ตอนที่ 112

ตอนที่ 112

ต้าเป้ามองปืนไรเฟิลในมือของหลิวหมิงอวี่ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เมื่อเกษียณอายุแล้ว เขาจำปืนที่เป็นที่นิยมในทุกประเทศทั่วโลก แต่เขาไม่เคยเห็นปืนแบบเดียวกับของหลิวหมิงอวี่

นี่เป็นปืนชนิดใหม่หรือไม่? ผลิตในประเทศใด

ทุกคนเคยได้ยินเกี่ยวกับอาวุธหลักในโลก อันที่จริงมีผู้ผลิตอาวุธมากมายในโลกที่สามารถปรับแต่งอาวุธแบบส่วนตัวได้ อาวุธของหลิวหมิงอวี่ ได้รับการปรับแต่งแบบส่วนตัวแน่นอน

เมื่อเห็นปืนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หัวใจของต้าเป้าก็กระตุกวูบ เป็นเวลานานแล้วที่หัวเซี่ยออกกฎหมายควบคุมอาวุธปืน เป็นไปไม่ได้ที่จะสัมผัสปืนเลย Colt M1911 ในมือหลี่หลงหมิงยังคงลักลอบนำมาจากแหล่งอื่นๆ

เมื่อหวงอวี้เห็นหลี่หลงหมิงถือปืนพกอยู่ในมือ หัวใจของเธอก็ไม่สงบอีกต่อไป

เมื่อเธอเห็นหลิวหมิงอวี่ถือปืนอยู่ในมือ เขามีความคิดเดียวกับหลี่หลงหมิงและคิดว่ามันเป็นปืนของเล่น อันที่จริงมันไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น เมื่อทุกคนมองไปที่ปืนในมือของหลิวหมิงอวี่ พวกเขาจะคิดว่ามันเป็นปืนของเล่นโดยไม่รู้ตัว ปืนไรเฟิลจู่โจมนั้นเหมือนปืนของเล่นมากเกินไป

จนกระทั่งหลิวหมิงอวี่ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าหัวใจของหวงอวี้ก็มั่นคงขึ้น แต่หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงมาก เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เธอประหลาดใจมากเกินไป

หลิวหมิงอวี่วางปืนแล้วเดินไปหาหลี่อี้เฟิงและพูดเบา ๆ

"เป็นอย่างไรบ้าง? คุณยังต้องการสร้างปัญหาอีกไหม"

ถ้าฉันรู้ว่านายต่อสู้เป็นและมีปืนใครมันจะกล้า

หลี่อี้เฟิงยักไหล่แล้วร้องไห้และพูดว่า

“พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว”

"ทำอะไรผิด?"

หลิวหมิงอวี่พูดเบา ๆ เล่นด้วยปืนในมือของเขา

หลี่อี้เฟิงมองปืนในมือของหลิวหมิงอวี่ด้วยความกังวลใจเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะฆ่าเขา เขาจึงโค้งคำนับและพูดว่า

“พี่ใหญ่ฉันไม่ควรไปรบกวนหวงอวี้และไม่ควรคาดเดาเรื่องไม่จริง”

หลิวหมิงอวี่พูดอย่างใจเย็น

"อย่ารบกวนหวงอวี้ นายจะไม่โชคดีในครั้งต่อไป"

หลี่อี้เฟิงพยักหน้าอย่างเร่งรีบและพูดว่า

“แน่นอนว่าฉันจะอยู่ให้ห่างจากหวงอวี้ในอนาคต”

หลี่หลงหมิงรู้เพียงว่าหลี่อี้เฟิงมีปัญหากับหลิวหมิงอวี่อย่างไร ในความเป็นจริง เขารู้ด้วยว่าหลี่อี้เฟิงเล่นกับผู้หญิงหลายคน แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ดีเท่ากับหวงอวี้ เมื่อนึกถึงหลี่อี้เฟิงที่ไปวุ่นวายกับเด็กผู้หญิง เขาเกือบจะกระอักเลือด เขาตะโกนอย่างโกรธเคือง

