ตอนที่ 038 ชุดโต๊ะน้ำชา

ซูแคนเห็นก็เข้าใจได้ทันทีว่าแม่บ้านคนนี้น่าจะถูกลู่กั๋วเฉียงจ้างมาแน่นอน

ซูแคนกลอกตามองบนอย่างช่วยไม่ได้ พวกนี้ได้จ้างแม่บ้านที่เขาบอกจริงๆ

แต่ซูแคนก็ไม่ได้คิดว่าพวกเขาจะจ้างแม่บ้านที่ยังอายุยังน้อยมาดูแลบ้านหลังนี้

ลู่กั๋วเฉียงคงรีบออกตามหาแม่บ้านทันที แล้วสาวคนนี้น่าจะมาสมัครเป็นคนแรก เขาเลยรับให้มาทำงานเลยแน่ๆ

"ปั๊ก!!"

ซูแคนเหยียบไปเท้าลู่กั๋วเฉียง

"อุ๊บ!!"

ลู่กั๋วเฉียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้มีเสียงออกมา เขามองซูแคนด้วยสายตาว่า เขาทำอะไรผิด มาเหยียบเท้าเขาทำไม! !

แม่บ้านคนนี้ทำอาหารหลากหลายมาก โดยมีผัดเนื้อสองจาน ผัดผักสองจาน ไข่เจียว แล้วก็ซุปซี่โครงแสนหอม

"เสี่ยวผิง"

ลู่กั๋วเฉียงเรียกแม่บ้านด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

"นี่คือเจ้าของบ้านหลังนี้ เจ้านายของพวกเรา น่าจะเรียกว่าพี่สามก็ได้มั้ง…ได้ไหมครับพี่"

ลู่กั๋วเฉียงพูดจบก็มองไปยังซูแคน

ด้านเสี่ยวผิงพยักหน้าและพูด

"สวัสดีค่ะ พี่สาม"

"อื้ม!!"

ซูแคนตอบพร้อมพยักหน้า

จากนั้นเสี่ยวผิงรีบกลับไปที่ห้องครัวเพื่อยกอาหารมาเสิร์ฟต่อ

ซูแคนมองไปที่ลู่กั๋วเฉียงถามว่า

"เธอเป็นใคร มาจากไหน ไว้ใจได้ใช่ไหม?"

"พี่สามไม่ต้องห่วงครับ ผมพูดคุยกับเธอเบื้องต้นมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้ชื่อเสี่ยวผิง เธอไว้ใจได้ครับ"

ลู่กั๋วเฉียงพูดอย่างรวดเร็ว

ซูแคนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ได้ยิน

บ้านนี้ มีของมีค่าหลายอย่างเก็บไว้ และยังมีเงินสดของซูแคนอีก

เหตุผลที่ซูแคนไม่ยอมเอาเงินไปฝากธนาคาร เพราะว่าอาจมีปัญหาตามมาทีหลัง

อยู่ดีๆเด็กหนุ่มที่ยังไม่มีงานทำมีเงินในบัญชีเป็นแสนๆ เขาอาจจะโดนตรวจสอบและทำให้ตระกูลซูเสียชื่อเสียงได้

จากนั้นทุกคนก็เริ่มกินอาหารเช้าที่เสี่ยวผิงทำ ซูแคนตักไข่เจียวมากินก่อน เขาราดซอสมะเขือเทศลงไปด้วย จากนั้นเขาก็ซดน้ำซุปซี่โครง รสชาติความเค็มของไข่เจียว ตัดกับความเปรี้ยวของซอสมะเขือเทศ ตบท้ายด้วยความหวานของน้ำซุปซี่โครง

อาหารทุกอย่างบนโต๊ะ ถูกทำออกมาด้วยรสชาติที่ไม่จัดมาก แต่พอกินรวมกันแล้วรสชาติของอาหารแต่ละอย่าง กลับทำให้อย่างอื่นอร่อยเพิ่มไปอีก

ทำอาหารอร่อยใช้ได้…

ซูแคนพอใจกับสกิลการทำอาหารของเสี่ยวผิงมาก

ไม่อย่างงั้นเขากับเฒ่าหลี่ต้องไปหาซื้อข้าวกินทุกวัน

มันจะลำบากเกินไป

ซูแคนก็ไม่อยากออกไปหาไรกินทุกวันเหมือนกัน

ไม่นานมื้ออาหารก็จบลง

ลู่กั๋วเฉียงและจางเฉียงขอตัวกลับไปก่อน เฒ่าหลี่ก็ขอตัวไปตรวจของเก่าที่ต่อเช่นกัน

ซูแคนบอกให้เฒ่าหลี่ทำสมุดไว้บันทึกของเก่าพวกนี้ อนาคตของเก่าพวกนี้จะได้แยกประเภทได้โดยง่า่ย และได้สะดวกในการทำธุจกิจ

