600 - สหายเก่ามารวมตัวอีกครั้ง

1910 - สหายเก่ามารวมตัวอีกครั้ง

ฮ่อง!

หลังจากใช้หมัดเพียงครั้งเดียวโครงกระดูกสีทองก็ถูกเขาฟาดจนแหลกละเอียด

“มีใครอยู่แถวๆนี้อีกบ้างเจ้าช่วยมองหาให้ข้าหน่อย? ข้ามีเรื่องสนุกให้เจ้าดู” สือฮ่าวตะโกนและมองไปที่เยว่ฉาน

“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ฝนแห่งแสงผสานเข้ากับโคลนสีเลือดไม่หลุดรอดออกไป” เยว่ฉานตกใจ นางจ้องมองไปที่สายฝนแห่งแสงนั้น

โดยปกติแล้วเมื่อผู้บ่มเพาะถูกปราบปรามหรือถูกจับในอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

เมื่อเขาตายแสงวิญญาณดั้งเดิมของเขาจะหลบหนีออกจากอาณาจักรแห่งนี้และกลับเข้าสู่กายเนื้อของตัวเอง

ตอนนี้สือฮ่าวและชิงยี่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าฝนแห่งแสงนี้ถูกดูดซับโดยหนองน้ำสีเลือด

ในขณะนี้สือฮ่าวได้ตระหนักว่าสถานที่แห่งนี้อันตรายเพียงใด ถ้าพวกเขาเสียชีวิตที่นี่นั่นหมายความว่าชีวิตของพวกเขาจะถึงจุดจบ

เขาสาปแช่งในใจ ผู้อาวุโสทั้งสองในครั้งนี้เล่นใหญ่เกินไปจริงๆ

“เจ้าอ้วนเฉาอยู่ตรงนั้น!”

การรับรู้ทางจิตวิญญาณของสือฮ่าวนั้นเฉียบคมมาก ในสถานที่แห่งนี้ประสาทสัมผัสของเขาเหนือล้ำกว่าคนอื่นเขาสามารถมองเห็นเจ้าอ้วนเฉาได้อย่างรวดเร็ว

เขาเป็นเหมือนผีที่เคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสายฟ้าและย่องมาเงียบๆในพริบตาเดียว

เปง!

สือฮ่าวตบไหล่ของเจ้าอ้วนเฉา ส่งเขาจมลงไปในโคลนถึงครึ่งลำตัว

มีใครบางคนที่สามารถเข้าใกล้เขาได้อย่างง่ายดาย ถ้าคนๆนี้คิดร้ายและลงมือกับเขา เขาจะไม่จบสิ้นเลยหรือ?!

“เจ้าเป็นใคร…” ขนเส้นเล็กของเฉาอวี่เซิ่งตั้งตรงและมองไปที่สัตว์ร้ายตัวนั้น

“ผู้ยิ่งใหญ่ที่ชั่วร้ายที่สุดในอาณาจักรด้านล่าง! เจ้าสาระเลวยอมก้มกราบข้าเป็นอาจารย์ซะแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป!” สือฮ่าวแนะนำตัวเองอย่างหน้าด้าน

หลังจากพูดแล้วเขาก็เอื้อมมือไปแตะที่หัวของเจ้าอ้วน

"เป็นเจ้านั้นเอง!" ดวงตาของเฉาอวี่เซิ่งเผยให้เห็นความสุข

เป็นเพราะเขาเห็นเยว่ฉานอยู่ข้างหลังสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายตนนี้ทำให้เขารู้ได้อย่างรวดเร็ว

“หุบปากลงเดี๋ยวนี้” สือฮ่าวกล่าว

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” เฉาอวี่เซิ่งหัวเราะเสียงดังมีความสุขมาก “ผู้คนจากตำหนักเซียนต่างๆสาบานว่าเจ้าต้องพิการไปแล้ว ตอนนี้เจ้ายังมีชีวิตอยู่ที่นี่ข้าอยากรู้จริงๆว่าพวกเขาจะทำหน้าแบบไหน”

“คนของตำหนักเซียนก็มาด้วยเหรอ? พวกเขาอยู่ที่ไหน? ข้าคิดถึงพวกเขามาก” สือฮ่าวกล่าว

เมื่อเขาได้ยินเช่นนี้เฉาอวี่เซิ่งก็แยกเขี้ยวเผยให้เห็นฟันขาวราวกับหิมะและหัวเราะเสียงดัง!

