ตอนที่ 190

ตอนที่ 190

ปักกิ่ง

05 กรกฎาคม 2562 บ่ายสามโมง

เครื่องบินโบอิ้ง 737 จากสนามบินนานาชาติ JFK ลงจอดอย่างมั่นคงที่สนามบินนานาชาติเซี่ยงไฮ้ เครื่องบินลำนี้เป็นเครื่องบินลำเดียวกันกับที่หลิวหมิงอวี่โดยสารมา

เมื่อเห็นเครื่องบินลงจอดอย่างมั่นคงหลิวหมิงอวี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากจองห้องโดยสารชั้นหนึ่งของเครื่องบิน เขาพบว่าเครื่องบินลำนี้เป็นโบอิ้ง 737

เขารู้ว่าโบอิ้ง 737 ซึ่งเป็นเครื่องบินที่ปลอดภัยที่สุดประสบอุบัติเหตุหลายครั้งเมื่อไม่นานมานี้

แม้ว่าเขาจะสามารถใช้การข้ามเวลาเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติได้ แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงผลที่ตามมาอาจจะยุ่งยากขึ้น

เขารู้ด้วยว่านี่เป็นเพียงการหลอกให้ตัวเองกลัว โอกาสเกิดอุบัติเหตุเครื่องบินไม่ได้สูงนัก เมื่อเทียบกับยานพาหนะอื่นๆ ความน่าจะเป็นที่เครื่องบินจะชนกันนั้นต่ำกว่ามาก

แต่อุบัติเหตุเครื่องบินตกส่วนใหญ่ จะไม่มีคนรอดชีวิต

แต่เมื่อมองโดยรวมแล้วความปลอดภัยยังสูงกว่าพาหนะชนิดอื่นมาก

ตอนที่เขาไปนิวยอร์ก เขานั่งชั้นประหยัด แต่คราวนี้เขาอยากใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยดูบ้าง

ที่นี่เป็นห้องโดยสารชั้นหนึ่งราคาสูง พร้อมบริการแบบเฉพาะ

เขาพูดคุยและหัวเราะกับแอร์โฮสเตสตลอดทาง 15 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ดังนั้นเมื่อหลิวหมิงอวี่มาถึงเซี่ยงไฮ้ก็เป็นเวลา 15.00 น. ของวันที่ 5 กรกฎาคม

ก่อนออกเดินทาง เขาได้ติดต่อหวงอวี้ไว้แล้วแล้ว เมื่อขาลงจากเครื่องบินและกำลังรอกระเป๋าสัมภาระหลิวหมิงอวี่ถามใน WeChat ว่า

“อาอวี้ ฉันเพิ่งลงเครื่องเธออยู่ที่ไหน?”

หวงอวี้: “ฉันอยู่ที่ทางออกแล้ว”

หลิวหมิงอวี่: “โอเค ฉันจะไปเอากระเป๋าก่อน มีของขวัญมากมายเลย”

หวงอวี้: “ได้สิ ฉันจะรอของขวัญนะ”

สำหรับการเดินทางไปนิวยอร์กครั้งนี้หลิวหมิงอวี่อธิบายกับหวงอวี้ว่าควรไปด้วยกัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลิวหมิงอวี่ลากกระเป๋าเดินทางสองใบและปรากฏตัวที่ประตู

หลิวหมิงอวี่ยืนยันตำแหน่งของหวงอวี้เกือบจะในทันที เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อน รองเท้าส้นสูงสุดเท่ ผมยาวประบ่าผูกด้านหลัง และจ้องมองไปที่ฝูงชนที่ออกมาจากประตู

หลิวหมิงอวี่วางกระเป๋าเดินทางลงในมือของเขาและกอดหวงอวี้

“ฉันไม่ได้เจอเธอตั้งหลายวันแล้ว ฉันคิดถึงเธอมาก”

ในเวลาเดียวกัน เขาก็แอบพูดในใจว่า “จริงๆ ก็สิบกว่าวันแล้ว”

หวงอวี้ ยิ้มและพูดว่า “ฉันก็ด้วย”

พวกเขากอดกันซักพักก็แยกย้ายกันปล่อยมือ

หวงอวี้ หยิบกระเป๋าเดินทางและยิ้มทันที: “ซื้อของขวัญให้ฉันเยอะแยะแต่ทำไมกระเป๋าเดินทางถึงเบาแบบนี้ล่ะ?”

