SWO ตอนที่ 31 เลื่อนขั้น

“หัวหน้าเขตหวู่ ในที่สุดท่านก็มา” ผู้อำนวยการหานเห็นหวู่เถาจึงรีบเดินไปต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น

หยานเสวี่ยก็ทำเช่นเดียวกัน เธอยิ้มขณะต้อนรับเขา “หัวหน้าเขตหวู่ …”

อย่างไรก็ตามหวู่เถาเพิกเฉยต่อทั้งสอง และเดินตรงไปทางโจวเฮาก่อนถามออกมาด้วยความประหม่า “สหายท่านนี้ ข้าขอถามหน่อยได้รึไม่ว่าใช่ท่านรึไม่ที่เป็นคนฆ่าสองแม่ทัพอสูรขั้นต่ำ งูหลามจุดแดง และจระเข้ฟันเหล็กในป่าพรุแดงเมื่อวานนี้?”

โจวเฮาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพยักหน้า “ใช่ มีอะไรผิดปกติกับมันงั้นรึ?”

หวู่เถาตื่นเต้นจนมือเริ่มสั่น “งะ งั้นท่านได้ฆ่าจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กด้วยใช่ไหม?”

เขาจ้องไปที่โจวเฮาอย่างใกล้ชิดเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตอบว่าไม่

โจวเฮาเงียบไป

ผู้อำนวยการหาน และหยานเสวี่ยซึ่งอยู่ด้านหลังหวู่เถาต่างตกตะลึง

ที่พวกเขาตกตะลึงเหตุเพราะจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กที่ว่าเป็นถึงสัตว์อสูรระดับราชัน!

มีเพียงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงเท่านั้นที่สามารถจัดการกับสัตว์อสูรที่ทรงพลังถึงเพียงนั้นได้!

นี่จะบอกว่าชายในชุดเกราะสีแดงผู้นี้เป็นถึงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูง?

ทั้งสองคนเกือบจะแตกสลาย

แต่เมื่อเห็นโจวเฮาไม่ตอบ หยานเสวี่ยก็อดกล่าวออกมาไม่ได้ “อะ เอ่อ หัวหน้าเขตหวู่… เป็นไปได้ไหมว่าท่านจะจำผิดคน? ท่านแน่ใจจริง ๆ หรือว่า… เขาเป็นคนที่สามารถฆ่าจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กได้?”

ผู้อำนวยการหานรีบสนับสนุนเธอทันที “ชะ ใช่! หัวหน้าเขตหวู่ บางทีท่านอาจจะจำผิดคน!”

"หุบปาก!!" หวู่เถาตวาด

เวลานี้โจวเฮากวาดสายตาไปยังผู้อำนวยการหาน และหยานเสวี่ย จากนั้นมองไปทางเฉียวหยิงที่กำลังสิ้นหวัง ก่อนถอนหายใจ “ช่างเถอะ ยังไงข้าก็มีแผนจะขายมันอยู่แล้ว ใช่ ข้ายอมรับ ข้าเป็นผู้ที่จัดการจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กเอง!”

พร้อมกันนั้นเขาก็ตะโกนใส่คนงานในโกดัง “ถอยออกไป”

คนที่ได้ยินรีบถอยไปทันที

โจวเฮาโบกมือของเขา

บูม

จระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กยาวกว่าสามร้อยเมตรปรากฏต่อสายตาของทุกคน

ฮือฮา ฮือฮา

โกดังระเบิดทันที

แม้จระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กจะตายไปแล้ว แต่ความน่าสะพรึงกลัวของมันไม่ได้หายไปตามชีวิตมัน

ทันทีที่มันปรากฏ เปลวเพลิงปีศาจขนาดมหึมาก็กวาดออกไปเปลี่ยนใบหน้าของคนจำนวนมากในบริเวณโดยรอบกลายเป็นสีซีด ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวล้มลงกับพื้นทีละคน

ผู้อำนวยการหาน และหยานเสวี่ยมองไปยังจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นด้วยความกลัว

“เป็นไปได้ยังไง… เป็นไปได้ยังไง!”

“ขะ เขาฆ่าจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กได้จริง ๆงั้นรึ?!”

ความไม่เชื่อ และความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่พวกเขา

การปรากฏของจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กทำลายความหวังสุดท้ายในใจของพวกเขาจนหมดสิ้น

ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูง!

แท้จริงแล้วพวกเขากำลังรังแกปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูง!!

เฉียวหยิงที่กำลังสิ้นหวังตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ ขณะมองไปยังจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กที่น่าสะพรึงกลัว

เธอไม่คิดเลยว่าลูกค้าที่เธอกำลังคุยอยู่ด้วยจะเป็นคนที่สามารถฆ่าจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กได้!

สวรรค์

นั่นมันสัตว์อสูรระดับราชันเชียวนะ!

ในเมืองหัวตง คนเดียวที่สามารถจัดการสัตว์อสูรระดับนั้นได้มีเพียงเทพเจ้าสงครามในตำนาน ผู้บัญชาการจ้าวเท่านั้น!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความแข็งแกร่งของคนที่อยู่เบื้องหน้าเธอเปรียบได้กับเทพเจ้าสงครามของเมืองหัวตง!

