623 - ค้นหาเด็กหญิงตัวน้อย 

623 - ค้นหาเด็กหญิงตัวน้อย

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเย่ฟ่านเกือบจะพลิกแผ่นดินของเมืองเอี๋ยนออกค้นหาเด็กหญิงตัวน้อย แต่เขาก็ไม่พบเงื่อนงำอะไรเลย

　　

ในช่วงเวลานี้เย่ฮุ่ยหลิงก็ปรากฏตัวขึ้น ซึ่งทำให้เย่ฟ่านดีใจมาก

ในโรงเตี๊ยมเล็กๆแต่งดงาม เย่ฟ่านรินน้ำชาให้เย่ฮุ่ยหลิงเป็นการส่วนตัวและถามว่า

“ทำไมองค์หญิงเย่ถึงหายไปนานนัก?”

　　

ครั้งสุดท้ายที่เย่ฮุ่ยหลิงต่อสู้กับหวังชงเสี่ยว มีคนโจมตีทั้งสองคนพร้อมกัน ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัส จากนั้นฝ่ายตรงข้ามก็ออกไล่ล่าเย่ฮุ่ยหลิงไปตลอดทาง

　　

ในท้ายที่สุด ถึงแม้นางจะหลบหนีได้อย่างหวุดหวิด แต่นางก็ได้รับบาดเจ็บจนต้องพักรักษาตัวอยู่นาน

หลังจากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ นางสงสัยว่าคนลงมืออาจเป็นผู้พิทักษ์ของฮั่วอวิ๋นเฟย เพราะการเปรียบเทียบระหว่างทั้งสองมีความคล้ายคลึงกันมาก

　　

“ขอแสดงความยินดีกับพี่เย่ที่หายจากอาการบาดเจ็บ นับจากนี้ขอให้เจ้าเดินทางอย่างราบรื่นและจะไม่มีใครหยุดเจ้าได้” เย่ฮุ่ยหลิงหัวเราะเบา ๆ

　　

เย่ฟ่านทำตามสัญญาและหยิบผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองออกมาซึ่งเขาผนึกไว้ในหม้อใบเล็กๆ

　　

“ข้านึกว่าพี่เย่พยายามจะฆ่าข้าซะอีก?” เย่ฮุ่ยหลิงยิ้ม

　　

ขนตาที่เหมือนกับผ้าไหมของนางขยับเล็กน้อย ผิวพรรณที่อ่อนไหวงดงามแดงระเรื่อในขณะที่ดวงตากลมโตของนางมีประกายยั่วเย้า

　　

“เป็นไปได้ยังไง ข้าเชื่อว่าองค์หญิงเย่จะช่วยข้าเก็บความลับเป็นอย่างดี” เย่ฟ่านพูดด้วยรอยยิ้ม

　　

“ข้าเชื่อในนิสัยของพี่เย่” ปากของเย่ฮุ่ยหลิงเชิดขึ้นเล็กน้อย และมีความขี้เล่น 　　

เย่ฟ่านพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะมอบยาศักดิ์สิทธิ์ออกไป

　　

เมื่อมาถึงจุดนี้เย่ฮุ่ยหลิงก็รับยาศักดิ์สิทธิ์มาด้วยความยินดี 　　

"ข้าอยากรู้ว่าน้องสาวของข้าไปที่ไหนแล้ว?”

　　

เย่ฮุ่ยหลิงส่ายหัวและเล่าถึงเหตุการณ์ที่นางต่อสู้กับหวังชงเสี่ยว ดังนั้นนางจึงไม่มีโอกาสมารับตัวเสี่ยวหนานหนาน 　　

“ใครกันแน่ที่พานางไป!?”

เย่ฟ่านผิดหวังอย่างแรง ถ้าไม่มีเด็กหญิงตัวเล็กๆเขาคงตายไปแล้ว ถ้าเขาหานางไม่พบ เขาจะไม่มีวันสงบใจทำสมาธิได้อย่างแน่นอน

“ข้าคิดว่าข้าพอจะเดาเรื่องนี้ได้” เย่หุยหลิงกล่าว

　　

“เจ้ารู้ว่ามันเป็นใคร” เย่ฟ่านหันไปมอง

　　

“ข้าไม่แน่ใจนัก แค่คาดเดา”

　　

“บอกข้าที!”

　　

เย่ฮุ่ยหลิงเดาว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆอาจถูกนิกายหยินหยางพาไปเพราะนางพบว่าสตรีหยินกำลังตามหาเด็กหญิงตัวเล็กๆที่มีใบหน้างดงามหลายคน

　　

“นางยังอยู่ในเมืองเอี๋ยนหรือไม่!”

เย่ฟ่านยืนขึ้น เขามีความกังวลเป็นอย่างมาก หากหนานหนานถูกส่งตัวไปที่จงโจว มันจะยากสำหรับเขาที่จะแย่งตัวนางกลับมาได้

　　

“สถานการณ์ของเมืองนี้ค่อนข้างไม่ปลอดภัยสำหรับพวกนาง ดังนั้นพวกนางจึงตั้งฐานอยู่ที่ฉิงหนิง นั่นคือฐานที่มั่นของพวกนางในตงหวง”

　　

“ที่นั่นมียอดฝีมือมากมายแค่ไหน?” เย่ฟ่านถาม

　　

เย่ฮุ่ยหลิงกล่าวว่า "ผู้อาวุโสอาณาจักรแปลงมังกรหลายคน"

　　

เย่ฟ่านรอหนึ่งวัน ผังป๋อและคนอื่นๆ กำลังสร้างรากฐานขึ้นใหม่จากยาศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับมา เขาไม่สามารถเอาชนะผู้อาวุโสแปลงมังกรหลายคนได้ เขาต้องการความช่วยเหลือ

　　

ในวันต่อมาพวกเขาเดินทางไกลกว่า 50,000 ลี้ และเย่ฮุ่ยหลิงก็ตามไปอย่าเงียบๆ

　　

ในนิกายฉีเซี่ยซึ่งเป็นสาขาของนิกายหยินหยางตั้งอยู่ท่ามกลางภูเขามีต้นบ๊วยสีแดงที่ลุกเป็นไฟ มันเป็นเหมือนกับเปลวไฟที่แผดเผาภูเขาลูกใหญ่ให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

　　

พวกเขาแอบย่องเข้าไปในนิกายขนาดกลางอย่างเป็นธรรมชาติ ในตอนแรกไม่พบสิ่งใด และเย่ฟ่านรู้สึกผิดหวังด้วยซ้ำ

　　

จนกระทั่งพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ภูเขาด้านหลัง พวกเขารู้สึกสดชื่นและเห็นเด็กมากกว่าสิบคน คนโตอายุ 5 ขวบและคนเล็กสุดอายุเพียง 2 ขวบ

　　

“ทำไมถึงไม่มีหนานหนาน?” เย่ฟ่านขมวดคิ้ว หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันออกค้นหา

　　

เย่ฟ่านเดินผ่านบ้านที่งดงามและเมื่อเขามาถึงจุดสิ้นสุดเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเสี่ยวหนานหนาน และรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

　　

นอกจากหนานหนานแล้วยังมีเด็กหลายคนที่นี่ ทุกคนสวมเสื้อผ้าใหม่ที่สดใสและดูบอบบางมาก ยกเว้นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 3 ขวบที่สวมเสื้อผ้าที่เก่าขาดรุ่งริ่ง แม้แต่รองเท้าเล็กๆ ของนางก็มีรูที่นิ้ว

เย่ฟ่านแอบสาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ เขายุ่งเกินไปก่อนที่จะเข้าสู่ดินแดนต้องห้ามโบราณ เขาไม่มีเวลาดูแลเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ และเขาไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้นางเปลี่ยนเลย มันทำให้เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

　　

หนานหนานเห็นได้ชัดว่าถูกปฏิเสธที่นี่ ไม่เช่นนั้นจะไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้และมันทำให้เขาโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด

　　

“มานี่เร็ว ได้เวลากินยาแล้ว”

　　

หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมกับชามใบเล็กหกหรือเจ็ดใบบนถาดในมือ กลิ่นหอมของยาฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง เห็นได้ชัดว่านี่คือยาที่มีสรรพคุณในการบำรุงร่างกายชั้นเลิศ

　　

นิกายหยินหยางมีความตั้งใจในการเลี้ยงดูเด็กๆที่มีพรสวรรค์เหล่านี้ พวกเขาต้องวางรากฐานที่มั่นคงสำหรับเด็กน้อยทุกคนตั้งแต่เยาว์วัย ดังนั้นยาศักดิ์สิทธิ์มากมายจึงถูกใช้ออกมาอย่างฟุ่มเฟือย

　　

เด็กคนอื่นๆทั้งหมดวิ่งหนีไป แต่หนานหนานไม่ทำ ดวงตาโตของนางเป็นประกาย และนางจ้องไปที่ชามใบเล็กๆด้วยความหวัง แต่นางไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอ

　　

“ไม่มีทาง เจ้าเลิกฝันไปได้เลย ยาพวกนี้ถูกเคี่ยวขึ้นมาจากยาชั้นยอด ไม่มีทางที่คนไม่มีพรสวรรค์แบบเจ้าจะมีโอกาสได้ลิ้มลอง!” หญิงงามวัยกลางคนส่ายหน้าอย่างเย็นชา

　　

“หนานหนานหิวมาก วันนี้หนานหนานยังไม่ได้กินอะไรเลย ท่านป้าช่วยหนานหนานได้ไหม?” เด็กหญิงตัวเล็กๆรู้สึกเสียใจมาก

　　

“ถ้าทำผิดอีกแม้แต่ข้าวเย็นเจ้าก็ไม่ได้กิน!” หญิงงามวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“สตรีศักดิ์สิทธิ์ของเราจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน หากนางมองว่าตัวเจ้าไม่ผ่านมาตรฐานเจ้าจะถูกโยนออกไปเอง!”

　　

"โอ้! หนานหนานรู้แล้ว!"

เสี่ยวหน่านหนานก้มศีรษะลง ไม่กล้ามองดูหญิงงามวัยกลางคนทำได้เพียงก้มมองรองเท้าเก่าขาดของตัวเอง

　　

หญิงวัยกลางคนแจกจ่ายยาศักดิ์สิทธิ์ให้กับเด็กหลายคน นางพยายามบังคับให้เด็กเหล่านั้นกินยาด้วยสีหน้าถมึงทึง

　　

หนานหนานจ้องไปที่ชามใบเล็กๆ ของเด็กหญิงที่โตกว่าเล็กน้อยและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

"น้ำอมฤตอร่อยไหม"

　　

“ไม่อร่อย แต่เจ้าหิวแล้วข้าจะให้เจ้ากินแทน” สาวน้อยยื่นชามใบเล็กให้

　　

“ให้ข้าจริงๆเหรอ?”

เสี่ยวหนานหนานถามอย่างจริงจัง ดวงตาของนางสว่างขึ้นทันใดและนางต้องการเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา

“จริงสิ กินเร็วๆ”

สาวน้อยคนนั้นพยายามใช้ร่างของตัวเองบังไม่ให้หญิงวัยกลางคนเห็น

　　

“ขอบคุณนะ หนานหนานหิวจริงๆ” เสี่ยวหนานหนานเอื้อมมือไปหยิบมันถ้วยยา แต่ก่อนที่นางจะมีโอกาสได้ดื่มหญิงวัยกลางคนก็หันกลับมามองแล้วตะโกนว่า

“เจ้าทำอะไรน่ะ! เจ้ากล้าฝ่าฝืนคำสั่งของข้า คืนนี้เจ้าไม่เพียงแต่จะไม่ได้กินข้าวเท่านั้น พรุ่งนี้เจ้าก็ห้ามกินด้วย!”

ดวงตากลมโตของหนานหนานเต็มไปด้วยน้ำตาก่อนจะเดินออกไปนั่งอยู่ไกลๆจากคนอื่น

　

ในที่สุดเย่ฟ่านก็รู้สถานการณ์ของเสี่ยวหนานหนานที่นี่ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธในขณะที่เขาเดินออกมาจากเงามืดและตะคอกหญิงวัยกลางคน

"เจ้าตะโกนใส่นางเหรอ!" 　

　

"เจ้าเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง!” หญิงงามวัยกลางคนตกใจ 　　

“มานี่” เย่ฟ่านโบกมือให้เสี่ยวหนานหนาน 　　

“พี่ใหญ่เป็นใคร ทำไมข้ารู้สึกคุ้นเคยกับเจ้า”

ดวงตาโตของเสี่ยวหนานหนานเป็นประกาย 　　

“กลับไปนั่งที่ของตัวเองเดี๋ยวนี้!” หญิงงามวัยกลางคนตะโกนใส่เสี่ยวหนานหนาน

　

“ปา!” 　　

เย่ฟ่านตบหน้าหญิงวัยกลางคนก่อนจะเหยียบย่ำนางลงไปที่พื้น

　　

เย่ฟ่านอุ้มเสี่ยวหนานหนานขึ้นมาพร้อมกับเตะหญิงวัยกลางคนให้กระเด็นออกไปอัดกำแพง

　　

“เจ้าเป็นใคร เจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับนาง” หญิงวัยกลางคนถามด้วยความกลัว

　　

“ไม่สำคัญว่าข้าเป็นใคร สิ่งสำคัญคือเสี่ยวหนานหนานมีค่ามากกว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้าสิบคนด้วยซ้ำ เจ้ากล้าดียังไงถึงมาตะคอกใส่นาง!”

เย่ฟ่านโกรธจัดและพูดว่า

“ตอนนี้สตรีศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าอยู่ที่ไหน?!”

　　

"เจ้า... เจ้าเป็นใครถึงกล้าพูดแบบนี้กับสตรีศักดิ์สิทธิ์ของเรา" หญิงงามวัยกลางคนประหลาดใจ

　　

ในเวลานี้ยอดฝีมือหลายคนบุกเข้ามาในห้องและเตรียมจะโจมตีเย่ฟ่านด้วยอาวุธวิเศษมากมาย

　　

“แม้แต่ชีวิตของสตรีศักดิ์สิทธิ์เจ้ายังไม่สามารถเทียบได้กับความเสียใจของหนานหนาน วันนี้ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด!”

ทันใดนั้นกระบี่มังกรดำของเย่ฟ่านก็กวาดออกไปทั่วห้อง

　　

“ป๊ะป๋า!”

โลหิตสาดกระจายไปทั่วท่ามกลางเสียงร้องด้วยความกลัวของเด็กๆ

　　

“พูดซิ สตรีศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าอยู่ที่ไหน!”

　　

“ใครกล้าที่จะรุกรานนิกายหยินหยางของข้า!”

ในเวลาเดียวกันยอดฝีมืออาวุโสในอาณาจักรแปลงมังกรหลายคนก็ปรากฏตัวขึ้น