ตอนที่ 28
ตอนที่ 28
ทันใดนั้นรถม้าข้างหน้าก็ใกล้จะถึงประตู หลิงจางรีบอุ้มลูกพี่ลูกน้องของเขาแล้วเดินไป
“เหมาเหมาไปรับท่านปู่กับท่านแม่กันเถอะ”
หลิงเหมาเหมาได้ยินและมองไปข้างหน้าเห็นหลิงเจ่าเหวินจ้องมองมาขณะที่กำลังกอดคอหลิงจาง เด็กน้อยกอดคอพี่ชายไว้แน่นทันทีอย่างกระวนกระวาย
"พี่ใหญ่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดใช่มั้ยท่านพ่อมองเหมือนจะดุข้าเลย! "
หลิงจางไม่หยุดและกอดลูกพี่ลูกน้องของเขาไว้แน่น
“ไม่เป็นไร อารองแค่อิจฉาพี่ใหญ่หน่ะ เขาอยากให้เจ้ากอดเขาหน่อย”
หลิงเหมาเหมาไม่เชื่อเขา และพูดเบา ๆ ว่า
"ข้าไม่กอดท่านพ่อ ถ้าข้ากอดเขาจะว่าข้าไม่เป็นลูกผู้ชาย"
เมื่อหลิงจางได้ยินคำพูดเหล่านี้ภาพที่อารองมักจะเล่าเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อยกว่าของเขาก็ผุดขึ้นมาในความคิด ความทรงจำเหล่านี้เป็นเหมือนกระแสน้ำอุ่นทำให้หัวใจของเขาร้อนขึ้นหลังจากถูกรุกรานโดยพลังอันหนาวเหน็บของโลกใต้พิภพ
ในที่สุดรถม้าก็หยุดลง หลิงจางวางลูกพี่ลูกน้องของเขาลงและยืนด้วยความเคารพที่หน้ารถม้า รอให้คนที่อยู่ข้างในออกมา
เขาเดินไปข้างหน้าและช่วยพยุงปู่ของเขาออกจากรถม้า เขาสงบสติอารมณ์และถามอย่างใจเย็น
“ท่านปู่เดินทางราบรื่นไหมขอรับ?”
หลิงซิงจงจับมือหลานชายที่พยุงเขาไว้มองเขาและพูดว่า
"ไม่เลว ราบรื่นดี”
“ปู่ได้ยินแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางกลับ เจ้าอดทนได้ดี ปู่ยินดีมาก”
หลิงจางไม่ได้คาดหวังว่าข่าวจะไปถึงหูปู่ของเขาเร็วขนาดนี้
“ข้าสบายดีขอรับ”
หลิงซิงจงพยักหน้า
"บอกปู่มา ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยละเอียด"
หลิงจางเห็นด้วยจากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้หญิงที่เพิ่งลงจากรถม้าคันที่สอง นางแต่งกายอย่างสุภาพและดวงตาของนางอบอุ่นและอ่อนโยน
“ท่านอาหญิง”
ฟู่ไฉเหวยลงจากรถม้าโดยมีหลิงเจ่าเหวินคอยช่วยพยุงแล้วเดินไป ดวงตาของนางมองขึ้นและลงไปที่หลิงจางด้วยความกังวลลึก ๆ
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?
หลิงจางส่ายหัว
"ข้าไม่เป็นไรขอรับ"
"พวกท่านรู้ได้ยังไงกัน เร็วขนาดนี้"
"ก่อนที่พวกเราจะเข้าเมืองได้รับข่าวจากอารองของเจ้า เขาส่งคนมารายงานพวกเราถึงได้รีบกลับมา"
ดวงตาของฟู่ไฉเหวยสว่างขึ้น และหลังจากหลิงจางยืนยันว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมันจริงๆ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดวงตาของนางลึกล้ำและเย็นชา
"ตระกูลเจียทำเกินไปจริงๆ คิดว่าตระกูลหลิงของเราจะถูกใครรังแกได้ง่ายๆ หรือไร"
"อาสะใภ้โปรดระงับโทสะขอรับ มันไม่ดีต่อสุขภาพท่าน เราต้องเอาคืนแน่ๆ ขอรับ"
หลิงจางกล่าว
"อืม แยกย้ายไปพักกันก่อนเถอะ" หลิงเจ่าเหวินกล่าว
หลิงจางอุ้มลูกพี่ลูกน้องของเขาและตามเขาเข้าไปในบ้าน อาต้าติดตามมาอย่างใกล้ชิดพลางกระดิกหาง
หลังจากก้าวเข้ามาในบ้าน หลิงจางก็หันไปมองข้างนอก
ทั้งครอบครัวของเขาอยู่ที่นี่ แน่นอนเขาจะไม่ปล่อยให้ตระกูลหลิง ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับที่เขาเคยมีในชีวิตก่อนหน้านี้
"เจ้าว่าอย่างไรนะ! " เสียงร้องที่รุนแรงระเบิดออกมาด้วยความโกรธ
"นายท่าน กลับไปที่จวนเถิดขอรับ ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว นายท่านใหญ่กับฮูหยินตอนนี้ยังไม่ฟื้นสติดี คุณชายใหญ่ตอนนี้ถูกขังอยู่ที่ศาลหย่าเหมิน และถูกตัดสินให้ถูกเนรเทศเป็นเวลายี่สิบปีเพราะเป็นชู้กับนางคณิกาอนุของบิดาขอรับ" คนที่ตอบกลับตัวสั่นด้วยความกลัวและความกังวลขณะที่เขาคุกเข่าลงหน้าห้องโถง เหงื่อเย็นหยดจากหน้าผากของเขา
"เกิดอะไรขึ้น!? ใครกล้าลงโทษหยวนหลิง วันนี้ไม่ใช่มีงานเลี้ยงของเถาเฟิงหรือ?! "
เจียจงมองไปที่ผู้คนด้านล่างห้องโถงด้วยความโกรธเขาแทบจะกลั้นไม่ให้เตะพวกเขาไม่ได้
บ่าวรับใช้ตัวสั่นขณะที่เขาเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“แม่ทัพจางได้ตัดความสัมพันธ์กับคุณชายใหญ่แล้ว และฮูหยินก็เป็นลมอีกครั้ง เราไม่มีทางต่อสู้กับเถาเฟิงและตระกูลหลิงได้เลย”
ปัง
จากนั้นเจียจงก็เตะโต๊ะข้างๆ ล้มลงทำให้ชุดน้ำชาและส่วนที่เหลือตกลงกระจัดกระจายบนพื้น
"หลิงจาง หลิงเจ่าเหวิน! เจ้ากล้ารังแกตระกูลเจียของข้าได้ยังไง! ข้าจะเอาชีวิตพวกมัน! "
เจียอวิ๋นตื่นขึ้นมาด้วยเนื้อตัวยังคงสั่นเทา หลังจากได้รับแจ้งว่าลูกชายของเขาถูกตัดสินโทษแล้ว จางชงยังตัดความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา
เขาเกือบจะเป็นลม ลูกชายของเขากล้านำผู้คนมาเล่นกับคนงามอันเป็นที่รักของเขา เหมือนกำลังเหยียบย่ำใบหน้าของเขา!
“นายท่าน อนุคนนั้น…ก็ฟื้นแล้วเช่นกันขอรับ” พ่อบ้านของตระกูลเจียกล่าวอย่างระมัดระวังขณะเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าตัวเอง
ดวงตาของเจียอวิ๋นเย็นชาเขากัดฟันและพูดว่า "ฆ่านางซะ! "
"พวกบ่าวขังนางไว้ในป่าแล้ว พวกเขาเตรียมมอบยาพิษให้นางดื่มแล้วขอรับ ยาพิษนี้ไม่ถึงครึ่งก้านธูปนางจะตายอย่างทรมาน" พ่อบ้านกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด
"ทำลายใบหน้านาง แล้วก็ตัดมือนางซะ! "
เจียอวิ๋นพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งและเอนตัวลงบนหัวเตียงอย่างหนัก การแสดงออกของเขาน่าเกลียดและเขามองไปที่พ่อบ้านอย่างน่ากลัว
"ให้นางได้สัมผัสกับชีวิตแบบอยู่ไม่สู้ตายซะสิ"
"ขอรับ ข้าจะทำเช่นนั้นแน่นอน" พ่อบ้านตอบ
“ฮูหยินอยู่ที่ไหน”
“ข้าน้อยเพิ่งให้ฮูหยินดื่มยาของท่านหมอขอรับ ท่านหมอบอกว่าฮูหยินจะตื่นขึ้นมาช่วงอาหารเย็นพอดีขอรับ”
สำหรับภรรยาของเขาเองเจียอวิ๋นไม่ได้กังวลมากเกินไป มีเพียงความรังเกียจในสายตาของเขา
"หลิงเอ๋อถูกผู้หญิงที่ไร้ประโยชน์คนนี้สอนให้อ่อนแอ"
พ่อบ้านไม่กล้าตอบ
“เจียจง เรียกเขากลับมาหรือยัง”
"บ่าวส่งคนไปแล้วเพื่อไปรับนายท่านรองกลับมา คงจะเดินทางมาถึงช่วงค่ำขอรับ"
"เหมืองได้รับผลกระทบหรือไม่"
"เหมืองเรียบร้อยดี ทุกอย่างยังคงทำงานได้ตามปกติพวกมันไม่ได้ไปที่เหมือง ขอรับ "
เมื่อมองไปที่เจียอวิ๋นพ่อบ้านพูดต่อ
"แม่ทัพจางไม่ได้ปรากฏตัวออกมาอีกเลย หลังจากกลับไปที่ค่ายของหน่วยพิทักษ์รัฐ"
เมื่อเอ่ยถึงจางชงใบหน้าของเจียอวิ๋นก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้นและพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
“ตระกูลเจียของเราให้สมบัติทองคำและเงินจำนวนเท่าใด แม้แต่ผลผลิตจากเหมืองก็ยังขายให้เขาอย่างลับๆ ข้าทำให้หลิงเอ๋อจำเขาได้ในฐานะพ่อบุญธรรมของเขา แต่ทำไมเขาไม่ช่วยหลิงเอ๋อ!”
"คือ... ในเวลานั้นผู้คนกำลังโกรธเกรี้ยวอย่างมาก แม่ทัพจางเองยังถูกกล่าวหาว่าดูถูกกฎหมาย คนของแม่ทัพจาง ต่างก็สงสัยในตัวเขา และอีกอย่างคุณชายใหญ่ก็ ... ยอมรับมันด้วยตัวเองขอรับ "
