สักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นเช็ดน้ำตา เธอแลบลิ้นและยิ้มให้ลู่เจ๋อ “รุ่นพี่ ขอบคุณสำหรับไหล่นะคะ ฉันเก็บมันไว้ในใจนานเกินไป ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมากแล้ว!”

“ทั้งหมดเป็นเพราะวันนี้ฉันสนุกมากเกินไปฉันเลยทำถั่วหก คุณต้องไม่บอกหลี่เรื่องนี้ ไม่งั้นเธอจะต้องรู้สึกแย่แน่ ๆ”

ลู่เจ๋อยิ้มให้เธอเงียบ ๆ ไม่ทันแล้วล่ะ ลู่หลี่เริ่มกังวลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

แต่เขาไม่คิดจะบอกให้อลิซรู้

ลู่เจ๋อยิ้ม “อลิซ เธอบอกว่าเธอต้องการพลังงานเพื่อปลุกแหล่งกำเนิดเปลวไฟใช่ไหม”

“ใช่ แต่ระดับพลังงานที่ต้องการนั้นสูงมากจริง ๆ หากเป็นเพียงพลังงานธรรมดา มนุษย์ก็คงหามันพบนานแล้ว”

อลิซคลุมผ้าห่มลมตัวลงกลิ้งไปมาและโผล่ออกมาให้เห็นแค่หัว เธอนอนหงายมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืน

ลู่เจ๋อเอื้อมมือออกไป และลูกแก้วสีแดงจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นในมือเขา มันเปล่งแสงสีแดงอ่อน ๆ ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน

เขามองอลิซ “อลิซ ลองนี่ดู”

ระดับพลังงานของสิ่งนี้ไม่ควรต่ำ ท้ายที่สุด มันสามารถช่วยให้เขาบรรลุความสมบูรณ์แบบในระดับเล็ก ๆ ของขั้นตอนการปรับแต่งร่างกายได้

เธอเป็นแม่ครัวตัวน้อยของเขา เขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบแทนเธอ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรสูญเสียรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ

การร้องไห้ไม่เหมาะกับเธอ

ทันทีที่ลู่เจ๋อหยิบลูกแก้วแสงออกมา อลิซก็ลุกขึ้นทันที

เธอจ้องไปที่ลูกแก้วแสงสีแดงของลู่เจ๋อ มีเปลวไฟสีฟ้ากระพริบอยู่ในดวงตาของเธอ

จากนั้นเธอก็พูดอย่างประหลาดใจและดีใจว่า “รุ่นพี่ มันมีประโยชน์!”

ลู่เจ๋อโล่งอก

มันดี ถ้าไม่ เขาคงช่วยอะไรไม่ได้มาก

เขายิ้มและมอบมันให้เธอ “งั้นก็ใช้มันซะ”

อลิซมองลู่เจ๋ออย่างลังเล เธอกัดริมฝีปาก เธอรับมันมาแต่ก็พูดว่า “รุ่นพี่…แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันเป็นพลังงานประเภทใด แต่พลังงานที่สามารถปลุกแหล่งกำเนิดเปลวไฟนั้นมีค่ามาก…รุ่นพี่จะให้มันกับฉันจริง ๆ เหรอ?”

ลู่เจ๋อให้พลังงานอันล้ำค่าแก่เธอโดยไม่ต้องคิดเลย นี่ทำให้เธอรู้สึกซับซ้อน แต่หัวใจเธอก็เต้นเร็วมาก มีความรู้สึกเปรี้ยวและขมขื่นรอบตัวเธอ

ลู่เจ๋อยิ้ม “อลิซ เธอทำอาหารดีๆ ให้ฉันมากมาย รุ่นพี่จะกินแล้วไม่จ่ายได้ยังไง”

อลิซมองลู่เจ๋อแล้วยิ้ม

แม้ว่าเหตุผลของเขาจะฝืนมาก แต่เธอก็เลือกที่จะยอมรับมัน

เธอหยิบลูกแก้วสีแดง เปิดปากของเธอ และกินลูกแก้วเข้าไปอย่างรวดเร็ว

แสงสีฟ้าจาง ๆ ไหลผ่านผิวหนังของเธอเกือบจะในทันที ไม่มีเปลวไฟรั่วไหลออกมาแต่อุณหภูมิโดยรอบสูงขึ้น

เพียงไม่กี่นาทีอลิซก็ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่ซีดของเธอตอนนี้แดงขึ้นเล็กน้อย

ลู่เจ๋อมองเธอแล้วถามว่า “เป็นไงบ้าง?”

อลิซยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “มันมีประโยชน์…แต่มีพลังงานน้อยเกินไป ฉันตื่นขึ้นเล็กน้อยและชะลอปฏิกิริยาฟันเฟืองได้…ขอโทษนะ รุ่นพี่…มันมีค่ามาก…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอมองลู่เจ๋ออย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่ลูกแก้วแสงอีกลูกปรากฏขึ้นในมือเขา

ลู่เจ๋อยิ้มและพูดว่า “ไปต่อกัน”

เพราะมันมีประโยชน์ เขาจึงต้องช่วยรุ่นน้องคนนี้!

