เจียงหมิงมีความยินดีเมื่อเขาเห็นพรสวรรค์โดยกำเนิดระดับ 9 ดาราของจื่อหลิงหลงและสายเลือดฟีนิกซ์เบื้องต้น เขาไม่ได้ตกใจกับสิ่งนี้ อย่างไรก็ตาม เขาตกใจมากที่เธออยู่ในขอบเขตแก่นแท้แกนทองคำขั้นที่ 1 แล้ว

'เพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน แต่เธอก็อยู่ในขอบเขตแกนทองคำขั้นที่ 1 แล้ว! ทำถึงรู้สึกว่าน้องสาวของข้ามีพลังมากกว่าข้าอีกเนี่ย' เจียงหมิงเกาหัวของเขา

เขามองไปที่พรสวรรค์โดยกำเนิดของน้องสาวของเขาและฐานการบ่มเพาะของเธออีกครั้ง เก้าดาราและขอบเขตแกนทองคำขั้นที่ 1ไม่ได้ยาก แต่ความเร็วที่เธอได้รับสิ่งเหล่านี้นั้นน่ากลัวอย่างแท้จริง

เขาผลักความคิดไปที่ด้านหลังของจิตใจในตอนนี้และพลิกไปยังหน้าถัดไป

ชื่อ: กู้ไห่

เพศชาย

ฐานการบ่มเพาะ: อาณาจักรคฤหาสน์สีม่วง (ทะเลแห่งจิตสำนึกของเขาพังทลายและทำให้บ่อเกิดของเขาเสียหาย เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาอาณาจักรปัจจุบันของเขาไว้)

พื้นหลัง: ลำดับแรกของยอดเขาฉูหยางแห่งสำนักจิวหยาง

ความสัมพันธ์: 85

พรสวรรค์โดยกำเนิด: แปดดารา

สถานะ: ปกป้องลูกศิษย์ใกล้หลุมตะวันของยอดเขาไท่หยาง

“นั่นเป็นสาเหตุที่ท่านอาจารย์อ่อนแองั้นหรอ! คฤหาสน์สีม่วงของเขาได้รับความเสียหาย!” เจียงหมิงชะงักไปชั่วครู่เมื่ออ่านข้อความนี้ เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอาจารย์ของเขา แต่เขาไม่เคยรู้ว่ามันคืออะไร

“เขาโชคดีที่เขาสามารถรักษาฐานการบ่มเพาะปัจจุบันของเขาไว้ได้เมื่อพิจารณาจากทะเลแห่งสติสัมปชัญญะ…” เจียงหมิงขมวดคิ้วขณะที่เขาไตร่ตรองเรื่องนี้ เขาพยายามคิดว่าเขาจะช่วยอาจารย์ของเขาได้อย่างไร น่าเสียดายที่สถานะปัจจุบันของเขา ไม่มีอะไรมากที่เขาสามารถทำได้

“ข้าเคยถามเขาสองสามครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยบอกอะไรข้าเลย หรือข้าควรถามจางจันเปาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาน่าจะรู้…”

พรสวรรค์โดยกำเนิดของกู้ไห่นั้นน่าทึ่งมาก พรสวรรค์โดยกำเนิดระดับแปดดาราหมายความว่าเขามีระดับที่ต่ำกว่าจื่อหลิงหลงน่าเสียดายที่เขาได้รับบาดเจ็บ

เจียงหมิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเขาเห็นค่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเพิ่มขึ้นสองสามจุด อาจารย์คงรู้สึกแย่ที่ทิ้งข้าไว้ที่นี่เพื่อดูแลยอดในขณะที่เขาออกไปดูแลหลิงหลงซึ่งมีความแข็งแกร่งที่พุ่งทะยาน!”

หลังจากนำบันทึกเส้นทางของมนุษย์ ออกไปแล้ว เขาก็เริ่มครุ่นคิดถึงอนาคตของเขา อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็คิดกับตัวเองว่า ‘ทำไมต้องคิดถึงอนาคตของตัวเองตอนนี้ด้วย ข้าควรจะอยู่ที่นี่และดูเมฆบนท้องฟ้า ดีกว่าใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยการต่อสู้…’

เขาดื่มชาอีกหม้อแล้วโยกเก้าอี้ต่อไป

ไม่นานเขาก็ตัดสินใจลงไปด้านล่าง เนื่องจากยังเช้าอยู่ เขาจึงหยิบคราดแล้วเดินไปทางด้านหลังภูเขา เขามีที่ดินทำกินเจ็ดแปลงรอการไถพรวน นี่เป็นส่วนหนึ่งของงานของเขาในฐานะบุคคลธรรมดา

