ตอนที่ 177 เข็มกลัดอาจารย์ช่างโลหะที่ไม่คาดคิด(อ่านฟรี)

ตอนที่ 177 เข็มกลัดอาจารย์ช่างโลหะที่ไม่คาดคิด

กายเดินออกมาจากโรงหลอมของกองทัพ มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่ในวันนี้ท้องฟ้าเหนือป้อมปราการตะวันออกไม่ได้เต็มไปด้วยดวงดาว แต่กับบดบังไปด้วยฝุ่นและก้อนเมฆ เป็นผลมาจากการต่อสู้ที่ผ่านมา

ขณะที่กายเงยหน้ามองท้องฟ้า มีอาและลิลี่ที่รอเขาอยู่ก็เดินมาหาชายหนุ่ม

“เจ้าใช้เวลานานมาก ข้านึกว่าจะต้องรอจนถึงเช้าซะอีก” มีอาพูด

“ขอโทษที พอดีได้มาที่โรงหลอมอาวุธของกองทัพแล้ว ข้าก็เลยใช้โอกาสนี้ในการสร้างอาวุธของตัวเองไปด้วยซะเลย จริงสินี่ดาบเดซี่” กายหยิบดาบเดซี่ส่งให้กับมีอา

มีอาชักดาบออกมา ก่อนจะสังเกตดูและยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ดาบเดซี่ได้รับการซ่อมแซมจนสภาพของมันนั้นกลับมาเหมือนมรวันแรกที่เธอได้เห็นมันแล้ว

“เจ้าบอกว่าสร้างอาวุธของตนเอง ใช่ที่อยู่ในมือหรือเปล่า” ลิลี่นั่งยอง ๆ กับพื้น จ้องมองค้อนหลอมอัคคีที่อยู่ในมือของกายอย่างสนใจ

มีอาละสายตาจากดาบเดซี่และมองดูค้อนหลอมอัคคีเช่นกัน

“ใช่แล้ว มันชื่อว่าค้อนหลอมอัคคี และตอนนี้ได้กลายเป็นหนึ่งในอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของข้า” กายยกค้อนหลอมอัคคีขึ้นมาอยู่ด้านหน้าให้ทั้งสองมองได้ชัด ๆ

ลิลี่ลุกขึ้นมา ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปที่ตัวค้อน ก่อนจะชักมือกลับด้วยความตกใจ

“ร้อนมาก เจ้าพึ่งเอามันออกมาจากเตาหลอมหรืออย่างไร ทำไมไม่ทำให้มันเย็นก่อนละ”

“แอ๊ะ จริงด้วย” มีอาก็ลองจิ้มเช่นกัน

กายได้แต่ยิ้มเจือน ๆ กับความอยากรู้อยากเห็นของลิลี่และมีอาที่เล่นไปกับเธอด้วย

“ไม่ใช่เพราะพึ่งเอาออกจากเตาหลอมหรอก แต่ค้อนหลอมอัคคีได้ใช้เทคนิคลับในการสร้าง ทำให้สามารถปลดปล่อยความร้อนได้คล้ายกับที่อาวุธที่ใส่จิตวิญญาณธาตุไฟลงไป” กายอธิบายง่าย ๆ ให้ฟัง

“สุดยอด แบบนั้นก็เท่ากับว่าขี้โกงไม่ใช่หรือยังไง” ลิลี่พูดด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะถามกลับอย่างสงสัย

“ขี้โกง?” กายเอียงคอถามกลับ

“ก็ค้อนหลอมอัคคีทำให้เจ้าใช้ความสามารถของอาวุธที่บรรจุจิตวิญญาณธาตุไฟได้ แบบนี้มันก็เท่ากับว่าในบรรดาอาวุธที่ระดับ 3 อย่างพวกเราใช้นั้นไม่มีชิ้นไหนเลยที่สู้กับค้อนหลอมอัคคีได้” ลิลี่โบกมือไปมาพลางอธิบาย

“นั้นก็จริง” กายและมีอาก้มหน้าครุ่นคิดพร้อมกัน

“จริงสิ ทำไมตอนนี้ยังไม่มีสงครามรอบสองเกิดขึ้นอีก ถ้าตามคาดการณ์พวกนครแสงเทวาน่าจะโจมตีอีกระลอกในตอนกลางคืนไม่ใช่หรือไม่”