"ไอ้สารเลวหาแฟนที่ไม่ต้องไล่ตาม ขอโทษเธอเร็ว"

“ขอโทษ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว”

หลี่หลงหมิงโบกมือ จะตีหลี่อี้เฟิง จากนั้นปล่อยมันไป

"ไม่ใช่ฉัน ขอโทษผู้หญิงคนนี้"

แม้ว่าเขาจะไม่ได้แนะนำตัวเขาเมื่อเขาเข้ามา แต่เขาก็สามารถบอกได้ว่าใครทำผิด หลี่หลงหมิงชำเลืองมองหวงอวี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ และหลี่อี้เฟิงก็ขอโทษเธอทันที

หลี่อี้เฟิงเดินไปหาหวงอวี้และโค้งคำนับและพูดว่า

"คุณหวงอวี้ฉันขอโทษโปรดยกโทษให้ฉันสำหรับพฤติกรรมหยาบคายของฉันที่ผ่านมาด้วย"

หวงอวี้ตกตะลึงกับการกระทำของหลี่อี้เฟิงเธอเป็นคนใจดีและเธอก็เคยประสบกับสิ่งนั้น เธอวิ่งไปหาหลิวหมิงอวี่เหมือนกระต่ายตัวน้อยที่หวาดกลัว

คนอื่นๆ ก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย แต่หลี่อี้เฟิงมีปัญหากับผู้หญิงคนหนึ่ง

เหล่าหลางโกรธและตะโกนว่า

"พ่อหนุ่ม ได้เวลาหาแฟนแล้ว"

ในตอนแรก เขายังต้องการท้าทายหลิวหมิงอวี่เมื่อเห็นว่าต้าเป้าถูกตีเกือบตาย เขาก็เลิกความคิดนั่น

หลิวหมิงอวี่ก็ไม่ได้สนใจที่จะดูการแสดงของพวกเขาเช่นกัน เนื่องจากบรรลุเป้าหมายหลักแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจที่จะให้ความสนใจ

หลี่หลงหมิงพูดอย่างระมัดระวังที่ด้านข้าง

"น้องชาย เราจะไม่รู้จักกันถ้าไม่ทะเลาะกัน ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาอาหารแล้ว ฉันจัดโต๊ะในโรงแรมสำหรับงานเลี้ยงและฉันอยากจะเชิญน้องชายมาร่วมกับพวกเราด้วย”

หลี่อี้เฟิงมองดูพ่อที่น่าเกรงขามตามปกติของเขา และในเวลานี้ถ่อมตัวเพื่อทำให้หลิวหมิงอวี่พอใจ เขาไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เขายังทำอะไรไม่ถูก คราวนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว และมันก็เป็นความสุขที่คาดไม่ถึง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานถึงสองสามวันหรือเปล่า

ตอนเที่ยงหลิวหมิงอวี่และหวงอวี้รับประทานอาหารกลางวันที่โรงแรมหลงไถ

หลังอาหารเย็น ทั้งสองนั่งในรถบีเอ็มดับเบิลยู

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งหลิวหมิงอวี่ก็พูดว่า "มีคำถามอะไรไหม?"

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิวหมิงอวี่พูดหวงอวี้ก็หัวเราะและพูดติดตลกว่า

"เช่น อะไร?"

"ตัวอย่างเช่น เงินของฉันมาจากไหน ตัวอย่างเช่น ปืนในมือของฉันมาจากไหน"

หลิวหมิงอวี่พร้อมที่จะตอบ แต่หวงอวี้ไม่ถาม

หวงอวี้ยิ้มและภายใต้แสงแดดเธอยิ้มอย่างร่าเริงมาก

"พี่ไม่ได้บอกว่าพี่ได้รับมรดกมาหรือ ทำไมยังต้องถาม"

หลิวหมิงอวี่ยิ้ม

"ใช่ ฉันได้รับมรดก"

"พี่กำลังทำอะไรตอนนี้?"

