยด้วยโรคมะเร็งตับ ปู่ของเขาอายุเพียง 70 ปีเมื่อเขาจากไป เขายังคงจำได้ว่าปู่ของเขาทุกข์ทรมานด้วยโรคภัยไข้เจ็บอย่างไรในช่วงต่อมาตอนที่เขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ในช่วงสุดท้าย แม้แต่มอร์ฟีนก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้

ตอนนี้เขามีโอกาสนี้แล้วหลิวหมิงอวี่รู้สึกว่าเขาควรจะต้องทำอะไรบางอย่าง

แต่เขาไม่ใช่คนประมาท แม้ว่าเขาจะมีข้อมูลดังกล่าว แต่ความรู้ของเขาก็ยังห่างไกลจากเรื่องนี้อยู่มากโข

ยิ่งไปกว่านั้นหากยาวิเศษประหลาดๆ เช่นนี้มีอยู่จริง อาจจะมีสักกี่คนที่อยากได้มันอย่างลับๆ

อ่า ดูเหมือนว่ามีบริษัทที่เขาต้องการสร้างมากขึ้นเรื่อยๆ และแน่นอนว่าไม่มีใครสามารถทำอะไรได้มากมายด้วยตัวคนเดียว

ตั้งแต่ปัญญาประดิษฐ์ สมาร์ทโฟน เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ ไปจนถึงยา ยิ่งได้เห็นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีไอเดียมากขึ้นเท่านั้น แต่จู่ๆหลิวหมิงอวี่ก็พบว่า ณ ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะทำเงินได้เล็กน้อยจากการขายทองคำ และส่วนธุรกิจอื่นๆยังไม่มีผลลัพธ์ใดๆเลย

แต่เขาไม่สามารถตำหนิใครได้ สิ่งเหล่านี้ต้องการเวลาในการก่อร่างสร้างตัว และมันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน

ใช่!

หลังจากที่ฉันกลับไป เขาต้องเร่งมือพัฒนาสิ่งที่เกี่ยวข้อง ถ้าไม่มีเงินก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไร

การขายทองคำเพื่อสร้างรายได้นั้นดีกว่า แต่สิ่งนี้สามารถทำได้เป็นครั้งคราว การทำมากเกินไปจะดึงดูดความสนใจและนำภัยมาสู่ตนเองได้

เมื่อเขานำข้อมูลสูตรของยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมเก็บไว้ในพื้นที่จัดเก็บ ก็มีคนมาเคาะประตู

เขาดูเวลา 8:20 am

ควรจะเป็นหลี่เหวินซวนที่มาเคาะประตู เธอกระเป๋าเก็บอุณหภูมิอยู่ในมือ ภายในกระเป๋ามีซาลาเปาเนื้อร้อนๆ บรจุอยู่ข้างใน

หลี่เหวินซวนยิ้มและพูดว่า “พี่อวี่ เมื่อวานพี่บอกว่าซาลาเปาของป้าหลานอร่อย ฉันเลยขอให้ป้าหลานทำมาอีกครั้ง”

หลิวหมิงอวี่รับกระเป๋ามาและบีบแก้มเธออย่างช่วยไม่ได้ แล้วยิ้ม

“ขอบคุณมาก”

แม้ว่าเขาจะกินข้าวเช้าไปแล้ว แต่เขาก็ยังมีความอยากอาหารมาก เขาเปิดกระเป๋าและกลิ่นก็ทำให้ความอยากอาหารของเขาพองตัว เขาหยิบซาลาเปาแล้วกัดลงไปหนึ่งคำ “มันอร่อยมาก”

“ป้าหลานทำอาหารอร่อยมาก มีตั้งแต่ขนมชิ้นเล็กๆจนถึงอาหารจานใหญ่ กินมาหลายปีไม่เบื่อเลย อร่อยจริงๆ” หลี่เหวินซวนพูดอย่างตรงไปตรงมา

ในหูของคนอื่น ดูเหมือนเป็นการอวดอวดว่าของอร่อยๆ เหล่านี้คือสิ่งที่พวกเขามักจะกินเป็นเรื่องปกติ

หลังจากที่หลิวหมิงอวี่กินซาลาเปาเสร็จแล้ว เขาก็พูดว่า “ไปกันเถอะ เราจะไปรับจูเฟยเหยียนในภายหลัง”

หลิวหมิงอวี่และหลี่เหวินซวนดึงกระเป๋าออกมา หูจื่อที่อยู่ข้างหลังต้องการมาช่วย แต่หลี่เหวินซวนปฏิเสธ

โชคดีที่ยังมีบางอย่างอยู่ในกระเป๋าเดินทาง ไม่อย่างนั้นมันจะถูกเปิดเผย

พวกเขาตรงไปที่แผนกต้อนรับเพื่อคืนห้องและลงมาที่ลานจอดรถพร้อมกัน

วันนี้หลี่เหวินซวนไม่ได้ขับรถเฟอร์รารีสีแดง แต่เป็นรถฟอร์ดธรรมดา

เมื่อเห็นหลิวหมิงอวี่กำลังดูรถหลี่เหวินซวนอธิบายว่า “เฟอร์รารีนั่งได้แค่สองคนเท่านั้น วันนี้พี่สาวเฟยเหยียนจะไปด้วย ดังนั้นฉันจึงต้องเปลี่ยนรถ”

