แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนการสมคบคิดอย่างไร แต่หลิวหมิงอวี่ก็กั้นหวงอวี้ไว้ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว โดยเชื่อว่าแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีแผนที่จะจับหวงอวี้เป็นตัวประกัน เขาก็จะสามารถหยุดมันได้ทันที

ต้าเป้าก็ยืนขึ้นมองหลิวหมิงอวี่อย่างเคร่งขรึมและไม่ได้เร่งรีบลงมือ

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ เช่นกัน แต่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้หรือกังฟูใดๆ และบางท่าก็แตกต่างจากสมรรถภาพทางกายของคนทั่วไป มันเป็นความคิดของเขา

เมื่อไม่มีคนขยับเขยื้อน ต้าเป้ารู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังกดดันเขาอย่างมาก

หลิวหมิงอวี่ยืนอยู่ตรงนั้นเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง แต่เขาไม่กล้าลงมือก่อน เขามีความรู้สึกว่าตราบใดที่เขาโจมตีกลับ เขาจะอยู่ในภาวะวิกฤต นี่เป็นความรู้สึกหนึ่ง เป็นความรู้สึกที่หลงทางอยู่ในใจ

ในเวลานี้ ต้าเป้าเชื่อคำพูดของต้าหู่ อีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือจริงๆ

ทั้งสองยืนเงียบอยู่เกือบนาที และบรรยากาศรอบๆดูเคร่งเครียดเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่ได้เคลื่อนไหว หลี่อี้เฟิงจึงตะโกนจากด้านข้าง

"พี่ต้าเป้าลงมือเถอะฆ่าผู้ชายคนนั้นซะ"

หลิวหมิงอวี่ได้ยินและเหลือบมองหลี่อี้เฟิง หลี่อี้เฟิงรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกหมาป่าจ้องมอง เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

ในเวลานี้ ต้าเป้าที่รอคอยมานานในที่สุดก็เคลื่อนไหว

ก้าวเข้ามาใกล้เหมือนการล่าของเสือดาวอย่างรวดเร็วเข้าหาหลิวหมิงอวี่ต่อหน้าเขา

แม้ว่าหลิวหมิงอวี่จะเตือนหลี่อี้เฟิงด้วยสายตา แต่จิตใจของเขาก็ยังอยู่ที่ต้าเป้าที่อยู่ข้างหน้าเขา

ทันทีที่ต้าเป้าเคลื่อนไหว เขาก็จดจ่ออยู่กับการโจมตีที่กำลังจะเกิดขึ้น

การเคลื่อนไหวของต้าเป้าดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นการเคลื่อนไหวแบบช้าๆในดวงตาของเขา หลิวหมิงอวี่ก้าวไปข้างหน้าและฟาดหมัดของคู่ต่อสู้และในขณะเดียวกันก็มีการผลักฝ่ามือออกและประทับมันบนร่างของต้าเป้า

ต้าเป้ารู้สึกเพียงว่ามีแรงมหาศาลมาจากมือของหลิวหมิงอวี่ พลังมหาศาลทำให้เขากลายเป็นหมอน เขากระเด็นไปตกอยู่ข้างหลังผู้เห็นเหตุการณ์โดยตรง นั่นคือ พี่น้องที่พวกเขาเรียกมา

เมื่อเทียบกับตอนที่เขาอยู่ในศูนย์การขายหลิวหมิงอวี่ใช้พลังมากกว่ามาก เขารู้ว่าพลังของเขานั้นเหนือกว่าคนทั่วไปมาก เมื่อเขาแตะฝ่ามือ เขาได้ลดพลังของเขาลงแล้ว

ครั้งนี้เขาไม่ได้มาเพื่อฆ่าคน แต่มาเพื่อแก้ปัญหา ถ้าเขาไม่ออมแรง เกรงว่าต้าเป้าจะถูกทำลายด้วยพลังของเขาทันที

แม้ว่าพลังจะลดลงครึ่งหนึ่ง แต่ผลที่ได้ก็เกินความคาดหมายของหลิวหมิงอวี่มาก

ทั้งหมดนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหัน

ผู้ชมคนอื่นๆ ตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น

ทำไมพี่ต้าเป้าบินได้?

ในสายตาของคนอื่นๆ พวกเขาเห็นต้าเป้าวิ่งไปอีกฝั่งแล้วเขาก็ลอยขึ้น

“พี่ต้าเป้า”

เสียงห่วงใยของทุกคนดังขึ้นทีละคน และพวกเขาก็หวาดกลัวต่อพลังอันเลวร้ายของอีกฝ่ายด้วย

คนอื่นอยากจะลุกขึ้นสู้กับหลิวหมิงอวี่แต่เมื่อพวกเขาเห็นจุดจบของต้าเป้าพวกเขาก็สูญเสียความกล้าหาญไปในทันใด

ต้าเป้าลุกขึ้นยืน เลือดพุ่งออกมาเต็มปาก เขาเช็ดเลือดออกจากปากของเขาแล้วถามว่า

"เทคนิคนี้ชื่ออะไร"

“ฝ่ามือ?”

