ตอนที่ 23 ปฏิบัติการช่วยเหลือ
เมื่อเพิ่มแต้มคุณสมบัติแล้ว ข้อมูลของเธอก็เปลี่ยนไป
[
ชื่อ : ลั่วเหยา
เลเวล: 4 (0/500)
พรสวรรค์: เชี่ยวชาญด้านไฟ
ความแข็งแกร่ง: 3
พลังเวท: 14
ความว่องไว: 9
ร่างกาย: 2
ความทนทาน: 2
สกิล: บอลไฟ(1ดาว)
ตำแหน่งดาวที่เหลือ: 3
การประเมินพลังต่อสู้: แข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาเล็กน้อย
]
ผู้เล่นจะเลือกพรสวรรค์ได้หลังจากได้รับการคัดเลือกให้เป็นผู้เล่น
พรสวรรค์ล้วนเท่าเทียมในด้านคุณภาพ
บางคนรู้สึกว่าต้องการโชคก็เลือกพรสวรรค์ด้านโชคดี‘โชค+1’ บางคนต้องการความแข็งแกร่งก็เลือกพรสวรรค์ด้านความแข็งแกร่ง’ความแข็งแกร่ง+3’ บางคนเลือกจะเดินเส้นทางแห่งไฟในอนาคตก็เลือกพรรสวรรค์เชี่ยวชาญด้านไฟ‘พลังของสกิลไฟเพิ่มขึ้นเล็กน้อย(2%)’…
ลั่วเหยามีพรสวรรค์เชี่ยวชาญไฟ ดังนั้นเธอจึงให้ความสำคัญกับธาตุไฟและสกิลที่จะมีในอนาคต
“สกิลไม่ดรอปเลย”
ลั่วเหยาถอนหายใจเมื่อเห็นกองหญ้าที่ว่างเปล่า
เธอไม่สนใจสกิลของหญ้าน้อย แต่เธออยากได้เหรียญทอง
ต้องรู้ว่า
นอกจากรางวัลของระบบและโชคดีที่ไปเจอหีบสมบัติ วิธีเดียวที่จะได้เหรียญทองในเสินลู่คือการรีไซเคิล
การรีไซเคิลเป็นแหล่งได้รับเหรียญทองของทุกคน
“เธออยากได้เหรียญทองเหรอ?” ฉินเมิ่งหย่าที่อยู่ในจิตวิญญาณของเธอถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นลั่วเหยาแสดงอาการหดหู่
“ก็ไม่ขนาดนั้น...”
ลั่วเหยาที่กำลังเดินลดเสียงลง “เดี๋ยวน้าทุกคนเริ่มใช้เหรียญทองกันแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่อยากขอเงินจากที่บ้าน”
“มันคงดีกว่าถ้าประหยัดเงินได้มากขึ้น”
ฉินหมิ่งหย่าก็พยักหน้าเล็กน้อยหลังฟังคำพูดของลั่วเหยา “ดี ฉันชอบบุคลิกการพัฒนาตัวเองของเธอ”
“ตอนนี้เธอเหมือนตัวฉันในอดีตเลย เป็นคนที่พัฒนาตัวเองและมองโลกในแง่ดี ด้วยความช่วยเหลือของฉัน เธอต้องประสบความสำเร็จไม่น้อยไปกว่าฉันแน่นอน”
“ขอบคุณ” ลั่วเหยาเกาหัวด้วยความเขิน
ฉินเมิ่งหย่าเป็นไอดอลของเธอ
เมื่อไอดอลของเธอพูดแบบนั้นเธอจึงรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย
แต่รอยยิ้มอันแสนหวานอยู่ได้ไม่นานนักเมื่อชายคนหนึ่งปรากฏในสายตาของเธอ
“หืม? นั่นไม่ใช่คุณลั่วเหรอ บังเอิญจัง!”
