ตอนที่ 27

ตอนที่ 27

หลิงจางรู้คร่าวๆ ว่าหลังจากที่ตระกูลลู่ถูกกำจัดก็มีข่าวลือตามท้องถนนและตรอกซอกซอยว่าในคืนนั้นมีกลุ่มโจรมากกว่าสามสิบคนปรากฏตัวขึ้น

"ประมาณสามสิบคนขอรับ"

หลิงเจ่าเหวินพยักหน้า แต่ในใจก็ตกใจเพราะจำนวนคนที่หลิงจางบอกเขา เป็นตัวเลขที่เป็นรูปธรรม

ความฝันนี้มีรายละเอียดและเป็นจริงมากเกินไป

"มันไม่ใช่เรื่องยากที่หย่าเหมินจะส่งคนออกไปสามสิบคน แต่พวกโจรนั้นชั่วร้าย บางทีอาจเกินกำลังของหย่าเหมิน ข้ายังต้องหาทางจับพวกมันทั้งหมดให้ได้ในครั้งเดียว"

หลิงเจ่าเหวินกล่าว

หลิงจางยังเข้าใจว่าหากหย่าเหมินมีอำนาจ โจรในบริเวณใกล้เคียงก็จะไม่เลวร้ายเช่นนี้

“ข้าจะคิดดู ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการค้นหาว่าหนอนคนนี้คือใครในจวน”

หลิงเจ่าเหวินกล่าวอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่เขานึกถึงสถานที่ซ่อนสายลับที่เต็มไปด้วยเจตนาร้ายต่อตระกูลหลิงใบหน้าของหลิงจางก็มืดลง

"ขอรับ"

“นายท่านรองขอรับ!”

บ่าวรับใช้วิ่งเข้ามาและหอบ

“นายท่านผู้เฒ่า กลับมาแล้วขอรับ! ฮูหยินและคุณชาย ก็มาด้วยกันขอรับ!”

จู่ๆ หลิงจางก็ดึงที่เท้าแขนของเก้าอี้และลุกขึ้นยืนตะโกน

"พวกเขาอยู่ไหน! "

"กำลังเข้าเมืองขอรับ! "

เสียงตะโกนจากข้างนอก

หลิงจางเดินออกไปทันที เขาแทบรอไม่ไหวที่จะพบท่านปู่ของเขา เขาอยากเห็นอาหญิงและลูกพี่ลูกน้องและสมาชิกตระกูลของเขา

หลิงเจ่าเหวินก็เดินตามเขาออกไปเช่นกัน แต่ก่อนที่เขาจะจากไปเขามองไปที่เก้าอี้ที่หลิงจางนั่งอยู่อย่างหวาดระแวงหยุดมองที่เท้าแขนสักครู่แล้วมองไปที่ขาของหลิงจาง

ความคิดแรกของเขาคือขาของหลานชายไม่ปกติ ปฏิกิริยาแรกของเขาในตอนนี้ดูเหมือนว่าขาของเขาจะทำงานไม่สมบูรณ์นัก

แต่เมื่อเห็นฝีเท้าที่ก้าวเร็วราวกับบินของหลิงจางก็ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อคิดว่าจะถามต่อเขาก็ระงับความสงสัยนี้ไว้ในก้นบึ้งของหัวใจชั่วคราว

หลิงจางวิ่งไปจนสุดทางเข้า ในเวลานี้รถม้าของคนอื่น ๆ ยังมาไม่ถึงเขาจึงยืนอยู่ที่ทางเข้าและมองไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่าเขากำลังมองหาปู่ของเขา

หลิงเจ่าเหวินที่ตามมาข้างหลังเห็นสิ่งนี้และรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขา

เขามักจะรู้สึกว่าเป็นเวลานานแล้วที่หลานชายของเขาดีใจที่ได้เห็นพวกเขา

หลิงจางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทน และรอให้นาน ก่อนที่เขาจะเห็นรถม้าที่คุ้นเคยเลี้ยวรอบสี่แยกและมุ่งหน้ามาในทิศทางที่เขายืน

