ชางอี้หมิงหัวเราะอย่างเต็มที่ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของจางจันเปา "ยอดเลย ศิษย์คนแรกเจียง ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูดี ท่วงท่าที่สง่างาม และมารยาทอันประณีต เจ้าจะทำให้โลกหลงเสน่ห์ด้วยการเต้นเจ้า!”

เจียงหมิงก็หัวเราะเช่นกัน ทั้งสามคนแลกเปลี่ยนล้อเล่นและพูดตลกขณะทานอาหารอย่างเพลิดเพลิน

หลังจากวางจอกเหล้าลงบนโต๊ะ เจียงหมิงก็ถามว่า “ศิษย์พี่ชาง ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง สงบสุขหรือเปล่า”

"ใช่แล้ว บอกพวกเราหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกบ้าง!“จางจันเปาพูดขึ้นว่า”ข้าฝึกฝนอย่างสันโดษในช่วงสองปีที่ผ่านมาดังนั้นข้าเลยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน มีอะไรน่าสนใจเกิดขึ้นหรือเปล่า”

“ไม่เลย” ชางอี้หมิงตอบ “เช่นเคย ชีวิตของผู้คนในโลกฆราวาสก็เหมือนกัน เต็มไปด้วยความโลภและราคะในอำนาจและความร่ำรวย สำหรับโลกแห่งการบ่มเพาะ ไม่มีอะไรสำคัญเกิดขึ้นเช่นกัน เยาวชนแข่งขันกันเองเพื่อกำจัดปีศาจและปีศาจ อย่างไรก็ตาม ข้าได้ยินบางอย่างระหว่างการเดินทางกลับ…”

ชางอี้หมิงจงใจเดินออกไป พยายามสร้างความสงสัย

“บอกพวกเรามาเร็ว! เจ้ากำลังจะฆ่าพวกเราด้วยความสงสัย ศิษย์พี่ชาง!” เจียงหมิงกล่าวขณะที่เขาเหล้าหนึ่งจอกให้กับชางอี้หมิง

ชางอี้หมิงดื่มจากจอกอย่างมีความสุขก่อนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “สำนักมารเริ่มมีความกระตือรือร้นมากขึ้น…”

“สำนักมารหรือ” จางจันเปาขมวดคิ้ว “เราทำลายล้างพวกมันเกือบทั้งหมดในตอนนั้น แต่พวกเขากล้าแสดงตัวอีกครั้งหรือ พวกเขารวมกลุ่มใหม่หรือไม่”

"ใครจะรู้?" ชางอี้หมิงพูดพร้อมกับถอนหายใจ “แค่ระวังไว้หากเจ้าตัดสินใจที่จะออกจากสำนักและฝึกฝนข้างนอก…”

เจียงหมิงถามด้วยความสงสัย “สำนักมารน่ากลัวจริงหรือ”

"เจ้าคิดอย่างไรล่ะ ในอดีต พวกเขาเกือบจะเปลี่ยนโลกให้กลายเป็นอาณาเขตของปีศาจ” ชางอี้หมิงกล่าวก่อนที่เขาจะเริ่มคำอธิบาย

ตามตำนานเล่าว่ามารฟ้าได้มายังโลกนี้เมื่อนานมาแล้ว พวกมันทรงพลังอย่างน่าสะพรึงกลัวและเกือบจะทำลายไม่ได้ พวกมันเป็นกลุ่มที่โหดร้าย บ้าคลั่ง และกระหายเลือด จากนั้นพวกเขาก่อตั้งสำนักมารฟ้าและสอนวิธีการบ่มเพาะที่ชั่วร้าย มารที่ฝึกฝนวิธีการชั่วร้ายเหล่านั้นกลายเป็นครึ่งปีศาจและครึ่งมารในขณะที่มนุษย์กลายเป็นครึ่งมนุษย์และครึ่งมาร

เมื่อเวลาผ่านไป สำนักมารฟ้าแยกออกเป็น สำนักหยินโม,สำนักซือโม, สำนักซื่อซิงโม, สำนักหลิวหยูโม, สำนักซือหลัวโม และสำนักจื่อโม

ฝ่ายธรรมะใต้สวรรค์พยายามหลายครั้งเพื่อทำลายสำนักมารฟ้า แต่สำนักมารฟ้าตอบโต้และเริ่มสังหารหมู่ทั่วดินแดน