หลิวหมิงอวี่พยักหน้า เขาไม่สนใจว่าเป็นรถอะไร เขายังเคยนั่งรถสปอร์ตมาแล้วเป็นไฮบริดคาร์ล้ำเทคโนโลยีอย่างดีในยุควันสิ้นโลก ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจว่าเป็นรถอะไรในโลกแห่งความเป็นจริง

หลี่เหวินซวนยังคงเป็นคนขับ และพวกเขาก็มาที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์กก่อนเพื่อรับจูเฟยเหยียน

คราวนี้ไม่ต้องรอ เมื่อพวกเขามาถึงจูเฟยเหยียนก็รออยู่ที่ประตูแล้ว เมื่อวานเธอปล่อยให้พวกเขามารอที่หน้าประตูคงจะลำบากใจไม่น้อย เมื่อพวกเขามาถึงประตูมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก จูเฟยเหยียนก็ยืนรอมาระยะหนึ่งแล้ว

หลังจากทักทายจูเฟยเหยียนแล้ว หลิวหมิงอวี่ส่งซาลาเปาให้จูเฟยเหยียนและกล่าวว่า “นี่คือซาลาเปานึ่งที่ทำขึ้นเป็นพิเศษในบ้านเหวินซวน เธฮสามารถลองชิมดูได้ มันยากที่จะลิ้มรสรสชาติซาลาเปาที่แท้จริงที่นี่ได้”

จูเฟยเหยียนพยักหน้ารับหนึ่งและกินมัน เธอยกนิ้วโป้งให้หลี่เหวินซวนแล้วพูดว่า “น้องเหวินซวน ซาลาเปาของคุณอร่อยมาก ตลอดสองปีมานี้ฉันไม่เคยทานอาหารจีนที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย”

หลี่เหวินซวนยิ้มและกล่าวว่า “ถ้ามันอร่อย ก็กินใเยอะๆเลย”

การสนทนาในรถเป็นไปอย่างครื้นเครง พวกเขาไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างรวดเร็ว

สนามบินนานาชาติ JFK

ภายในสนามบิน.

หลี่เหวินซวนดูเหมือนเด็กซนๆเธอพูดและยิ้ม: “พี่อวี่ เมื่อไหร่จะมานิวยอร์กอีก คราวหน้าอยู่ให้นานกว่านี้หน่อยสิ ฉันจะพาไปทุกที่เลย”

แม้ว่าทั้งสองคนจะรู้จักกันได้ไม่นานนัก แต่หลิวหมิงอวี่ก็เข้ากับเธอได้เป็นอย่างดี เธอรู้สึกว่าเขาแตกต่างจากคนอื่นๆ เธอลังเลเล็กน้อยที่จะเห็นหลิวหมิงอวี่จากไป แต่เธอก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวเท่านั้น บางทีอาจจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีกในอนาคต

จูเฟยเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ้มและพูดว่า “พี่ชายอวี่ขอให้การเดินทางราบรื่น ฉันจะเรียนให้จบภายในหนึ่งปี เมื่อนั้นฉันกลับไปหาพี่ที่จีน ไว้เจอกันนะ”

เมื่อเปรียบเทียบกับหลี่เหวินซวนแล้วจูเฟยเหยียนรู้สึกว่าเธอยังคงมีโอกาสสูงที่จะได้พบหลิวหมิงอวี่อีกครั้ง เธอได้จดจำข้อมูลทั้งหมดของหลิวหมิงอวี่และวางแผนที่จะกลับไปหาเขาหลังจากสำเร็จการศึกษา

เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร?

ความรัก?

ดูเหมือนจะไม่ใช่ แต่อาจเป็นเพียงความรู้สึกปลอดภัยชั่วคราว

หลิวหมิงอวี่บอกลาทั้งสองคนทีละคนและก้าวเข้าสู่จุดตรวจความปลอดภัย

ไม่นานหลังจากนั้น เครื่องบินก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าสีคราม

การส่งหลิวหมิงอวี่กลับบ้าน ดูเหมือนจะทำให้ความคิดบางอย่างหายไป

หลี่เหวินซวนและจูเฟยเหยียนยังไม่ได้กลับไป

ทันใดนั้นหลี่เหวินซวนก็ยกมือขึ้นและพูดด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปเรียนในมหาวิทยาลัยที่ประเทศจีน”

จูเฟยเหยียนมองดูเธอด้วยความอิจฉา แต่เมื่อคิดว่าเธอก็จะได้กลับไปเร็ว ๆ นี้ เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าว่า “เอาสิ”