เมื่อก้าวลงบันไดหลิงจางมองดูรถม้าค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ ๆ จ้องมองไปที่มันอย่างตั้งใจ

ทันใดนั้นม่านหนาของรถม้าคันที่สองก็ถูกยกขึ้นและมีก้อนขนโผล่ออกมา เจ้าของศีรษะเห็นหลิงจางและส่งเสียง

"โฮ่ง ๆ " อย่างตื่นเต้น

หลิงจางประหลาดใจ "อาต้า! "

เมื่อได้ยินเสียงของเขาม่านก็เปิดขึ้นเล็กน้อยและอีกหัวก็โผล่ออกมา เขาเป็นเด็กอายุเจ็ดหรือแปดขวบมีไขมันบนใบหน้าเล็กน้อย แต่ลักษณะของเขาเป็นที่ชื่นชอบมาก เมื่อเขาเห็นหลิงจางดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็ตะโกนเสียงดัง

"พี่ใหญ่! "

เมื่อหลิงจางเห็นลูกพี่ลูกน้องของเขาดวงตาของเขาก็เริ่มมีน้ำตารื้น โดยไม่รอให้รถม้าหยุดเขาวิ่งเข้าไป หัวใจของเขาเต้นแรง เขายืนอยู่หน้ารถม้าและยื่นมือออกไป

เด็กคนนั้นมีความสุขมาก เขาคลานออกมาจากม่านและพุ่งเข้าหาหลิงจาง!

หลิงจางจับลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างต่อเนื่องจากนั้นก็กอดเขาแน่น

"ระวัง! "

เสียงอ่อนโยนที่คุ้นเคยของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากรถม้าน้ำเสียงของเธอถูกแต่งแต้มด้วยความทำอะไรไม่ถูก

หลิงจางกอดเด็กไว้ในอ้อมแขนแน่น

ลูกพี่ลูกน้องที่อบอุ่นและสดชื่นมีชีวิตชีวา

“พี่ใหญ่ข้าคิดถึงท่านมาก”

เด็กคนนั้นยังกอดคอเขาและฝังศีรษะเล็กๆ ไว้ที่คอของหลิงจาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหลิงจาง

“พี่ใหญ่ข้าเอาของขวัญมาให้ท่านมากมาย ข้าเลือกทั้งหมดด้วยตัวเอง ท่านจะต้องชอบพวกมันอย่างแน่นอน!”

"โฮ่งโฮ่งโฮ่งโฮ่ง"

สุนัขสีเหลืองและสีขาวกระโดดลงมาจากรถม้าขาทั้งสี่ของมันแข็งแรงและทรงพลังมันเคลื่อนไปข้างหน้าหลิงจางและวิ่งไปรอบ ๆ ตัวเขา ในบางครั้งมันก็ใช้อุ้งเท้าหน้าเพื่อคว้าเข้าที่เอวของหลิงจาง ราวกับว่ามันต้องการที่จะกอดเขา

หลิงจางกอดลูกพี่ลูกน้องของเขาไว้สักพักก่อนที่จะปล่อยมือไป และอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มลูกพี่ลูกน้องของเขา เขาพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า

"พี่ใหญ่ก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน"

การถูกหอมแบบนั้นทำให้เด็กน้อยหัวเราะคิกคักเหมือนคนโง่ เขาก้มศีรษะลงและพูดกับสุนัขตัวใหญ่ที่พยายามจะปีนขึ้นไป "อาต้าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ต่อสู้กับพี่ใหญ่ของข้านะ"

มันไม่รู้ว่าตัวใหญ่เข้าใจหรือไม่ แต่มันพึมพำอย่างไม่เต็มใจภายใต้ลมหายใจของมันมันไม่ได้พยายามใช้กรงเล็บด้านหน้าจับเอวของหลิงจางอีกต่อไป แต่ยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ หลิงจางโดยกระดิกหางไม่หยุด

หลิงจางใช้มือข้างหนึ่งของเขาลูบหัวและคอของสุนัข จากนั้นสุนัขก็หยุดเงียบและเริ่มเล่นกับขนของมัน