ตอนที่ 039 แม่บ้านรู้งาน

"ไปทำงานของเธอต่อได้แล้ว!! ฉันจะนอนต่อ"

ซูแคนพูดกับเสี่ยวผิงด้วยรอยยิ้ม

"งานของหนูหมดแล้วค่ะ หนูทำความสะอาดบ้านกับสวนเสร็จหมดแล้ว"

เสี่ยวผิงตอบด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อ!!"

ซูแคนชะงักไปชั่วขณะ เขาไม่รู้จะบอกให้เธอไปยังไงดี

ซูแคนรู้สึกว่าเหมือนเลือดกำเดาจะไหลออกมา เสี่ยวผิงกำลังต้องมองเขาด้วยสายตาที่งดงามแบบนี้

ซูแคนมองที่ตัวของเขา เขาเห็นว่าผ้าห่มยังห่มตรงขาไม่หมด เขาเลยยื่นมือออกมาแล้วดึงผ้าห่มไปห่ม

เมื่อเสี่ยวผิงเห็นเธอก็รีบเอื้อมมือไปจับผ้าห่มก่อนซูแคน

"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวหนูทำให้เอง"

เสี่ยวผิงก้มลงไปดึงผ้าห่ม จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

เธอมองไปบนตัวซูแคน เธอเห็นบางอย่างดันผ้าห่มออกมาเล็กน้อย

"ว้ายย!!"

เธอรีบปิดตา ลุกขึ้นและรีบวิ่งกรี๊ดกลับเข้าไปในบ้านทันที

ซูแคนมองเสี่ยวผิงที่เข้าไปในบ้าน

เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ซูแคนเอามือกุมที่หน้าของตัวเอง

เสี่ยวผิงน่าจะเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ มันไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้เลย

แย่…

แย่มาก…

ซูแคนไม่มีทางเลือก เขาเลยเอียนตัวลงไปนอนต่อ

ซูแคนลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาเห็นว่าท้องฟ้ามืดลงเล็กน้อย

บนท้องฟ้ามีเมฆสีแดงอยู่ แสดงให้เห็นว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว

ซูแคนลุกมานั่งเขาบิดตัวไปมา แม้ว่าเก้าอี้ตัวนี้จะสวยมาก แต่ถ้าเอาไว้นอนเป็นเวลานานๆ เหมือนจะทำให้เจ็บหลังนิดๆ

"ตื่นแล้วเหรอ?"

เฒ่าหลี่นั่งจิบชาอยู่บนโต๊ะที่ทานข้าวกันตอนเช้า ก็ถามซูแคนเบาๆ

"อื้ม!!"

ซูแคนลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อย

เขาเดินไปนั่งกับเฒ่าหลี่ รินชา 1 แก้วแล้วดื่ม มันทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมามาก

"ทำไมในตอนบ่าย ผมได้ยินเสียงเสี่ยวผิงกรี๊ดที่หน้าบ้าน"

เฒ่าหลี่มองซูแคนด้วยสายตากวนๆเล็กน้อย

"มองฉันทำไม"

ซูแคนเห็นว่าเฒ่าหลี่จ้องมาที่เขา และเหมือนจะรู้ว่าเสี่ยวผิงเอะอะโวยวายก็เป็นเพราะเขา

"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

ซูแคนพูดจบ เขาก็รินชาอีกถ้วย

"ไม่เป็นไรหรอก เป็นเรื่องปกติของวัยรุ่น ผมเข้าใจ"

เฒ่าหลี่พูดเบาๆ

"พู๊ดดด"

"เดี๋ยวก่อน!!"

ซูแคนที่กำลังดื่มชา เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเฒ่าหลี่ เขาก็สำลักชาออกมา

"เฒ่าหลี่"

ซูแคนจ้องมองไปยังเฒ่าหลี่! !

"ฮี่ฮี่!!"

เฒ่าหลี่ยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นท่าทางของซูแคน

ซูแคนมองที่เฒ่าหลี่ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"เฒ่าหลี่ ดูเหมือนงานคุณก็จะเยอะพอตัวอยู่นะ เดี๋ยวฉันหาป้าแม่บ้านมาช่วยสักคนเอาไหม"

"คุณว่าไงนะ!!"

เมื่อเฒ่าหลี่ได้ยิน เขาก็จ้องไปที่ซูแคนแล้วสายตาตื่นตระหนก

"ฮ่าฮ่า!!"

ซูแคนหัวเราะ เขาเอาคืนเฒ่าหลี่ได้

เฒ่าหลี่เห็นซูแคนหัวเราะ เขาก็ส่ายหัวและหันมาจิบชาต่อ

หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยวผิงก็ยกอาหารจากในบ้านออกมา มื้อเย็นมีคนกินแค่ซูแคนกับเฒ่าหลี่สองคน

อาหารที่เสี่ยวผิงทำออกมามี เนื้อราดซอส ผัดผักใส่ไข่ และซุปสาหร่าย

เมื่อเธอวางจานลง เธอเหลือบมองที่ซูแคน ใบหน้าเธอดูแดงขึ้นมาเล็กน้อย

เฒ่าหลี่มองที่ซูแคนด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อ!!"

ซูแคนพูดไม่ออก หลังจากเขาเห็นเสี่ยวผิง ในหัวของเขาตอนนี้ก็ขาวโพลนไปหมด

"เสี่ยวผิง มานั่งกินด้วยกันสิ!!"

เฒ่าหลี่รีบพูด หลังจากที่เห็นเสี่ยวผิงรีบกลับไปในบ้าน

"เฒ่าหลี่คะ หนูว่าไม่ดีกว่า…"

เสี่ยวผิงเหลือบมองซูแคน และพูดอย่างรวดเร็ว

ซูแคนเห็นเสี่ยวผิงมอง เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูด

"กินด้วยกันสิ!! ทำอาหารมาเยอะแยะ ฉันกับเฒ่าหลี่สองคนกินไม่หมดหรอก"

"ดะ ได้ค่ะ"

หลังจากได้ยินคำพูดของซูแคน เสี่ยวผิงพยักหน้าเชื่อฟังเหมือนลูกแมวน้อย ทำให้เฒ่าหลี่ยิ้มอย่างมีความสุข

"เฒ่าหลี่ กินเยอะๆนะ"

ซูแคนจ้องมองเฒ่าหลี่และพูดต่อ

"ไม่อย่างงั้น ฉันจะให้ลู่กั๋วเฉียงหาแม่บ้านมาอีกคนพรุ่งนี้"

"พี่สามคะ? หนูสามารถทำคนเดียวได้นะคะ ไม่ต้องมีคนช่วยก็ได้ แต่ถ้าพี่อยากได้แม่บ้านเพิ่มจริงๆ หนูพอมีป้าที่รู้จักแนะนำให้ 2-3 คนค่ะ !!"

เสี่ยวผิงกระพริบตาโตของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

"อึ๊บ!!"

ซูแคนเกือบหัวเราะออกมา แม่บ้านคนนี้รู้งานจริงๆ! !

เมื่อเฒ่าหลี่ได้ยิน เขาก็รีบหลบสายตาแล้วกินอาหารอย่างรวดเร็ว