“ข้าพบกับพวกเขาอยู่บ้างแต่ข้าต้องหลีกเลี่ยงพวกเขา” เฉาอวี่เซิ่งชี้ไปในทิศทางหนึ่ง

“มีกี่คน?” สือฮ่าวถาม

“ไม่รู้ ยังมีผู้เชี่ยวชาญบางคนที่เคลื่อนไหวไปพร้อมกับผู้คนของตำหนักเซียน” เฉาอวี่เซิ่งส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้นมันก็จะสะดวกสำหรับข้าที่จะจัดการพวกมันพร้อมกัน ไปเยี่ยมพวกมันกันเถอะ เราจะย่างปรมาจารย์นิกายเหล่านี้เป็นอาหารมื้อใหญ่” สือฮ่าวแสดงท่าทางด้วยมือ

เยว่ฉานและเฉาอวี่เซิ่งมองหน้ากันด้วยความตกใจ พวกเขาจะโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยหรือ?!

ย่างปรมาจารย์นิกาย? ต้องมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหนถึงจะทำได้

ถ้าเป็นคนอื่นที่พูดแบบนี้เยว่ฉานจะคิดว่าพวกเขาเพียงพูดขึ้นลอยๆเท่านั้น แต่เมื่อเป็นคำพูดของฮวงมันก็ทำให้นางตกใจเป็นอย่างมาก เจ้าเด็กคนนี้มีอะไรที่ไม่สามารถทำได้

“เหอเหอฮ่าฮ่า…”เฉาอวี่เซิ่งลูบมือของตัวเองด้วยท่าทางที่หยาบคายในตอนนี้เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เขาแทบรอไม่ไหวแล้วอยากเห็นฮวงลงมือจัดการคนโอหังเหล่านั้นเสียที

เยว่ฉานไม่ได้คิดจะมีส่วนร่วมกับพวกเขานางเพียงแค่กรอกตาแล้วเดินติดตามไป นางมองไปที่คนทั้งสองโดยไม่มีคำพูดจะกล่าว

“ไปกันเถอะนำทาง! เราจะไปตั้งค่ายพักผ่อน!” สือฮ่าวชี้มือให้เจ้าอ้วนเฉาเป็นคนนำทาง

การเข่นฆ่าครั้งยิ่งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นแล้วท้ายที่สุดมันจะเป็นงานเลี้ยงฉลองในการเข้าสู่อาณาจักรด้านล่างของพวกเขา

“อืมนี่คืออาณาจักรแห่งความว่างเปล่าแล้วเราจะกินพวกมันได้จริงๆ” เจ้าอ้วนเฉารู้สึกสงสัย

นี่ไม่ใช่โลกแห่งความจริง แม้ว่ามันจะให้ประสบการณ์ที่เหมือนจริงเป็นอย่างมาก แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ใช่ความจริง

“ผ่อนคลายมันจะรสชาติเหมือนเดิมทุกประการ เราจะกินมันได้อย่างแน่นอน” สือฮ่าวตบไหล่ของเขา

ทันทีที่เฉาอวี่เซิ่งได้ยินสิ่งนี้ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านทันที เขารู้ดีว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ากล้าทำเรื่องนี้อย่างแน่นอน มิหนำซ้ำอาจจะทำมาหลายครั้งแล้วด้วย

เจ้าอ้วนเฉาหัวเราะใบหน้าอ้วนท้วนสั่นกระเพื่อม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจ

หลายวันมานี้เจ้าอ้วนเขารู้สึกหงุดหงิดและเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้สือฮ่าวได้กลับมาแล้วความหงุดหงิดที่อยู่ในใจของเขาหายไปหมดสิ้น

เยว่ฉานพูดไม่ออกเพียงแค่รู้สึกว่าสองคนนี้เป็นเป็นคนชั่วร้ายสองคนที่กำลังสุมหัวกันอยู่

“ไปกันเถอะไปกันเถอะ!” เฉาอวี่เซิ่งเป็นผู้นำทางและเข้าไปในส่วนลึกของบึงอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นเส้นทางที่ชัดเจนแต่ด้วยทิศทางที่แน่นอนมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลง

ท้ายที่สุดแล้วผู้คนของอาณาจักรที่สูงกว่าล้วนอยู่ในดินแดนแถบนี้ทั้งหมดพวกเขาไม่ได้แยกตัวไปที่ไหน