เมื่อเฉียวหยิงคิดถึงตรงนี้ จิตใจของเธอก็ว่างเปล่าโดยสมบูรณ์

เวลานี้หวู่เถาไม่สามารถระงับความตื่นเต้นได้อีกต่อไป เสียงของเขาสั่นเครือขณะที่เขากล่าวออกมา “ใช่ ใช่ มันคือจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กจริง ๆ เช่นนั้นก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าท่านคือปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดผู้นั้น!”

"อะไรนะ? ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุด?!”

สีหน้าของผู้อำนวยการหาน และหยานเสวี่ยซีดยิ่งกว่าเก่า

โดยเฉพาะหยานเสวี่ยซึ่งตอนนี้สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เพียะ!!

ทันใดนั้นผู้อำนวยการหานก็ตบหน้าหยานเสวี่ยอย่างแรง

จากนั้นเขาก็คลานไปกอดต้นขาของหวู่เถาพร้อมกับร้องไห้ “หัวหน้าเขตหวู่ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของหยานเสวี่ยคนเดียว เป็นนางที่ยุยงให้ข้าปิดโกดังของเฉียวหยิง ท่านต้องเชื่อข้านะ ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยจริง ๆ!”

หวู่เถาเตะผู้อำนวยการหานออกอย่างแรง และกล่าวด้วยความรังเกียจ “ไสหัวไป!”

ผู้อำนวยการหานรีบคลานไปหาโจวเฮา และคุกเข่าคำนับต่ำจนศีรษะแตะพื้น “ทะ ท่านผู้อาวุโสข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ได้โปรดละเว้นข้าด้วย!”

โจวเฮากล่าวอย่างเรียบเฉย “คุณเฉียว นี่คือโกดังของเจ้า เจ้าควรโยนคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปได้แล้ว!”

หวู่เถารีบกล่าวเสริมทันที “ใช่แล้วคุณเฉียว ทำไมเจ้ายังไม่ไล่เขาออกไปอีก”

เฉียวหยิงยังคงมึนงง

เมื่อได้ยินดังนั้นในที่สุดเธอก็หายจากอาการตกใจ ขณะหวนนึกถึงความสิ้นหวังที่ผู้อำนวยการหานมอบให้เธอก่อนหน้านี้ เธอจึงกัดฟัน และกล่าวอย่างไร้ปราณี “นำพวกเขาออกไป!”

ทันทีทันใด…

คนงานสี่คนได้เดินออกมา และอุ้มทั้งผู้อำนวยการหานพร้อมด้วยหยานเสวี่ยออกไป

หวู่เถายังคงยิ้ม และกล่าว “คุณเฉียว นับจากนี้ไปเจ้าได้เลื่อนขั้นเป็นผู้อำนวยการแผนกวัสดุของชั้น 12”

เฉียวหยิงที่ได้ยินก็ตะลึงไปอีกครั้ง

“ข้า ข้าเนี่ยนะผู้อำนวยการ?”

หวู่เถาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

โจวเฮาเพิกเฉยต่อสิ่งนี้ และกล่าวอย่างใจเย็น “คุณเฉียว จระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กตัวนี้ขายได้เท่าไหร่?”

เฉียวหยิงไม่ตอบสนองไปชั่วครู่

หวู่เถารีบขยิบตาส่งสัญญาณให้เฉียวหยิง แต่เมื่อเห็นว่าเธอยังมึนงงอยู่ เขาจึงตัดสินใจพูดแทน “ท่านครับ ถึงแม้จระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กจะเป็นเพียงราชันอสูรขั้นต่ำ แต่การป้องกันของมันนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าราชันอสูรขั้นกลาง ดังนั้นแล้วแผนกวัสดุของเราจะรับซื้อมันในราคา 45 ล้านหยวน ท่านคิดเช่นไร?”

ในที่สุดเฉียวหยิงก็กลับมารู้สึกตัว และพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวเฮาจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ราคาของสัตว์อสูรระดับราชันโดยทั่วไปจะอยู่ระหว่าง 20 ถึง 30 ล้าน ดังนั้น 45 ล้านที่หวู่เถา และ เฉียวหยิงเสนอมานั้นไม่เลวเลย

“ตกลง ข้าเห็นด้วยกับ 45 ล้านที่เจ้าเสนอมา เมื่อรวมงูหลามจุดแดง และจระเข้ฟันเหล็กเข้าไปด้วย ทั้งหมดจะรวมเป็น 52.2 ล้านถูกไหม?” โจวเฮากล่าว

เฉียวหยิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ "ใช่ค่ะ"

เธอหยิบบัตรคริสตัลของเธอออกมา

พร้อมกันนั้นโจวเฮาก็หยิบบัตรคริสตัลของเขาออกมาด้วยเช่นกัน

เขาป้อนหมายเลขบนนั้น และนำไปแตะกับบัตรของเฉียวหยิง ไม่นานตัวเลยในบัตรคริสตัลก็เพิ่มขึ้นกว่า 50 ล้าน

โจวเฮายิ้ม และยื่นมือออกไป “ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย”

เฉียวหยิงรีบยื่นมือที่เรียบเนียนของเธอออกไป และเขย่ามือกับโจวเฮา "เช่นกันค่ะ"

จากนั้นเธอก็ถามอย่างระมัดระวัง “เอ่อ ท่านคะ หลังจากนี้มีโอกาสที่เราจะได้ร่วมงานกันอีกไหมคะ?”