เมื่อเขาไปถึงด้านหลังภูเขา เขาได้สำรวจพื้นที่การเกษตรของเขา หลังจากเล่นคราดบนพื้นแล้ว เขาก็ยกมือขึ้น ปราณพุ่งออกมาในขณะที่เขาร่ายคาถามังกรดินกลิ้งและไถที่ดินของเขาอย่างรวดเร็ว

เขายังคงใช้ปราณของเขาต่อไปจนกว่าเขาจะพอใจ จากนั้นเขาโบกมือและเริ่มมีละอองฝน

'ทำไร่แบบนี้ง่ายเกินไป! มันดูสวยงามมากด้วยซ้ำ!'

[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการไถหนึ่งแปลงของพื้นที่การเกษตร รางวัล: มูลค่าการบ่มเพาะหกเดือน]

“นี่มันเยี่ยมมาก!” เจียงหมิงมีความสุข

เขาร่ายคาถาอีกรอบ ไถพรวนดินและรดน้ำ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบแม้จะรอเป็นเวลานาน

'ข้ารู้แล้ว! ไม่มีการโกงระบบ” เจียงหมิงคิดกับตัวเอง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ใส่ใจกับมัน ตอนนี้เขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเมื่ออยู่ในอาณาจักรคฤหาสน์สีม่วง ดังนั้นเขาจึงพร้อมที่จะทดลอง

เขาเดินไปที่แปลงอีกแห่งและเริ่มทำสวนด้วยตนเอง ด้วยความแข็งแกร่งของเขา งานนี้ไม่มีอะไรเลย หากเขาไม่ระมัดระวังในความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ เขาก็สามารถทำลายยอดเขาได้เพียงแค่ใช้คราดแทง

ไม่นานเขาก็หยุดทำงานและพูดว่า “ชาวนาที่ไถดินเองคงไม่ยากเย็นแสนเข็ญไปกว่าแบบนี้!”

เขาส่ายหัวและทำจิตใจให้ปลอดโปร่งจากความคิดที่ฟุ้งซ่านก่อนจะออกไปทำงานในที่ดินแปลงต่อไป เขาตั้งใจทำงานให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ไม่นานเขาก็เสร็จไปอีกแปลง

[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการไถพรวนดินหนึ่งแปลงด้วยตนเอง รางวัล: ค่าบ่มเพาะสองปีและตำรายาพื้นฐาน]

“รู้แล้ว ถ้าข้าทำงานโดยไม่ใช้ปราณ รางวัลก็จะยิ่งมากขึ้น”

ไม่ว่าเขาจะทำเองหรือใช้ปราณ ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม เขาสงสัยว่าทำไมระบบจึงสนับสนุนให้เขาทำงานด้วยตนเอง

หลังจากที่เขาชี้นิ้วกลางขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาก็ดึงค่าการบ่มเพาะที่เขาได้รับมาบางส่วน ในทางกลับกัน ปราณของเหลวในอาณาจักรสีม่วงของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เขาซึมซับข้อมูลในตำรายาพื้นฐานหลังจากนั้น และตัดสินใจนำความรู้ไปใช้ทันทีที่สมุนไพรของเขาพร้อมที่จะเก็บเกี่ยว

"ลุยต่อ"

เจียงหมิงหยิบคราดและไถพรวนต่อไป

ทันใดนั้น เขาเห็นลำแสงพุ่งมาจากระยะไกลก่อนที่จะลงจอดบนแท่นต้อนรับ

หลังจากนั้นก็มีเสียงล้อเล่นดังขึ้นในอากาศ

“ศิษย์คนแรกเจียง เจ้าจะไม่ต้อนรับแขกของเจ้าหน่อยหรือ?”

“ศิษย์พี่ชาง! ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เจียงหมิงรีบมองหาอุปกรณ์ที่ควบคุมค่ายกลแบบของยอดเขาเพื่อปิดการใช้งานในขณะที่เขารีบไปทักทายแขก

ชายอ้วนคนหนึ่งยืนอยู่บนแท่นต้อนรับในขณะนี้ เขายิ้มกว้างทำให้ใบหน้ากลมของเขาดูเป็นมิตรมาก เขาคือชางอี้หมิงยอดเขาเหลาหยางและเป็นหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของเจียงหมิง

“ข้ากลับมาเมื่อวานนี้!” ชางอี้หมิงได้ตอบกลับ เขามองไปที่เจียงหมิงอย่างประเมินค่าในขณะที่เขาเดินไปก่อนจะพูดว่า “ดีมาก! ผ่านไปแค่ปีเดียว แต่เจ้ากลับหล่อกว่าที่ข้าคาดไว้ซะอีก! ถ้าเจ้าอาศัยอยู่ในเมืองที่มีมนุษย์ปุถุชน สตรีผู้มั่งคั่งจะต่อสู้กันเองเพื่อแย่งชิงเจ้า!”

