SWO ตอนที่ 30 สายลับ?

ในสำนักงานของหัวหน้าเขตห้างพันธมิตร

หวู่เถาดูภาพบนโทรศัพท์ของเขา อันที่จริงเมื่อผู้อำนวยการหานอธิบายสถานการณ์ เขาก็สามารถบอกทันทีว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าผู้อำนวยการหานต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อจัดการกับเฉียวหยิงอย่างไม่ต้องสงสัย

ท้ายที่สุดเขายังเคยได้ยินชื่อเสียงด้านความงดงามของเฉียวหยิงบนชั้น 12 ผ่านหูมาบ้าง อีกทั้งยังได้ยินมาอีกว่าผู้อำนวยการหลายคนกำลังเล็งเธออยู่

บางทีนายหานคนนี้อาจแค่ต้องการใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เพื่อความได้เปรียบ

“ช่างเถอะ ข้าจะช่วยเขาสักครั้ง ถือซะว่าตอบแทนที่เขามักเชื่อฟังข้าอยู่เสมอ” หวู่เถาคิดกับตัวเองขณะที่มองภาพตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

ทันใดนั้นภาพได้ผ่านเกราะสีแดงก่อนตกลงบนศพสัตว์อสูรทั้งสอง..

เดิมทีหวู่เถาไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่อเขาเห็นว่าศพพวกนั้นคืองูหลามจุดแดง และจระเข้ฟันเหล็ก เขาถึงกับลุกขึ้นทันที

“งูหลามจุดแดง จระเข้ฟันเหล็ก… นะ นี่มันสัตว์อสูรจากป่าพรุแดงไม่ใช่รึ!” เขาอดนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ เมื่อไม่นานมานี้บุคคลสำคัญท่านหนึ่งได้เตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าให้ใส่ใจกับการปรากฏของสัตว์อสูรทั้งสองในแผนกวัสดุเป็นพิเศษ

“เกราะสีแดง ใช่ เกราะสีแดง บางทีอาจจะเป็น…”

เขาหายใจถี่ขึ้นขณะตะโกนใส่โทรศัพท์ “ผู้อำนวยการหานรออยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน ข้าจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”

เขาไม่กล้าชักช้าแม้แต่วิเดียว!

บุคคลสำคัญท่านนั้นกล่าวว่า ถ้าเขาทำสำเร็จ ตำแหน่งผู้อำนวยการเขตของห้างพันธมิตรใต้ดินในเมืองหัวตงจะตกเป็นของเขา!

แต่หากเขาไม่พบเบาะแสใด ๆ แม้แต่ตำแหน่งหัวหน้าเขตที่เป็นอยู่ก็ลืมไปได้เลย

หวู่เถาร้อนรนด้วยความกังวล เขาวิ่งออกจากสำนักงานอย่างสุดชีวิต และรีบตรงไปที่ลิฟต์ทันที

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน"

“เหตุใดหัวหน้าเขตหวู่จึงดูรีบร้อนถึงเพียงนั้น?”

พนักงานหลายคนมองไปที่หัวหน้าเขตหวู่ด้วยความประหลาดใจ

ไม่นาน ผู้ที่ดูเหมือนจะรู้ไปทุกเรื่องก็ตะโกนขึ้น “มีบางอย่างเกิดขึ้นที่โกดังเขต B ใครบางคนกำลังสร้างปัญหาให้เฉียวหยิง”

ฮือฮา!

หลายคนนึกขึ้นได้ในทันใด

เฉียวหยิงเป็นหญิงงามอันดับต้น ๆ ของแผนกวัสดุบนชั้น 12 คนมากมายต่างหมายปอง แต่ไม่มีใครกล้าลงมือกับเธอจริง ๆ

มาคราวนี้กลับมีคนกล้าลงมือโดยที่ทุกคนไม่คาดคิด

พนักงานแทบทุกคนไม่อยากพลาดเรื่องใหญ่แบบนี้เลยตัดสินใจตามไปเงียบ ๆ

ถึงอย่างไรหัวหน้าของพวกเขาก็ออกไปก่อนแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีใครคอยเฝ้าพวกเขา

ณ โกดังเขต B

ผู้อำนวยการหานไม่คิดว่าเลยว่าปฏิกิริยาของหัวหน้าเขตหวู่จะรุนแรงถึงเพียงนี้

หลังจากวางสาย เขาก็ระงับความสงสัยในใจ และเผยยิ้มจาง ๆ “เฉียวหยิง อีกไม่นานหัวหน้าเขตหวู่ก็จะมาถึง เขาควรมีอำนาจในการล็อคโกดังของเจ้า”

หยานเสวี่ยเหลือบมองเฉียวหยิงอย่างภาคภูมิ และเยาะเย้ยในใจ

สวยแล้วทำไม? ยังไงเจ้าก็ตายได้หากถูกบีบจนแหลก

เฉียวหยิงรู้สึกสิ้นหวังขณะร่างกายของเธอยิ่งมายิ่งสั่นรุนแรง

ในตอนนั้นเอง โจวเฮาที่นิ่งเงียบมาตลอดกล่าวแทรกขึ้น “พวกเจ้าทำเกินไป!”