หากว่ามีคนสนใจในของเก่า เพียงแค่เปิดสมุดดูก็จะมีข้อมูล รายละเอียดทุกอย่าง ร่องรอยตำหนิ ฯลฯ ตามที่เฒ่าหลี่จะบันทึกลงไป

เพราะยังไงอีกไม่นาน ข้อมูลพวกนี้เดี๋ยวก็เอาลงในโลกอินเตอร์เน็ตอยู่แล้ว เตรียมการไว้แต่เนิ่นๆ พอมีอินเตอร์ ก็สามารถเอาข้อมูลลงได้ทันที

ซูแคนเห็นเก้าอี้วางอยู่ เขาจึงนั่งลงไปบนเก้าอี้

นี่เป็นเก้าอี้โยกที่ลู่กั๋วเฉียงไปซื้อมาด้วยราคา 30 หยวน

หลังจากตรวจสอบแล้ว เฒ่าหลี่บอกว่าเก้าตัวนี้เป็นของดีมาก ไม่มีรอยตำหนิใดๆบนตัวเก้าอี้ แค่ทำความสะอาดก็สามารถใช้งานได้แล้ว ข้อห้ามอย่างเดียวคือห้ามโดนฝน

มันก็เป็นจริงอย่างที่เฒ่าหลี่บอก พอทำความสะอาดแล้วเก้าอี้ตัวนี้สวยงามมาก

ซูแคนนั่งบนเก้าอี้แล้วก็คิดถึงราคาของมันในอนาคต

ลายไม้แบบนี้ในอนาคตหาได้ยากมาก ถ้าเก็บไว้สัก 20 ปีราคาน่าจะ 10 ล้านหยวนได้

"น่าเสียดาย"

มันมีแค่เพียงเก้าอี้อย่างเดียว มันควรจะมีโต๊ะที่มีสีและลายเดียวกับเก้าอี้ด้วย

ถ้ามีชุดน้ำชาวางอยู่บนโต๊ะอีกหนึ่งชุด และเพิ่มเก้าอี้อีกสัก 1-2 ตัว มันจะเป็นมุมน้ำชาที่สมบูรณ์แบบมากๆ

มีมุมน้ำชาวางใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนหน้าบ้าน…

น่าจะเป็นมุมเอาไว้ผ่อนคลายไม่ใช่น้อยเลยแหละ

"กั๋วเฉียง นายน่าจะมีงานต้องทำเพิ่มแล้วล่ะ"

ซูแคนพูดเบาๆบนเก้าอี้

เมื่อคิดถึงชุดโต๊ะน้ำชา ก็มีลายลมเย็นๆพัดมาเบาๆ

เสียงลมกระทบกับต้นไม้เป็นเสียงที่ฟังแล้วผ่อนคลายมากๆ บรรยากาศก็เย็นสบาย

ซูแคนก็งีบหลับลงที่สวนหน้าบ้าน

ซูแคนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน เขารู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆกับเขา ราวกับมีอะไรมาวางบนตัวเขาอย่างนุ่มนวล

เขาลืมตาตื่นช้าๆ

ทันทีที่ซูแคนตื่นเขาก็เห็นใบหน้าที่สวยงาม เส้นผมที่ถูกถักเปียมาอย่างดี กลิ่นหอมจางๆ และเห็นว่าเป็นแม่บ้านสาวเสี่ยวผิง

ซูแคนมองลงมาบนตัว เขาก็เห็นเสี่ยวผิงเอาผ้าห่มมาห่มให้กับเขา

เธอยังไม่ได้สังเกตเห็นซูแคน เธอเอื้อมไปห่มผ้าให้คลุมซูแคนทั้งตัว

ผิวของเธอขาวมาก…

ซูแคนก็ขยับตัวและลุกขึ้นมานั่ง

"อ๊ะ!!"

เสี่ยวผิงตกใจ ถอยกลับไปสองสามก้าว มองที่ซูแคน และพูดด้วยท่าทางเขินอาย

"พี่สาม หนูคิดว่าพี่หลับอยู่ หนูกลัวพี่จะเป็นหวัดเลยเอาผ้าห่มมาห่มให้"

"ไม่เป็นไร"

ซูแคนส่ายหัวของเขาเบาๆและตอบ