ห่างออกไปสิบเมตร ชายในชุดกีฬาสีน้ำเงินเข้มที่มีทรงผมสายฟ้าสีม่วงโผล่มาจากหลังต้นไม้
เขาทักทายเธอด้วยอย่างมีความสุขเมื่อเห็นเธอ
ลั่วเหยามองเขาอย่างเย็นชาแล้วหันหลังเดินจากไป
ชายคนนั้นรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมีทัศนคติแบบนี้ แต่เขาไม่สนใจและตะโกนจากด้านหลังเธอ “เปล่าประโยชน์น่าคนตระกูลลั่ว! คนแรกที่จะเลื่อนเป็นเลเวล10คือพี่หวังของฉัน…”
ลั่วเหยาที่ได้ยินแบบนั้นจึงก้าวเท้าเร็วขึ้น
เธอเดินไปหลายร้อยเมตรในชั่วพริบตาและมาถึงสถานที่เงียบสงบที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้
แสงแดดส่องผ่านช่องว่างทำให้เกิดจุดแสงบนพื้นหญ้า
กลิ่นหอมจางๆของดอกไม้ป่าทำให้เธอคลายความหงุดหงิดได้เล็กน้อย
เสียงนกร้องจิ๊บๆดังมาจากบริเวณโดยรอบ ซึ่งเป็นเสียงเดียวในบริเวณที่เงียบสงบแห่งนี้
ลั่วเหยาที่กำลังรู้สึกสับสนนั่งลงใต้ต้นไม้และตั้งใจจะพักตรงนี้ก่อน
ฉินเมิ่งหย่าเห็นแบบนั้นจึงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “เมื่อวานเธอดูไม่ค่อยดีเลย ลูกสาวตระกูลเซี่ยเป็นคนรู้จักเธอเหรอ?”
ลั่วเหยาที่ได้ยินแบบนั้นจึงหยักหน้าอย่างขมขื่น
“อืม พวกเราเป็นเพื่อนและเพื่อนร่วมชั้นกัน เธอเข้าเสินลู่เร็วกว่าฉันหนึ่งปี”
“เข้าเสินลู่เมื่อปีก่อน?”
ฉินเมิ่งหย่าที่ลอยอยู่ในจิตวิญญาณขมวดคิ้ว “แต่ลูกสาวคนโตเป็นคนธรรมดาไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวก่อนนะ หนึ่งปี!? หรือว่า...”
“ใช่”
ลั่วเหยาถอนหายใจด้วยความเศร้า “หว่านชิงเป็นหนึ่งในเหยื่อของ'การประเมินเขต87'เมื่อปีที่แล้ว”
“เข้าใจแล้ว”
ฉินเมิ่งหย่าแสร้งทำเป็นพยักหน้า เธอคิดว่าชื่อจริงๆของผู้หญิงคนนี้คือเซี่ยหว่านชิง
พอรู้สึกตัวอีกครั้งเธอจึงถามด้วยความสงสัย “ฉันเพิ่งเคยได้ยินเหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีก่อนนี้นี่แหละ มันเกิดอะไรขึ้น?”
ลั่วเหยาสรุปสั้นๆ “เขตนั้นไม่ได้ท้าทายราชามอนสเตอร์เกินครึ่งปี เสินลู่จึงเริ่มการประเมิน”
“ราชามอนสเตอร์โจมตีค่ายด้วยกองทัพมอนสเตอร์และพวกเธอต้านเอาไว้ไม่ได้”
“หลังจากนั้นพวกเธอเลยกลายเป็นคนธรรมดา...”
ลั่วเหยาบ่นด้วยความสงสารหลังจากพูดจบ “โธ่ นางฟ้าหว่านชิงของเราถูกคนในเขตของเธอลากลงมา”
“ในเขตเธอมีผู้หญิงเยอะเกินไป...”