เดิมทีเขาเพียงต้องการขายวัตถุดิบจากสัตว์อสูร แต่สุดท้ายมันกลับมาลงเอยด้วยเหตุการณ์ที่เป็นอยู่

เขาพยายามกันตัวเองออกห่าง แต่อีกฝ่ายดันเอาแต่ใจเกินไป ได้คืบจะเอาศอก ในท้ายที่สุดพวกเขาถึงกับบอกว่าของที่เขานำมาขายมีปัญหา

นี่มันมากเกินไป

ผู้อำนวยการหานยิ้ม และกล่าวว่า “สหาย โปรดใจเย็น ๆ ก่อน... ตราบใดที่เราตรวจสอบเสร็จสิ้น เจ้าจะได้รับเงินทั้งหมดที่เจ้าควรได้รับ”

โจวเฮากล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าให้ข้ารอด้วยเหตุผลอะไร? แล้วเจ้าเป็นใครถึงกล้ามาบอกว่าของที่ข้านำมามีปัญหา?”

ทันทีที่เขาพูดจบ หยานเสวี่ยก็ตะโกนอย่างไร้มารยาท “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? กล้าดียังไงมาพูดกับผู้อำนวยการหานแบบนั้น?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้อำนวยการหานก็หายไปเช่นกัน เขาเค้นเสียงอย่างเย็นชา “ข้าเป็นผู้อำนวยการแผนกวัสดุบนชั้น 12 ของห้างพันธมิตรใต้ดิน ข้ามีสิทธิ์ตรวจสอบธุรกรรมทั้งหมดที่เกิดขึ้น”

“ถ้าเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ ข้ามีเหตุผลให้สงสัยว่าเจ้าอาจเป็นสายลับที่ถูกส่งมาจากเผ่าพันธุ์ภายนอก!”

โจวเฮายิ้ม

เพียงแต่รอยยิ้มครั้งนี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“สายลับที่เผ่าพันธุ์ภายนอกส่งมา?” เขาก้าวไปข้างหน้า ขณะเริ่มโคจรแก่นโลหิตภายในร่าง

อย่างไรก็ตามเฉียวหยิงกลับเดินมายืนบังตัวโจวเฮาไว้ เธอกัดฟันก่อนกล่าวอย่างหนักแน่น “ผู้อำนวยการหาน ท่านจะปิดโกดังของข้าก็ได้ แต่ท่านห้ามใส่ร้ายลูกค้าของข้าเด็ดขาด”

“ฉะนั้นโปรดคืนคำพูดด้วย มิเช่นนั้นต่อให้ข้าต้องล้มละลาย ข้าก็จะยื่นฟ้องท่านต่อสภาสูงสุด!”

ผู้อำนวยการหานตะลึงไปทันที

สภาสูงสุดเป็นองค์กรที่มีนโยบายเข้มงวดที่สุดบนดาวเคราะห์โลก

การเข้าไปที่นั่นแม้จะไม่มีความผิด แต่เขาก็ต้องลอกผิวชั้นนอกออก

“เจ้าคิดจะขู่ใครกันหะ!” หยานเสวี่ยเยาะเย้ย ก่อนกล่าวอย่างเหยียดหยาม “เฉียวหยิง เจ้าคิดว่าเจ้ามีปัญญาทำแบบนั้นจริงเรอะ? เฮอะ เลิกฝันกลางวันได้แล้ว ข้าพนันเลยว่าเจ้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ไม่ว่าเจ้าจะขายตัวไปกี่ครั้งก็ตาม”

คำพูดของเธอทำให้ผู้อำนวยการหานตระหนักได้ว่าสภาสูงสุดไม่ใช่ที่ที่ใครก็สามารถยื่นฟ้องได้

เขาตกใจแทบตาย

เขากล่าวอย่างโผงผางทันทีว่า “เฉียวหยิง ลืมเรื่องเปิดโกดังใหม่ไปได้เลย”

หลังจากปัญหาทั้งหมดนี้ เขาไม่ลังเลอีกต่อไป

ในเวลานี้เริ่มมีคนมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่มาจากโกดังอื่น

เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ทุกคนต่างถอนหายใจ

“คราวนี้เฉียวหยิงจบสิ้นแล้ว”

“ใช่ เจ้าหานนั่นขึ้นชื่อเรื่องเจ้าคิดเจ้าแค้นเสียด้วย หากเจ้าทำให้เขาขุ่นเคืองงั้นก็ลืมเรื่องทำงานในแผนกวัสดุไปได้เลย”

“ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้เฉียวหยิงสวยเกินไป และปฏิเสธที่จะก้มหัวให้เขา เอาเข้าจริงนางโชคดีมากที่สามารถอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ได้”

ขณะที่กลุ่มคนกำลังคุยกัน หวู่เถาก็รีบแหวกทางมาที่ทางเข้าโกดังอย่างร้อนรน