บทที่ 8 : แฟนเก่าของคุณเคยเห็นคุณแบบนี้หรือเปล่า?

บทที่ 8 : แฟนเก่าของคุณเคยเห็นคุณแบบนี้หรือเปล่า?

ลมหายใจของหานจงหลีร้อนผ่าว และเสียงของเขาก็แหบลง

“ถ้างั้น คุณคงเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวเอง” ผู้หญิงที่วิเศษแบบนี้ กลับคิดว่าตัวเองไม่น่าเย้ายวน?

แฟนเก่าของเธอก็เป็นแค่ไอ้งี่เง่าคนหนึ่งที่ทิ้งผู้หญิงแสนน่าทึ่งแบบนี้ไว้แล้วไปคว้าเอาผู้หญิงจอมเสแสร้งอย่างลู่ฉีแทน

ทันใดนั้น เขาก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ พลันให้นัยน์ตาของเขามืดลง เขาเอ่ยถาม

“แฟนเก่าของคุณเคยเห็นคุณแบบนี้หรือเปล่า?”

ห๊ะ?

ด้วยคำถามที่ไม่ทันได้ตั้งตัวของหานจงหลี ลู่ม่านไม่ทันได้คิดก็โพล่งความจริงออกไป

“ไม่” เหอเจิ้งไป๋ไม่เคยแม้แต่จะเห็นร่างกายของเธอสักนิด

หานจงหลียิ้มราวกำลังพึงพอใจในคำตอบนั้น เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วประกบริมฝีปากกับเธออีกครั้ง

ตาของลู่ม่านเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ และเมื่อเธอต้องการจะผลักเขาออก มือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกรวบไว้โดยเขา ทำให้ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย

ความร้อนและรสชาติของมิ้นต์เย็นๆ ทำให้ใบหน้าของเธอเห่อร้อนราวถูกไฟไหม้ และเมื่อเขาปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน ในอกของลู่ม่านก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกบนผิวที่ถูกสัมผัสนั้นแปลกใหม่

ผิวของลู่ม่านนั้นขาวราวกับถูกปกคลุมไปด้วยแป้ง ดวงตาของหานจงหลีขุ่นมัว เขาไม่สามารถห้ามตัวเองจากการมองเธอได้เลย ไม่แม้แต่จะรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะมอง

ต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจ ลู่ม่านจูบเขา แต่เป็นการจูบที่เหมือนริมฝีปากแตะกันเบาๆเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ แต่ความรู้สึกนุ่มนวลและเย้ายวนนั้น เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถลืมได้ง่ายๆ แต่คราวนี้เขามีโอกาสได้ลองอีกครั้ง เขาพบว่าริมฝีปากของเธอนั้นหวานมาก ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

“พอตอนที่จะใช้ประโยชน์จากฉัน ก็ถอดเสื้อผ้าแล้วยังกล้ามากอดไว้อีก ตอนนี้หมดประโยชน์แล้ว มาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ” หานจงหลียิ้มเยาะ

“เห็นฉันเป็นอะไร จะไปง่ายๆแบบนี้ คิดว่าจะใช้ประโยชน์ฉันได้ตามใจสินะ”

ลู่ม่านปฏิเสธในใจ เขาเป็นคนถอดผ้าเธอออก แล้วถ้าแค่ใช้งานเขาได้ง่ายๆแบบนั้น เธอคงไม่ติดแหงกอยู่ที่นี่ตอนนี้ ไม่มีทางหนีหรอก แต่ลู่ม่านก็ไม่กล้าพอที่จะพูดออกไป โดยเฉพาะในสถานการณ์แบบนี้

เธอยิ้มให้เขาแทน พยายามอ้อนวอนเขา

“นายน้อยหาน ใครบ้างไม่รู้จักคุณ คุณคือ CEO แห่งกลุ่มบริษัทหาน เจ้าของกิจการกว่าครึ่งในวงการบันเทิง เพียงแค่คุณกระทืบเท้า บริษัทสื่อบันเทิงมากมายในประเทศเราจะล่มสลาย ฉันจะเอาความกล้าบ้าบิ่นจากไหนมาใช้ประโยชน์จากคุณกัน” ไม่ต้องพูดถึง ตระกูลหาน หนึ่งในเจ็ดตระกูลทรงอิทธิพลในสมัยยุครณรัฐ* อันที่จริง หานจงหลี ถือได้ว่าเป็นชนชั้นสูงยิ่งกว่าพวกที่อ้างว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูงในปัจจุบันเสียอีก เขาสืบเชื้อสายจากราชวงศ์โจวอย่างแท้จริง

ตระกูลของเขามีประวัติยาวนานมาก ว่ากันว่า บรรดาตระกูลทรงอิทธิพลทั้งหลาย ต่างก็มีสมบัติที่สืบทอดมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจว ตั้งแต่วรรณกรรมยันโบราณวัตถุ มูลค่าของมันเพียงหนึ่งชิ้นยังมากกว่าที่มีในพิพิธภัณฑ์เสียด้วยซ้ำ แม้แต่สมบัติบางชิ้นที่ถูกจัดแสดงอยู่ก็ยังถูกยืมมาจากเหล่าตระกูลใหญ่

สำหรับ หาน คอเปอเรชั่น เป็นบริษัทใหญ่ในอุสาหกรรมวงการบันเทิงที่แม้แต่ทุกบริษัทในวงการรวมกันก็ยังไม่สามารถโค่นลงได้

ดังนั้น หานคอเปอเรชั่นจึงเปรียบเสมือนราชสำนักและ หานจงหลี ก็คือจักรพรรดิแห่งราชสำนักนี้

การแสดงออกของลู่ม่านเหมือนการบูชา นั่นทำให้หานจงหลีหัวเราะออกมาเบาๆ เขารู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เกินไป

“เกิดอะไรขึ้นที่ห้องข้างๆ?” เขาเลิกคิ้วถาม

หานจงหลีทราบว่า ผู้กำกับอยู่ในห้องข้างๆ ผู้กำกับคนนี้เป็นถึงหนึ่งในสิบผู้กำกับชื่อดังของประเทศ ภาพยนต์ของเขานั้นมักได้รับเรทติ้งที่ค่อนข้างสูง

**********************

* ยุครณรัฐ เป็นยุคหนึ่งในประวัติศาสตร์จีนซึ่งมีการรบรากันระหว่างรัฐต่าง ๆ รวมถึงการปฏิรูประบบราชการและทหาร ยุคนี้เกิดขึ้นหลังจากยุคชุนชิว (春秋) และสิ้นสุดลงเมื่อฉินฉื่อหฺวังตี้ (秦始皇帝) รวมรัฐต่าง ๆ เข้าเป็นจักรวรรดิจีนอันหนึ่งอันเดียวภายใต้การปกครองของราชวงศ์ฉิน (秦朝) - ที่มา wikipedia