ดวงตาของอลิสเปล่งประกาย เธอมองลู่เจ๋ออย่างลังเล เมื่อเห็นว่าสายตาที่เขามองมาที่เธอมั่นคง เธอก็ไม่พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มแล้วกินมันอีกครั้ง

ไม่กี่นาทีต่อมา

"ต่อ!"

อีกไม่กี่นาทีต่อมา

"อีกครั้ง!"

…

หลายชั่วโมงต่อมา ค่ำคืนสีน้ำเงินเข้มก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้ายามค่ำคืนส่องแสงวิบวับ

อลิซใช้ลูกแก้วไปเกือบ 50 ลูก

แต่ลู่เจ๋อมีมันประมาณ 2-3 พันลูก มันดรอปจากกระต่ายขาว เขาเลยมีเยอะ

เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง อลิซก็ยิ้ม “รุ่นพี่ ดูเหมือนว่าแค่นี้จะเพียงพอแล้วสำหรับวันนี้”

ลู่เจ๋อกระพริบตาสงสัย “เร็วขนาดนั้นเลย? ศาสตร์เทพของเธอตื่นแล้วเหรอ?”

อลิซยิ้มอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่ายหัว “มันไม่เร็วขนาดนั้น การตื่นจะเกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ นี่ควรเป็นพลังงานที่ฉันต้องใช้เมื่ออายุ 5 ขวบ การตื่นเพิ่งเริ่มต้นขึ้น”

จากนั้นเธอก็ยิ้มให้ลู่เจ๋อแล้วพูดว่า “แต่ถึงอย่างนั้น ฟันเฟืองก็ล่าช้าไปอย่างน้อย 1 ปี”

ลู่เจ๋อแตะคาง “หมายความว่าเธอต้องใช้ 50 ลูกต่อวัน? ไม่เป็นไร ฉันจะให้เธอทุกวัน”

อลิซตัวสั่น เธอถามลู่เจ๋อด้วยเสียงแหบแห้ง "รุ่นพี่ คุณมีอีกไหม"

ลู่เจ๋อยิ้ม “นี่เป็นศาสตร์เทพอย่างแรกที่ฉันตื่นขึ้น ฉันสามารถผลิตลูกแก้วพลังงานนี้ได้ทุกวัน ตอนนี้น่าจะพอแบ่งให้เธอได้”

อลิซได้ยินก็กัดริมฝีปาก เธอน้ำตาคลอ “…รุ่นพี่ ฉันเป็นหลุมลึก ฉันจะถ่วงคุณเท่านั้น…”

ทำไมรุ่นพี่ถึงดีกับเธอนัก?

มันไม่ยุติธรรมเลย…

พ่อก็เหมือนกัน…

แม่ก็เหมือนกัน…

ปู่ก็เหมือนกัน…

มนุษย์ที่ทรงพลังคนอื่น ๆ ก็เหมือนกัน…

นี้ไม่ยุติธรรม

ลู่เจ๋อมองอลิซที่กำลังหนักใจแล้วพูดว่า “อลิซมองตาฉันแล้วบอกฉันสิ เธอต้องการมันไหม? อยากมีชีวิตอยู่ไหม?”

อลิซได้ยินก็อึ้งไป จากนั้นเธอก็หลุบตาลง

แต่ครู่ต่อมา เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องเข้าไปในดวงตาของลู่เจ๋อด้วยความแน่วแน่ "ฉันอยากมีชีวิตอยู่ค่ะ!"

“ดี งั้นที่เหลือฝากไว้กับฉัน” ลู่เจ๋อยิ้ม

ภายใต้แสงดาวสีเงิน อลิซมองรอยยิ้มของลู่เจ๋อ เธอค่อย ๆ แสดงรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเดิมอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นและเดินไปนั่งข้างลู่เจ๋อก่อนจะพูดว่า “รุ่นพี่ ฉันชื่อ ‘อลิซ เฮเฟสตัส’ วันนี้ฉันอายุ 17 ปี งานอดิเรกของฉันคือการทำอาหารและเล่นเปียโน ฉันไม่ชอบอะไรที่ขมขื่น ฉันกลัวความเจ็บปวด ความมืด และการอยู่คนเดียว สิ่งที่ฉันถนัดที่สุดคือยิ้ม ความฝันสูงสุดของฉันคือการได้อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข และตอบแทนน้ำใจที่ทุกคนมีให้ฉัน…”

บนสนามหญ้า อลิซมองลู่เจ๋ออย่างลึกซึ้งขณะที่เธอเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอให้เขาฟัง

ในที่สุด เธอก็มองไปที่ลู่เจ๋อแล้วพูดว่า “ตอนนี้ ฉันไม่มีความลับใด ๆ กับรุ่นพี่แล้ว”

ลู่เจ๋อเปิดปาก สายลมกลางคืนพัดผ่านมาและมีกลิ่นหอมของอลิซและกลิ่นหญ้าลอยเข้ามาในจมูก ลู่เจ๋อมึนงง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในตอนนี้

----------------------------

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด