ชีวิตของสาวน้อยในโลกออนไลน์ ตอนที่16: เริ่มเกมได้!
ตอนที่16: เริ่มเกมได้!
หลังจากที่เธอวางสายไป อเล็กก็ได้ยินเสียงแม่เรียกดังมาจากชั้นล่าง “อเล็ก มากินข้าว!”
เมื่อเธอได้กลิ่นหอมๆโชยมาท้องก็ส่งเสียงโครกคราก เธอรู้สึกเหนื่อยที่ยกของหนักกับร้องไห้ไปเมื่อกี้ กับกลิ่นหอมๆของอาหารที่ลอยมาตามอากาศทำให้เธอไม่สามารถห้ามใจวิ่งลงไปข้างล่างได้ จากกลิ่นที่ลอยมาอเล็กสามารถบอกได้เลยว่าเป็นฝีมือของแม่ แม่ของเธอเข้าครัวนับครั้งได้ตั้งแต่มีน้องๆ อเล็กกับพ่อทำกับอาหารเก่งแต่ก็เทียบไม่ได้กับฝีมือแม่เลย
เมื่อเห็นอาหารอันแสนโอชะบนโต๊ะอเล็กก็อยากจะจ้วงมันเร็วๆแล้ว แต่เธอต้องยับยั้งความหิวเอาไว้ จากนั้นเธอก็นั่งลงข้างๆน้องชายคนเล็กเอล ที่กำลังรอพ่อกับแม่อยู่ “เอล…พ่อแม่ไปไหนหรอ?”
เอลมองหน้าอเล็กแล้วมองต่อไปยังห้องของแซคและไอรีน “มาม๊า ปาป๊า… เล่นกัน…”
เธอมองตามนิ้วของเอล อเล็กเห็นพ่อกับแม่เดินออกมาจากห้องนอน “พ่อ เกิดอะไรขึ้นกับหน้าของพ่อเนี่ย?” เธอเห็นบาดแผลและรอยฟกช้ำเต็มหน้าพ่อ
“นี่หรอ?” ชี้ไปที่รอยช้ำ “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวมันก็หาย” ภรรยาของเขาฟาดเขาอย่างไม่ยั้งมือเลย เธอรู้ว่าความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองของเขามันเร็วกว่ามนุษย์ธรรมดา “พ่อมีข่าวดีมาบอก แม่เขาอนุญาตให้เราเล่… พ่อหมายถึงอนุญาตให้เราลงไปฝึกซ้อมที่ห้องใต้ดินได้แล้ว”
“จริงหรอ!?” อเล็กหันไปหาแม่
เห็นหน้าตามีความสุขของลูกสาวแล้ว แซคก็พยักหน้าอย่างพอใจ ที่เขาโดนฟาดไปทั้งหมดไม่เสียเปล่าแล้ว แซคใช้ความปลอดภัยของอเล็กเป็นข้อได้เปรียบเพื่อบังคับให้ไอรีนยอมรับข้อเรียกร้องของเขา
ไอรีนพยักหน้าให้อเล็ก “แต่ต้องไม่ทิ้งการเรียนของลูกนะ โอเคไหม? ถ้าแม่เห็นเกรดของลูกตกแม่จะไม่อนุญาตให้ลูกไปฝึกอีกเลย” ไอรีนไม่อยากให้ลูกๆรู้เรื่องอดีตของพวกเธอ แต่ถ้ามันทำให้เด็กๆปลอดภัย พวกเธอก็จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพวกเขา แม้ว่าจะหมายถึงว่าทั้งแซคและเธอจะต้องให้ความรู้และสอนสกิลทุกๆอย่างเพื่อให้เด็กๆเรียนรู้ที่จะอยู่รอดก็ตาม
“หนูสัญญาๆ” อเล็กรีบพยักหน้าตอบ
“ก่อนอื่นเรามากินข้าวกันก่อนที่อาหารจะเย็นหมดเถอะ หนูหิวแล้ว” กับอาหารที่ตั้งอยู่ข้างหน้า อเล็กไม่สามารถห้ามใจไม่ให้กินได้อีกแล้ว
เมื่อเห็นลูกดูหิวมาก ไอรีนและแซคก็หัวเราะออกมา พวกเขานั่งลงโดยที่ไอรีนนั่งกับลูกสาวคนเล็กทั้งสอง ส่วนแซคก็นั่งกับแฝดและอเล็ก แล้วไอรีนก็เริ่มตักอาหารเด็กให้ลูก
ครอบครัวทั้งเจ็ดคนกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข โดยไม่ได้นึกถึงเค้าลางของเมฆดำที่กำลังคืบคลานเข้ามาเลย
…
หลังจากที่ข้าวเม็ดสุดท้ายหมด อเล็กก็เรอออกมา “ขอโทษค่ะ”
ข้าวฝีมือแม่คือที่สุด แต่น่าเศร้าที่โอกาสจะได้กินมันน้อยมาก “แม่ๆๆ แม่น่าจะทำอาหารให้บ่อยขึ้น ฝีมือของหนูกับพ่อเทียบกับแม่ไม่ได้เลย” อเล็กแนะนำขณะลูบท้องป่องๆของเธอ ท้ายที่สุด หนทางของอเล็กยังอีกยาวไกลที่จะชนะฝีมือทำอาหารของแม่ได้
“แทนที่จะให้แม่จะเข้าครัว ให้แม่สอนลูกทำอาหารอย่างเข้มงวดไม่ดีกว่าหรอ?” ไอรีบตอบขณะให้นมแซนดร้าที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่เธอจะสอนเคล็ดลับการทำอาหารของบรรพบุรุษให้กับอเล็กแล้ว
“จริงหรอ?? แต่ใครจะดูแลแอ๊กซ์ เอล เซเรนแล้วก็แซนดร้าอ่ะ?” ตลอดเวลามานี้ อเล็กมักเรียนรู้ด้วยตัวเองเสมอ เธอมองสิ่งต่างๆที่พ่อกับแม่ทำ
“แอ๊กซ์กับเอลดูแลตัวเองได้แล้ว ส่วนเซเรนกับแซนดร้าแม่จะให้พ่อเขาดูแลตอนที่เราปิดโรงฝึกร้างนั่น” ไอรีนไม่ได้กังวลเรื่องการเงินในบ้านนักแม้พวกเธอจะไม่มีแหล่งรายได้เลยก็ตาม พวกเธออาศัยอยู่ในชุมชนชนชั้นกลางและสมบัติของพวกเธอก็มีมหาศาลถึงขั้นเหลือไว้ให้โหลนใช้อย่างสบายๆทั้งชีวิตด้วยซ้ำ งานที่เสี่ยงชีวิตเพื่อโลกได้มาซึ่งผลประโยชน์มากมาย หนึ่งในนั้นคือเงินอันน่ารักที่พวกเธอได้หลังจากสำเร็จทุกๆภารกิจ
“แม่ของลูกพูดถูก เราสามารถปิดโรงฝึกได้ ที่นั่นก็ดีอยู่สำหรับการฝึก แต่ตอนนี้เราสามารถใช้ห้องใต้ดินได้แล้ว เรามีที่ฝึกใหม่แล้ว” แซคพยักหน้า ถึงแม้ว่าโรงฝึกจะโดนดูหมิ่นก็ตาม
“เราเริ่มพรุ่งนี้เลยได้มั้ย?? หนูสัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นเธอพรุ่งนี้” อเล็กถามเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเธอสัญญากับซาแมนทาไว้
“แน่นอนจ้ะ” ไอรีนยิ้ม เธอดีใจที่ลูกสาวของเธอมีเพื่อนคนอื่นนอกเหนือจากอิเสเคียลที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก
เมื่ออเล็กนึกถึงสัญญาที่ให้ไว้กับซาแมนทา เธอก็นึกถึงแผนการของอิเสเคียลได้เช่นกัน “เออพ่อ หนูจะแอดพ่อเข้าไปในห้องดิสคอร์ดนะ พ่อจะได้ติดต่อกับหนูได้ง่ายในเกม” อเล็กพูด เธอกำลังจะกลับเข้าห้องของเธอ
“พวกลูกโอเคหรือที่จะเอาพ่อเข้าไปด้วย? มันอาจจะทำให้เพื่อนๆลูกอึดอัดก็ได้นะ”
“มีแค่หนู อิเสเคียล แล้วก็เพื่อนอีกคนหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ ง่ายๆก็คือมีแค่พวกเราสี่คนเท่านั้น พ่อไม่ต้องห่วง”
“เข้าใจแล้ว…”
…
หลังจากที่อเล็กเข้าห้องไป เธอก็เดินไปที่เตียงแล้วนั่งสมาธิท่าดอกบัว
ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เหลืออีกสองชั่วโมงก่อนที่เกมจะเปิดตัว
อเล็กอยากจะอยู่ในช่วงเวลาที่ดีที่สุดก่อนจะได้เล่นเกม การทำสมาธิเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมที่ใช้ขจัดความวุ่นวายใจที่ห้อมล้อมจิตใจและความเครียดของเธอ
เวลาผ่านไปภายในห้องที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงเดินของเข็มนาฬิกาที่ดังอยู่ข้างๆอเล็กเท่านั้น
…
*ปี๊บ! *ปี๊บ! *ปี๊บ! อเล็กออกจากการนั่งสมาธิแล้วเดินไปปิดเสียงนาฬิกาปลุก
ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบห้าแล้ว เหลือเวลาอีกแค่ห้านาทีเท่านั้นก่อนที่เกมจะเริ่ม
อเล็กลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่แคปซูลรุ่นที่หนึ่งที่ตั้งไว้ข้างๆเครื่องคอมพิวเตอร์ของเธอ
อเล็กกดปุ่มที่อยู่ตรงกลางเครื่อง จากนั้นฝาเครื่องก็เปิดขึ้น มันเหมือนกับช่วงเวลาห้าปีที่แล้วที่เจ้าเครื่องนี้ถูกส่งมาที่บ้าน
หลังจากที่แคปซูลเปิดออกอย่างสมบูรณ์แล้ว อเล็กก็ค่อยๆเข้าไปนอนลงด้านใน แคปซูลเครื่องนี้จะปิดฝาลงโดยอัตโนมัติ ความรู้สึกที่ได้นอนข้างในเครื่องนี้เป็นสิ่งที่เธอจำได้ไม่ลืม มันสบายมาก เธอไม่รู้ว่าในนี้ใช้วัสดุอะไรในการสร้างแต่การนอนอยู่ข้างในนี้มันสบายกว่าเตียงของเธอซะอีก
เวลาผ่านไป ข้อความแจ้งเตือนจากระบบก็ปรากฏขึ้นมาให้เธอเห็น
[เหลือเวลาอีก30วินาที]
[ท่านต้องการนับถอยหลังหรือไม่?]
[ต้องการ / ไม่ต้องการ]
อเล็กคลิกปุ่มต้องการ
[10] ในที่สุดมันก็เริ่มขึ้นแล้ว
[9]
[8]
…
[5]
เมื่อเธอมองเวลาที่ถอยหลังลง หัวใจของอเล็กก็เต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
[4]
[3]
[2]
มาแล้ว!!
[1]
[ท่านปรารถนาที่จะเข้าสู่พาราเบลลัมหรือไม่?]
[ใช่ / ไม่]
อเล็กกดใช่อีกครั้ง
[เพื่อที่จะเข้าสู่โลกใบนี้ได้อย่างเต็มรูปแบบ โปรดพูดคำว่า ‘symte…’]
“System start.” ก่อนที่ระบบจะแจ้งเตือนเสร็จ อเล็กก็พึมพำออกมาด้วยความเย็นชา
หลังจากสั่งการระบบเสร็จสิ้น วิสัยทัศน์ของเธอก็ถูกบดบังไปด้วยแสงสว่าง จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงกระซิบของเด็กดังอยู่ข้างๆหูเธอ
[ยินดีต้องรับสู่พาราเบลลัม…]
[โปรดสร้างตัวละครของท่าน…]
--------------------
ในที่สุดก็เข้าเกมแล้ว!