“เฮ้! นั่นน้องชายของข้านี่!” ระหว่างทางพวกเขาเห็นมดสวรรค์กำลังบ่นพึมพำ

สือฮ่าวหัวเราะเบาๆ หลังจากแยกจากกันไม่กี่สัปดาห์การพบกันอีกครั้งทำให้เขารู้สึกมีความสุขมาก

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไม่สามารถหัวเราะได้อีกเพราะประโยคต่อมาของมดเขาสวรรค์ทำให้เขาโกรธจนจมูกแทบจะเบี้ยว

“เจ้าตัวอัปลักษณ์นี่ใคร? ทำไมพวกเจ้าสองคนถึงเดินไปกับเขา? เขาเป็นเพียงคนชั้นต่ำเหตุไฉนเจ้าถึงให้เขามาเดินเคียงข้าง”

มดสวรรค์สีทองวิพากษ์วิจารณ์ซ้ายขวา เป็นเพราะเมื่อไม่นานมานี้คนของอาณาจักรเซียนทำให้มันรู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมากจนแทบจะลงมือต่อสู้แลกชีวิตไปแล้ว

การที่มันเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ของสือฮ่าวมันจึงอดเยาะเย้ยออกมาไม่ได้

เปง!

ฉื่อฮ่าวไม่ได้พูดอะไรแต่กระแทกหมัดเข้าใส่มันสองครั้งทันที

“เจ้าอัปลักษณ์นี่มีความสามารถไม่น้อย!” มดเขาสวรรค์ตกใจ ในปัจจุบันมันอยู่ในร่างมนุษย์เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลามีเส้นผมสีทองรูปร่างแข็งแกร่งสมชายชาตรี

สายเลือดมดเขาสวรรค์เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นกลุ่มที่มีพละกำลังมากที่สุด เพียงแต่ว่ากันในเรื่องความแข็งแกร่งของร่างกายก็ไม่มีเผ่าพันธุ์ใดที่จะทัดเทียมกับพวกมันได้!

“สือฮ่าวเจ้าบัดซบเจ้ากล้ารังแกข้า!” หลังจากนั้นไม่นานมันก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

ความแข็งแกร่งประเภทนี้ไม่สามารถอยู่ในอาณาจักรที่ต่ำกว่าได้ ประกอบกับเยว่ฉานและเจ้าอ้วนเฉาอยู่ที่นี่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ชัดเจนแล้ว

หลังจากรู้ว่าสือฮ่าวยืนอยู่ตรงหน้า มดเขาสวรรค์ก็สั่นสะท้าน

หลังจากที่ได้รู้แผนการของพวกเขามันยิ่งมีความตื่นเต้นมากกว่าทั้งสองอีก ตอนนี้มันตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับนำทางพวกเขาไป

"โอ้ใช่. พูดไปแล้วเจ้าคงไม่อยากจะเชื่อเมื่อสักครู่นี้ข้ามองเห็นมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ตัวเล็กๆ น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถจับมันได้ไม่เช่นนั้นพวกเราจะได้ถือโอกาสเอามันมาย่างกินด้วย” มดเขาสวรรค์กล่าวด้วยความตื่นเต้น

สายเลือดของมดเขาสวรรค์และสายเลือดของมังกรนั้นต่อสู้เพื่อแย่งชิงตระกูลอันดับหนึ่งอย่างรุนแรงมาก ซึ่งเป็นสาเหตุที่พวกมันมีความอ่อนไหวต่อสัมผัสของกันและกัน

“อย่ากินเขานั่นคือศิษย์ของข้า” สือฮ่าวกล่าว

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ พวกเขาแยกจากกันเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น?

แต่สหายคนนี้ก็รับมังกรที่แท้จริงมาเป็นศิษย์ของเขาแล้ว! สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่ทุกคนกล่าว มันเต็มไปด้วยความลึกลับและน่าหวาดกลัว

หมอกสีเลือดหมุนวนอยู่ภายในหนองน้ำ ภูมิภาคนี้แปลกเกินไปมีสีแดงสดกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง

มีต้นไม้โบราณบางต้นอยู่ในส่วนลึกของหนองน้ำเช่นกัน แม้ว่ามันจะมีความสูงทัดเทียมท้องฟ้าแต่ก็ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ

บนกิ่งก้านของต้นไม้มีศพมากมายถูกแขวนอยู่ไม่ทราบว่าพวกเขาตายไปกี่หมื่นปีแล้ว