670 - บุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วง
670 - บุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วง
"บัซ!"
เย่ฟ่านมีอารมณ์ไม่คงที่ มือสีทองใหญ่ของเขาทุบลงอีกครั้ง พร้อมจะบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าให้แหลกสลายในครั้งเดียว
“ข้าฝึกฝนตัวเองอย่างลากลำบาก มีหรือที่ข้าจะทำลายมันทิ้งจนหมด” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม แต่การโจมตีของเขาโหดเหี้ยมไม่เปลี่ยนแปลง
“อะไรนะ...” จ้าวฟาตกตะลึง แต่ในระยะใกล้เช่นนี้ เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ดังนั้นเขาจึงต่อสู้อย่างหนัก
“พลั่ก!”
มือใหญ่สีทองของเย่ฟ่านไม่มีสิ่งใดต้านทานได้และเขาทุบตีจ้าวฟาจนกระดูกแหลกละเอียด
“ปัง!”
เย่ฟ่านฟาดอีกครั้งทำให้จ้าวฟามองเห็นเพียงแสงสีทองและตอนนี้เขากระอักเลือดไม่หยุดไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกแล้ว
“ข้าก็บอกแล้วว่าข้าทำลายทักษะการบ่มเพาะของตัวเองเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น การที่เจ้ามารนหาที่เองเจ้าคิดว่าข้าเป็นลูกพลับนิ่มหรืออย่างไร?”
เย่ฟ่านไม่ได้แสดงความเมตตา มือของเขาบีบร่างจ้าวฟาจนกระดูกซี่โครงหักทั้งหมดแม้แต่อวัยวะภายในก็ยังทะลักออกมาจากปาก
“แม้ว่าข้าจะทำลายอาณาจักรสี่สุดขั้วของตัวเองไปแล้ว แต่ด้วยพลังของอาณาจักรเต๋าที่ข้าครอบครองเศษสวะเช่นเจ้าจะสามารถต่อต้านได้?” เย่ฟ่านยิ้มอย่างสดใส
“พลั่ก!”
จากนั้นเขาก็ตบเขาลงอีกครั้ง ทำให้จ้าวฟาจมลงไปในพื้นดินอย่างแนบสนิท
"เจ้าใจร้อนเกินไป เจ้ารอที่จะคว้ากระบี่ศักดิ์สิทธิ์ของข้าไม่ไหวแล้ว เจ้าไม่เข้าใจคำพูดที่ว่าคนที่โผล่หน้าออกไปก่อนจะเป็นคนรับเคราะห์คนแรก"
"เจ้าตกจากอาณาจักรลับสี่ขั้วแล้ว” จ้าวฟากัดฟัน สีหน้าของเขาเย็นชา ดวงตาของเขามีประกายไฟ
“บูม!”
ดูเหมือนว่าเขาจะมีความมั่นใจในตนเองอย่างแรงกล้า แสงสีม่วงวิ่งออกจากร่างกาย ราวกับมังกรขนาดใหญ่ที่แหวกว่ายอยู่ในอากาศ
เย่ฟ่านหัวเราะ แต่ดวงตาของเขาเย็นลง เขากระแทกฝ่ามือออกไปและกล่าวว่า
“ตัวเจ้าเป็นเพียงแค่เศษสวะ เจ้ายังคิดว่าจะหนีรอดไปได้”
ฝ่ามือของเขาตกลงไปอีกครั้งและพลังศักดิ์สิทธิ์ที่จ้าวฟารวบรวมขึ้นได้ก็แหลกสลายไปในทันที
“เอาล่ะพวกเรามาพูดกันตรงๆดีกว่า!”
