บทที่ 53 ฉันต้องการให้โรงเรียนไล่เฉียวเนี่ยนออก(แก้ไข)

ผู้ปกครองของนักเรียนยังอยู่ที่นี่ เขาจึงไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเฉินซีได้ ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงอดทน และหันไปถามเฉียวเนี่ยนอย่างอบอุ่นว่า "นักเรียนเฉียวเนี่ยน เมื่อวานตอนบ่ายเธอมีธุระด่วนอะไร?"

"ไม่เป็นไร อธิบายกับครูดีๆ ครูเสิ่นตกลงแล้วว่าจะไม่ลงโทษกับเรื่องในครั้งนี้ เพียงแค่เธอไม่ควรทำผิดในครั้งต่อไปก็พอ"

ทัศนคติที่อ่อนโยนของผู้อำนวยการสะท้อนเข้าไปในดวงตาของเฉียวเนี่ยน และ ภายในใจของเธอก็เต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก

เห็นได้ชัดว่าเฉียวเนี่ยนไม่ได้ลา แถมโดดเรียนโดยไม่มีเหตุผลอีก นอกจากนี้ ยังไม่ยุติธรรมหากผู้อํานวยการไม่ให้เฉียวเนี่ยนรับโทษ!

เฉียวเชินกำนิ้วมือของตัวเองอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอกะพริบโดยซ่อนความมุ่งร้ายไว้ภายใต้ดวงตาของตัวเอง เธอยืนขึ้นและพูดด้วยท่าทางครุ่นคิด "พี่สาว พี่ก็บอกเหตุผลกับคุณครูไปเถอะ!"

เธออยากจะรู้นัก ว่าพี่สาวจอมปลอมตรงหน้าจะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้ยังไง

สายตาของทุกคนในสำนักงานกำลังมองไปที่เฉียวเนี่ยน

เฉียวเนี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อย บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเย้ยหยัน เธอเอามือล้วงไว้ในกระเป๋าของตัวเอง แล้วถามอีกฝ่ายกลับ "อืม…ถ้างั้นเธอไม่ช่วยฉันบอกพวกคุณครูล่ะ ว่าฉันต้องการจะบอกว่าอะไร?"

ใบหน้าของเฉียวเชินเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ เธอรู้สึกว่าเฉียวเนี่ยนจงใจทําให้สิ่งต่างๆ ยากขึ้น ภายในแววตาของเธอราวกับมีใบมีดพุ่งออกมา กัดริมฝีปาก และพูดอย่างเบาๆ ว่า "เมื่อวานตอนเย็น…เรื่องที่พี่สาวถูกจับไปที่สถานีตํารวจ…"

"หนึ่งในคนที่ถูกเธอทำร้ายก็คือหลานชายของป้าฟู่…จริงๆ เธอไม่ควรทำร้ายใครเลย"

"ฉันยังได้ยินมาอีกว่าอยู่ข้างถนนใหญ่อีกด้วย"

เฉียวเชินเม้มริมฝีปากพูด คิดว่าตัวเองทำท่าทางดูดีในสายตาของเฉียวเนี่ยน แล้วพูดอย่างเบาๆ อีกว่า "ถ้าเกิดว่าคนอื่นรู้ว่าเธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง มันจะส่งผลเสียขนาดไหน พี่สาว ครั้งนี้เธอทำเกินไปจริงๆ ผู้อำนวยการและคุณครูต่างก็ไว้ใจเธอมาก อย่าทำให้พวกเขาผิดหวังสิ พี่สาวยอมรับความจริงเถอะ ฉันเชื่อว่าโรงเรียนจะต้องให้โอกาสเธอแก้ไข…"

ทุกคนที่อยู่ในสำนักงานเมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวเชิน สีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

"เธอบอกว่าเมื่อวานตอนบ่ายเฉียวเนี่ยนทะเลาะวิวาทข้างนอก แล้วถูกจับไปสถานีตํารวจงั้นเหรอ?!" โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อํานวยการที่เพิ่งจัดการยกโทษให้กับเฉียวเนี่ยน แต่ตอนนี้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงดำทันที เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

โดดอย่างไร้เหตุผลกับการทะเลาะวิวาทข้างนอกโรงเรียน! สองเรื่องนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!

ไม่ว่าเขาจะเสียดายพรสวรรค์ของอีกฝ่ายแค่ไหน นอกจากนี้ ยังต้องคำนึกถึงชื่อเสียงของโรงเรียนอันดับหนึ่งที่มีอายุมานานร้อยปีอีกด้วย

สีหน้าของเสิ่นฮุ่ยก็เปลี่ยนสีเช่นเดียวกัน เดิมทีเธอมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเฉียวเนี่ยนที่สอบได้คะแนนเต็ม และยังสงสัยอีกว่าเฉียวเนี่ยนกลับไปก่อนทำไม? หลังจากนั้นก็ได้ยินคนพูดว่าเฉียวเนี่ยนทะเลาะวิวาทข้างนอกโรงเรียน เธอจึงทุบมือลงบนโต๊ะอย่างโกรธเคือง "ผู้อํานวยการ เรื่องที่เธอโดดเรียนฉันก็ไม่ถือสาแล้ว แต่เรื่องนี้คุณต้องหาวิธีการจัด ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่ให้เด็กนักเรียนแบบนี้อยู่ในห้อง A!"

ทะเลาะวิวาท เธอทำอะไรกัน เด็กเวรไหม?

เฉียวเชินได้ยินมาว่าเฉียวเนี่ยนไม่สามารถเรียนห้อง A ได้อีกต่อไป มุมปากของเธอเกือบจะควบคุมไม่ได้

ในขณะนั้น เสิ่นฉยงจือซึ่งไม่ได้พูดมาเป็นเวลานานก็ลุกขึ้นยืน ถือกระเป๋าของตัวเอง และตบรอยยับที่อยู่บนกระโปรงอย่างเย่อหยิ่ง และหันไปพูดกับผู้อํานวยการว่า "ผู้อำนวยการหยาง ฉันหวังว่าคุณจะไล่เฉียวเนี่ยนออก"

ทันทีที่คําพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนในสํานักงานต่างก็ตกตะลึง

คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ แข็งแกร่งมาก!

เสิ่นฮุ่ยพูดแค่ว่า ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เธอไม่ต้องการให้เฉียวเนี่ยนเรียนห้องเดียวกับนักเรียนของเธอ

แต่เสิ่นฉยงจือกลับพูดออกมาต่อหน้าทุกคนว่าต้องการให้ไล่ออก!