“พวกข้าก็ไม่รู้ แต่ภายนอกกำแพงนั้นเงียบมาก ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร แต่ว่าพวกทหารได้ขึ้นไปเตรียมตัวกันบนกำแพงหมดแล้ว” มีอาตอบกลับ จากนั้นก็เก็บดาบเดซี่เข้าข้างเอวของตนเอง

“ไปกันเถอะ”

“ไปไหน” สองสาวหันมามองกายพร้อมกัน

“เดี๋ยวก็เช้าแล้ว พวกเราควรไปพักผ่อนต่ออีกสักหน่อย” กายกล่าวด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า เขาอยู่ในโรงหลอมอาวุธและทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงมันกินทั้งแรงกายและแรงใจ ดังนั้นกายคิดว่าตนควรจะไปพักผ่อนสักหน่อย

“เจ้าไปพักเถอะ ข้าจะไปที่ด้านบนกำแพงเผื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น” มีอาพูดออกมา ขณะที่มือจับดาบเดซี่ไปด้วย

“ถ้าอย่างนั้นข้าไปด้วย” ลิลี่ไม่มีทางปล่อยให้มีอาไปคนเดียวอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงรีบบอกก่อนจะรีบดึงตัวมีอาไป

ดูเหมือนเธอคงอยากจะลองใช้ดาบเดซี่ที่พึ่งซ่อมเสร็จดูสินะ แต่ว่าวันนี้พวกนั้นไม่น่าจะลงมือโจมตีที่ป้อมปราการตะวันออกแล้ว

กายส่ายหัวและโยนเรื่องทั้งหมดทิ้ง ตัวเขาในตอนนี้ทำเพียงแค่เล่นไปตามกระแสของสงครามก็เพียงพอแล้ว

...

เช้าวันต่อมากายถูกปลุกด้วยเสียงดังที่วุ่นวายของโรงนอน ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาดูและเห็นว่าทหารทั้งหมดนั้นได้พากันวิ่งออกไปนอกโรงนอนกันหมดแล้ว

กายลุกขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปด้านนอกตามพวกทหารไป ซึ่งไม่นานก็เจอกับทิฟอนที่กำลังรวบรวมคนอยู่

“เกิดอะไรขึ้น” กายถามทิฟอนด้วยความสงสัย

“มีข่าวว่าพวกกำลังเสริมนั้นโดนลอบโจมตี ตอนนี้พวกเขาได้ไล่ล่ากองกำลังที่มารอบโจมตีอยู่ แล้วก็เกิดการโจมตีที่มัลทาฟา พวกนครแสงเทวาไม่ได้คิดจะโจมตีเพียงป้อมปราการตะวัน พวกมันได้โจมตีจุดอื่น ๆ ของชายแดนด้วย” ทิฟอนอธิบายสั้น ๆ

‘นี่มันแบบนี้สินะ ในเมื่อด้านบนของชายแดนถูกรักษาอย่างแน่นหนา ป้อมปราการตะวันออกก็ยังโจมตีฝ่าไปไม่ได้ พวกนั้นเลยเลือกจะโจมตีที่มัลทาฟาแทน ถ้าผ่านมัลทาฟาได้ ก็เข้าสู้พื้นที่ของทุ่งหญ้ากิราได้ ถ้าอย่างนั้นกองโจรพวกนั้นไม่ใช่เพียงแต่ลอบโจมตีกำลังเสริมแต่ยังเป็นการสร้างเส้นทางอ้อมป้อมปราการตะวันออกด้วย ที่ผ่านมาเราคิดง่ายเกินไปจริง ๆ’ กายไตร่ตรองเรื่องทั้งหมดในใจ และได้ข้อสรุปออกมาอย่างน่าเหลือเชื่อ

“ข้าจะไปด้วย” กายกล่าวออกมา ขณะที่จะเดินไปเอามา

“ไม่ได้เจ้าได้รับคำสั่งใหม่ให้ไปที่โรงหลอมอาวุธ ตอนนี้เจ้าไม่ใช่ทหารแนวหน้าอีก แต่เป็นอาจารย์ช่างโลหะ” ทิฟอนกล่าวจบก็กระโดดขึ้นหลังม้าและควบออกไปพร้อมกับทหารคนอื่น ๆ

“เฮ้ ข้าจะสังหารพวกศัตรูเผื่อเจ้านะ” เสียงของลิลี่ดังขึ้นมาจากในกองกำลังทหาร มีอาก็โบกมือให้เขาด้วยเช่นกัน