เมื่อ 1,500 ปีที่แล้ว สำนักใหญ่ๆ หลายสำนักรวมตัวกันและล้อมฐานของสำนักมาร ด้วยเหตุนี้ สำนักมารหลักจึงอยู่ภายใต้สมมติฐานที่ว่าเหล่ามารถูกกำจัดจนหมดสิ้น อย่างไรก็ตาม บรรดาผู้ที่เข้าใจสำนักมารอย่างแท้จริงย่อมรู้ดีว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกำจัดเหล่าปีศาจให้หมดสิ้น แม้ว่าพวกเขาสามารถกำจัดมารได้ แต่คำสอนของพวกมันก็ไม่หายไป คำสอนเป็นเหมือนเมล็ดพืชที่งอกงามเติบโต

“พวกมารใกล้จะทำลายไม่ได้แล้วหรือ” เจียงหมิงถามด้วยความสงสัย

"ใครจะรู้" ชางอี้หมิงยักไหล่ “ผู้ฝึกฝนบ่มเพาะมีจำนวนเพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่สงบสุข ก่อให้เกิดสำนักและนิกายต่างๆ มากขึ้น อย่างไรก็ตามพวกเขาก็พึงพอใจเช่นกัน”

“นี่คือเหตุผลที่เราต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อกระตุ้นความสงบในบางครั้ง” จางจันเปากกล่าว “ยุทธจักรศักดิ์สิทธิ์ดูเหมือนจะอยู่ที่นั่นเสมอ เคลื่อนย้ายไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นสำนักใหญ่หรือสำนักย่อย หนึ่งหรือสองจะหายวับไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีมาร…”

เจียงหมิงตัวสั่น “ยุทธจักรศักดิ์สิทธิ์ฟังดูน่ากลัว…”

"ไม่เลย!" ชางอี้หมิงส่ายหัวขณะที่เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยุทธจักรศักดิ์สิทธิ์ มีเกียรติ ชอบธรรม ไม่เห็นแก่ตัว และเปล่งปลั่งทุกคนปรารถนาที่จะเข้าร่วมกับพวกเขา พวกมันคือการป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดที่เรามี”

“เอาล่ะ พอแล้ว” จางจันเป่าพูดพร้อมโบกมือ “ยุทธจักรศักดิ์สิทธิ์และสำนักมารอยู่ไกลจากเราเกินไปแล้ว การพูดคุยเกี่ยวกับพวกเขาตอนนี้มีประโยชน์อย่างไร? สิ่งสำคัญคือต้องปรับปรุงความแข็งแกร่งและปกป้องสำนักของเรา!”

ทั้งสามคนปิ้งขนมปังให้กันและกันและหยิบจานบนโต๊ะต่อไป

เมื่อพวกเขากินกันเกือบเสร็จแล้ว เจียงหมิงถามว่า “พี่ใหญ่ชาง ศิษย์พี่จาง ท่านรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นบนยอดเขาฉูหยางในอดีต? ทำไมอาจารย์ของข้าถึงหยุดรับลูกศิษย์? ข้าลองถามศิษย์คนอื่นแล้ว แต่พวกเขาไม่บอกอะไรเลย…”

ชางอี้หมิงและจางจันเปาได้สบสายตากัน จากนั้นทั้งสองก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าของพวกเขา

“เจียงหมิง ไม่ใช่สถานะของเราที่จะพูดเรื่องนี้ได้ เจ้าควรได้ยินจากอาจารย์ของเจ้า ...”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้เจียงหมิงก็ไม่พยายามหาคำตอบอีกต่อไป

ในเวลานี้ชางอี้หมิงถือจอกเหล้าของเขาและลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะชี้ไปที่ด้านหลังของภูเขา “เจ้าได้พัฒนาดินแดนที่แห้งแล้งที่นั่นหรือไม่?”

“มันจะเป็นใครได้อีกล่ะ ด้วยความเกียจคร้านของอาจารย์กู้ ท่านคิดว่าเขาจะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ”

จางจันเปากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้ากำลังพยายามทำอะไรหรือหมิง? ทำไมเจ้าไม่ใช้เวลาไปฝึกตนแทนล่ะ เจ้าเป็นศิษย์คนแรกและเป็นตัวแทนของยอดเขาฉูหยาง เจ้าสามารถมาหาข้าได้หากเจ้าขาดยารักษาโรคหรือผลึกจิตวิญญาณ”

“เฮ้ เด็กคนนี้น่าจะรวยกว่าเจ้านะ” ชางอี้หมิงหัวเราะ ทำให้ท้องของเขาสั่น ขณะที่เขาพูด “ไม่เพียงเท่านั้น แต่เขาไม่เพียงเป็นศิษย์คนแรกเท่านั้น แต่เขายังเป็นหนึ่งในศิษย์เพียงสองคนบนยอดเขานี้ด้วย ผู้อาวุโสกู้ต้องมอบสิ่งดีๆ มากมายให้กับเขา”

หลังจากหยุดชั่วคราวชางอี้หมิงก็พูดพร้อมกับถอนหายใจ “ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวของเจ้า ผู้อาวุโสกู้สามารถให้คำแนะนำแบบตัวต่อตัวและทรัพยากรที่เพียงพอแก่เจ้าได้ แต่เจ้าปฏิเสธที่จะใช้ประโยชน์จากมัน นอกจากนี้ยังไม่มีการรบกวนที่นี่ ทำไมเจ้าไม่เน้นการฝึกฝนของเจ้าล่ะ? ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง…”

เจียงหมิงตอบว่า “ข้าต้องการปลูกผักเพื่อที่ข้าจะได้ต้อนรับขับสู้ท่านทั้งสองเมื่อมาเยี่ยมอย่างไรเล่า”

“เจ้าพยายามจะหลอกใครกัน” ชางอี้หมิงเย้ยหยัน

จางจันเปาเพียงแค่ส่ายหัว เมื่อเขาได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเจียงหมิง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลย อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มาก

ก่อนที่พวกเขาจะจากไปเจียงหมิงขอให้พวกเขานำเมล็ดสมุนไพรทางจิตวิญญาณมาให้เขาเพื่อที่เขาจะได้ปลูก

"เจ้านี่มัน…"

ทั้งสองรู้สึกหมดหนทาง แต่ก็ตอบตกลงอยู่ดี

เมื่อจางจันเปาและชางอี้หมิงจากไป ความเงียบสงบก็กลับมาที่ยอดเขาฉูหยาง

..ตะวันสุดท้ายเริ่มลาลับ ขอบฟ้า

ดาวระยิบระยับนภา กว้างไกล

ลมยามเย็นพัดพาปลิวไหว อ่อนโอนเย็นสบาย

ค่ำคืนพลางทอดกาย คลุมทั่วฟ้าดิน..

หลังจากที่เจียงหมิงเปิดใช้ค่ายกลอาณาเขต เขายืนเงียบ ๆ บนเฉลียงของเขาก่อนที่จะนั่งลงบนเบาะรองนั่ง เขาตัดสินใจที่จะบ่มเพาะที่นี่คืนนี้

เขาสามารถใช้มหาวิถีพระสูตรเพื่อดูดซับพลังปราณธรรมชาติจากสภาพแวดล้อมของเขาและแปลงเป็นปราณ

เขาไขว้ขาและหลับตา จิตสำนึกของเขาดูเหมือนจะออกจากความคิดของเขาและรวมเข้ากับโลกรอบตัวเขา เขาประสบกับความเปลี่ยนแปลงในธรรมชาติและพิจารณาถึงความไม่มีที่สิ้นสุดภายใน ถ้าเขาเข้าใจเพียงเศษเสี้ยวของมัน เขาก็สามารถสร้างเส้นทางของเขาเองได้ อย่างไรก็ตาม พูดง่ายกว่าทำ

เจียงหมิงตัดสินใจลงมา เขาตกลงไปที่ยอดเขาฉูหยางที่ซึ่งเขาได้สัมผัสกับพลังอันยิ่งใหญ่ เคลื่อนที่ไม่ได้ มหัศจรรย์ และคงอยู่ของภูเขา

จิตสำนึกของเขาผสานกับภูเขา ความรู้สึกที่มั่นคง กว้างใหญ่ น่าเกรงขาม และไม่สั่นคลอนได้เติมเต็มเขา ช่วยให้เขาฝ่าฟันไปได้เล็กน้อยและสัมผัสเอกลักษณ์ของสัมโพธะ อย่างไรก็ตาม พวกมันค่อนข้างคลุมเครือ และเขาเข้าใจความหมายของมันได้ยาก

ในเวลานี้เจียงหมิงได้วางใบชาตื่นรู้คุณภาพสูงไว้ในปากของเขา จิตใจของเขาเร่งขึ้นเกือบจะในทันที สดชื่น ตัวตนของภูเขาเติมเต็มจิตใจของเขา ในเวลานี้เขาตื่นรู้!

“นี่คือสัมโพธะหรือ? ทางนี้หรือเปล่า”

ร่างของเจียงหมิงดูเหมือนจะขยายขึ้น 1,000 ฟุตในทันที! เขาใหญ่ขึ้น สูง และกว้างเหมือนภูเขา..

5 2 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด