บทที่ 54 ก็แค่คนบ้านนอก(แก้ไข)

คุณนายฟู่ที่ดูการแสดงอยู่ด้านข้าง เธอไม่ได้แสดงอะไรออกมา เพราะว่าเธอดูถูกเหยียดหยามเฉียวเนี่ยนอยู่แล้ว และยังรู้สึกรังเกียจที่จะออกมาจัดการกับบทบาทเล็กๆ เช่นนี้ด้วยตัวเอง

ยังไงก็ตาม ยังมีแม่บุญธรรมอย่างเสิ่นฉยงจืออยู่ เธอก็เพียงแค่นั่งเฉยๆ และชมการแสดงตรงหน้าเท่านั้น

ผู้อํานวยการตกตะลึง แล้วก็กลับมารู้สึกตัวทันที เขาขมวดคิ้วและหันไปถามเสิ่นฉยงจือว่า "คุณนายเฉียว ไล่ออกมันดูจะร้ายแรงเกินไปหน่อยไหม?"

เสิ่นฉยงจือเล่นกับของในกระเป๋าของตัวเอง เธอไม่สนใจที่จะมองเฉียวเนี่ยนแม้แต่น้อย ราวกับว่าเฉียวเนี่ยนนั้นเป็นคราบที่ทําให้เธอรู้สึกอับอาย และเธอตอบกลับอย่างสบายๆ ว่า "ผู้อำนวยการ ฉันหวังว่าคุณจะพิจารณาความรู้สึกของผู้ปกครอง พวกเราบริจาคห้องสมุด โรงอาหารไปเพื่ออะไร? ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้ลูกของตัวเองได้เรียนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี!"

"แต่เฉียวเนี่ยนโดดเรียน และฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับที่ให้นักเรียนในห้องช่วยพูดโกหกแล้ว แต่เมื่อวานเธอมีเรื่องทะเลาะวิวาทข้างนอก และยังเข้าสถานีตำรวจอีก โรงเรียนของพวกคุณจะไม่ให้คำอธิบายกับผู้ปกครองหน่อยเหรอ?"

เฉินซีที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น "ใช่แล้วผู้อำนวยการ เรื่องแบบนี้โรงเรียนควรมีคำอธิบายให้กับผู้ปกครอง จะไม่มีคำอธิบายไม่ได้"

"แต่…"

เฉียวเนี่ยนหมดความอดทนที่จะเสียเวลาและพลังงานไปกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นข้อความจากเว่ยโหลวที่บอกว่าเยวี๋ยนโหย่งฉินเอายามาส่งที่คลินิกแล้ว และถามว่าเมื่อไหร่เธอจะมารับยา

ภายในสำนักงานยังคงมีการถกเถียงกันอยู่

ทันใดนั้น เฉียวเนี่ยนก็ขัดจังหวะพวกเขา "พวกคุณอยากได้คำอธิบายใช่ไหม?"

เสิ่นฉยงจือแสดงท่าทางที่ดูเหนือกว่า บนใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจและถามกลับว่า "จริงๆ เธอไม่ควรมีคำอธิบายให้กับพวกเราและโรงเรียนงั้นเหรอ?"

"ถ้าอยากได้นัก ก็ได้!"

เฉียวเนี่ยนหยิบโทรศัพท์ออกมา และกดโทรศัพท์โทรออกต่อหน้าพวกเขา

"สวัสดี ฉันคือเฉียวเนี่ยน ถ้าคุณสะดวก รบกวนมาที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหน่อยได้ไหม?"

"…" สำนักงานเต็มไปด้วยความเงียบ!

เสิ่นฉยงจือเห็นอีกฝ่ายเดินตรงไปที่โซฟาเพื่อนั่งลง ส่วนครูก็นั่งอยู่ที่นั้นด้วย จากนั้น เฉียวเนี่ยนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่น

## ???

ท่าทางนั้นราวกับว่าไม่ได้เห็นเธออยู่ในสายตาเลย

เสิ่นฉยงจือเริ่มหายใจไม่ออก

เฉียวเนี่ยนเป็นแค่คนบ้านนอกที่ออกมาจากหุบเขา ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีเลือดแพนด้า และถูกตระกูลพวกเขารับไปเลี้ยง ตอนนี้อีกฝ่ายก็คงยังอยู่ที่ลั่วเหอไม่ได้เรียนแม้แต่หนังสือ!

เฉียวเนี่ยนมีคุณสมบัติอะไรบ้างที่จะแสดงออกต่อหน้าเธอแบบนี้

เสิ่นฉยงจือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น และพูดเบาๆ ว่า "พอดีเลย ฉันจำได้ว่ามีสถานีตำรวจอยู่ใกล้ๆ โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าคนที่เธอโทรเรียกมาจะช่วยเธอลบคดีของสถานีตำรวจได้ไหม!"

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโดยไม่ลังเล และโทรศัพท์ไปที่สถานีตํารวจต่อหน้าทุกคน

…

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยแรงกดดัน ยกเว้น คุณนายฟู่ที่ไม่คิดว่าจะสนุกขนาดนี้ ส่วนครูคนอื่นๆ ของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งต่างมองหน้ากันอย่างตกตะลึง

หลังจากนั้นไม่นาน ตํารวจมามาถึงหน้าประตู

"ก๊อกๆ !"

"พวกผมคือคนจากสถานีตํารวจเซียวซาน"

ภายในสํานักงาน ผู้คนหลายสิบคนมองไปที่ประตู

ผู้อํานวยการมีสีหน้ากังวล และหันไปมองเฉียวเนี่ยนบ่อยๆ

เฉียวเนี่ยนยังคงไม่ขยับ ในมือยังคงถือโทรศัพท์ราวกับว่ากำลังเล่นอยู่ ไม่มีแม้แต่การโต้ตอบเหมือนกับว่าเธอไม่ได้กลัวอะไรเลย

"ฮึ❗️ยังแสดง!"

เสิ่นฉยงจือส่งเสียงฮึ❗️ หลังจากนั้น ก็ลุกขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นมากกว่าครูของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง แล้วรีบทักทายตำรวจทันที "สวัสดีค่ะ รีบเข้ามาเถอะ"

ช่ายกังเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตํารวจ เมื่อเขาเห็นคนหลายสิบคนอยู่ภายในห้องก็ตกตะลึงเล็กน้อย เขาคิดว่าพวกเขากำลังอยู่ในที่ประชุม หลังจากนั้น หางตาก็บังเอิญเห็นหญิงสาวที่มุมห้อง จึงเผยให้เห็นสีหน้าประหลาดใจขึ้นมา "เฉียวเนี่ยน?"

เขาคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะเรียนอยู่ในชั้นเรียน ดังนั้น เขาจึงมาที่นี่เพื่อจัดการพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ไม่คิดว่าเธอเองก็อยู่ที่นี่ด้วย