“กระเป๋าเดินทางใบนั้นสำหรับของเบา และกระเป๋าเดินทางใบนี้สำหรับของหนัก”

หลิวหมิงอวี่เปลี่ยนหัวข้ออย่างสงบเบา ๆ เพราะหลิวหมิงอวี่ย้ายของทั้งหมดไปยังพื้นที่จัดเก็บ มิฉะนั้น มันจะเป็นเรื่องยากที่จะถูกศุลกากร ตรวจ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาจะดีกว่าที่จะเก็บไว้ก่อน

หวงอวี้ เพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้ถามอีก

ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงที่จอดรถและเก็บกระเป๋าเดินทางไว้ในท้ายรถหลิวหมิงอวี่พูดว่า “ฉันจะขับรถกลับเอง ฉันขับรถในนิวยอร์กไม่ได้ รู้สึกคันมือนิดๆ”

หวงอวี้ไม่ว่าอะไร เธอนั่งที่เบาะข้างคนขับ และพูดขณะคาดเข็มขัดนิรภัยว่า “ฉันให้ป้าหลิวเตรียมอาหารค่ำแล้ว กลับไปก็กินได้เลย”

“ดีมาก คิดถึงอาหารบ้านเราจะแย่” หลิวหมิงอวี่ยิ้ม อาหารในระดับโรงแรมห้าดาวก็อร่อย แต่รสชาติที่ดั้งเดิมนั้นหายากมาก

เมื่อพวกเขากลับมาถึงวิลล่า ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว

คราวนี้เป็นเวลาอาหารค่ำพอดี

ป้าหลิวและลูกสะใภ้รู้ล่วงหน้าว่าหลิวหมิงอวี่กำลังจะกลับมา ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู พวกเขาก็เดินไปหยิบกระเป๋าในมือทันที

หวงอวี้ ถามเสียงดัง “คุณป้าคะ อาหารพร้อมหรือยัง?”

“อาหารพร้อมแล้วค่ะ”ป้าหลิวกำลังพูดพร้อมจัดโต๊ะ

หลิวหมิงอวี่ล้างมือ อาหารพร้อม และโต๊ะทั้งหมดก็เต็มไปด้วยจานอาหารจากบ้านเกิดของเขา

หลิวหมิงอวี่หยิบหมูชิ้นหนึ่งกับผักดองและกินพร้อมกับข้าวเขายกนิ้วโป้งให้และพูดว่า “ป้าหลิว หมูกับผักดองที่ป้าทำอร่อยมาก ดีกว่าของแม่ฉันอีก”

งเมื่อได้รับคำชมเธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “กินเยอะๆเลยค่ะ ถ้าคุณชอบ ฉันยังกลัวอยู่เลยว่ามันจะไม่อร่อย”

ท้ายที่สุด เธอเป็นเพียงผู้หญิงชาวนาธรรมดา และเธอไม่สามารถเทียบได้กับพ่อครัวใหญ่ แต่เธอก็ทำงานให้คุ้มค่าเงินและสามารถทำให้เจ้านายของเธอรู้สึกพึงพอใจได้

หวงอวี้ และหลิวหมิงอวี่ไม่ได้มาจากที่เดียวกัน และอาหารบ้านเกิดของพวกเขาแตกต่างกัน แต่เธอก็คิดว่าการทำอาหารของป้าหลิวนั้นอร่อยมากจริงๆ

“อร่อยมากจริงๆค่ะป้าหลิว แต่ถ้าฉันไม่หยุดกินจะอ้วนได้” หวงอวี้เสียใจที่ต้องวางจานลง