ฉินเมิ่งหย่ายิ้มเล็กน้อย “ความสัมพันธ์ของพวกเธอสองคนดีไหม? เมื่อวานฉันเห็นเธอโกรธมากตอนที่รู้เรื่องการเดิมพัน”
เมื่อข่าวสัญญาเดิมพันของตระกูลหวังกับตระกูลเซี่ยมาถึงหูลั่วเหยา เธอก็โกรธมากจนดื่มเหล้าไปสามขวด
จากนั้นเธอก็ผล็อยหลับไปด้วยความเมา
จนกระทั่งสาวใช้มาเจอเธอในตอนเย็น
“ค่อนข้างดีเลย”
เมื่อได้ยินฉินเมิ่งหย่าพูดแบบนี้ ลั่วเหยาจึงกำหมัดพูดด้วยความโกรธ “ที่ฉันโกรธคือคนพวกนั้น พอเห็นว่าหว่านชิงกลายเป็นคนธรรมดาก็เลือกทิ้งเธอทันที ตอนหว่านชิงเป็นผู้เล่นก็เข้าหาเธอ”
“อย่างนั้นเหรอ...”
ฉินเมิ่งหย่าเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว
“ที่เมื่อคืนนี้เธอวางแผนอย่างรอบคอบเพราะต้องการไปถึงเลเวล10โดยเร็วที่สุดและคว้าเพื่อนเธอกลับมา?”
“อย่างน้อยเธอก็ปลอดภัยตอนที่อยู่กับฉัน”
“พวกเธอจะใช้ชีวิตร่วมกันตลอดชีวิตเลย?”
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ!!”
......
หลังจากพักผ่อนสักพัก ลั่วเหยาก็ลุกขึ้นพร้อมไปต่อ
ในตอนนั้นเองเสียงของฉินเมิ่งหย่าดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอไม่อยากไปท้าทายราชามอนสเตอร์เขต87เพื่อคืนสถานะผู้เล่นให้เพื่อนเธอเหรอ?”
เท้าของลั่วเหยาที่เพิ่งยกขึ้นหยุดชะงัก
เธอยักไหล่แล้วตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันเคยคิดเรื่องนี้แล้ว แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย”
“ต่อให้ผู้เล่นคนอื่นสามารถสมัคร‘ปฏิบัติการช่วยเหลือ’ได้ แต่เข้าไปได้แค่ทีมห้าคนเท่านั้น”
“มีแค่ห้าคนเท่านั้น ลืมเรื่องราชามอนสเตอร์ได้เลย ต่อให้เป็นลูกน้องของราชามอนสเตอร์ก็ยังชนะไม่ได้ด้วยซ้ำ”
แผนที่เริ่มต้นสามารถเข้าได้เฉพาะผู้เล่นที่มีเลเวลไม่เกิน30
ในโลกนี้ไม่มีใครคิดว่าผู้เล่นเลเวล30ห้าคนสามารถชนะราชามอนสเตอร์ที่มีเลเวลเดียวกันได้
นั่นเป็นเรื่องปกติมาก!
ตามจริงแล้ว
ต่อให้ผู้เล่นหลายพันคนผลัดกันสู้กับราชามอนสเตอร์หลายชั่วโมงในแผนที่สุดท้ายก็ยังชนะได้ยาก
คนในโลกต่างรู้ว่าต้อง‘หยุดสามวันก่อนสู้กับราชามอนสเตอร์เพื่อสะสมเวลา9ชั่วโมงเอาไว้สู้กับราชามอนสเตอร์’
แม้ว่าลั่วเหยาจะมั่นใจกับอนาคตของตัวเอง แต่เธอไม่มีความคิดที่จะสมัคร‘ปฏิบัติการช่วยเหลือ’เลย
และเรื่องนี้ไม่มีค่าใช้จ่าย
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว รีบไปเพิ่มเลเวลดีกว่า”
ลั่วเหยาส่ายหัวโยนความคิดไม่จำเป็นออกไป
เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
...