ส่วนกายตอนนี้กำลังอึ้งอยู่

เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมเราถึงโดนย้ายไปทำงานที่โรงหลอมอาวุธ แล้วทำไมพวกเขาถึงรู้ว่าเราอยู่ในระดับอาจารย์ช่างโลหะแล้ว ในที่นี้มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ความสามารถของเรา นอกจากมีอาและลิลี่แล้ว ก็ไม่มี...ไม่สิมีอยู่ อาร์เดล

ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรลงไปกันเนี่ย...บ้าจริง ๆ

กายที่ยืนอยู่อย่างโดดเดี๋ยวท่ามกลางพื้นที่โล่งในป้อมปราการ ก่อนจะตั้งสติได้และตรงไปที่โรงหลอมอาวุธของกองทัพในทันที

ทันที่กายไปถึงก็เจอกับทหารสองนายก่อนหน้านั้น แต่ตอนนี้สีหน้าและท่าทางของทหารสองคนนั้นแสดงออกต่างจากที่เจอเมื่อวานมาก สีหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความเคารพ

“อาจารย์กาย พวกเราสองคนต้องขอโทษเกี่ยวกับท่าทีเมื่อวานด้วย พวกเราไม่รู้ว่าท่านนั้นมีสถานะเป็นอาจารย์ช่างโลหะ” ทหารสองคนก้มหัวขออภัย

“อืม...ตอนนี้อาจารย์อาร์เดลอยู่ที่ไหน” กายไม่อยากจะเสียเวลากับทั้งสองมากนัก เขาจึงพยักหน้ารับส่ง ๆ ไปก่อนจะถามถึงคนที่ทำให้เขามาอยู่ที่นี่ในทันที

“อาจารย์อาร์เดลกำลังอยู่ที่ห้องแผนงานทางด้านหลังขอรับ” ทหารยามรีบตอบ

กายเดินไปที่ห้องแผนงานในทันที

ห้องแผนงานนั้นคือห้องที่เก็บพิมพ์เขียวและวางแผนในการสร้างของต่าง ๆ ซึ่งปกติแล้วจะมีแค่อาจารย์ช่างโลหะที่เข้าไปด้านในได้เท่านั้น หรือบางครั้งก็จะเป็นผู้ช่วยของอาจารย์ช่างโลหะที่ได้รับอนุญาต ซึ่งปกติจะไม่ให้คนอื่นเข้าไปอีก

กายมาถึงก็ยืนมองอยู่ ก่อนจะผลักประตูเปิดเข้าไป ดูเหมือนเขาจะมาได้จังหวะพอดี เพราะว่าในตอนนี้อาร์เดลนั้นกำลังนั่งลงและจ้องมองพิมพ์เขียวบางสิ่งอยู่ด้วยความหงุดหงิด

“หืม เจ้ามาพอดีเลย”

“เจ้าทำอะไรลงไปกันแน่ ต้องการอะไรจากข้ากัน” กายเดินเข้ามาก่อนจะหยุดยืนอยู่ห่างจากอาร์เดล เขายังเว้นระยะให้ตัวเองอยู่เพราะกลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะลงมือโจมตีตัวเอง

“ข้าทำอะไรอย่างนั้นเหรอ ก็ต้องการแลกเปลี่ยนกับเจ้ายังไง เจ้าที่เป็นถึงอาจารย์ช่างโลหะ แต่กลับปิดบังตัวเองเป็นแค่ช่างโลหะฝึกหัด ข้าก็เลยไปรายงานกับทางกองทัพ จากนั้นก็บอกเรื่องเจ้าที่มีระดับเป็นถึงอาจารย์ช่างโลหะและได้รับเข็มกลัดอาจารย์ช่างโลหะมา” อาร์เดลโยนเข็มกลัดของอาจารย์ช่างโลหะให้กับกายอย่างไม่ไยดี

กายยื่นมือออกไปรับด้วยความตกใจ

ในมือของเขานั้นเป็นเข็มกลัดเงินที่มีรูปค้อนและทั่งตีเหล็กอยู่ พร้อมกับอักษรที่สลักไว้ว่าอาจารย์ช่างโลหะ ที่ผ่านมาเขาคิดว่าพอกลับไปที่นครดาราฟ้าแล้วก็ค่อยสร้างชื่อของตนเองผ่านร้านไร้ขอบเขตในฐานะอาจารย์ช่างโลหะ ซึ่งนั้นคือการได้รับการยอมรับจากคนทั่วไปและได้สถานะอาจารย์ช่างโลหะมา

แน่นอนว่ากายนั้นก็มีเหตุผลอยู่ที่เขาไม่ยอมประกาศออกไป เพราะยังไม่ต้องการให้กองทัพรู้ ถ้าเขาพัฒนาเร็วเกินไปมันจะเป็นที่สงสัยและถูกจับตามอง

