ตอนที่ 164

ตอนที่ 164

เย่ฉิงซวนพยักหน้าและกล่าวว่า “ได้ค่ะ”

จากนั้นเธอจึงหยิบสร้อยข้อมืออัจฉริยะขึ้นมาและกดโทรศัพท์หาหานหยวนฮั่ว

ตอนที่ลงทะเบียนทุกคนได้กำหนดหมายเลขโทรศัพท์ของตนเองแล้ว

ดาวเทียมและสถานีฐานการสื่อสารส่วนใหญ่ของโลกได้รับความเสียหาย ตัวเลขนี้เป็นสถานีฐานที่ตั้งขึ้นใหม่ซึ่งมีช่วงรัศมีสัยญาณ 5 กิโลเมตร ซึ่งเทียบเท่ากับเครือข่ายท้องถิ่น

วันนี้เป็นวันแรกที่ทำอาหารแยกกันอย่างเป็นทางการ

อันที่จริง หานหยวนฮั่วอยู่ที่นี่ได้เพียงสองวันเท่านั้น ซึ่งมีผลเพียงเล็กน้อยต่อเขา แม้ว่าการกินข้าวหม้อใหญ่ๆ โดยไม่ต้องหุงด้วยตัวเองจะง่ายกว่า แต่การทำอาหารด้วยตนเองย่อมเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

หลังจากแลกเปลี่ยนข้าวสองถังจากสำนักงานแลกเปลี่ยน เขาก็เริ่มทำอาหารกลางวันทันที

หานหยวนฮั่วมีเครื่องครัวของตัวเองและสามารถทำอาหารได้อย่างรวดเร็ว

ตอนเที่ยง เขาต้มข้าวชามใหญ่ในหม้อและหัวไชเท้าดอง กินกับลูกสาวของเขา

เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองบ้านใหม่หานหยวนฮั่วได้ทำข้าวมื้อพิเศษเพิ่ม

หานเหยียนหรันกินข้าวสองชามใหญ่ และท้องของเธอก็พองขึ้น

บ้านไม้เต็มไปด้วยผู้คนใหม่ๆ ที่ย้ายมาเมื่อวาน กินข้าวเสร็จเพื่อนบ้านก็มาทักทายกัน

พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านในนิคมมาก่อนและเข้ากันได้ดี หลังจากมาที่นี่พวกเขาต่างก็เลือกที่จะอยู่ติดกันโดยธรรมชาติ

เพื่อนบ้านของเขาชื่อจ้าวอวี้หลงทั้งสองมีอายุใกล้เคียงกัน และเขายังมีลูกสาวคนหนึ่งซึ่งแก่กว่าหานเหยียนหรันเล็กน้อย เธออายุสิบขวบแล้ว

หานหยวนฮั่วกล่าวสวัสดี “พี่จ้าวสวัสดีตอนบ่ายเข้ามาก่อนสิ”

จ้าวอวี้หลงยกเท้าเข้าไปในบ้าน หานเหยียนหรันมีความสุขมากที่ได้เห็นหญิงสาวมา หยิบตุ๊กตาอันล้ำค่าของเธอออกมา และเล่นกับเธอ

ทั้งสองทักทายกันสักพัก และ จ้าวอวี้หลงก็ถามว่า “น้องชายฮั่น นายคิดว่าบริษัทนี้น่าเชื่อถือไหม พวกเขาไม่ได้โกหกเราใช่ไหม?”

แม้ว่าเขาจะเข้ามาหนึ่งวันแล้ว ได้รับอาหารการกินและอาศัยอยู่ตามปกติในวันนี้ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเล็กน้อย

ให้แต่อาหารแต่ไม่ให้ทำงาน

เขาเคยได้ยินเรื่องที่มีบางคนมาล่อลวงให้คนอื่นเป็นอาหารสัตว์

หานหยวนฮั่วส่ายหัวและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ วันนี้ผมได้แลกเปลี่ยนข้าวไปสองกระสอบ มันจะเป็นเรื่องโกหกได้อย่างไร ผมยังเอาสร้อยข้อมือไปแลกเปลี่ยนมาแล้ว เห็นคนแลกคะแนนตั้งหลายร้อยคะแนน มันไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน”

จะบอกว่าบริษัทหลอกคนก็ไม่น่าใช่ ใครจะหลอกคนโดยเอากองอาหารมากมายมาสิ้นเปลืองเปล่าๆกัน

จ้าวอวี้หลงลืมตาขึ้นและพูดว่า “อะไรนะ นายยังรีไซเคิลไอเทม อีกหรือสองสามร้อยคะแนน แลกเปลี่ยนข้าวเท่าไหร่”

“พี่ไม่ได้ไปแลกเปลี่ยนหรือ? คริสตัลพลังงานสามารถแลกเปลี่ยนเป็นค่าแรงได้ ส่วนพวกสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ที่ดีบางอย่างสามารถแลกเปลี่ยนเป็นค่าแรงจำนวนมากได้ น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้เอามาด้วยตอนนั้น ไม่อย่างนั้นก็คงจะแลกเงินค่าแรงสมทบ แล้วแลกเป็นอาหารได้”

หานหยวนฮั่วมองด้วยความเสียใจ ในทันใดจึงจำบางสิ่งได้และพูดเสียงดังว่า “พี่จ้าว พี่มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เยอะไหม มันแลกเปลี่ยนเป็นอาหารได้”

จ้าวอวี้หลงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ นี่คือลูกรักของฉัน ฉันจะเอาลูกไปแลกเปรลี่ยนอาหารได้อย่างไร”

จ้าวอวี้หลงแตกต่างจากหานหยวนฮั่ว หานหยวนฮั่วศึกษาเทคโนโลยีเสมือนจริง ในขณะที่ จ้าวอวี้หลงชอบศึกษาหุ่นยนต์อัจฉริยะ