เย่ฟ่านดึงเขาขึ้นมาจากพื้นก่อนจะฟาดลงไปอีกครั้งทำให้ทายาทผู้ยิ่งใหญ่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงหมดปัญญาที่จะลุกขึ้นอีกแล้ว
ใบหน้าของจ้าวฟาซีดเซียว ปู่ของเขาเป็นถึงผู้อาวุโสใหญ่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงความอัปยศอดสูเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาเผชิญ
เขาอยากจะตะโกนออกมาด้วยความเศร้า แต่ทุกอย่างไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเขาอีกแล้ว เขามาที่นี่เพื่อเอากระบี่ศักดิ์สิทธิ์ แต่สุดท้ายกลับถูกทุบตีราวกับสุนัขเถื่อน
“พอแล้ว!” บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งคฤหาสน์ม่วงเหลือบมองเย่ฟ่านอย่างเย็นชา
“ทำไมก่อนหน้านี้จะไม่พูดอะไร?” หลี่เหอซุยมองไปทางด้านข้าง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเจ้ารู้สึกไม่พอใจก็เข้ามาได้เลย!” สุนัขสีดำตัวใหญ่พูดตรงๆพลางตะโกนว่า
"เจ้าต้องการช่วยเจ้าสารเลวตัวนั้นหรือ จักรพรรดิคนนี้จะเล่นกับเจ้าเอง ข้าไม่รังเกียจอยู่แล้วที่จะรับบุตรศักดิ์สิทธิ์มาเป็นสัตว์เลี้ยง"
ทุกคนพูดไม่ออก ร่างเซียนกลับสู่อาณาจักรตำหนักเต๋าจริงหรือไม่ เรื่องนี้ไม่มีผู้ใดกล้ารับรอง
"ในเมื่อพวกเจ้าอยากตายข้าก็จะสนองความต้องการให้!”
บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งคฤหาสน์ม่วงดูเย็นเยือก แม้ว่าเขาจะเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ระดับรองที่ไม่สามารถเทียบกับเหยากวงแต่การจะจัดการกับเย่ฟ่านที่ได้รับบาดเจ็บก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร
เย่ฟ่านลุกขึ้นยืน มองดูบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งคฤหาสน์ม่วงและกล่าวว่า
"เจ้าต้องการลงมือจริงหรือ? "
“ข้าไม่สนใจคนพิการเช่นเจ้า ไสหัวไปซะเจ้าง่อย” ดวงตาของบุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงเย็นชา
เย่ฟ่านมีรอยยิ้มเย็นเยียบ เห็นได้ชัดว่านี่คือบุตรศักดิ์สิทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่อีกคน แม้ว่าเขาจะสู้เหยากวงไม่ได้ แต่เขาก็ยังมีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเองและไม่คิดจะสู้กับคนพิการแบบเย่ฟ่าน
“ไปลงนรกซะ!” ทันใดนั้นจ้าวฟาตะโกน และแสงสีม่วงก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้า
เหนือศีรษะของเขามีดาวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น แสงสีม่วงที่ส่องอยู่บนท้องฟ้า แพรวพราวอย่างยิ่ง!
ดาวดวงเดียวดวงนี้ที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์อันน่าสะพรึงกลัว มันบดบังท้องฟ้าทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนเป็นสีม่วง
“ดาราจักรจักรพรรดิจื่อเว่ย!”
บางคนอุทานโดยไม่คาดหวังว่าจ้าวฟาจะฝึกฝนทักษะอมตะของนิกายจื่อเว่ยและพัฒนาดาราจักรพรรดิจื่อเว่ยได้ เมื่อมันแตกออกมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายดินแดนแห่งนี้อย่างแน่นอน
“บูม!”