หวงอวี้ถามด้วยรอยยิ้ม

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้ดิ้นรนต่อไปและยิ้ม"งั้นเราไปกันเถอะ ฉันจะเชิญเธอไปทานอาหารเย็นที่วิลล่า"

“โอเค ยังไม่นับมื้อเที่ยง ฉันอยากกินของอร่อยตอนกลางคืน”

หวงอวี้แสดงรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอ

"ไม่มีปัญหา ฉันซื้ออะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่ฉันต้องย้ายของของฉันไปที่วิลล่าก่อน"

ทั้งสองมาที่ห้องเช่าของหลิวหมิงอวี่

ในห้องเช่า คนงานกำลังซ่อมกำแพง คนงานทำงานได้เร็วมาก คาดว่าจะได้รับการซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์ในวันพรุ่งนี้

หวงอวี้มองไปที่ผนังที่ไม่ได้ปิดด้วยความประหลาดใจและถามว่า

"พี่ชายอวี่มีอะไรผิดปกติกับห้อง เจ้าของบ้านตกแต่งใหม่หรือ นี่มันไร้สาระเกินไป ให้คนอื่นเช่าบ้านก่อนที่จะมีการตกแต่ง"

หลิวหมิงอวี่แสดงรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ "มันไม่ใช่ธุรกิจของเจ้าของบ้าน ฉันบังเอิญชนกำแพง"

เขาจะไม่บอกหวงอวี้ว่าหัวของเขาชนกำแพง

หวงอวี้กระซิบอย่างลับๆ

"กำแพงนี้อ่อนแอเกินไป ค่าซ่อมไม่มากนักใช่ไหม"

ก่อนที่หลิวหมิงอวี่จะตอบได้หวงอวี้ก็ตอบคำพูดของเธออีกครั้ง

"โอ้ใช่แล้ว พี่ได้รับมรดกที่ดินตอนนี้และไม่ต้องสนใจเรื่องเงิน"

ของใช้ส่วนตัวในห้องเช่ามีไม่มากนัก ส่วนมากจะเป็นเสื้อผ้าเก่าและของที่คล้ายคลึงกัน เอกสารสำคัญอื่นๆ บางส่วนถูกเขาโยนลงพื้นที่จัดเก็บ เขาใช้พื้นที่จัดเก็บของเขาและไม่กลัวทุกที่ที่เขาไป

มีกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวและกล่องกระดาษแข็งหนึ่งกล่องสำหรับของใช้ส่วนตัว มีรถขับสะดวกเที่ยวเดียว

โยนสิ่งของเข้าไปในวิลล่า

วิลล่าที่หลิวหมิงอวี่ซื้อมานั้นได้รับการตกแต่งอย่างประณีตและส่งมอบ และห้องนี้ขายเป็นแบบจำลอง พร้อมเฟอร์นิเจอร์และของใช้ในชีวิตประจำวันที่หลากหลาย

หลิวหมิงอวี่รู้ว่าของใช้ประจำวันในบ้านจำลองนั้นแทบจะไร้ประโยชน์ และพวกมันทั้งหมดเป็นของตกแต่ง ดังนั้นเขาจึงค่อยเพิ่มสิ่งจำเป็นต่างๆ ในภายหลัง

เมื่อส่งวิลล่าไปแล้ว มีคนทำความสะอาดวิลล่าแล้วจึงยังสะอาดมาก

หลิวหมิงอวี่มองไปที่วิลล่าด้วยท่าทางที่ซับซ้อน และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เมื่อไม่กี่วันก่อน เขายังเป็นพนักงานธรรมดาของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีกสองสามวันต่อมา เขาจะสามารถซื้อวิลล่าที่แพงที่สุดในบริษัทได้จริง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตันใจ