ตอนที่ 31

ตอนที่ 31

เขาจะจำไม่ได้ได้ยังไง? หลิงจางมองไปที่ตงซานและตงซงราวกับว่าพวกเขาเป็นวัตถุไม่มีชีวิตสองชิ้น มีไอสังหารจางๆ พาดผ่านดวงตาของเขา

"นายน้อยโปรดเมตตา! " พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้ว นายน้อยโปรดเมตตาพวกเราด้วย!”

ตงซงเป็นคนแรกที่ร้องไห้และขอความเมตตา

ใบหน้าของตงซานซีดขาวราวกับเจอภูตผีปีศาจเขาเงยหน้าขึ้น และพบว่าหลิงจางจ้องมองพวกเขาอยู่ ร่างของเขาสั่นสะท้านเมื่อเขาได้พบกับสายตาที่เย็นชานั้นและไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป

ไว้ชีวิต? ถ้าไว้ชีวิตพวกเขา แล้วใครจะไว้ชีวิตคนของตระกูลหลิงหลายสิบคนในชาติที่แล้ว?

“หุบปากซะ”

หลิงจางกล่าวอย่างใจเย็น

แต่ยิ่งน้ำเสียงของเขาสงบลงเท่าใด ทุกคนในห้องก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น แม้แต่เซี่ยเฟิงก็ยังไม่กล้าพูดและพาบ่าวรับใช้สองสามคนมาปิดปากตงซานและตงซง

ราวกับมีปีศาจตัวใหญ่ที่มองไม่เห็นกดทับตัวพวกเขาไว้ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจ

"ข้าจะมอบยาบำรุงให้คนละชาม ส่งพวกเจ้าตามทางที่สมควร"

หลิงจางกล่าว

ตึง! ดงซองทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงศีรษะของเขากระแทกพื้นทำให้เกิดเสียงดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว

“นายน้อย…” เซี่ยเฟิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาได้พบกับการจ้องมองของหลิงจางหัวใจของเขาก็สั่นสะท้านและเขาไม่กล้าที่จะพูดคำที่เหลือออกมาดัง ๆ

“เจ้าไม่อยากให้ข้าลงมือเองหรือ ข้าขอให้เจ้าทำแทนดีไหม?” หลิงจางกล่าวอย่างเย็นชา

เซี่ยเฟิงก้มศีรษะลง

"บ่าวไม่กล้า จะไปรับยาเดี๋ยวนี้ขอรับ"

"อื้มอย่าทำให้พ่อบ้านตกใจหล่ะ ถ้ามีคนบังเอิญเห็นก็บอกพวกเขาว่าพวกเขาอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่แล้ว"

หลิงจางกล่าว

"ขอรับ"

เซี่ยเฟิงลดศีรษะลงและถอยกลับ

บ่าวรับใช้ที่เหลืออีกสี่คนก้มศีรษะลงจับตงซานและตงซงอย่างสุดกำลังโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลยแม้แต่ครู่เดียว

เซี่ยเฟิงทำสิ่งต่างๆ อย่างรวดเร็วเขาเตรียมยาเสร็จและนำมันไป

ในขณะที่เขาถือยาเซี่ยเฟิงก็กลับมาสงบสติอารมณ์ได้แล้ว

“นายน้อยยาพร้อมแล้ว”

เมื่อเห็นว่าเขาฟื้นความสงบได้อย่างรวดเร็วหลิงจางก็รู้สึกแปลกใจอยู่หน่อยๆ อยู่เคียงข้างเขามาหลายปีแล้วบางทีเขาอาจจะเป็นบ่าวรับใช้หรือเจ้านายของเขาซึ่งคล้ายกับบุคลิกของเขาในอดีต เขาคิดว่า เซี่ยเฟิงจะหมอบกับพื้นห้องโถงเพราะเขาไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ขุดคุ้ยอีกด้านหนึ่งของเซี่ยเฟิง คนคนนี้อาจมีเรื่องราวที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

ในโลกนี้ไม่มีใครอ่อนแออย่างแท้จริง สิ่งนี้ก็ดีเช่นกัน เส้นทางที่เขากำลังจะเดินเป็นเส้นทางที่เปื้อนเลือด และคนที่อยู่ข้างเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้

"ให้พวกเขาดื่ม อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว"

หลิงจางกล่าวอย่างไม่แยแส

ตงซงเป็นลมไปแล้ว และไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตงซานพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังและมองไปที่หลิงจางราวกับว่าเขากำลังมองดูผีที่น่ากลัวและหวาดกลัว

เมื่อถอดผ้าออกไปแล้วตงชานก็ตะโกนเสียงดังว่า "อย่านะ ช่วยข้าด้วย ... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบเซี่ยเฟิงได้บีบแก้มทั้งสองข้างของเขาแล้วเทยาลงในปากของเขา!

ตงซานพยายามดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์ยาไม่สามารถพ่นออกมาได้หลังจากกลืนลงไปแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานตงซานก็เริ่มมีปฏิกิริยา ไม่เพียงแต่มีฟองน้ำลายสีขาวที่ปากเท่านั้นร่างกายของเขายังสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

ตงซงก็เดินตามรอยตงชานอย่างรวดเร็ว

หลิงจางนั่งอยู่บนที่นั่งชั้นบนและเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขาไม่เห็นว่ามีสองชีวิตที่กำลังตกตาย แต่เป็นการชมแสดงที่ธรรมดาที่สุดและไม่แยแสสิ่งใด

ด้วยความสงบของเขา คนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย

"ห่อพวกมันแล้วเอาไปทิ้งที่สุสาน"

ร่างกายของเซี่ยเฟิงสั่นเล็กน้อย เขาหายใจเข้าลึก ๆ และตอบอย่างใจเย็นว่า

"ขอรับ"

"เอามันออกไป."

เซี่ยเฟิงและบ่าวทั้งสี่ของเขารีบขนศพทั้งสองออกไป

ขณะที่พวกเขาเดินออกจากห้องโถงสายลมอ่อน ๆ ก็พัดผ่านพวกเขาไป พวกเขาทั้งห้ารวมถึงเซี่ยเฟิงรู้สึกขนลุกและตัวสั่นในเวลาเดียวกัน

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือบางตระกูลนั้นโหดร้าย บ่าวที่ไม่ซื่อสัตย์หลายคนจะตายในหนึ่งปี ในทางกลับกันคนอย่างตระกูลหลิงไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นยาจึงถูกมอบให้กับบ่าวเพื่อเป็นสัญลักษณ์ในการข่มขู่พวกเขา แต่บ่าวในจวนตระกูลหลิงไม่เคยได้รับมันจริงจังมาหลายชั่วอายุคน วันนี้เป็นครั้งแรกที่เซี่ยเฟิงรู้ว่ายามีผลอย่างไรหลังจากดื่มเข้าไปแล้ว

นายน้อยแตกต่างออกไป หลังจากติดตามนายน้อยมาหลายปีเขารู้สึกชัดเจนที่สุด นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงลังเลในห้องครัวเล็ก ๆ มานาน ในท้ายที่สุดเขาเลือกที่จะฟังคำแนะนำของเขาและนำยามาให้

ด้วยความคิดนั้นใบหน้าของเซี่ยเฟิงก็จมลง เขากำหมัดแน่นเขาวางมือที่สั่นเทาไว้ข้างหลังเขาและพูดกับอีกสี่คนว่า

"วันนี้พวกเจ้าคงได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ข้าคิดว่าพวกเจ้าทุกคนน่าจะรู้ว่าพวกเจ้าทั้งหมดขายตัวเองให้กับตระกูลหลิงสิ่งที่พวกเจ้าทุกคนควรระลึกอยู่เสมอคือซื่อสัตย์ต่อนายตนเพียงหนึ่งเดียว”

พวกเขาทั้งสี่คนตัวสั่น มองหน้ากันกัดฟันและพยักหน้า

"พี่ใหญ่เซี่ยไม่ต้องกังวล เราทุกคนรู้ว่าเราควรจะพูดหรือไม่พูดอะไร คนพวกนี้ทรยศเจ้านายของพวกเขาทำให้เขาต้อง ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นี่เป็นผลจากการกระทำของพวกเขาเอง "

“ดีที่พวกเจ้ารู้ว่านายน้อยเป็นคนแบบไหน ทุกคนรู้ดีว่าเขาไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับใคร ครั้งนี้สาเหตุที่นายน้อยโกรธมากก็เพราะว่าสองคนนี้อยู่ในจุดที่สำคัญที่สุด ตราบใดที่พวกเจ้าไม่ทรยศ นายน้อยก็จะไม่ทำอะไร”

เซี่ยเฟิงกล่าว

“พี่ใหญ่เซี่ยเราเข้าใจแล้ว”

ทั้งสี่แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดว่า

"ไปทำตามสิ่งที่นายน้อยสั่ง ห่อพวกเขาด้วยผ้าสีขาวแล้วโยนทิ้งที่สุสาน จำไว้ว่าถ้าคุณถูกพบเห็นก็แค่บอกว่าพวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ"

เซี่ยเฟิงเตือน

"ขอรับ! "

หลังจากที่หลิงจางที่อยู่ไม่ไกลได้ฟังบทสนทนานี้จบแล้วเขาก็หันหลังเดินจากไป