“หยุดแกล้งข้าสักที!” เจียงหมิงกล่าว จากนั้นเขาก็ประกบมือกันขณะที่ถามว่า “ท่านเอาอะไรมาให้ข้ากินเหรอ”

“เมื่อไรที่ข้าไม่ได้เอาของอร่อยมาให้เจ้ากินล่ะ” ชางอี้หมิงกล่าวว่า “เหล่าศิษย์น้องของข้าบนยอดเขาเหลาหยางซึ่งกำลังพูดถึงหลิงหลงเมื่อข้ากลับมาเมื่อวานนี้ เธอเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดขวบ แต่จริงๆ แล้วเธอสามารถพิชิตหอคอยแห่งการทดสอบได้! ข้าตกใจแทบตายเมื่อได้ยินเรื่องนี้!”

“ท่านสามารถมาหาข้าแทน” เจียงหมิงกล่าว

ชางอี้หมิงกลอกตา

“เจ้าไม่รู้ว่าหรอกว่าเจ้าพลาดอะไรไป” เจียงหมิงตอบโต้ด้วยรอยยิ้ม

ฟรึบ!

บันทึกเส้นทางของมนุษย์ ปรากฏขึ้นและพลิกเปิดขึ้นโดยแสดงข้อมูลของชางอี้หมิง

ชื่อ: ชางอี้หมิง

เพศชาย

ฐานการบ่มเพาะ: อาณาจักรแกนทองคำ

พื้นหลัง: ลูกศิษย์ของยอดเขาเหลาหยาง

ความสัมพันธ์: 73

พรสวรรค์โดยกำเนิด: เจ็ดดารา

สถานะ: ที่ยอดเขาฉูหยาง

ไม่มีอะไรน่าสังเกต

ค่าความสัมพันธ์ของพวกเขาบ่งชี้ว่าชางอี้หมิงถือว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี เจียงหมิงพอใจกับสิ่งนี้

เมื่อชางอี้หมิงมาถึงยอดเขาฉูหยางเป็นครั้งแรก เขาได้ประกาศจุดยืนของเหลาหยางเพื่อสนับสนุนกู้ไห่เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งคู่ก็สนิทสนมกันมากขึ้น

หลังจากที่เจียงหมิงนำชางอี้หมิงไปที่ลานบ้าน ชางอี้หมิงได้นำจานชามจากที่เก็บของเขาและเริ่มแนะนำพวกเขาว่า “กุ้งสามสีนี้มาจากทะเลตะวันออก มันเป็นปีศาจขั้นที่เก้าของอาณาจักรบ่มเพาะชี่เมื่อข้าฆ่ามัน ข้าขอให้ใครสักคนทำอาหารให้ข้า ข้ารู้ว่าท่านต้องการมันดังนั้นข้าจึงนำมันกลับมา ไก่ฟ้าสีทองหลากสีนี้มาจากเมืองบนภูเขา นึ่งด้วยปรุงรสสูตรพิเศษ แล้วมีลูกแกะน้ำผึ้งจากเมืองซิงหยาง…”

โต๊ะหินเต็มไปในพริบตา

“ยอดเลยศิษย์พี่ชาง!”

กลิ่นหอมที่แทรกซึมอยู่ในอากาศทำให้เจียงหมิงรู้สึกอยากอาหาร เขาเกือบจะน้ำลายไหลเมื่อมองดูจานบนโต๊ะ เขามีความต้านทานเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยต่ออาหารอร่อย ดังคำกล่าวที่ว่า 'อาหารและราคะเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับผู้ชาย'

ในขณะนั้นก็มีเสียงจากฟากฟ้าอันไกลโพ้น

“มีกลิ่นบางอย่างน่าอัศจรรย์!”

จากนั้นมีลำแสงพุ่งตรงมาที่พวกเขา

ก่อนที่ผู้มาใหม่จะลงจอด เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทันทีที่ข้าได้กลิ่นนี้ ข้าก็รู้ว่าเจ้าอ้วนกลับมาแล้ว! เจ้านำอาหารดีๆ มาและข้าก็นำเหล้าชั้นเลิศมาด้วย! ถ้าศิษย์คนแรกเจียงเต้นเพื่อพวกเราด้วยคงจะสมบูรณ์แบบ!”

5 2 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด