668 - เผชิญหน้า 

668 - เผชิญหน้า

“พี่เย่ ไม่ได้เจอกันนานกว่าครึ่งเดือนแล้ว ไม่ทราบว่าตอนนี้กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าจะขายได้หรือยัง”

จ้าวฟากล่าวอย่างสงบและเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเป็นสุขอยู่บนใบหน้า

เย่ฟ่านยังหัวเราะ “คนนี้ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน” ที่งานเลี้ยงของตระกูลเฟิงหนานหนานเคยได้ยินเขาพูดกับใครโดยต้องการให้คนคนนั้นโจมตีเย่ฟ่าน

“ข้ายังไม่อยากขาย ข้าต้องการแลกมันกับยาศักดิ์สิทธิ์” เย่ฟ่านปฏิเสธโดยตรง

จ้าวฟาได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก “พี่เย่ ด้วยสภาพของเจ้าตอนนี้จะเอากระบี่ศักดิ์สิทธิ์ไปใช้ประโยชน์อะไร ในเมื่อมันไม่มีประโยชน์กับเจ้าแล้วเจ้าก็ควรขายเพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง”

“หมายความว่าอย่างไร” หลี่เหอซุยถาม

บุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงไม่ได้พูดอะไรมาก ดวงตาของเขาเย็นชาในขณะที่เรือมองทุกคนอย่างสงบ

จ้าวฟาคลี่พัดอย่างใจเย็นและพูดอย่างเย็นชา

“ข้าต้องการซื้อกระบี่ศักดิ์สิทธิ์มิฉะนั้นมันอาจจะกลายเป็นหายนะร้ายแรงมาสู่พวกเจ้า”

“เจ้าขู่เราหรือ”  เย่ฟ่านถามโดยไม่โกรธ

　　

"ข้าคือจ้าวฟาไม่ใช่คนแบบนั้น ข้าแค่เตือนพี่เย่ว่าคนอื่นอาจจะพยายามคว้ามันจากเจ้า มันจะดีกว่าหากขายให้ข้าก่อนหน้านี้" จ้าวฟาหัวเราะอย่างลึกซึ้ง

ดูเหมือนว่าเขาจะจำอะไรบางอย่างได้ และดวงตาของเขาเป็นประกายก่อนจะกล่าวต่อไปว่า

"เม็ดยาศักดิ์สิทธิ์พี่เย่ก็รับไปแล้ว พวกเราไปคุยกันทางนั้นดีกว่า บางทีเราอาจจะตกลงเพิ่มเติมได้ "

“ยาศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าข้ากินไปแล้ว แน่นอนว่ามันเป็นเพียงขยะที่ไม่มีประโยชน์อะไร ดังนั้นเจ้าก็ควรออกไปให้พ้นหน้าข้า”

เย่ฟ่านพูดอย่างเฉยเมย และเขารู้สึกขยะแขยงบุคคลนี้อย่างยิ่ง

อีกฝ่ายมาที่นี่เพียงเพื่อเยาะเย้ยเขา และเอ่ยวาจาข่มขู่เท่านั้นซึ่งเขาขี้เกียจที่จะเปลืองน้ำลายด้วย

การแสดงออกของใบหน้าจ้าวฟาเย็นลงอย่างกะทันหัน เขาปิดพัดอย่างรวดเร็วและมีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“พวกเจ้าบังอาจเกินไปแล้ว เจ้าส่งศิษย์ของข้าไปที่ไหน” ชายหนุ่มชุดม่วงคนนั้นตะโกนด้วยความโกรธ สายตาของเขาจับจ้องไปที่สุนัขสีดำตัวใหญ่

"ส่งไปทุ่งหญ้าแดนเหนือเจ้าต้องการไปหาพวกเขาหรือไม่ ที่จริง การไปที่นั่นก็เป็นทางเลือกที่ดีเช่นกัน มันจะทำให้จะกลายเป็นผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่งที่สุดท่ามกลางดินแดนทุรกันดารอันกว้างใหญ่” สุนัขสีดำตัวใหญ่หยอกล้อโดยไม่ได้แสดงความกลัว

“พี่เย่ เจ้ากำลังตอแยหายนะครั้งใหญ่มาสู่ตัวเอง รู้ตัวหรือไม่?” จ้าวฟามีรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของเขา

“เจ้าต้องการจะโจมตีข้าหรือ” เย่ฟ่านยิ้มด้วยท่าทางที่สดใส

จ้าวฟาเคาะฝ่ามือของเขาด้วยพัดและพูดว่า "สิ่งที่ข้าต้องการจะบอกคือคนที่มาจากนิกายหยินหยาแห่งจงโจวอยู่ที่นี่แล้ว รู้หรือไม่ว่ามันหมายถึงอะไร? "

การแสดงออกของ เย่ฟ่านเปลี่ยนไปเล็กน้อย นิกายหยินหยางเป็นนิกายสูงสุดในจงโจวพวกเขาไม่ได้ลงมือแก้แค้นทันทีเพราะก่อนหน้านี้พวกเขาสร้างความแค้นครั้งใหญ่กับดินแดนทางตะวันออกจากเหตุการณ์ขโมยเด็กๆของมหาอำนาจมากมาย

ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว?

“ว่ากันว่าเมื่อสิบวันก่อน พวกเขามาถึงภาคกลางของดินแดนรกร้างตะวันออกแล้ว และบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยางก็มาพร้อมกับกระบี่ของหยินหยางของเขา” จ้าวฟากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ในตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าเจ้ากำลังจะตัดฐานการฝึกฝน และตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่จำเป็นต้องใช้กระบี่หยินหยาง”

“ผู้คนจากจงโจวไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวราชาสวรรค์แห่งตงหวง พวกเขาไม่รู้ว่าผู้อาวุโสคนนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ นอกจากนี้ข้ายังได้ยินมาว่าเพื่อจะฆ่าเจ้าพวกเขาได้ส่งผู้สูงสุดมาด้วยตัวเองหลายคนโดยประกาศว่าจะเอาศีรษะของเจ้าไปให้ได้”

“กระบี่หยินหยาง ส่งผู้อาวุโสระดับผู้สูงสุดมาเพื่อฆ่าข้า?”

หัวใจของรู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา

ตอนนี้เมื่อมีชายชราผู้บ้าคลั่งอยู่ข้างๆ ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกมาด้วยตัวเองก็เพียงมาที่นี่เพื่อรับความตายเท่านั้น

“พี่เย่ ถ้าท่านขายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ให้ข้า ข้าอาจจะให้ทางรอดแก่เจ้าได้” จ้าวฟาพูดอย่างสบายๆ “อย่างน้อยที่สุด มันก็จะช่วยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น”

"ข้าพูดไปแล้ว กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ขาย และข้าก็กินเมล็ดยาวิเศษไปแล้ว" เย่ฟ่านพูดอย่างเย็นชา

“พี่เย่ ข้าเป็นคนจากตระกูลจ้าวที่มีแต่ความจริงใจ แต่เจ้าดูเหมือนจะไม่มีความจริงใจต่อพวกเราเลย!” จ้าวฟาเยาะเย้ย

“ไม่ขายก็คือไม่ขาย เจ้าจะบังคับข้าหรือไม่?” เย่ฟ่านมีสีหน้าเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

“พี่เย่ จงคิดให้ดี!”

จ้าวเหอเยาะเย้ย จากนั้นตบไหล่เขาพร้อมกับปลดปล่อยพลังแห่งความมืดออกมา หากเป็นผู้คนธรรมดาถูกการโจมตีนี้เข้าไปจะต้องอาเจียนออกมาเป็นเลือดอย่างแน่นอน

“เอามือสกปรกของเจ้าออกไป!” เย่ฟ่านแค่นเสียงอย่างเย็นชา

ที่ด้านข้างบุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงจ้องมองทั้งหมดนี้อย่างเฉยเมยโดยไม่ได้แสดงท่าทีอะไร

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ฟ่านการแสดงออกของจ้าวฟาหยุดนิ่ง เขากล่าว

"พี่เย่ คำพูดของเจ้าไปไกลเกินไป!” เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็ปลดปล่อยพลังแห่งความมืดออกมาอีกครั้ง

“ดูเหมือนเจ้าอยากจะตายจริงๆ!” สีหน้าของเย่ฟ่านเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้ากล้าพูดกับข้าเช่นนี้?”

สีหน้าของจ้าวฟาในตอนแรกเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่ตอนนี้มันกลับบิดเบี้ยวด้วยความกลัวเล็กน้อย

คนอื่นๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน หมอเทวดาหวังเคยกล่าวว่าร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์จะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการทำลายระดับบ่มเพาะของตัวเองเท่านั้น

แต่จากท่าทางที่จ้าวฟาแสดงออกมา ดูเหมือนว่าเย่ฟ่านจะไม่ได้ลดความแข็งแกร่งของตัวเองลงเท่าไหร่เลย

"อย่าเสียใจไปเลยพี่เย่!” จ้าวฟารู้สึกกลัวเล็กน้อยแต่ก็ยังกัดฟันก็กล่าวออกไป

“ดูเหมือนเจ้าจะรนหาที่ตายจริงๆ?” เย่ฟ่านกล่าวอย่างเย็นชาในขณะที่ฝ่ามือสีทองของเขากระแทกไปข้างหน้า

เปรี๊ยะ!

เสียงดังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ปากของจ้าวฟาพ่นละอองเลือดคำใหญ่ ฟันหกหรือเจ็ดซี่หลุดกระเด็นออกไปข้างนอกในขณะที่ร่างของเขาปลิวออกไปไกลกว่าร้อยวา

หากระดับบ่มเพาะของร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณถูกทำลายไปแล้วมันไม่มีทางที่เขาจะทำอันตรายต่อจ้าวฟาได้

"เจ้า ... "

จ้าวฟากระโดดขึ้นมาด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นละออง แต่ก่อนที่เขาจะมีโอกาสพูดอะไรมากกว่านั้นฝ่าเท้าของเย่ฟ่านก็เหยียบลงมาอีกครั้ง

“ปะ!”

ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด และฟันอีกสามซี่ก็หลุดออกมาทั้งหมด

“บูม”

จ้าวฟากระอักเลือดคำใหญ่และกระดูกในร่างกายของเขาก็สั่นสะเทือนคล้ายกับจะแตกออกจากกัน

“เจ้าต้องตาย!”

กระบี่เก้าเล่มถูกพ่นออกมาจากปากของเขา กลายเป็นรุ้งเก้าสีที่พุ่งเข้าหาเย่ฟ่านอย่างสง่างาม

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์เก้าเล่มนี้ หลอมจากเหล็กที่แตกต่างกัน มีสีต่างกัน ซึ่งทั้งหมดมีความยาวไม่เกินฝ่ามือ แต่มีความคมอย่างยิ่ง

พวกมันเจาะเข้าไปในความว่างเปล่าและบินเข้าหาเย่ฟ่านในเวลาไม่ถึงเสียงลมหายใจ

“ปัง”

มือสีทองขนาดใหญ่ของเย่ฟ่านครอบคลุมกระบี่ทั้งหมดก่อนจะบดขยี้พวกมันจนกลายเป็นเศษเหล็กทันที

"..."

การกระทำของเขาทำให้ผู้คนมากมายอ้าปากค้างด้วยความกลัว มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่เย่ฟ่านจะอ่อนแอลง ความแข็งแกร่งของเขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นไม่น้อยอีกด้วย

หลังจากนั้น ผงเหล็กก็ตกลงมาจากนิ้วของเย่ฟ่าน เขาเปลี่ยนอาวุธศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ให้กลายเป็นเพียงเศษขยะที่ไร้ค่า!

“เจ้า…” จ้าวฟาหน้าเปลี่ยนสีและรู้สึกกลัวในใจและพูดว่า “เจ้าไม่ได้ตัดฐานการบ่มเพาะของเจ้าเอง!”

เย่ฟ่านก้าวไปข้างหน้าและทุกย่างก้าวของเขาก็สั่นสะเทือนสวรรค์และปฐพีอย่างรุนแรง

การแสดงออกของจ้าวฟาเต็มไปด้วยความกลัว ถ้าเย่ฟ่านไม่อ่อนแอลง การต่อสู้ครั้งนี้ก็มีเพียงความตายเท่านั้นที่รอเขาอยู่