แน่นอนว่ามันเป็นแค่งานอดิเรก

หลังจากวันสิ้นโลก ผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ที่กระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่งได้กลายเป็นสมบัติล้ำค่าในสายตาของเขา

ในปีที่สามของวันสิ้นโลก จ้าวอวี้หลงมีเวลาว่างมากขึ้น เมื่อมีเวลาว่างเขาก็เริ่มสะสมผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์บางอย่างโดยไม่รู้ตัว

แต่เทคโนโลยีของเขามีจำกัดและมีเวลาจำกัด เป็นเวลาสามปีแล้วที่เขาสะสมมัน และเขายังไม่ได้สร้างหุ่นยนต์อัจฉริยะเลยแม้แต่ตัวเดียว

แต่เขายัง ได้ค้นคว้าเกี่ยวกับหุ่นยนต์ธรรมดาๆ หลายรูปแบบและหนึ่งในนั้นคือสมบัติของเขา

“ลูกของพี่ไม่ใช่เสี่ยวซวนเหรอ”หานหยวนฮั่วเหน็บ

จ้าวอวี้หลงส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ เขายังไม่ใช่หุ่นยนต์จริงๆ สิ่งที่ฉันต้องการจะทำคือสร้างหุ่นยนต์ตัวจริง”

ทันใดนั้นสร้อยข้อมืออัจฉริยะของ จ้าวอวี้หลงก็กะพริบ

จ้าวอวี้หลงเปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะและกล่องข้อมูลก็ปรากฏขึ้นทันที

“จ้าวอวี้หลงขอแสดงความยินดีที่คุณเสร็จสิ้นการลงทะเบียนข้อมูล ตามระดับความเชี่ยวชาญของคุณและการเตรียมการของบริษัท หลังจากการตัดสินใจ คุณจะได้รับการว่าจ้างให้เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยรายวัน

โปรดรวมตัวกันที่ จตุรัสทางเข้าโรงแรม เวลา 16.00 น.”

หานหยวนฮั่วที่อยู่ด้านข้างก็เห็นข้อความและกล่าวว่า “พี่จ้าว ขอแสดงความยินดีกับตำแหน่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำวัน ไม่ต้องออกไปทำกิจกรรม แต่มีคะแนนสนับสนุน 15 คะแนน ประหยัดนิดหน่อย ใช้สองคนได้สบายเลย”

จ้าวอวี้หลงพยักหน้าและกล่าวว่า “อันที่จริง 15 คะแนนก็เพียงพอแล้วสำหรับซื้อข้าว แค่ประหยัดเงินเพียงเล็กน้อยก็เหลือไว้ซื้อสิ่งอื่นได้”

เดิมทีเขาคิดว่ามันคงจะดีถ้ามีคะแนนสะสม 10 คะแนน มูลค่าผลงาน 10 คะแนน นั้นเพียงพอสำหรับคนคนหนึ่งที่จะมีชีวิตอยู่ แต่มันค่อนข้างลำบากสำหรับคนสองคน

เขาพาลูกสาวมาด้วย ลูกสาวอายุเพียงสิบปีและไม่สามารถทำงานได้ เธอสามารถพึ่งพาเงินเดือนของเขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขามีคะแนนผลงาน 15 คะแนน ซึ่งเกินความคาดหมายของเขามาก

จ้าวอวี้หลงถามอย่างมีความสุข “น้องชายฮั่น ตำแหน่งของนายคืออะไร เงินเดือนเท่าไหร่?”

หานหยวนฮั่วเปิดระบบของตัวเอง แต่น่าเสียดายที่ข้อมูลส่วนบุคคลยังคงเป็นข้อมูลก่อนหน้าและไม่มีการเปลี่ยนแปลง

“ดูเหมือนว่าตำแหน่งสำคัญจะแจ้งมาค่อนข้างช้า”

จ้าวอวี้หลงตบไหล่หานหยวนฮั่วอย่างสบายใจ

หานหยวนฮั่วพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ ผมเดาว่าอีกสักพักคงจะมีข้อมูลเข้ามา”

ทั้งสองเดินออกจากบ้านไม้และถามเพื่อนบ้านคนอื่นๆ เกี่ยวกับงานที่ได้รับมอบหมาย

“คุณได้งานอะไร?”

“ทหารกองหนุน แล้วคุณล่ะ”

“พ่อครัว”

“ผู้จัดการฝ่ายโลจิสติกส์”

"พนักงานยกกระเป๋า"

ทุกคนต่างพูดถึงงานของตน

“เงินเดือนเท่าไหร่?”

“เงินเดือนไม่เหมาะสมใช่ไหม”

“เกิดอะไรขึ้น มันไม่ใช่ความลับใหญ่ บางทีอาจมีตารางเงินเดือนอย่างเป็นทางการออกมาภายหลัง”

“ใช่แล้ว เงินเดือนของฉันคือ 20 คะแนน” คนที่พูดคือคนที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้เป็นทหารกองหนุน

“ว้าว สูงมาก ฉันได้แค่ 12 คะแนน ฉันเลยต้องประหยัด” ผู้จัดการโลจิสติกส์อุทาน

“มันสูงมาก แต่ของฉันสูงกว่าของเล็กน้อย 15 แต้ม ของฉันแต่มีข้อได้เปรียบ ฉันสามารถจัการอาหารได้” เชฟพูดด้วยหน้าตาเฉยเมย

“นั่นก็เท่ากับได้คะแนน 10 คะแนนเปล่าๆไม่ใช่หรือ มันสูงกว่าของฉันตั้ง 5 คะแนน” ทหารสำรองกองหนุน