“หุ่นดีขนาดนี้คุณจะกลัวอะไร เทียบกับหุ่นนางแบบได้เลยนะคะ” เป็นลูกสะใภ้ของป้าหลิว ซึ่งเป็นภรรยาของหลิวเหวินเฉียง ชื่อไช่เสวี่ยฟางเธอมองไปที่หวงอวี้ด้วยความอิจฉา

อันที่จริง เธอไม่ได้อ้วนมาก แต่หลังคลอดลูกท้องของเธอก็ขยายขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับหวงอวี้แล้ว มันแย่กว่านั้นมาก

หวงอวี้ ได้รับการชมเชยจากคนอื่น ๆเธอก็รู้สึกยินดีไม่น้อย

เมื่อเทียบกับหวงอวี้ที่กินสองชามแล้ววางจานลงหลิวหมิงอวี่กินเยอะกว่ามาก อาหารทุกจานบนโต๊ะเขาเปลี่ยนมันทั้งหมดเป็นพลังงานไม่มีอะไรเหลือเลย

คนอื่นๆ วางชามและตะเกียบลงแล้วและมองหลิวหมิงอวี่ด้วยความอิจฉา

อาหารในต่างประเทศแย่มากเลยเหรอ?

หวงอวี้ พูดด้วยความอิจฉา “พี่อวี่ พี่ไม่อ้วนได้ไง?”

เธอจำได้เลือนลางว่าหลิวหมิงอวี่อ้วนขึ้นเล็กน้อยเมื่อไปทำงานครั้งก่อน แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอพบว่ารูปร่างหลิวหมิงอวี่ ดีขึ้นมากและกล้ามเนื้อของเขาก็พัฒนาขึ้นมาก ถ้าเธอสามารถเปิดเสื้อผ้าของหลิวหมิงอวี่ดูได้ เธอก็จะสามารถเห็นกล้ามหน้าท้องแบบมาตรฐานของหลิวหมิงอวี่

หลิวหมิงอวี่ยิ้มและพูดว่า “เธอต้องรู้เหตุผลที่ทำให้ไม่อ้วนหรือไม่?”

“ใช่”หวงอวี้มองเขาด้วยความสงสัย

ป้าหลิวและไช่เสวี่ยฟางก็ตั้งใจฟังเหมือนกัน อยากได้ยินว่าเขากินอย่างไรไม่ให้อ้วน

อันที่จริง พวกเขาไม่เชื่อว่าจะมีคนที่สามารถกินอาหารเยอะๆได้โดยไม่อ้วน

หลิวหมิงอวี่ยื่นหน้าของเขาไปที่ข้างหูของหวงอวี้ หวงอวี้ตกใจผงะและควบคุมตัวเองไม่ให้หลบไปอีกทาง โดยมองไปที่หลิวหมิงอวี่ด้วยสายตาดุๆ

“คืนนี้มาที่ห้องฉันนะ จะบอกให้” หลิวหมิงอวี่กล่าวอย่างเคร่งขรึมข้างหูของหวงอวี้

“ไปลงนรกซะ”หวงอวี้ผลักหลิวหมิงอวี่ออกไป

หลิวหมิงอวี่พูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง: “จริง ๆ ฉันไม่ได้โกหก”

“บ้าที่สุด”

หวงอวี้ กล่าวอย่างโกรธเคือง

ป้าหลิวและทั้งสองแต่เดิมต้องการแอบฟังเคล็ดลับของหลิวหมิงอวี่เช่นกัน เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจีบกัน พวกเขาจึงรีบออกจากโต๊ะอาหารอย่างมีไหวพริบและไปรอที่ห้องนั่งเล่น

ประสิทธิภาพการกินของหลิวหมิงอวี่นั้นยอดเยี่ยมมาก หลิวหมิงอวี่กินอาหารคนเดียวจนหมดโต๊ะ