โดยเฉพาะกับโจเซฟ มูธาธี หัวหน้ากองพลที่ 8 กองทัพรักษานคร ชายผู้ที่ให้โอกาสเขาเข้าไปเรียนต่อในสถาบันศาสตร์นักรบ ในฐานะช่างโลหะฝึกหัด โดยถ้าเขากลายเป็นช่างโลหะแล้วจะต้องกลับออกมารับใช้ในกองทัพ

และตอนนี้อาร์เดลก็ทำลายแผนของเขาจนหมด ถ้าเขากลับไปหลังจากจบศึกนี้ แทนที่จะมีเวลากับร้านไร้ขอบเขต กอบโกยเงินทองและเรียนรู้อยู่ในสถาบันศาสตร์นักรบ เขาจะต้องโดนทางกองทัพกดดันแน่นอน บางที่อาจจะต้องเข้าไปร่วมกับกองทัพและกลายเป็นอาจารย์ช่างโลหะประจำกองทัพทันที

นั้นหมายถึงเหรียญทองของเขาได้ปลิวหายไปแล้ว ซึ่งทำให้กายรู้สึกโมโหมาก แต่เชาก็ทำได้เพียงถอนหายใจ เพราะในเมื่อระดับสูงที่ป้อมปราการตะวันออกรู้เรื่องแล้วหลังจากนี้ก็คงไม่สามารถปกปิดได้อีก

ไม่รู้ว่าข้าจะยังรักษาสถานะของนักเรียนของสถาบันศาสตร์นักรบไว้ได้อยู่หรือเปล่า จริงอยู่ที่ช่างโลหะนั้นไม่สนใจเรื่องอายุ แต่สนแค่ระดับฝีมือเท่านั้น แต่ทางสถาบันศาสตร์นักรบจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ในเมื่อเกณฑ์การจบคือผ่านไปเป็นนักรบแท้จริง

เรื่องนั้นไวให้พวกอาจารย์จัดการกันเองก็แล้วกัน

“เจ้าดึงตัวข้ามาเพียงเพราะเหตุผลแค่ต้องการเทคนิคย่อยของข้าใช่ไหม”

“เปล่า นั้นแค่ส่วนหนึ่ง แต่ข้าต้องการความสามารถของเจ้าช่วย” อาร์เดลตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ช่วยอะไร?”

“ช่วยใช้เทคนิคย่อยนั้น...”

บ้าเอ้ย! ผู้หญิงคนนี้นี่มัน... ก็เกี่ยวกับเทคนิคย่อยอยู่ไม่ใช่หรือไง

กายเดินไปนั่งลงที่โต๊ะแถว ๆ นั้นเพื่อรอคำอธิบายของหญิงสาว ก่อนที่อาร์เดลจะส่งพิมพ์เขียวให้กับเขา ซึ่งทำเอากายตาลุกวาวเลยทีเดียว

“พิมพ์เขียวหน้าไม้ยักษ์ดับตะวัน!” กายมองดูด้วยความตื่นเต้น

...

Witterry : สวัสดีครับ ไรท์เตอร์หายไปนานเลย แต่กลับมาแล้วนะครับ พอดีว่าในวันที่ 19 มีนาคมที่ผ่านมาไรทเตอร์ประสบอุบัติเหตุรถล้มจนมือขวาเจ็บหนักเลยพิมพ์นิยายไม่ได้เลย และต่อมาก็ติดโควิดอีก ก็เลยต้องพักรักษาตัวยาวเลย

ตอนนี้หายดีแล้วทั้งมือและโควิด เลยต้องขอโทษที่ทำให้นักอ่านรอนานกันด้วยนะครับ และขอบคุณคอมเมนต์ที่ทั้งทวงถามและให้กำลังใจนะครับ

ที่จริงแล้วหลายคนอาจจะยังไม่รู้ แต่ว่าไรท์เตอร์แจ้งไปในหน้าเพจอยู่แล้ว ถ้าใครอยากไปทราบหรือรับข่าวอะไรที่ไรท์เตอร์แจ้งก็ไปกดติดตามที่เพจได้เลยนะครับ อ้อทวงนิยายได้ด้วยครับ

***ตอนนี้อ่านฟรีนะครับ ตอบแทนที่ยังรออ่านกันอยู่***

เพจ facebook : https://www.facebook.com/witterry.writer/ หรือค้นหา witterrt_writer