มือสีทองอันใหญ่ของเย่ฟ่านเอื้อมมือออกไปและปราบปรามดาราจักรพรรดิจื่อเว่ยอย่างง่ายดายโดยไม่ได้รู้สึกกินแรงอะไร
“ปล่อย!” จ้าวฟาตะโกนด้วยความโกรธ
ร่างกายของเย่ฟ่านนั้นทรงพลังมาก เขากดดาราจักรพรรดิจื่อเว่ยกลับเข้าไปในหัวของจ้าวฟาอย่างโหดร้าย
“อ๊าก...” จ้าวฟาร้องด้วยความตกใจ ถ้าดาราจักรพรรดิจื่อเว่ยถูกยัดเข้ามาในร่างของเขา เขาต้องตายอย่างแน่นอน
“ช่วยข้าด้วย...ปล่อยข้าเถอะ” จ้าวฟากลัวจริงๆ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ดาวสีม่วงดวงใหญ่กำลังจะเผาพลาญวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาในทันที
“เจ้าไม่ต้องการที่จะเอากระบี่ศักดิ์สิทธิ์ของข้าและฆ่าข้าแล้วหรือ ทำไมเจ้าถึงขอร้องขอชีวิตตอนนี้?” เย่ฟ่านมองลงมาที่เขา
จ้าวฟามีเพียงศีรษะเท่านั้นที่สามารถขยับได้ ร่างกายของเขาแม้แต่อวัยวะภายในก็ยังทะลักออกมา และเขาดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
"พี่เย่เมตตาข้าเถอะ ข้าไม่ควรมีความโลภในสิ่งของของเจ้า!"
"ปัง!"
เย่ฟ่านเตะดาราจักรพรรดิจื่อเว่ยออกไป ทำให้ดวงดาวสีม่วงลูกใหญ่บินขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนที่มันจะระเบิดขึ้น
บูม!
แรงระเบิดอันรุนแรงเขย่าทั้งสวรรค์และปฐพี ทำให้เมืองโบราณแห่งนี้ตกอยู่ในความโกลาหล
จ้าวฟาถูกละเว้นชีวิตแต่เขาไม่ได้มีความสำนึกบุญคุณใดๆ ดวงตาของเขายังคงลุกโชนไปด้วยความโกรธแค้น ในครั้งนี้ชื่อเสียงของเขาถูกทำลายหมดแล้วและเขากำลังเฝ้ารอที่จะสับเย่ฟ่านให้เป็นหมื่นๆชิ้น
“ปัง”
วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาลากศีรษะออกไปทันที ในขณะเดียวกันเขาก็ยังตะโกนกลับมาด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด
“ข้าจะกลับมาคิดบัญชีแค้นนี้แน่!”
จ้าวฟาไม่รู้พลังที่แท้จริงของเย่ฟ่าน เขาจึงไม่กล้าจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป
เย่ฟ่านหัวเราะมือสีทองของเขาไล่ตามศีรษะนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเป็นแบบนั้นคงปล่อยเจ้าไปไม่ได้แล้ว!”
“เจ้าจะทำอะไรข้า” จ้าวฟาหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด เขาสาปแช่งตัวเองอยู่ในใจว่าไม่ควรตะโกนออกไปแบบนั้น
“เจ้าพยายามทำร้ายข้าหลายครั้งแล้วครั้งเล่า มันควรจะดีกว่าข้าฆ่าเจ้าที่นี่ซะะ”
“พี่เย่ข้าขอโทษ เจ้าเมตตาข้าอีกสักครั้งเถอะ” ใบหน้าของจ้าวฟาซีดขาวในขณะที่พยายามพาศีรษะของตัวเองหลบหนีไปให้เร็วที่สุด
“ปัง!”
ศีรษะของจ้าวฟาถูกฝ่ามือสีทองเย่ฟ่านบดขยี้จนแหลกละเอียด แต่ก่อนที่วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะสูญสลาย บุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงมือช่วยเหลือ
“บูม!”
หว่างคิ้วของของบุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงปลดปล่อยเจดีย์ขนาดเล็กที่มีสีม่วงออกมาโจมตีแขนสีทองของเย่ฟ่าน
“เจ้าก็คิดจะเล่นด้วย!”
หม้อสีทองขนาดเล็กพุ่งออกมาจากคิ้วของเย่ฟ่านและพุ่งเข้าหาเจดีย์สีม่วงตรงๆ
บูม!
บุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงหน้าเปลี่ยนสี เพียงการปะทะกันครั้งแรกอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็เสียเปรียบแล้ว มันเห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฝ่ายตรงข้าม
“ไปกันเถอะ!”
บุตรศักดิ์สิทธิ์คฤหาสน์ม่วงแค่นเสียงและพุ่งออกจากสนามรบอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่าศิษย์น้องของเขาจะได้รับผลกระทบอะไรหรือไม่