หลิวหมิงอวี่ถามด้วยความสงสัย ไม่มีฝ่ามือจริงๆ เพียงแค่กดเบาๆ

ต้าเป้าไม่คิดอย่างนั้น เขาไม่อยากพูดเลยเมื่อเห็นอีกฝ่ายลงมือ เขายังไม่ทันลงมือ แต่หลิวหมิงอวี่ทำร้ายเขาอย่างหนัก เขาอดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดและส่ายหัว “ไม่ใช่คุณ ฝ่ามือข้างเดียวไม่ใช่อะไร”

หลิวหมิงอวี่หันไปมอง หลี่หลงหมิงและคนอื่น ๆ แล้วถามว่า

"มีใครอีกไหมครับ"

ทุกคนส่ายหัว พี่ชายต้าเป้าที่เป็นคนแรกที่สามารถต่อสู้ได้ ถูกจัดการในไม่กี่วินาที

หลี่อี้เฟิงเป็นคนที่ผิดหวังมากที่สุด เขาคิดว่าด้วยความช่วยเหลือของต้าเป้าและคนอื่นๆหลิวหมิงอวี่อาจถูกทุบตีจนจมูกช้ำและใบหน้าบวม เขาไม่ได้คาดหวังว่าต้าเป้าจะไม่ใช่ศัตรูของหลิวหมิงอวี่และจบลงในรอบเดียว

ใบหน้าทั้งหมดของหลี่อี้เฟิงเป็นสีขาว และเขาซ่อนตัวอยู่หลังหลี่หลงหมิงโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเห็นว่าต้าเป้าที่อยู่เคียงข้างเขาพ่ายแพ้ให้หลิวหมิงอวี่ หลี่หลงหมิงยิ้มโดยไม่โกรธและปรบมือ

"เป็นความจริงที่คุณเป็นยอดฝีมือ อย่าที่ต้าหู่ว่าฝีมือคุณดีจริงๆ แต่ไม่ว่าจะดีแค่ไหนมันไร้ประโยชน์."

โอ้ หลิวหมิงอวี่มองไปที่อีกฝ่ายด้วยท่าทางงงงวย อีกฝ่ายมีเล่ห์เหลี่ยมอื่นอีกหรือ?

หลังจากรับมือกับต้าหู่ศูนย์การขายและต้าเป้าที่อยู่ที่นี่ หลิวหมิงอวี่อาจรู้ว่าจุดแข็งของเขาอยู่ที่ไหน หากเป็นเพียงการต่อสู้ เขาจะไม่กดดันเลย

"ฮะๆ"

หลี่หลงหมิงยิ้ม หยิบปืนพก Colt M1911 ออกจากกระเป๋ากางเกง ชี้ไปที่หลิวหมิงอวี่แล้วพูดว่า

"ดังนั้น ไม่ว่าทักษะของคุณจะสูงแค่ไหน ปืนในมือของฉันจะเร็วกว่าแน่นอน"

หลี่อี้เฟิงเห็นว่าพ่อของเขามีปืนอยู่ในมือเขาก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น

คนของหลี่หลงหมิง เมื่อเห็นเจ้านายดึงปืนพกออกมา พวกเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ อาการตกใจที่พี่ชายต้าเป้าที่ถูกโจมตีในวินาทีนั้นฟื้นคืนมามากมาย

หลิวหมิงอวี่มองไปที่ หลี่หลงหมิงด้วยท่าทางล้อเล่นโดยไม่พูด

หลี่หลงหมิงขมวดคิ้ว อีกฝ่ายมีลูกเล่นอย่างอื่นอีกไหม? หรือคิดว่าปืนของเล่น?

“คิดว่าเป็นปืนของเล่นเหรอ?”

หลิวหมิงอวี่ส่ายหัว เขาหยิบปืนไรเฟิลจู่โจมของวอล์คเกอร์ออกมาพร้อมกับปกปิดเสื้อผ้า ชี้ไปที่หลี่หลงหมิงและพวกเขาก็ยิ้ม

“คุณอยากเล่นปืนกับผมเหรอ?”

หลี่หลงหมิงประหลาดใจ ปืนในมือของเขามาจากไหน? ตอนเขาเข้ามาในประตู ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายซ่อนปืนไว้ที่ไหน และนี่คือปืนอะไร? ทำไมไม่เคยเห็นมันมาก่อน มันคือปืนของเล่นเหรอ?

แน่นอนว่าหลี่หลงหมิงและคนอื่นๆ ไม่ได้เห็นมัน ปืนที่หลิวหมิงอวี่หยิบออกมานั้นมาจากยุควันสิ้นโลก ย่อมไม่มีในโลกแห่งความเป็นจริง

หลิวหมิงอวี่หยิบปืนไรเฟิลขึ้นมาและยิงกระสุนขึ้นไปบนท้องฟ้า

บูม

กระสุนถูกยิงออกไปและกระสุนพุ่งชนเพดาน

ทุกคนกลัวมากจนถอยห่างออกมาไม่กี่ก้าว หลี่หลงหมิงก็ตกตะลึง

มองดูปืนพกในมือ แล้วดูไรเฟิลจู่โจมของคู่ต่อสู้ รู้สึกว่าไม่ใช่เกรดเดียวกัน

และเขามีความรู้สึกว่าแม้ว่าเขาจะยิง เขาอาจจะไม่สามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้ และมีคนมากมายที่อยู่ข้างเขา คู่ต่อสู้จะยิงทีละคน ดูแล้วไม่คุ้มค่าที่จะแลก

เขาตกใจมากจนเหงื่อตก เขามีปืนอยู่ในมือซึ่งไม่สามารถให้ความรู้สึกปลอดภัยได้ เขาวางปืนลงแล้วทำหน้าเขิน

“เข้าใจผิด เข้าใจผิดกันหมดแล้ว”

เมื่อเห็นหลี่หลงหมิงนำปืนพกของเขาออกหลิวหมิงอวี่ก็ลดปืนไรเฟิลลง แต่เขาไม่ได้นำเขากลับเข้าไปในพื้นที่เก็บของ ดังนั้นเขาจึงถือมันไว้ในมือ